Ηρώδου του Αττικού και Αμφιπόλεως *

Che fece .... il gran rifiuto

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα

που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι

να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει

έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.

Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,

όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει

εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.

Κ. Π. Καβάφη

Έχει πλέον ολοκληρωθεί η τριήμερη συζήτηση στη Βουλή επί της προτάσεως για ψήφο εμπιστοσύνης που κατέθεσε ο πρωθυπουργός της Χώρας Αντώνης Σαμαράς με την Κυβέρνηση να λαμβάνει εν τέλει τις πολυπόθητες (;!) 155 ψήφους στήριξης, οι οποίες όμως απέχουν κατά 25 από τον μαγικό αριθμό των 180 που απαιτούνται για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, αν και πληθαίνουν οι βολικές φωνές όσων υποστηρίζουν ότι, με 8 βουλευτές ήδη προφυλακισμένους, θα ανακύψει ζήτημα ερμηνείας της διάταξης του Συντάγματος για το αν τα 3/5 της Βουλής που απαιτούνται για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας αφορά στους 300 βουλευτές ή στους 292. Φαίνεται πιο καθαρά σήμερα, παρά ποτέ, ότι οι διπλές εκλογές του 2012 στον αριθμό των 180 στόχευαν, ασχέτως αν οι εσωτερικές πολιτικές δυσμορφίες, ανθρώπων, ούτως ή άλλως, παλινωδούντων δεν οδήγησαν στο ευκταίο.

Ο κ. Πρωθυπουργός, με την διχαστική - στα όρια της εμφυλιοπολεμικής - ομιλία του ενώπιον του Εθνικού Κοινοβουλίου, δεν δίστασε να κατηγορήσει το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ότι, εκμεταλλευόμενο τον ανώτατο πολιτειακό θεσμό, επιδιώκει την καταστροφή της Πατρίδας με το να μη συναινεί στην εκλογή Προέδρου από την παρούσα Βουλή.

Ήταν μια από τις ελάχιστες, ομολογουμένως παρουσίες του κου Πρωθυπουργού στη Βουλή. 

Αυτή τη φορά φαίνεται ότι ένιωσε πολύ ζεστή την ανάσα του κου Τσίπρα στην πλάτη του.

Ποιος όμως είναι αυτός που εκμεταλλεύεται τον ανώτερο πολιτειακό θεσμό;

Ποιος είναι αυτός που εν τέλει επιδιώκει την καταστροφή της Πατρίδας;

Ο κος Πρωθυπουργός γνωρίζει πολύ καλά ότι η παρούσα Βουλή δεν μπορεί να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αφού όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, με δημόσιες ανακοινώσεις τους, έχουν ταχθεί κατά αυτής της προοπτικής. 

Αυτό το γνώριζε και το 2012, τουλάχιστον ο ίδιος, αλλά και ο ελλείπων λαϊκής στηρίξεως, κύριος Αντιπρόεδρος της συγκυβέρνησης.

Τι είναι, επομένως, αυτό που έχει κατά νου η διανδρία Βενιζέλου-Σαμαρά; Πώς γίνεται να κατηγορεί ένα φθίνον πολιτικό συνοθύλευμα, πώς ορίζει (το ίδιο μόρφωμα) το σημείο, μετά το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή; Γιατί δεν παραιτείται η παρούσα συγκυβέρνηση, καλώντας άμα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να πράξει το αυτό ταυτόχρονα; 

Τι έχει αυτή η Βουλή που δε θα το έχει η επόμενη, αφού ο κύριος Σαμαράς απολαμβάνει των 155 θετικών ψήφων, σχετικά με την πολιτική που ακολουθεί;

Ένα από τα σενάρια που τις τελευταίες μέρες κερδίζει έδαφος αφορά στη διενέργεια πρόωρων εκλογών μετά το επερχόμενο Eurogroup -στο οποίο η κυβέρνηση θα «παίξει τα ρέστα της» για επικοινωνιακούς λόγους- και πριν την έναρξη της διαδικασίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. 

Θα επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί τον θεσμό της Προεδρίας της Δημοκρατίας, ώστε να εκβιάσει τις εξελίξεις προκαλώντας, σε συνεννόηση με τα γερμανοτραπεζικά συμφέροντα, ασφυξία στην ελληνική οικονομία (το ταμείον είναι μείον, τα δημόσια έσοδα δεσμευμένα στον ειδικό λογαριασμό υπέρ της αποπληρωμής του Χρέους, τα χρήματα από το ΕΣΠΑ δεσμευμένα και αυτά, δάνεια με εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου κινδυνεύουν να λήξουν και να καταπέσουν οι εγγυήσεις τους, 300 χιλιάδες συνταξιούχοι περιμένουν την σύνταξή τους από το 2012, κανείς δε λαμβάνει επιστροφές Φ.Π.Α., πλην ολίγων τυχερών καλών φίλων … και τα κλειδιά στα σίγουρα γερμανικά χέρια) πνίγοντας κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης Τσίπρα που θα δημιουργηθεί μετά τις πρόωρες εκλογές, για αλλαγή πορείας και ανάκτησης της εθνικής μας κυριαρχίας.

 Η διανδρία με το να προκαλέσει μεμονωμένες πρόωρες εκλογές, πριν την έναρξη της διαδικασίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, θέτει τη Χώρα σε μέγιστο κίνδυνο, εσωτερικό και εξωτερικό, για να εκπληρώσει την αποστολή που της έχει ανατεθεί, να εκδικηθεί τον ελληνικό Λαό που επιλέγει να εμπιστευτεί το μέλλον του σε ένα κόμμα της Αριστεράς, να εκδικηθεί τον ελληνικό Λαό για τα σχεδόν 20 χρόνια υποχρεωτικής πολιτικής αποστρατείας, στα οποία ο μεν καταδικάστηκε ως αρχηγός της Πολιτικής Άνοιξης, ενώ ο δε παρέμεινε υπό τη σκιά του μοιραίου ανδρός, να προκαλέσει Χάος, ώστε στη συνέχεια να παρουσιάσει εαυτόν ως Σωτήρα, να διεκδικήσει εκ νέου την ψήφο του ελληνικού Λαού στις εκλογές που θα προκληθούν εξαιτίας της μη εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας τον Απρίλιο του 2015, να αυτοϊκανοποιηθεί στη σκέψη ότι μετέτρεψε το «Καραμανλής ή Χάος» σε «Σαμαράς ή Χάος», ασχέτως αν στην αυτή επωδό αρέσκεται και ο συγκυβερνήτης της συνταγματικής παρερμηνείας.

