Νόμιμη Βία

«Είμαι βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου. Νιώθω ότι κάτι αλλάζει. Νιώθω ότι εκπροσωπώ περισσότερους απόψε. Νιώθω το βάρος να μοιράζεται. Νιώθω υπερήφανος για τους άοπλους συμπολίτες μου. Κι όταν όλα τα όπλα θα σταματήσουν να σφαγιάζουν το δίκαιο, θα νιώσω αληθινός εκπρόσωπος του κράτους. Ως τότε, άοπλος κι εγώ, θα συνεχίζω να μάχομαι τον δράκο».

Στο μυαλό του Κώστα Μπάρκα*

*του Θάνου Αθανασιάδη

Έχοντας περάσει σε προσωπικό επίπεδο «στην άλλη πλευρά», θεωρώ υποχρέωσή μου να δώσω τη δική μου εξήγηση για κάποια πράγματα.

Αυτή η άλλη πλευρά, η πλευρά της βουλευτικής ιδιότητας, αντιδιαστελλόμενη την ιδιότητα του «απλού πολίτη», φαινομενικά με καθιστά απρόσβλητο στην κρατική νόμιμη βία, αφού και εγώ είμαι κράτος, και εγώ συμμετέχω στο νομοθετικό έργο, και εγώ απολαμβάνω του προνομίου της ασυλίας.

Αυτό το προνόμιο δεν το έχει ο απλός πολίτης στις Σκουριές. Εκείνος, αν διαμαρτυρηθεί στη θέα τους καταστροφής της πατρογονικής του γης, θα αντιμετωπιστεί με κρατική βία. Νόμιμη, αφού το κράτος έχει το δικαίωμα.

Για την ενάσκηση αυτού του δικαιώματος του κράτους υπάρχει η αστυνομία. Αυτή θα προστατέψει εμένα, αν ο απλός πολίτης αποπειραθεί να με προπηλακίσει, αν κάποιος που δεν απολαμβάνει των προνομίων μου, αποφασίσει ότι δεν εκτελώ σωστά τα καθήκοντα που μου ανατέθηκαν από τόσες χιλιάδες ανθρώπων - απλών πολιτών με δικαίωμα ψήφου, μέσα σε ένα πολίτευμα που θέλει να λέγεται Δημοκρατία. Αυτό εξάλλου ορίζεται από το Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους.

Είναι έτσι;

Μου συνέβη πολύ πρόσφατα να προπηλακισθώ από την αστυνομία. Από απρόσωπους μασκοφόρους, οπλισμένους, αμίλητους, έμβια δίποδα «όργανα που εκτελούσαν εντολές ανωτέρων».

Ποιοι ήσαν οι ανώτεροι αυτοί; Κάποιοι άλλοι βουλευτές ίσως; Ο κ. πρωθυπουργός ίσως; Ο κ. υπουργός με τον ευφημισμό του προστατεύοντος τον πολίτη; Δεν είμαι εγώ ο προνομιούχος χάρη στις ψήφους χιλιάδων πολιτών, ισότιμος με εκείνους - τους εντολείς; Δεν απολαμβάνω ασυλίας; Ή δεν έτυχε εκείνη την ημέρα;

Συμβαίνει κάτι εντελώς παράδοξο, πιστεύω, στις μέρες που ζούμε. Αν κάποτε, προ πενταετίας, επί παραδείγματι, η βουλευτική ιδιότητα θα με έκανε να νιώθω τρεις φορές πιο περήφανος που επελέγην από τον ελληνικό λαό, σήμερα με κάνει να νιώθω πέντε φορές το βάρος που θα ένιωθα τότε.

Σήμερα ο ελληνικός λαός προπηλακίζεται μαζί μου. Σήμερα εγώ νιώθω ότι κάθε ραβδισμός, κάθε κλωτσιά, χτυπάει εμένα. Σήμερα νιώθω ότι κάθε ανοιγμένο κεφάλι, κάθε σπασμένο, μωλωπισμένο, τσακισμένο ανθρώπινο μέλος κάποιου ανώνυμου -μη προνομιούχου- συμπολίτη μου είναι το δικό μου.

