Το έλεγε ο Χριστός, ρε ηλίθιoi*

Γελούσα με τα λαμόγια που λυμαίνονται τον τόπο μου. Σκεπτόμουν ότι θα τους πάρουν με τις πέτρες, ότι το αποτέλεσμα των εκλογών θα γυρνούσε μπούμερανγκ. Ότι θα ξεμπροστιάζονταν, πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις.

Είχα δίκιο, αλλά όχι σε όλα.

Ακόμη να τους πάρουν με τις πέτρες.

Έχουν περάσει 45 χρόνια από την πλάτη μου. Και αυτούς και τη δημόσια τηλεόραση την έχω πληρώσει χρυσή, εν γνώσει μου. Αναγκαίο κακό καλό. Ένας συρφετός από τενεκέδες με διοίκησε, ένας συρφετός από τενεκέδες τους στήριξε επικοινωνιακά και έχει περάσει από κει μέσα. Αλλά το μαγαζί αυτό το έχω αγορασμένο και πληρωμένο μέχρι την τελευταία κάμερα, μέχρι το τελευταίο μόνιτορ. Άρα είναι δικό μου. Εγώ πρέπει να αποφασίσω τι θα το κάνω. Κι εγώ αποφασίζω να το δουλεύω για πάντα, κι ας γνωρίζω τι έχει συμβεί εκεί μέσα.

Ένας φίλος το είπε σωστά: "Είναι η Δημοκρατία, ηλίθιε". Το δανείζομαι και συντάσσομαι. Η τελευταία φουρνιά είναι οι χειρότεροι. Αγράμματοι, αρριβίστες, μνησίκακοι πλούσιοι, κενοί δημιουργικής σκέψης,  διορισμένα κομματόσκυλα, μπλε και πράσινα ντουβάρια, ωφελιμιστές, υπολογιστές, συγκαλύπτες,  δοτοί, αποκρύπτες, όλα τα παράγωγα με κατάληξη εις -ίσκοι. Αλλά γνωρίζω καλά ότι ο λόγος που τάχα μου πρέπει αυτό το μαγαζί να κλείσει, είναι για να μην τολμήσει κανείς να κουνηθεί, όταν θα έρθει η ώρα των υπολοίπων. 

Πάνε να με παίξουν με τους δικούς τους, για να νομίσω ότι τάχα μου λειτουργούν με γνώμονα το κοινό καλό. Για να το καταπιώ και να με διοικήσουν υποταγμένο και κορόιδο.

Αλλά εγώ βαρέθηκα πια. Και αρνούμαι να διοικηθώ από την τάξη των μνησίκακων πονηρών, των αγραμμάτων δοτών τενεκέδων. Αρνούμαι να υπηρετήσω άλλο υπό την ηγεσία του γερμανόφιλου  συρφετού. Γιατί εγώ και ο Γερμανός είμαστε εχθροί.

Εγώ και ο γερμανόφιλος, ο υποτακτικός του Γερμανού, είμαστε εχθροί.

Not on my watch – όχι στη σκοπιά μου λένε οι κολλημένοι στρατόκαβλοι. Αλλά από αυτόν τον "κολλημένο στρατόκαβλο" δεν περνάει τίποτε, εκτός κι αν τον φας με χωσία. Δε με νοιάζει πώς έγινε πια. Υπήρξα συνένοχος – με την ευρεία έννοια του όρου. Ανέχτηκα κάφρους, τομάρια, γλύφτες, μάζες. Δεν κατήγγειλα κανέναν. Τα λέγαμε μεταξύ μας, δυο φίλοι, τρεις φίλοι, μια παρέα. Όχι παραέξω. Από ελιτισμό. Από υπερηφάνεια. Από: «Εμείς χαφιέδες δε θα γίνουμε ποτέ». Από βλακώδη (;) επιθυμία να αποστασιοποιηθούμε από τη μάζα και τα καθήκια που την καθοδηγούν.

Και η μάζα μας εκδικήθηκε, σαν φυτό που βλάστησε σαρκοβόρα.

Ο λαός, ο λαός, ο λαός. Μια πιπίλα, χίλια στόματα να γλύφουν.

Δέκα εκατομμύρια ηλίθιοι κι εσύ είσαι ο έξυπνος κι α αποστασιοποιημένος;

Λάθος.  Σου και Μου και Μας.