Ο κ. Πρωθυπουργός φέρεται να επιλέγει να παίξει την Χώρα και τον Λαό της στα ζάρια, προκειμένου να διασώσει την καρέκλα της εξουσίας που προσωρινά κατέχει, λες και αυτή του ανήκει, λες και αυτή δεν ανήκει στον ελληνικό Λαό.

Ο κ. Πρωθυπουργός δεν λειτουργεί ως φορέας της εξουσίας του Λαού αλλά ως διαχειριστής της εξουσίας των τραπεζών-τραπεζιτών, των τοκογλύφων δανειστών της Χώρας και των Γερμανών εταίρων του.

Ο κ. Πρωθυπουργός φέρεται να έχει κάνει την επιλογή να μείνει στην Ιστορία ως ο πρωθυπουργός που δήθεν επιχείρησε να σώσει την παρτίδα σε βάρος της Πατρίδας προκαλώντας πρόωρες εκλογές εντός του 2014, πριν δηλαδή, την εκλογή ΠτΔ, ώστε στη συνέχεια να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων προκαλώντας νέες εκλογές τον Μάιο του 2015 με αφορμή την εκλογή του ΠτΔ.

Σε όλα αυτά, όμως, ποιος είναι ο ρόλος του κου Προέδρου της Δημοκρατίας, όχι απλά ως θεσμού αλλά και ως προσώπου;

Ποιος ήταν, είναι και σίγουρα θα είναι ο ρόλος του αξιότιμου κ. Κάρολου Παπούλια;

Ο αξιότιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας στην κοπή της Πρωτοχρονιάτικης πίτας στο Προεδρικό Μέγαρο είχε δηλώσει: «Φέτος, είναι η τελευταία μου χρονιά και θέλω να σας ευχαριστήσω από βάθους καρδίας για την συνεργασία. Θα θυμάμαι πάντα τις αναμνήσεις που εσείς μου δημιουργήσατε!» προκαλώντας έντονα ερωτηματικά για την πρόθεσή του να παραιτηθεί με δεδομένο ότι η θητεία του λήγει το 2015 και όχι το 2014.

Ο αξιότιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας στο μήνυμά του για την 40ή επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας στη χώρα ανέφερε για την κριτική που δέχθηκε ο ίδιος για τις υπογραφές που έβαλε σε πλειάδα πράξεων νομοθετικού περιεχομένου: «το Σύνταγμα οριοθετεί σαφώς τις αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας και ήταν συνειδητή η απόφασή μου να σεβαστώ το Σύνταγμα, που έχει πολύ ταλαιπωρηθεί τα τελευταία χρόνια, και να μην παραβιάσω τη θεσμική τάξη, προκαλώντας πολιτικές εντυπώσεις ή και πολιτική κρίση, μόνο και μόνο για να αποφύγω το πολιτικό κόστος».

Η αναφορά του αυτή μαρτυρά ότι έχει πλήρη γνώση των περιορισμών που του θέτει το Σύνταγμα αλλά και της «ταλαιπωρίας» που αυτό έχει υποστεί με τις συνεχείς πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, με τις οποίες η Κυβέρνηση κατάργησε εν τοις πράγμασι τη νομοθετική λειτουργία του Εθνικού Κοινοβουλίου. Ειδικότερα, η σαφής ρήση «ήταν συνειδητή η απόφασή μου να σεβαστώ το Σύνταγμα» αποδεικνύει την βάσανο, στην οποία είχε περιέλθει, προκειμένου να επιλέξει το δρόμο της στήριξης της κυβερνητικής προσπάθειας ως της μόνης δυνατής προσπάθειας.

Δεν ξέρουμε αν γίνεται άμεσα αντιληπτό τι σημαίνει για το συλλογικό ασυνείδητο η αποδοχή του ανώτατου εκπροσώπου του Λαού των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου.

Δεν είναι ότι κάθε νεόπτωχος, τσακισμένος από την ταχύτητα της καταβαράθρωσης του βιοτικού του επιπέδου, σκέπτεται από το πρωί ως το βράδυ, ή έστω μια φορά το μήνα «τι υπέγραψε πάλι ο Πρόεδρος».

Δεν είναι τόσο το γεγονός ότι και ο πλέον αφελής έχει παύσει προ πολλού να δέχεται ότι οι κινούμενες στα όρια του γκροτέσκου κοκκορομαχίες, οι δραματικοί τόνοι, οι δήθεν διαβουλεύσεις, οι κόκκινες ΔΗΜΑΡικές γραμμές, οι φανφάρες του οριακώς κινούμενου κυρίου Στουρνάρα, είχαν πράγματι έστω ένα ψήγμα αληθείας και ότι δεν είχαν υπαγορευθεί ως επιβεβλημένες από κάποιο γραφείο του κενού κελύφους της Deutsche Bank.

Είναι που, «αφού το υπογράφει κι ο Πρόεδρος», αφού εκείνος που δεν βρίσκεται στην ίδια μοίρα με μας, αλλά τουλάχιστον μας καταλαβαίνει, εκείνος που έχει νιώσει την αγροτιά και τα σαλόνια και πλέον δεν έχει να περιμένει άλλη μεγαλύτερη τιμή από το Λαό, πρέπει να είναι η μόνη λύση.

