Ρουμς, γκουντ ρουμς

Προβληματίζομαι πολύ με την ενδοτική στάση που προσπαθούν να μας περάσουν, σαν να το οφείλουμε κι αυτό, τα ευρωπαϊκά ζώα, με δεδομένο τον αντίκτυπο που αυτό έχει και στις φοβίες που αυτό δημιουργεί στο μέσο συμπολίτη μου. Περισσότερο με προβληματίζουν οι γελοίοι ομοεθνείς μου, οι οποίοι προσπαθούν να με πείσουν να "προσγειωθώ", να σοβαρευτώ, ώστε - επί παραδείγματι - να έρθουν τα καραβάνια με τους τουρίστες, οι οποίοι θα φέρουν και το πολυπόθητο χρήμα, το οποίο έχει λείψει από όλους μας. Από όλους μας.

Από όλους μας, λέω, όχι μόνο από τον τουριστικό κλάδο που σαν επαίτης περιμένει το λέτσο, να του καθαρίζει τα βρωμοπόδαρα για τα φράγκα. Ανέκαθεν υπήρξα ελιτιστής σχετικά με εκείνο το διόλου ευγενές παρα-κλάδι του τουρισμού, ανέκαθεν θεωρούσα ότι στην πατρίδα μου δεν άξιζε να σκάνε μύτη οι λέτσοι, οι φτωχομπινέδες της Ευρώπης, οι οποίοι τύχαινε να έχουν δυο πεντηντάρικα στην κωλοτσέπη και τη γυναίκα τους για νοίκιασμα για τα έξοδα επιστροφής. Θεωρώ ότι από κάτι καλόπαιδα λετσοξενοδόχους έφτασε ο λετσοτουρισμός στην Ελλάδα. Τώρα βλέπω κι άλλους να το αναζητούν διακαώς, όλοι αυτοί οι επαϊοντες κυβερνώντες σχετικά με το θαύμα της επανεκκίνησης

"Φράγκα να 'ναι, κι απ' όποιον να'ναι", ξέρω κάποιους που το διατυμπανίζουν ακόμη, αλλά είναι οι ίδιοι άνθρωποι που το χειμώνα τους τον περνάνε στα καλά της Ευρώπης, όπου - σημειωτέον - είναι τύπος και υπογραμμός. Μου φορτώνουν δηλαδή το βρωμύλο της Γερμανίας, για να μου τα παίρνει η χοντρέλα η καγκελαρία του το χειμώνα. Και τούτο είναι κάτι που δε δέχομαι, για να είμαι ειλικρινής. Από την άλλη βέβαια, όλο θέλω να ξεχάσω ότι κατάγομαι από τη χώρα του Πηλιο Γούση, του Εφιάλτη, του Αλκιβιάδη, αλλά δε γίνεται, όλο και κάποιο κοινωνικό απόβλητο με προσωπείο δήθεν σοβαρότητας και ωριμότητας και ρεαλισμού πάει να μου εξηγήσει ότι "καλά και τα επαναστατικά, αλλά πρέπει και να φάμε".

Όχι, φίλτατε Εφιάλτη, δεν πρέπει να φάμε, αν είναι να φάμε τα αποφάγια της Ευρώπης, πρέπει να φάμε επειδή το δικαιούμαστε και είμαστε έντιμοι και εντάξει και σωστοί. Και ξέρεις κάτι, Εφιάλτη μου; Είμαστε έντιμοι και σωστοί, το 95% από εμάς. και υπάρχετε κι εσείς, εσείς που εκμεταλλεύεστε την εντιμότητα αυτή και μας λέτε ότι "μαζί τα φάγαμε", επειδή δε σας πήραμε με τις πέτρες όταν σας βλέπαμε να κάνετε τις αηδίες σας και να προελαύνετε με τον αήθη τρόπο ζωής σας.

Είπα όμως ότι η πατρίδα μου έχει προδότες, ποτέ δεν επικρότησα την προδοσία, ούτε και κανείς από τους εντίμους ανθρώπους που γνωρίζω. Αυτός είναι και ο λόγος που δε σας καρφώσαμε, τσογλάνια του κερατά, ενώ εσείς το κάνετε κάθε μέρα, με το να μας πλασάρετε τις παρασιτικές σας πρακτικές ως "κοινό τρόπο ζωής των Ελλήνων".