Ο ηλίθιος έχει γνώση των ελλείψεών του. Έχει ένστικτο αυτοσυντήρησης. Ποταπό; Όχι δα. Ορμέφυτο, αυτή είναι η σωστή λέξη. Ο ηλίθιος γίνεται μάζα, για να υπερκεράσει το «πρόβλημα» των έξυπνων, να μη νιώθει ντροπιασμένος που είναι «λίγος» Ο έξυπνος δεν το νιώθει έτσι, αλλά αυτό δεν είναι το ζήτημα. Το ζήτημα είναι ότι, πατώντας σε αυτό ακριβώς πάνω, οι πονηροί χειραγωγούν τη μάζα των ηλιθίων.

Οι πονηροί σιχαίνονται και μισούν τους έξυπνους πιο πολύ από ό,τι οι ηλίθιοι. Γιατί; Γιατί έχει η γάτα ένα αυτί.

Γιατί οι πονηροί ζουν με το φόβο – που γίνεται μίσος – ότι οι έξυπνοι θα ξυπνήσουν τους ηλίθιους.

Είναι τρομερό αυτό. Ο ηλίθιος μπορεί να κοπιάσει λιγότερο, να πετύχει περισσότερα, να ευημερήσει, εάν διοικείται από έξυπνους. Αλλά δεν το ξέρει. Και δεν το ξέρει, επειδή ο πονηρός έχει ρόλο – και λόγο – να τον αφήσει στην τύφλα του, είδος προς εκμετάλλευση.

Ο πονηρός τι ρόλο έχει σε όλα αυτά; Δεν αποδέχεται να διοικηθεί, επειδή αυτό σημαίνει ότι θα μπει στην ίδια κατηγορία με τους ηλίθιους – και αυτό δεν το ανέχεται. Δεν αποδέχεται τους έξυπνους από το μίσος που λέγαμε. Ψάχνει δαιμονιωδώς τρόπο να αποφύγει τη δουλειά, ψάχνει τρόπο να χειραγωγήσει τους ηλίθιους και ο μόνος τρόπος που υπάρχει είναι να διαβάλει τους έξυπνους.

Οι έξυπνοι πάλι έχουν άλλο κακό – είναι μεγαλόψυχοι.

Ο Χριστός ήταν μεγαλόψυχος. Κατέληξε στο σταυρό. «Βοηθάτε αλλήλους».

Σιγά μην το κάνει αυτό ο πονηρός Φαρισαίος.

Σιγά μην το κάνει ο βρωμερός Τελώνης.

Τους μαστίγωσε ο Χριστός αυτούς τους αλιτήριους υποκριτές. 

Κι εκείνοι τον εκδικήθηκαν με το σταυρό.  

Έτσι πάει ο κόσμος από καταβολής του. Δε νομίζω ότι 10.000 χρόνια εξελικτικής και 2.000 χρόνια ταχαμουτζίδικου Χριστιανισμού άλλαξαν και πολύ το πεδίο εφαρμογής των παραπάνω.  

Και τώρα βρισκόμαστε σε σημείο καμπής. Για μια ακόμη φορά στην Ιστορία, για πρώτη φορά στη ζωή των 45άρηδων, όπως εγώ.

Και έχουν τρομάξει όλοι. Πολύ. Και οι ηλίθιοι έχουν μαζοποιηθεί πλήρως.

Και οι μέτριοι και οι απηυδισμένοι απέχουν. Και οι πονηροί κυβερνούν.

Κι οι έξυπνοι κοιμούνται, ελπίζοντας ότι η αποχαύνωση, η χειραγώγηση, η εφηρμοσμένη αγυρτεία, η τρομολαγνεία και η τρομοκρατία, η νόμιμη κρατική βία, ο φασισμός θα περάσουν και θα χαθούν. 

Κάτι σαν τη γρίππη που «θα φύγει μόνη της, θα κάνει τον κύκλο της και θα αφήσει και αντισώματα».

Τρίχες κατσαρές. Τίποτε δε θα περάσει μόνο του. Και δεν είναι ο δρόμος και η εκδήλωση διαμαρτυρίας που θα διώξει το συρφετό. Αυτά είναι κόλπα πεπαλαιωμένα. Μπορεί να έχουν χρησιμότητα, για να ξέρει ο κηφήνας ότι έρχεται η ώρα του, αλλά ο κηφήνας χέστηκε στην τελική, αφού ξέρει ότι οι πονηροί θα φροντίσουν να τον κρατήσουν στη θέση του, άχρηστο και κυνικά αδιάφορο.