Θα ακουστεί υπερβατικό ίσως, χωρίς λογική εξήγηση – αλλά τι έχει λογική εξήγηση στην Ελλάδα του ’14; - αλλά, όταν ο Πρόεδρος υπογράφει, σκύβουμε το κεφάλι, πολλές φορές και χωρίς να μας το ζητήσουν.

Εύλογα θα αναρωτηθεί ο καλόπιστος αναγνώστης για τα περιθώρια παρέμβασής του Προέδρου, για τη δυνατότητα αντίδρασής του στα τεκταινόμενα.

Είναι πεποίθηση πολλών ότι δεν μπορούσε να κάνει πολλά αφού το Σύνταγμα του παρέχει περιορισμένες δυνατότητες παρέμβασης.

Χρειαζόταν, όμως, να κάνει πολλά;

Χρειαζόταν να έχει αυξημένες αρμοδιότητες για να αλλάξει την πορεία της μετατροπής της Ελλάδας από ελεύθερο υπό τεχνητή χρεοκοπία κράτος σε γερμανικό προτεκτοράτο;

Όχι! Δεν χρειαζόταν να κάνει πολλά!

Ένα μόνο μπορούσε να κάνει. 

Αυτό που το Σύνταγμα του επιτρέπει.

Να μην υπογράψει τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που η κυβέρνηση των δοσιλόγων κατ’ επιταγή των δανειστών του έστελναν προς επικύρωση αφ’ ης στιγμής δεν είχε κηρύξει την Χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, πράξη που θα σήμαινε παύση πληρωμών προς το εξωτερικό.

Ένα μόνο έπρεπε να κάνει. Αυτό που το Σύνταγμα και η πατριωτική του συνείδηση θα επέβαλαν  - θέλουμε να πιστεύουμε – σε κάθε άλλον πολίτη αυτής της Χώρας.

Να πάρει στην πλάτη του τον ελληνικό λαό και το αύριο των παιδιών μας και να επιστρέψει την λαϊκή εντολή που η συγκυβέρνηση ΝΔ ΠΑΣΟΚ ΔΗΜΑΡ σφετεριστήκαν στην πηγή της. Στον κυρίαρχο Λαό. «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.»

Θα έπρεπε ως Πρώτος Πολίτης της Χώρας να γίνει πρώτος μεν, ίσος δε μεταξύ των πολιτών της χώρας.

Ένα μόνο έπρεπε να κάνει. 

Να γίνει πολίτης!

Πολλοί τότε θα τον κατηγορούσαν ότι με την επιλογή του θα παρενέβαινε στην πολιτική ζωή της Χώρας, αφού θα προκαλούσε εκλογές.

Σίγουρα σκέφτηκε ότι μη επιλέγοντας να διαφοροποιηθεί από τις κυβερνητικές επιταγές για υπογραφή των ΠΝΠ (μήπως τελικά δεν ήταν κυβερνητική επιταγή η υπογραφή των ΠΝΠ;) πάλι παρενέβη και συνεχίζει να παρεμβαίνει στην πολιτική ζωή της Χώρας διασώζοντας μια κυβέρνηση που απεργάζεται τα συμφέροντα του ελληνικού Λαού και της Ελλάδας κόντρα στη θέληση του ελληνικού Λαού.

Επέλεξε να συνεχίσει στη θέση του στηρίζοντας την Κυβέρνηση, έχοντας εδραία την πεποίθηση ότι ο χρόνος που θα κερδηθεί, θα οδηγήσει σε λύση, σε σωτηρία, σε διέξοδο επ’ ωφελεία του ελληνικού Λαού και της Πατρίδας.

Άλλωστε, όπως συνηθίζει ο θυμόσοφος λαός μας να λέει, «η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία».

Πεθαίνει όμως και αυτή κάποια στιγμή.

Ο αξιότιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας αντιλαμβανόταν και συνεχίζει να αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο που διέτρεχε και συνεχίζει να διατρέχει η Ελλάδα.

Σήμερα, ο αξιότιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας αντιλαμβάνεται ότι τα χρονικά περιθώρια που με τις δικές του υπογραφές στις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου είχε στη διάθεσή της η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ για να βγάλει τη Χώρα από την κρίση, έχουν περάσει ανεκμετάλλευτα.

Σήμερα, ο αξιότιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας πρέπει να έχει αντιληφθεί ότι, στηρίζοντας όλα αυτά τα χρόνια τις κυβερνήσεις (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ αρχικά και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στη συνέχεια) της εκχώρησης της εθνικής μας κυριαρχίας, της εκποίησης της εθνικής μας περιουσίας, της καταλήστευσης των αποθεματικών, αλλά και των εισφορών (βλέπε Κ.Ε.Α.Ο.) των ασφαλιστικών ταμείων, της υιοθέτησης του αγγλικού-αποικιοκρατικού δικαίου στις δανειακές συμβάσεις, της υπαγωγής των Ελλήνων πολιτών στη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου, της δημιουργίας Ειδικών Οικονομικών Ζωνών κτλ, οι ειλικρινείς πατριωτικές του προθέσεις για σωτηρία της Χώρας δεν ευδοκίμησαν.

Οι προσδοκίες του από την Κυβέρνηση, την οποία όρκισε και με τις υπογραφές του στήριξε, εκ του αποτελέσματος διαψεύστηκαν.

Σήμερα, ο αξιότιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας αντιλαμβάνεται ότι πλησιάζοντας στο τέλος της δεύτερης θητείας του στο ύψιστο πολιτειακό θεσμό, κινδυνεύει να μείνει στην Ιστορία της Ελλάδας, πάρα τις αγαθές του προθέσεις, τις ειλικρινείς του προσπάθειες και την υπέρμετρη εμπιστοσύνη που έδειξε στην εκλεγμένη κυβέρνηση της Χώρας, ως ο Πρόεδρος της φτωχοποίησης των Ελλήνων και της μετατροπής της Χώρας σε γερμανικό προτεκτοράτο.

