Αόρατοι *

Δε μας βλέπει κανείς.

Δε μας ακούει κανείς.

Φωνάζουμε, αλλά ο άνεμος παρασέρνει τις λέξεις.

Οιμωγούμε, αλλά ο λαός γύρω μας ουρλιάζει σιωπηλότερα.

Θα πιαστούμε στα χέρια, στο τέλος.

Θα εκραγούμε και θα ορμήσουμε.

Αλλά θα είμαστε άυλοι, κανείς δε θα ματώσει.

Θα είμαστε ανύπαρκτοι, κανείς δε θα μας βρει στο διάβα του.

Υπήρξαμε Έλληνες.

Περήφανοι μόνο στα λόγια.

Βολευτήκαμε κάτω από ετικέτες.

"Καλά, εσύ πέθανες νωρίς".

Και τώρα παρίσταται χρεία.

Και πάντα θα παρίσταται χρεία.

Αλλά δε θα είμαστε εδώ, για να κάνουμε το καθήκον μας.

Είμαστε, βλέπετε (;), αόρατοι.

* του Θάνου Αθανασιάδη

(τίτλος και ακροτελεύτιο 

χάρη στον Κωνσταντίνο Νάκκα)

Διαβάστε Περισσότερα »

Παράμετροι *

The phone book

The phone book I'm on watch here So close your eyes and get some rest I'm here to watch your heart It's been faulty since the start I'm the ribs in your chest I'm not an angel, I never mean to make you cry Jumping through my hoops With dissension in the troops And a smile and a sigh What's that over your shoulder? Fear of getting older Stay with me Sing me a love song From your heart or from the phone book It don't matter to me I'm an apple, you're the tree I won't fall when you ‘re shook It ends with a kiss It ends with a tear It ends with the lights out Bathed in our fear Tell me nonsense I don't want sincere I saw the lightning cut through the last winter skies of the year Stay with me Keep with me

Κάτι στην τύχη Θα κάνω εγώ τη σκοπιά απόψε/ κλείσε τα μάτια και ξεκουράσου Θα προσέχω τους χτύπους της καρδιάς σου/ ανέκαθεν υπήρξε ασθενική Θα ‘μαι τα πλευρά που κρατούν το στήθος σου Δεν είμαι άγγελος/ αλλά ποτέ δε θέλησα να σε κάνω να κλάψεις όταν παιδιάριζα και προκαλούσα αναταραχή χαμόγελο κι αναστεναγμό συνάμα Ποια σκιά σε βαραίνει; Ο φόβος των γηρατειών; Μείνε μαζί μου Τραγούδησέ μου ένα τραγούδι αγάπης Μέσα απ’ την καρδιά σου/ ή ακόμη κι ένα τυχαίο Δε με πειράζει Βλέπεις, είμαι το μήλο/ είσαι η μηλιά Δε θα πέσω, ακόμη κι όταν σε τινάξουν Τελειώνει μ’ ένα φιλί Τελειώνει μ’ ένα δάκρυ Τελειώνει με τα φώτα σβηστά Βουτηγμένα στο φόβο μας Πες μου ανοησίες Δε θέλω ειλικρίνειες Γιατί είδα την αστραπή Να διαπερνά τους τελευταίους ουρανούς του χειμώνα Μείνε μαζί μου Κράτα μαζί μου

Δεν είναι μεγάλη η ζωή καθενός από εμάς. Κάποιοι αφήνουν το στίγμα τους στον κόσμο, κάποιοι βιολογικά απορρίμματα και ανακυκλώσιμη ύλη. 
Και δεν είναι η λήθη ο χειρότερος εχθρός.
Αυτή έρχεται μετά το τέλος.
Είναι η πορεία.

Δεν είναι χιλιάδες οι ευκαιρίες που δίδονται σε καθέναν από εμάς. Εξαρτώνται από τα γονίδια, εξαρτώνται και από την τύχη.

Η προσωπική προσπάθεια μάλλον έρχεται τελευταία. 
Αλλά είναι η μόνη που μας ανήκει.

Όλοι φοβούνται τον παρασιτισμό - έτσι διατείνονται τουλάχιστον.

Όμως ο παρασιτισμός είναι φαινόμενο που απαντάται στη φύση. Το ψαράκι δίπλα στον καρχαρία, το πουλί στην πλάτη του νεροβούβαλου. 

Δούναι και λαβείν, το ένστικτο επιβίωσης.

Και τα ορμέφυτα σπανίως υπερνικώνται, ιδίως εάν το έλλογο ον επιθυμεί τη διατήρησή τους.

Σε κάθε περίπτωση, και για να καταλήξουμε στο ζητούμενο, ποια η σημερινή δυναμική;

Ποιες οι παράμετροι προς εξέταση;

Ζούμε σε καθεστώς πολέμου, τούτο όλοι το αναγνωρίζουν.

Έχει ο πόλεμος μόνο νικητές; Όχι.

Έχει ο πόλεμος θύματα μόνον ένθεν; Όχι.

"Γιατί δεν εξεγείρεται ο κόσμος;" αναρωτιούνται μεταξύ τους εκείνοι, οι οποίοι απαρτίζουν τον κόσμο (?!)

Θυμηθείτε οι άρρενες, παρακαλώ:
Πότε παραδίδεται ένας στρατός; 
Όταν σκοτωθούν όλοι;
Ή όταν η ηγεσία τους το αποφασίσει;
Και τι είναι η Αντίσταση; 
Το σύνολο των ηττηθέντων;
Ή εκείνοι που ποτέ δεν επιθύμησαν την παράδοση;

Αντιστάθηκε ποτέ μετά την ήττα και την παράδοση το σύνολο των ηττημένων;
Ποτέ.

