Όχι για πολύ ακόμη*

Ο ελληνικός λαός τα 4 τελευταία χρόνια έχει υποστεί μια λυσσαλέα επίθεση από τις μνημονιακές κυβερνήσεις της νεοφιλελεύθερης οικονομικής σκέψης, η οποία επιθυμεί τη μετατόπιση του ποσοστού 80-20 στο 99-1, ως αναλογία φτωχών - πλούσιων.

Στο διάστημα αυτών των τεσσάρων ετών ο ελληνικός λαός δεν είχε σε κάτι να ελπίζει από την εκτελεστική εξουσία, αφού αυτή ήταν απόλυτα πιστή στην τρόικα και τις επιταγές της.

Δεν είχε κάτι να ελπίζει ούτε από τη νομοθετική εξουσία, αφού αυτή είχε αντικατασταθεί στην αρχή από την υπογραφή του Παπακωνσταντίνου και στη συνέχεια από τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που εξέδιδε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με το αιτιολογικό της άτυπης έκτακτης ανάγκης, αιτιολογικό που είχε προκύψει από την απόφαση του ΣτΕ στην υπόθεση με το χαράτσι.

Δεν είχε να ελπίζει από το στρατό, αφού η καλπάζουσα συζήτηση περί Χρυσής Αυγής ξύπνησε στη σκέψη πολλών ότι ο στρατός θα κάνει Χούντα, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι αυτοί να «οπισθοχωρήσουν» και να σιωπήσουν.

Δεν είχε να ελπίζει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αφού, με δικαιολογία τις ελάχιστες αρμοδιότητες που αυτός έχει, δεν του έμενε παρά μόνο η παραίτηση σε περίπτωση διαφοροποίησης από τις κυβερνητικές αποφάσεις. Άρα θα ήταν αυτός που θα φορτωνόταν την ιστορική ευθύνη της ελληνικής χρεοκοπίας, θα ήταν αυτός, δηλαδή, ο μουτζούρης.

Δεν είχε να ελπίζει ούτε από τη δικαστική εξουσία, η οποία δεν στάθηκε δίπλα του, παρά μόνο σε λίγες περιπτώσεις που σχετίζονταν με δάνεια υπερχρεωμένων νοικοκυριών. Ακόμη όμως και στην περίπτωση αυτή τα θετικά σχόλια πήγαιναν στους λίγους έντιμους δικαστές και όχι στο δικαστικό σώμα ή τα ανώτερα κλιμάκιά του.

Τι του έμεινε επομένως του ελληνικού λαού;

Τα ΜΜΕ;

Ούτε αυτά ήταν με το μέρος του. Τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια έπαιζαν απροκάλυπτα υπέρ των μνημονίων. Ακόμη όμως και η ΕΡΤ ήταν κατευθυνόμενη. Η ΕΡΤ όμως είχε υποχρέωση να φιλοξενεί όλες τις απόψεις και τα κόμματα με κριτήριο τον χρόνο προβολής και όχι το συμφέρον των καναλαρχών. Αυτό σημαίνει ότι ο έλεγχος της ΕΡΤ από την κυβέρνηση ήταν μεν μεγάλος, αλλά όχι απόλυτος.

Ειδικά αν επρόκειτο να γίνουν εκλογές ή να συζητηθεί η συνταγματική αναθεώρηση ή να παρουσιαστούν όλα τα γεγονότα.

Μέσα από το κλείσιμό της επιχειρήθηκε ο έλεγχος στο πρόγραμμα να αποκτήσει δομικό χαρακτήρα. Όταν στην νέα ΕΡΤ θα έλεγχε η κυβέρνηση την διάρθρωσή της, δεν θα χρειαζόταν να ελέγχει το τι μεταδίδει, αφού η μετάδοση θα ελεγχόταν από τη νέα δομή.

Είναι όμως έτσι ακριβώς τα πράγματα; Πιστεύω ότι αυτή είναι η εικόνα, για την οποία τα τελευταία χρόνια μας έπεισαν ότι ισχύει.

Ο στρατός με δηλώσεις του τάσσεται ενάντια στον φασισμό της Χρυσής Αυγής και υπέρ της Εθνικής κυριαρχίας. Αρκεί να προσέξει κανείς τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των ένστολων, αλλά και των απόστρατων, για να πειστεί σχετικά με τους μισθούς, το ασφαλιστικό, τις Σκουριές και πρόσφατα για την ΕΡΤ. Οι διαμαρτυρίες τους παρουσιάστηκαν από τα ΜΜΕ ως αντίδραση μόνο οικονομικής φύσεως, αλλά δεν ήταν ακριβώς έτσι, αφού αντιδρούσαν στην εν γένει πολιτική της κυβέρνησης. Με απλά λόγια, βόλευε το σύστημα να τους παρουσιάζει ότι φωνάζουν για τα λεφτά. Ακόμη και έτσι όμως να είναι πού είναι το κακό;. Έπρεπε να πουν ναι στις περικοπές;

Η αστυνομία, και εννοώ τις ενώσεις των αστυνομικών λειτουργών, κατά καιρούς αντέδρασε στα οικονομικά μέτρα της κυβέρνηση, αντέδρασε στην υπεραστυνόμευση στις Σκουριές, όπου η Ελληνική Αστυνομία έχει μετατραπεί σε ιδιωτικό στρατό επιχειρηματικών συμφερόντων. Βολεύει όμως την κυβέρνηση να παρουσιάζεται η αστυνομία ως ΜΑΤ, ώστε να ταυτίζονται στη συνείδηση του ελληνικού λαού και να προκαλούν την απέχθειά του. Δεν ταυτίζονται.