Σήμερα, ο αξιότιμος κ. Παπούλιας, λίγους μήνες πριν την προαναγγελθείσα από τον κύριο πρωθυπουργό έναρξη της διαδικασίας εκλογής νέου Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, βρίσκεται σε ένα καθοριστικό σταυροδρόμι για το μέλλον της Χώρας και του Λαού της και αντιμέτωπος με ένα κρίσιμο δίλημμα.

Θα επιτρέψει, ο αξιότιμος κ Παπούλιας, παραμένοντας στη θέση του, στην προδοτική συγκυβέρνηση, να χρησιμοποιήσει το θεσμό της Προεδρίας της Δημοκρατίας, για να θέσει σε κίνδυνο τη Χώρα, ή θα επιλέξει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων εκφράζοντας με την φωνή του τη βούληση του ελληνικού Λαού, προκρίνοντας τη μόνη λύση που μπορεί εκ της θέσεώς του να δώσει;

Θα επιτρέψει ο αξιότιμος κ. Παπούλιας στους κ.κ. Βενιζέλο και Σαμαρά να προκηρύξουν πρόωρες εκλογές πριν την ολοκλήρωση της διαδικασίας προεδρικής εκλογής του Φλεβάρη, ώστε να προκληθούν σε διάστημα 4 μηνών δύο εκλογικές μάχες (πρόωρες εκλογές και εκλογές στη συνέχεια λόγω πιθανής αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας) με ανυπολόγιστες συνέπειες σε εθνικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, ή θα αναλάβει την πρωτοβουλία να οδηγήσει τη Χώρα σε μια και μοναδική εκλογική διαδικασία, ώστε να εκφραστεί άμεσα η βούληση του ελληνικού Λαού και να σταλεί ηχηρό μήνυμα σε όλους αυτούς, στο εξωτερικό αλλά και το εσωτερικό, που μετατρέπουν την Χώρα σε γερμανικό προτεκτοράτο ότι η κυβέρνηση που θα προκύψει με εντολή του ελληνικού Λαού δεν θα έχει θεσμικό χρονικό ορίζοντα μερικών μηνών, αποτρέποντάς τους να προβούν σε μονομερείς ενέργειες εις βάρος του ελληνικού Λαού και της Χώρας;

Ποια θα είναι εν τέλει η στάση του αξιότιμου Προέδρου της Δημοκρατίας, κ. Κάρολου Παπούλια;

Κυριακή, κοντή γιορτή...

Παρεμπιπτόντως:

 Υψηλόβαθμα στελέχη του τραπεζικού κλάδου κυνικά μειδιούν στις αγωνίες αυτές, αντιτείνοντας ότι με την πολιτική της συγκυβέρνησης

«Η Ελλάδα θα σωθεί. Όχι όμως και οι Έλληνες.».

Θα θέλαμε σε όλους αυτούς να πούμε ότι:

α. Ελλάδα είναι ο ελληνικός Λαός. Χωρίς τον Λαό δεν υπάρχει Ελλάδα. Χωρίς τον ελληνικό Λαό υπάρχει απλά το «οικόπεδο γωνία», για το οποίο οι ίδιοι και τα εξωχώρια αφεντικά τους διακαώς ενδιαφέρονται. Ας το βάλουν αυτό καλά κατά νου.

β. Κανείς δεν πρέπει να θεωρεί άλυτο το γόρδιο δεσμό.

Η Ιστορία το έχει αποδείξει.

Δεν ξεχνώ. Δεν συγχωρώ. Δεν σιωπώ.

* των Κωνσταντίνου Νάκκα και Θάνου Αθανασιάδη.

Διαβάστε Περισσότερα »

Δε σε πιάνω πουθενά!! *

Κάτσε, ρε φίλε!

Μου λες ότι δε γουστάρεις κόμματα.

Μου λες ότι όλοι τα παίρνουν.

Μου λες ότι όλοι είναι ίδιοι.

Εντάξει, να το πιάσουμε από όπου θες.

Άντε, ούτε κι εγώ γουστάρω. 

Αλλά για να αλλάξει αυτό το σύστημα με τα κόμματα, πρέπει να βγει ένα κόμμα που, με το που θα ανέβει στην εξουσία, θα αλλάξει αυτό το σύστημα και μετά να παραδώσει τη χώρα στους πολίτες της.

Πόση ώρα δίνεις, πριν μπουκάρει μέσα και σε ματοκυλίσει ο μισός ντουνιάς;  

Εγκυκλοπαιδικά ρωτάω.

Άντε, όλοι τα παίρνουν.

Κι εσύ θα τα παίρνεις; Κι οι φίλοι σου;

Άμα είναι να μην ψάχνουμε τζάμπα.

Αλλά, αν υπάρχει περίπτωση κάποιος να  μ η ν τα παίρνει, να είναι ξηγημένος, όπως εσύ κι οι φίλοι σου, δεν αξίζει τον κόπο να τον ψάξουμε;

Άντε, όλοι είναι ίδιοι.

Κι εσύ είσαι ίδιος; Και οι φίλοι σου;

Ή θα μου πετάξεις τώρα την ατάκα αποφυγής;

"Εγώ δεν ασχολούμαι με αυτά, είναι βλακείες!"

Τι είναι "βλακείες", η ζωή σου;

Ο αφέντης σου;

Αυτός που θα κανονίζει αν θα αναπνέεις αφορολόγητα την υπόλοιπη ζωή σου;

Σαν λίγο στραβά δε μας τα λες;

Είπαμε, έχεις τη δουλίτσα σου να κοιτάξεις.

Μα πλέον δεν έχεις δουλειά!

Λες να χάσεις χρόνο ανεργίας;

Είπαμε, δεν είναι για σένα αυτά, είναι για τους γραμματιζούμενους.

Βάζεις, δηλαδή, τον Άδωνι, το Σίμο και τους υπόλοιπους κολοσσούς της γνώσης πάνω από σένα, ναι;

Είπαμε, δεν έχεις λεφτά να ρίξεις, για να εκλεγείς.