Η μόνη χρήσιμη κίνηση είναι η γνώση των ηλιθίων. 

Να ξέρουν τα χειραγωγημένα, τυφλά, κουφά και μουγκά, ζώα ότι υπάρχει και τρόπος άλλος. Τρόπος να περάσουν καλύτερα. 

Τρόπος να μάθουν τα παιδιά τους γράμματα. 

Τρόπος να μην αυτοκτονεί κάθε μέρα κι από ένας, όλο και πιο δίπλα στην πόρτα τους. 

Τρόπος να μην αφήσουν τα κόκαλά τους στις ουρές των συσσιτίων.

Για να γίνει αυτό, δεν αρκεί να προγκάμε τους πονηρούς. Πρέπει να δείξουμε τον ωραίο δρόμο. Πρέπει να ξέρει ο ηλίθιος τι θα γίνει αν 24.000 ζώα έχουν για αφεντικό ένα έξυπνο άνθρωπο. Έναν τύπο που δε θα κοιτάξει την πάρτη του, αλλά τους 24.000 ηλίθιους που τον έβαλαν σε αυτήν τη θέση.

Όπως έβαλαν  - από ηλιθιότητα - και τον πονηρό, και το δοσίλογο, αυτόν που τους πουλάει σήμερα στεγνά, που τους αφήνει να πεθαίνουν σαν τα σκυλιά στα άδεια από φάρμακα, γιατρού και μηχανήματα κουφάρια που κάποτε λέγονταν νοσοκομεία. 

Όπως έβαλαν και την κότα με τα χρυσά αυγά. 

Όπως έβαλαν και την Αννούλα τη μετανοούσα, που τους έκλεισε τα σχολεία και τους παράτησε αγράμματους, να παν να γίνουν γκασταρμπάιτερ στον εχθρό, στη Γερμανία των φασιστών, πιατάδες και ζώα.

Σε αυτόν τον ατελή κόσμο γεννιέσαι με μυαλό, χωρίς μυαλό, με πονηριά, χωρίς πονηριά. Σε αυτόν τον κόσμο οι πονηροί θα εκμεταλλεύονται τους ηλίθιους και οι έξυπνοι, ή θα σφυράνε κλέφτικα, ή θα το παίρνουν απάνω τους, για να σωθεί ο κόσμος.

Κάθε φορά το σκοτάδι θα έρχεται ύπουλα, σιγά σιγά και με άτιμα μέσα θα σβήνει το φως. Κάθε φορά το φως θα τραβάει το διαόλό του, για να ξαναγίνει μέρα  - και να είναι άσπρη για όλους.

Χίλιους πονηρούς να σφάξεις, δέκα χιλιάδες θα βγαίνουν. Δεν είναι αυτός ο τρόπος. Και δεν ήταν ποτέ. Από την πέτρα ως την ατομική βόμβα, ποτέ το σφάξιμο δεν ήταν ο έξυπνος τρόπος.

Πολιτισμοί ολάκεροι χάθηκαν στο διάβα του Χρόνου. Ασσύριοι, Χετταίοι, Πέρσες, Αιγύπτιοι, Ρωμαίοι, Μογγόλοι, Ίνκας, Μάγια, ένας σωρός, πεντακόσιοι ντουνιάδες.

Τούτος εδώ ο Πολιτισμός, ο δικός μας, είναι στα πρόθυρα του αφανισμού. Μας λένε Ελληναράδες κάτι κόπροι. Μας λέει ομόσταυλους και συνδαιτημόνες του ο Πάγκαλος, ρε! Μας δουλεύει το παραπαίδι με τα κορόμηλα και η συνωστισμένη, η μεταννοήσασα μπιλντεμπέργκειος, ο γκαλιούρης, ο χοντρός και ο μουστάκιας. Τρώμε ξύλο από τους καράφλες τους κομπλεξικούς. Αυτοκτονούν οι διπλανοί μας από το θαύμα της ανάπτυξης του καρφάκια.

Κ α ι   δ ε ν   έ χ ο υ μ ε    τ ρ ό π ο ; ; ;

Ο μόνος τρόπος είναι η γνώση του ηλίθιου ότι θα περάσει καλύτερα με αφεντικό τον έξυπνο και καλό και όχι με το κάθαρμα, τον πονηρό.

Το έλεγε ο Χριστός, ρε ηλίθιοι. 

                                                                               

                                                                        * του Θάνου Αθανασιάδη