Και φτάνουμε στους δικαστές και τις ενώσεις τους αλλά κυρίως τα διάφορα μορφώματά τους. Δηλαδή, εφετεία, πρωτοδικεία, Άρειος Πάγος, ελεγκτικό συνέδριο, Συμβούλιο της Επικρατείας. Ο ελληνικός λαός γνωρίζοντας ότι η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία, αλλά και τα ΜΜΕ, είναι εναντίον του, θα ήθελε να στηριχθεί στην δικαστική εξουσία για να πάρει θάρρος, να αντλήσει κουράγιο. Τι ρόλο όμως έπαιξε η δικαστική εξουσία κατά την περίοδο αυτή; Με ποιου το μέρος ήταν; Όλοι υποστηρίζουν ότι έπαιξε το παιχνίδι προς όφελος της κυβέρνησης εκδίδοντας αποφάσεις υπέρ της.

Δεν θα συμφωνήσουμε με όλους αυτούς. Υπήρξαν πάρα πολλές αποφάσεις υπέρ μεμονωμένων πολιτών αλλά, και το πιο σημαντικό, υπήρξαν πολλές αποφάσεις ενάντια εφαρμοζόμενων μνημονιακών μέτρων που δημιουργούν δεδικασμένο. Ακόμη και η απόφαση για τη νομιμοποίηση του χαρατσιού ήταν μια απόφαση που σήμερα μπορεί να αξιολογηθεί ως θετική για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, αφού στο σκεπτικό της έκανε λόγο για άτυπη έκτακτη ανάγκη και για διετή χρονικό περιορισμό εφαρμογής του μέτρου. Η κυβέρνηση, μέσω του ελεγχόμενου Τύπου, τα γνωστά δηλαδή πληρωμένα παπαγαλάκια, τα κουκούλωσε όλα παρουσιάζοντας τους δικαστές ως φωνασκούντες για τα λεφτά τους. Και κάτι ακόμη. Οι αποφάσεις των δικαστών δεν ανατρέπουν άμεσα την πραγματικότητα αλλά απαιτείται να περάσει λίγος χρόνος, για να φανούν οι απώτερες ευεργετικές τους συνέπειες. Επίσης, για να φανούν αυτές, θα πρέπει πολίτες, φορείς, κόμματα να προσφύγουν στη δικαιοσύνη για να διεκδικήσουν τα θετικά αποτελέσματα των αποφάσεων. Σε ορισμένες περιπτώσεις κάτι τέτοιο έγινε, σε πολλές άλλες δεν έγινε όπως έπρεπε, ή έγινε καθυστερημένα. Σε όσες ωστόσο έγινε, χρειάστηκε χρόνος για να αποδώσουν τα αναμενόμενα.

Αυτό που υποστηρίζουμε, με απλά λόγια, είναι το εξής: αν συνειδητοποιήσει ο ελληνικός λαός ότι η δικαιοσύνη υπάρχει, είναι ανεξάρτητη, είναι με το μέρος του και θα τον προστατεύσει από τις διώξεις (οικονομικές, ποινικές), τότε θα ενεργοποιηθεί. Πιστεύουμε ότι στους δικαστές μπορεί να βρει την ελπίδα για το αύριο. Τους άλλους τους έχει ξεγραμμένους. Μαζί με αυτούς (τους δικαστές), αν λάβουν θέση υπέρ των συμφερόντων του ελληνικού λαού, θα ταχθεί και ο στρατός και η αστυνομία.

Λαός, στρατός, αστυνομία με μπροστάρη τους δικαστές κερδίζουν το παιχνίδι της ανατροπής. Αυτοί που θα είναι απέναντι θα είναι ελάχιστοι και θα ηττηθούν.

Ένας ολόκληρος λαός, με αφορμή την προσφυγή της ΠΟΣΠΕΡΤ για το μαύρο στην ΕΡΤ, περιμένει.

Ένας ολόκληρος λαός περιμένει εναγωνίως την απόφαση του ΣτΕ για την ΕΡΤ, απόφαση που μετατίθεται από μέρα σε μέρα.

Ένας ολόκληρος λαός περιμένει, προσδοκά ότι, έστω και την τελευταία στιγμή, η Δικαιοσύνη θα σταθεί δίπλα στη Δημοκρατία και θα την στηρίξει.

Ένας ολόκληρος λαός περιμένει ότι η Δικαιοσύνη θα υπηρετήσει το Σύνταγμα και θα επαναφέρει τη νομιμότητα.

Ένας ολόκληρος λαός περιμένει και πιστεύει ότι η Δικαστές θα αποδώσουν Δικαιοσύνη στο όνομα του Λαού για τον Λαό.

Ένας ολόκληρος λαός περιμένει να κρατηθεί από την δικαστική εξουσία και να τον σπρώξουν μπροστά αφού οι άλλες δύο τον βουλιάζουν στο μαύρο του χθες και του φασισμού.

Ένας ολόκληρος λαός περιμένει ελπίζοντας ότι το Αύριο δεν θα είναι σαν σήμερα.

Ένας ολόκληρος λαός περιμένει να μην είναι αύριο αργά.

Ένας ολόκληρος λαός περιμένει να αποδώσει Δικαιοσύνη.

Ένας ολόκληρος λαός περιμένει... όχι για πολύ ακόμη.

* των Κωνσταντίνου Νάκκα & Θάνου Αθανασιάδη