Γιατί, τώρα σε κόφτει να εκλεγείς, μη και χάσει το τεφαρίκι η δημόσια ζωή του τόπου;

Εσύ δεν είπες ότι δεν είναι για σένα αυτά;

Γιατί, αν ήταν να εκλεγείς, θα έριχνες λεφτά, και θα περίμενες να τα πάρεις πίσω και με τόκο από τα κορόιδα που θα σε εξέλεγαν;

Είπαμε, μας τα λες στραβά - και το "λίγο" το παίρνω πίσω.

Μου φαίνεται ότι λουφάρεις.

Μου φαίνεται ότι περιμένεις στωικά το τέλος, αλλά είσαι και γκρινιάρης.

Μου φαίνεται ότι είναι καιρός να το πάρεις πάνω σου.

Μου φαίνεται ότι είναι καιρός να πάρεις τα πάνω σου.

Άκου: όλα τα φράγκα που λέμε ότι χάθηκαν από την αγορά, είναι χωμένα στους λογαριασμούς των νταβατζήδων σου, στις Ελβετίες και στα Κέυμαν.

Βάλε σκοπό σου να τα πάρεις πίσω.

Για να συμβεί όμως αυτό, πρέπει να έχεις εσύ κι οι φίλοι σου την εξουσία.

Για να πάρεις την εξουσία, πρέπει να κινηθείς αποφασιστικά κι έξυπνα.

Για χαζό δε σε έχω, για καταπτοημένο σε έχω όμως.

Κοίτα: τούτοι έχουν ένα μειονέκτημα.

Το παίζουν δημοκράτες, ενώ είναι φασισταριά.

Σιγά μη θέλουν να εξαρτήσουν την εξουσία τους από την ψήφο σου.

Αλλά πρέπει να τους καταψηφίσεις, για να τους ρίξεις.

Πρέπει να πας μπροστά στην κάλπη.

Πρέπει να πείσεις τους πάντες να πάνε.

Κι αυτοί;

Αυτοί καλύτερα να σε πέταγαν σε λάκκο με λιοντάρια, παρά να σε άφηναν να τους καταψηφίσεις, αλλά είναι πολύ της μοδός η Δημοκρατία στην Ενωμένη Ευρώπη τελευταία (βλέπε Ουκρανία).

Φίλε, σου λέω, προλαβαίνουμε να τους πάρουμε στη στροφή.

Αν είναι όμως να το κάνουμε, θέλει ψυχή κι όχι γκρίνια.

Αν είναι να πάμε κόντρα στο ρεύμα, θέλει μαστοριά κι όχι τεμπελιές και βλακείες.

Αν είναι να μας πάρουν αυτοί τα κεφάλια, δεν είναι καλύτερα να είναι τα δικά τους στο πιάτο;

Όλοι μαζί.

Τι λες;

Σ' έπιασα;

* του Θάνου Αθανασιάδη

Διαβάστε Περισσότερα »

Αναμένουμε*

Μπείτε, αν θέλετε, στη θέση και τη λογική του: Από τη στιγμή που ο διακαής του πόθος έγινε αποδεκτός από τους υπόλοιπους συμπατριώτες του, ανέμενε τρεις δεκαετίες, έως τη στιγμή που θα ολοκλήρωνε, πρώτα την ανασυγκρότηση της χώρας του (’78-’90), μετά την ένωσή της, έπειτα την εξάπλωσή της(’93-’08), ώστε να επιτύχει, όσα εξαρχής είχε θέσει ως στόχο: τη Μεγάλη Γερμανία.

Δείτε πόσο κοντά βρίσκεται στην επίτευξη του στόχου του: Μέρες ελάχιστες πριν την επανεκλογή της αδελφής ψυχής του, ώστε η εκδίκηση να ολοκληρωθεί. Ναι, ο κύριος Σόιμπλε μισεί την Ελλάδα. Γεννήθηκε μέσα σε ιαχές δόξας και αντελήφθη τον κόσμο του κατεστραμμένο. Μελέτησε, αποδελτιοποίησε και αποφάσισε: για τα δεινά του φταίχτης ήταν η Ελλάδα. Κάθε σοβαρός στρατηγικός αναλυτής θα επιβεβαιώσει ότι, χωρίς την καθυστέρηση της Κρήτης, ο Ρόμμελ θα είχε συντρίψει κάθε αντίσταση. Χωρίς την κίνηση του Μανώλη Γλέζου  και του Απόστολου Σάντα, η Ευρώπη θα είχε απωλέσει το μόνο της όπλο έναντι της γερμανικής υπεροχής: το ηθικό.

Ο Πρώτος Παρτιζάνος της Ευρώπης, κατά την προσφώνηση του Ντε Γκωλ, στάθηκε απέναντι στη σβάστικα και τη νίκησε. Όμως η σβάστικα ήταν το ριζικό του κυρίου Σόιμπλε. Αν εκείνη είχε μείνει στον ιστό, ο σημερινός αγχωμένος μισάνθρωπος και πρωτίστως μισέλληνας, θα ευρίσκετο σε θέση υπεροχής όλη του τη ζωή. Αντ’ αυτού υποχρεώθηκε να ξοδέψει τη ζωή του και να αποδυθεί σε έναν υπέρ πάντων αγώνα για την αναστήλωση του Ράιχ.

Και να που σήμερα όλα έχουν σχεδόν επιτευχθεί. Και να που σήμερα στον ιστό ανεμίζει και πάλι η σβάστικα. Και να που φτάνει ο νικητής. Επιζητεί την πλήρη υποταγή. Οι πόρτες να είναι σφαλιστές. Τα στόματα κλειστά. Οι νοήμονες βουβοί και οι κουτοί έντρομοι. Για ένα πιάτο φαἲ. Για μια δουλειά στη φάμπρικα. Για όλες τις χαμένες μέρες και νύχτες του κυρίου Σόιμπλε.