Σήμερα συμβαίνει και κάτι άλλο. Ο κόσμος γύρω μου είναι ψυχικά διαλυμένος. Η αστυνομία συνεχίζει να εκτελεί «διαταγές ανωτέρων», που δεν είμαι εγώ, ερήμην τους δικής τους ψυχολογικής κατάστασης.

Βλέπετε, ακόμη κι εκείνα τα υπάκουα δίποδα μασκοφόρα οπλισμένα εργαλεία της επιβολής κάποια στιγμή βγάζουν τη μάσκα, αφήνουν το όπλο, πετάνε την αρματωσιά που τους χορήγησε το κράτος και γίνονται τα διαλυμένα ανθρωπάκια της διπλανής πόρτας, άνθρωποι που ζουν με 500 ευρώ τις φαμίλιες τους και δέρνουν ανθρώπους για να τα πάρουν.

Ξέρω καλά ότι υπάρχουν κι εκείνοι που βρίσκουν σαδιστική ευχαρίστηση σε αυτό το έργο, αλλά υπάρχουν φορές που συναισθάνομαι το προσωπικό κενό κάθε ερμηνείας και έννοιας, δράμα αυτών των υποτακτικών των εντολέων της νόμιμης κρατικής βίας.

Αλλά σήμερα κάποιοι ακόμη αγωνίζονται απέναντι σε αυτό το τυφλό μένος. Σήμερα στις Σκουριές κάποιοι άοπλοι πολίτες αντιμετωπίζουν τον δράκο με τα χέρια. Ο δράκος ξεσκίζει σάρκες και ξεριζώνει δέντρα, ξεθεμελιώνει σπίτια, αλλά αυτοί οι λίγοι συνεχίζουν. Και συνεχίζουν ώσπου ο δράκος να τα παρατήσει και να φύγει. Και δεν θρηνούν νεκρούς, επειδή ο αγώνας δεν γίνεται να σταματήσει.

Αυτοί οι άοπλοι σήμερα χτύπησαν δυνατά. Όχι με στυλιάρια, όχι με καδρόνια, όχι με μίσος. Χτύπησαν δυνατά την κερκόπορτα των ψυχών της Ελληνικής Αστυνομίας. Με το απελπισμένο θάρρος τους, με τον υπέρ πάντων αγώνα τους. Με την αξιοπρέπεια που έχει ο δίκαιος. Σήμερα η Ελληνική Αστυνομία δήλωσε ότι το θέμα με τους διαμαρτυρίες των κατοίκων για το μεταλλείο χρυσού δεν χρειάζεται αστυνομική αντιμετώπιση.

Η Ένωση Αστυνομικών Χαλκιδικής και η Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Θεσσαλονίκης, μια χούφτα οπλισμένων οργάνων της νόμιμης κρατικής βίας, δήλωσε ότι οι άνθρωποι απέναντι στους οποίους τοποθετούνται για να διαλύσουν, δεν θα έπρεπε να είναι ο στόχος. Ότι οι μαχόμενοι τον δράκο δεν θα έπρεπε να τυγχάνουν κρατικής βίας και καταστολής. Ότι οι δίκαιοι δεν είναι δυνατόν να εξοντώνονται κατόπιν εντολών ανωτέρων.

Είμαι βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου. Νιώθω ότι κάτι αλλάζει. Νιώθω ότι εκπροσωπώ περισσότερους απόψε. Νιώθω το βάρος να μοιράζεται. Νιώθω υπερήφανος για τους άοπλους συμπολίτες μου. Κι όταν όλα τα όπλα θα σταματήσουν να σφαγιάζουν το δίκαιο, θα νιώσω αληθινός εκπρόσωπος του κράτους. Ως τότε, άοπλος κι εγώ, θα συνεχίζω να μάχομαι τον δράκο.

http://www.avgi.gr/article/370800/nomimi-bia