Οι Ελληνάρες είσαστε εσείς, προδότες του κερατά, εσείς που λέτε ότι ο φραπές και η καφετέρια είναι Ελληναρισμός και χτυπάτε τα εσπρεσσάκια τέσσερα τέσσερα, αρκεί να σας κάτσει η καλή η φάση και το κονέ. Ο Ελληνάρας που τόσο κατηγορήθηκε ως ανθρωπότυπος την τελευταία εικοσαετία, είναι αυτός που κατέρριψε το κλισέ της ανόητης εργασίας, αυτός που δεν κάνει το μαλάκα, να περιμένει πότε θα της σηκωθεί της κυρίας να πάει στην Υπηρεσία και να βρει τους πάντες να την περιμένουν με το ευρωπαϊκό χαμερπές χαμόγελο της δουλικότητας. Η δουλειά στην Ελλάδα γίνεται - και μάλιστα γίνεται πιο καλά από ότι στις βλακοευρωπολάνδες, έστω κι αν όλοι έχουμε χώσει καντήλια στο μαγκάκο που την έσκασε προχτές και πήγε για τσίπουρα.

Είναι βέβαιο ότι ακόμη κι αυτός είναι δυο κλάσεις ανώτερος από τον αγράμματο αυτοανακηρυχθέντα δημοσιογραφίσκο που γράφει με κεφαλαία και παρουσιάζει την πληρωμένη άποψή του ως σώφρονα κοινωνική στάση, επιδεικνύοντας άμα τα πλαστικά βυζιά του και τις πέριξ τσούλες ως lifestyle και άλλα τραγελαφικά επιπέδου δαπέδου.

Αν πρέπει πραγματικά κάποιος εξουσιαστής στην Ελλάδα να κατηγορηθεί, αυτός δεν είναι ο δημόσιος υπάλληλος, είναι ο δημοσιο-γραφικός κλάδος των ηλιθίων, των ψευδεπιγράφων, των γλυφτρονιών των πολιτικάντηδων, των κακομοίρηδων που ρουφάνε τα τζάμπα ποτά, για να γράψουν την επαύριο ότι το μαγαζάκι του Κούλη από το Καραούλι είναι και γαμώ τα μαγαζιά.

Αυτοί πέρασαν το μήνυμα του γερμανόφιλου Σημιταρά και του Γκαπ (άκου να δεις σημίτης ίσον εβραίος, γκαπ ίσον κενό) στο προσκήνιο, αυτοί έδωσαν το βήμα, το λόγο και το έναυσμα.

Λοιπόν, πράγματι έρχονται άλλες μέρες. Φρονώ ότι στη νέα εποχή τα σαπρόφυτα και λοιπά παράσιτα θα εισπράξουν πόρτα. Τέρμα τα καλά παιδιά.

Εδώ υπάρχει κι ένα καινούριο: Να το αναφέρω επιγραμματικά: Ο μεγάλος προαγωγός, το Νομισματικό Ταμείο λέει: "έκανα λάθος στην εκτίμηση περί την αποτελεσματικότητα της λιτότητας και την αναμονή του τουρισμού, ενόψει της δραστικής μείωσης του κόστους παροχής των υπηρεσιών". Σε ελεύθερη μετάφραση και προβολή, αυτό σημαίνει ότι "μόνο λέτσους και φτωχομπινέδες να περιμένεις, Έλληνα ξενοδόχε, κανείς άλλος δε θέλει να έρθει στην εξαθλιωμένη ψωροκώσταινα". 

Αυτός ο ντόπιος αφέντης που ευαγγελιζόταν την ίδια λύση - δηλαδή την ανάπτυξη μέσα από την ανταγωνιστικότητα που προκύπτει από τους χαμηλούς μισθούς και την πλήρη ραγιαδοποίηση όλων μας, πώς στέκεται ακόμη όρθιος; Πώς δεν τον έχουν πάρει με τις πέτρες οι δικοί του; Οι δικοί του, όχι οι αντίπαλοι. Διότι είναι δεδομένο ότι οι αντίπαλοι αυτό θέλουν. Αλλά οι δικοί του, εκείνοι που πίστεψαν σε αυτές τις ηλιθιότητες επειδή τις ξεστόμισε η σπουδαία οικονομολόγος Κριστίν, τις επέβαλε η μεταρρυθμίστρια και ήδη μετανοημένη Αννούλα και τις εφήρμοσε ο ντόπιος λακές του αφέντη, ο Τρελλαντώνης, τώρα τι λένε; 

Ξέμειναν κι από πέτρες, φαίνεται, όχι μόνον από σάλιο.

Να μου το θυμάστε, όταν οι κινδυνολόγοι σκουπιδο-πότες, σκουπιδο-φάγοι και σκουπιδο-λόγοι αποδομηθούν πλήρως, όταν η μέση ελληνική οικογένεια θα σταματήσει να δίνει σημασία σε πολιτικές αναλύσεις από ανύπακρτους και ανιστόρητους τενεκέδες, βάζοντάς τις μόνο ως "ώρα του παιδιού και "εδώ γελάτε", θα έχει λυθεί πραγματικά και το ζήτημα του μέλλοντος του τόπου μας.

Γκομενικά και δράματα στην άλλη παραλία θα λέει και η σχετική ταμπέλα σε 12 ευρωπαϊκές γλώσσες. 

Άντε να τους κάνετε παρέα.