Είναι πολλά, αυτά που μπορεί να καταλογίσει κανείς στον άνθρωπο αυτό, ένα δε μπορεί να του αμφισβητήσει: τη συνέπεια. Αυτός είναι το όπλο στο χέρι, αυτός και ο Δήμιος. Πώς να αντιμετωπιστεί τέτοιος άνθρωπος; Ποιος να σταθεί αντίκρυ του και να του πει: «σε νίκησα μια φορά, θα σε νικήσω πάλι!»; Ποιος το έχει κάνει, άραγε;

Σύντροφε Μανώλη, είναι μάλλον αστείο να σε προσφωνούμε εμείς έτσι, εμείς που καλά καλά δε σκάσαμε ακόμη από τ’ αυγό μας. Σε γνωρίσαμε προ ελαχίστων ημερών και η ανατριχίλα από τον ελάχιστο συγχρωτισμό παραμένει στο δέρμα μας.

Σύντροφε Μανώλη, είναι τιμή μας που έχουμε εσένα για σημαία, εσένα για ασπίδα, εσένα για όπλο. Ξέρουμε ότι αυτός ο σκυφτός, βουβός, πρόσκαιρα ηττημένος, λαός μας μπορεί να ξανανιώσει το αίμα να κυλάει στις φλέβες του.

 Αν είναι να τολμήσουμε, κάποιος ήρωας θα πρέπει να σταθεί μπροστάρης. Αναμένουμε.

*Κωνσταντίνου Νάκκα & Θάνου Αθανασιάδη 

Διαβάστε Περισσότερα »

Δημοκρατική Συστράτευση - Argumentum e contrario*

Το κείμενο που ακολουθεί θα μπορούσε να είναι ένας διάλογος μεταξύ γραμματιζούμενων.

Ακαταλαβίστικα, από αυτά που σε κάνουν να μη θέλεις να ασχοληθείς.

Θα μπορούσαν δυο φίλοι να μιλήσουν έτσι;

Θα μπορούσαν να μιλήσουν έτσι δυο εχθροί, δυο πολιτικοί αντίπαλοι, δυο διαφωνούντες γενικώς; Μάλλον όχι. Εκτός κι αν ήταν γραμματιζούμενοι.

Πρέπει να έχουμε καταλάβει όλοι πια καλά ότι οι γραμματιζούμενοι δεν κυβερνάνε αυτήν τη χώρα.

Την κυβερνάνε οι λεφτάδες, οι τοκογλύφοι και τα γλυφτρόνια.

Όχι ότι οι γραμματιζούμενοι θα ήταν τίποτε καλύτερο. Αυτοί είναι κιοτήδες, στο πρώτο «μπου» θα το έβαζαν στα πόδια. 

Αλλά ένας χρόνος διακυβέρνησης της Χώρας από την τρικομματική κυβέρνηση συμπληρώνεται και μέσα σε ένα χρόνο έχουμε δει τρεις επιστρατεύσεις:

Την επιστράτευση των εργαζομένων στο Μετρό.

Την επιστράτευση των ναυτεργατών.

Την επιστράτευση των εκπαιδευτικών.

Και θα έλεγαν τώρα οι γραμματιζούμενοι – και σιγά μην καταλάβαινε κανείς:

Υποκείμενα επιστράτευσης είναι συγκεκριμένες επαγγελματικές κατηγορίες που διεκδίκησαν εντός των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων τους τα αιτήματα του κλάδου τους, κλιμακώνοντας την αντίδρασή τους εντός των συνταγματικών ορίων της αστικής μας Δημοκρατίας, ασκώντας το συνταγματικό δικαίωμα της απεργίας.

Ναι, όλα καλά, αλλά παρουσιάζουν και οι τρεις οι περιπτώσεις τα ίδια χαρακτηριστικά;

Τόσο οι εργαζόμενοι στο Μετρό όσο και οι ναυτεργάτες, φτωχολογιά και αγραμματοσύνη αγκαλιά, αφού οι συνελεύσεις τους είπαν: «δεν πάει άλλο», κατέληξαν να φτάσουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις.

Οι υπεύθυνοι των υπουργείων τους πήγαν στα δικαστήρια και εκεί κρίθηκαν  παράνομες ή μη.

Η Δικαιοσύνη, με τις αποφάσεις της λειτούργησε σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους Νόμους και απεφάνθη για το δίκαιο ή άδικο των αιτημάτων. Η Δημοκρατία, που στηρίζεται στη διάκριση των τριών εξουσιών -εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική- λειτούργησε, θα πουν οι γραμματιζούμενοι.

Οι εργαζόμενοι στο Μετρό και οι ναυτεργάτες δηλαδή πεινάνε νόμιμα

Και θα πουν οι γραμματιζούμενοι:

«Πρέπει, όμως, η επιστράτευση των εκπαιδευτικών να θεωρηθεί ως «μία ακόμη επιστράτευση», όπως όλες οι προηγούμενες»;

Παρουσιάζει η επιστράτευση των εκπαιδευτικών τα χαρακτηριστικά των προηγούμενων ή μήπως αποτελεί κάτι διαφορετικό, κάτι νέο, ένα υπόδειγμα-παράδειγμα προς μελλοντική εφαρμογή;

Οι αγράμματοι, κι αν δεν κατάλαβαν ακριβώς τι λένε οι από πάνω, θα πρέπει να σκεφτούν – σε αυτό ακριβώς το σημείο – ότι «μάλλον θα μας πάρει η μπάλα όλους».

Ποιο είναι το κύριο χαρακτηριστικό της πρόσφατης επιστράτευσης των εκπαιδευτικών που αποτελεί την ειδοποιό διαφορά της από τις προηγούμενες;

Οι εκπαιδευτικοί επιστρατεύτηκαν χωρίς να έχει αποφασιστεί απεργία, χωρίς να έχει τεθεί πρόταση απεργίας στις οργανώσεις τους.

Οι γραμματιζούμενοι θα πουν ότι οι εκπαιδευτικοί παρανόμως επιστρατεύτηκαν προληπτικά, επειδή θα συζητούσαν για πιθανή απεργιακή κινητοποίηση, επειδή θα ασκούσαν το δημοκρατικό τους δικαίωμα να αποφασίσουν στις συνελεύσεις τους για το αν θα ασκήσουν ή δεν θα ασκήσουν το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της απεργίας, δικαίωμα που προστατεύεται όχι μόνο από το ελληνικό δίκαιο αλλά και από το ευρωπαϊκό και το διεθνές.

Η επιστράτευση των εκπαιδευτικών από την κυβέρνηση θεωρείται από πολλούς έγκριτους συνταγματολόγους αλλά και δικηγορικούς συλλόγους ως αντισυνταγματική, ως πολιτική πρακτική που θέτει εν αμφιβόλω βασικά άρθρα του Συντάγματός μας.

Οι αγράμματοι θα πουν ότι έχουμε χούντα και να το βουλώσουμε καλύτερα, γιατί θα αρχίσει να πέφτει και ξύλο, άμα δε γίνει το γινάτι των λεφτάδων.

Η προληπτική επιστράτευση από μέρους της Κυβέρνησης, στο όνομα της «διασφάλισης Δημοσίου Αγαθού», ήτοι εν προκειμένω της ψυχικής υγείας των πανελλαδικώς εξεταζομένων μαθητών, είναι λόγος επαρκής σε μια Δημοκρατία ώστε να θέσει σε αμφισβήτηση την συνταγματικά προσδιορισμένη διάκριση των τριών εξουσιών (νομοθετική-εκτελεστική-δικαστική), διάκριση πυλώνα της Συνταγματικής μας Δημοκρατίας;

«Κάτσε τώρα», θα πει ο αγράμματος. «Μου λες ότι καλύτερα να κάνανε απεργία αυτοί που μου έφαγαν τα λεφτά τόσα χρόνια στα φροντιστήρια, για να βγάλουν κι από τις δύο μπάντες; Όχι, να δουλέψουν και να σκάσουν».

Μ ε γ ά λ η  Π α ρ έ ν θ ε σ η – για πάρτη σας μόνο, εσένα φίλε μεροκαματιάρη, που είπες αυτήν την κουβέντα κι εσένα, δάσκαλε, που την άκουσες και την κατάπιες και το βούλωσες:

Λέμε τώρα, παίζει σοβαρά απεργία των δασκάλων πάνω στις εξετάσεις, και δεν είναι στημένα όλα από κάτι συνδικα-λησταράδες που παίζουν την καρέκλα στο τάλαρο.

Και τρελαίνονται όλοι, «γαμώτο, τα παιδιά μας, με τους ψωριάρηδες, που μας τα τρώνε τόσον καιρό στα φροντιστήρια και εγώ το πληρώνω το κωλομάθημα και τώρα θα ξεσαλώσει τούτο πάλι και θα τα ξεχάσει και θα την πατήσει και θα καταλήξει μεροκαμαριάρης σαν κι εμένα και θα εξαρτά τη ζωή του από τον κερατά τον πλούσιο και δε θα δούμε μια άσπρη μέρα ούτε και τούτα ούτε και τα ‘γγόνια μας».

Και πάνε και οι δάσκαλοι και βγάζουν μια ανακοίνωση που να λέει:

«Για να μην ξεχάσουν τα παιδιά σας κι αυτά που ξέρουν, μέχρι να τελειώσει η απεργία μας, εμείς θα τους κάνουμε φροντιστηριακά μαθήματα δωρεάν, μπας και χωρέσει στο ξερό τους και κάτι τις παραπάνω και μπορέσουν να παλέψουν στα ίσα το γιο του πλούσιου που έχει 500 ευκαιρίες παραπάνω, ούτως ή άλλως»

Για πες. Τι  θα γίνει, λες;

Κλείνει η παρένθεση – δεν ήταν και τόσο μεγάλη, ε;

Τέλος πάντων, οι γραμματιζούμενοι θα συνεχίσουν τη θεωρητική τους συζήτηση, λέγοντας ότι η εκτελεστική εξουσία –μία εκ των τριών εξουσιών- όπως αυτή ασκείται από την τρικομματική κυβέρνηση με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, προεδρικά διατάγματα και μνημονιακά εκβιαστικά διλλήματα, εξαντλώντας τα όρια της συνταγματικής νομιμότητας διοικεί –εκτελεί- κατ’ εντολή των επιταγών των δανειστών της Χώρας, προσπαθώντας, στο όνομα της σωτηρίας της, να εξασφαλίσει τους αντεθνικούς και δυσβάσταχτους όρους δανεισμού που έχει αποδεχτεί.

Η νομοθετική εξουσία – η δεύτερη εκ των τριών- έχει σιωπηρά αποδεχτεί την αυτοκατάργησή της, αφού ο ρόλος της είναι πλέον διακοσμητικός, και περιορίζεται σε απλή επικύρωση πράξεων νομοθετικού περιεχομένου.

Διατηρεί έτσι, ως νέος Πόντιος Πιλάτος, την ψευδαίσθηση ότι δεν «λερώνει» τα χέρια της με το αίμα των συμπολιτών μας που οδηγούνται, ως αποτέλεσμα της δεινής οικονομικής κατάστασης, στην αυτοκτονία ή των ηλικιωμένων που αργοπεθαίνουν χωρίς φάρμακα στα όρια της φτώχιας, όπου οδηγήθηκαν από τις υιοθετούμενες νεοφιλελεύθερες μνημονιακές πολιτικές ή των νέων σε ηλικία ανέργων, το μέλλον των οποίων είναι ήδη παρελθόν.

Η δικαστική εξουσία –η τελευταία εκ των τριών, αλλά μάλλον η πιο σημαντική- έχει λειτουργήσει μέχρι στιγμής σε δύο επίπεδα:

Σε πρώτο επίπεδο οι δικαστές της διπλανής πόρτας, αυτοί που καθημερινά από τα έδρανά των δικαστικών αιθουσών αποδίδουν Δικαιοσύνη στο όνομα του Λαού εκδίδοντας αποφάσεις υπέρ συμπολιτών μας που δοκιμάζονται από τις "δυσκολίες των καιρών».

Κι ας πέφτουν κι οι καμπάνες, λίγοι λένε ότι φταίνε οι μικροί δικαστές είναι παλιόσκυλα. Καταλαβαίνει κι ο αγράμματος, μη νομίζεις. Και διαβάζει με το βλέμμα, κι ας ακούει αυστηρές εκφράσεις που δεν καταλαβαίνει. Ξέρει ότι έτσι γίνεται, επειδή έτσι πρέπει να γίνει.

Σε ένα άλλο επίπεδο, οι δικαστές των ανωτάτων δικαστηρίων που με τις αποφάσεις τους, από τη μία στηρίζουν τις επιλογές της κυβέρνησης νομιμοποιώντας τες, από την άλλη τάχα θέτουν χρονικούς περιορισμούς στα εφαρμοζόμενα μέτρα ή ακόμη κρίνουν ορισμένα εξ αυτών ως αντισυνταγματικά δίνοντας έτσι την ελπίδα στον ελληνικό λαό ότι ο θεσμός του «συνταγματικά ανεκτού» λόγω "ατύπων εκτάτων συνθηκών",  γρήγορα θα εκλείψει.

Οι αγράμματοι αυτό το δεύτερο το λένε χούντα.

Έρχονται πάλι οι γραμματιζούμενοι και λένε ότι οι τρεις αυτές λειτουργίες λογίζονται από το Σύνταγμά μας μεταξύ τους ως ανεξάρτητες.

Αποτελεί όντως ζήτημα στη συνείδηση  των συμπολιτών μας αν όντως είναι, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, μετά την προληπτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών, το μείζον είναι άλλο.

Αποτελεί ή όχι η προληπτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών απόδειξη κατάργησης της μίας εκ των τριών εξουσιών και συγκεκριμένα της δικαστικής;

Αποτελεί η προληπτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών από μέρους της κυβέρνησης πράξη επιβολής της βούλησής της στην δικαστική εξουσία;

Αποτελεί εν τέλει, ο νεοεισαγόμενος από την τρικομματική κυβέρνηση θεσμός της «προληπτικής» επιστράτευσης καταλυτικό στοιχείο αλλοίωσης της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας όπως αυτή κατοχυρώνεται στο Σύνταγμα των Ελλήνων;

«Δεν είμαστε εμείς», λένε οι γραμματιζούμενοι, «αυτοί που θα υποδείξουμε αν και κατά πόσο η προληπτική επιστράτευση αποτελεί δούρειο ίππο μετασχηματισμού του δημοκρατικού μας πολιτεύματος».

Είπαμε, είναι κιοτήδες

Και κανά δυο απ’ αυτούς είχαν στείλει και επιστολή προς τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων του Εθνικού Κοινοβουλίου, και με αφορμή την επιστράτευση των εκπαιδευτικών, τους είχαν καλέσει να  επισκεφτούν τον αξιότιμο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας και να συζητήσουν μαζί το εν λόγω θέμα.

Τους λέγανε σε κείνο το γράμμα:

«Σας καλούμε, στα πλαίσια των συνταγματικών σας αρμοδιοτήτων, από κοινού, να απευθυνθείτε στον Αξιότιμο κύριο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας και να του ζητήσετε να παρέμβει, σύμφωνα με τις αρμοδιότητές του. Τα ερωτήματα συγκεκριμένα:

Βρίσκεται, ετέθη ή θα τεθεί η Χώρα σε Κατάσταση Εκτάκτου Ανάγκης;

Είναι επαρκής η πολιτική στήριξη που παρέχουν οι βουλευτές των τριών κυβερνητικών κομμάτων, για να προσδώσουν στην παρούσα Κυβέρνηση την απαραίτητη δημοκρατική νομιμοποίηση, την ίδια στιγμή που γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι το σύνολο των επαγγελματικών ομάδων θα έλθουν αντιμέτωπες με την πολιτική επιστράτευση, στην περίπτωση που αντιταχθούν σε αυθαίρετες πολιτικές επιταγές;»

Κι έτσι ξεκινάει αυτό το κείμενο.

Τα συγκεκριμένα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα.

Παραμένουν όμως σημαντικά για ολόκληρο τον Ελληνικό Λαό και ως εκ τούτου τα θέτουμε εκ νέου τόσο προς τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων όσο και προς τις δικαστικές αρχές.

Η προληπτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών αποτελεί όμως, περισσότερο από κάθε τι άλλο, πρωτίστως πολιτειακό γεγονός.

Αυτός είναι και ο λόγος, για τον οποίο απευθυνόμαστε και στον πρώτο Πολίτη της Χώρας, τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Αυτό είναι το ερώτημα:

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας,

Έχοντας υπ’ όψιν την παράγραφο 4, του άρθρου 120 του Συντάγματος της Ελλάδας, σύμφωνα με την οποία:

«Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».

Σας καλούμε να αναλάβετε τις πρωτοβουλίες που το Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας Σας επιτρέπει, ώστε να ενώσετε τον Ελληνικό Λαό υπό την σκέπη του Συντάγματος της Ελλάδος, και να εξασφαλίσετε τις προσδιορισμένες δημοκρατικές διαδικασίες, ώστε αυτό να τύχει εφαρμογής υπέρ του Ελληνικού Λαού και των συμφερόντων του.

Πολλοί είναι αυτοί που θα υποστηρίξουν ότι τα εκ του θεσμού που υπηρετείτε περιθώρια αντίδρασής σας, είναι περιορισμένα.

Ως Έλληνας Πολίτης που είστε, τι λέτε, είναι;

* των Θάνου Γ. Αθανασιάδη & Κωνσταντίνου Γ. Νάκκα

Διαβάστε Περισσότερα »