Αλλά κάποιοι αντιστάθηκαν.
Εκείνοι νίκησαν.

 .... 

Την ίδια ώρα που έγραφα τις δυο παραπάνω αράδες, το μυαλό μου μούδιαζε. 
Ήξερα, ξέρω ότι ψευδόμουν.

Ήξερα ότι οι μαυραγορίτες νίκησαν.
Ήξερα ότι, παρ' όλο το ηρωικό ιδεώδες που με κατατρύχει και με παρακινεί, εμένα το μικρό και ελλειπή, να προσπαθήσω για το καλύτερο, επιβίωσαν πιο πολλά τομάρια, πιο πολλοί λαδέμποροι, πιο πολλοί πουλημένοι χαφιέδες, πιο πολλοί αρριβίστες, πιο πολλοί παρτάκηδες, πιο πολλοί υποταγμένοι, από όσους αντιστάθηκαν, όταν η Ηγεσία είπε: "παραδοθείτε".

"Παραδοθείτε", τι θλιβερή λέξη.

"Ηγεσία", πόσο θλιβερότερη, όταν δε μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Κι όταν μπορεί;

Τι κάνουν οι ζέβρες, όταν τους επιτίθεται η αγέλη των σαρκοβόρων, αλλά η Ηγεσία τους ανθίσταται;

Συσπειρώνεται το κοπάδι, αντιδρά στις μεμονωμένες επιθέσεις, χτυπάει με τις οπλές τα δόντια.

"Εξαιρετικά", θα σκεφτεί άμεσα ο καθένας.
"Να συσπειρωθούμε και να αντιμετωπίσουμε την αγέλη των σαρκοβόρων από κοινού, με αλληλεγγύη και ενωτικό πνεύμα".

Ο δύστυχος όμως, μόλις έθεσε εαυτόν στη θέση της ζέβρας, του χορτοφάγου θηλαστικού, ρόλος του οποίου στην τροφική αλυσίδα είναι να αποτελέσει το γεύμα κάποιου σαρκοβόρου, ενίοτε του λέοντος.

Αλληλεγγύη, η έσχατη γραμμή άμυνας των χορτοφάγων. Των θεσμικά και βιολογικά καταχωρημένων κάτω από την επιγραφή: 

"Τροφή Σαρκοβόρου".

Μάλλον θα πρέπει να επανελεγχθούν οι τάσεις και η γενικότερη στάση μας, όταν πρόκειται για την επιβίωση, εν αντιθέσει προς το αν θα κερδηθεί μια νίκη.

Για να νικήσεις, μάλλον πρέπει να εξεταστούν περισσότερες παράμετροι.

*του Θάνου Αθανασιάδη

Διαβάστε Περισσότερα »

Στραβός γιαλός....; *

Ελάχιστη προθεσμία μου δίνει ο χρόνος, πριν θεωρηθεί ότι γράφω αστεία πρωταπριλιάτικα. Και πάλι, ίσως αστείο θεωρηθεί. Αλλά, συγχωρέστε με, έμπνευση δεν έχω, οπότε ας φύγει ο μήνας, όπως μπήκε. Μουντά.

Δεν κάναμε τίποτε όλον αυτόν τον καιρό. Αφεθήκαμε στη λογική της επόμενης μέρας, ακόμη ακόμη και στη σκέψη ότι κάποιος άλλος θα κάνει αυτό που πρέπει  - και όλοι το ξέρουμε, τι πρέπει.

Την τύφλα μας ξέρουμε. Αναπαράγουμε ειδήσεις, αυτό μόνο ξέρουμε πλέον να κάνουμε. Αφήνουμε το τροπάρι να εξελιχθεί και εμείς κυνηγάμε χίμαιρες.

Έχει γίνει και αυτή η στροφή που πολύ τα έχει μπερδέψει όλα. Είναι και τα δικά μας γερόντια που προσπαθούν να αποδείξουν με όρους του ’80 τις πραγματικότητες του 2014, είναι θέμα.

Ξέρετε τι; Εν έτει 2014 παρουσιαζόμαστε να είμαστε μόνο το 27% του ελληνικού πληθυσμού των ψηφοφόρων. Έχουμε απέναντί μας το 73%.

Δε σας κάνει εντύπωση, φίλοι; Δεν προβληματίζεστε που δεν αλλάζει αυτό; Είναι δυνατόν να ισχύει;

Έγραψε ο καλός φίλος, ο Κώστας, κάτι πάνω σε αυτό, το αναφέρω αυτούσιο, μπείτε στον κόπο, σας παρακαλώ, να το διαβάσετε.

http://constantinosnakkas.blogspot.gr/2013/03/gallop-took-its-gun.html

Αλλά εμένα δε με καίει μόνον αυτό. Με προβληματίζει περισσότερο το ότι, όσοι κι αν είναι, είναι ακόμη απέναντι.

Κάνουμε κάτι λάθος, βρε παιδί μου; Κάτι πέρα και έπειτα από αυτό το φαύλο κύκλο ασυνεννοησίας και αναβλητικότητας; Ή μήπως είναι αυτό το μόνο πρόβλημα; Γιατί, αν είναι αυτό, τότε μόνον αυτό πρέπει να διορθώσουμε.

Εγώ αυτό νομίζω ότι είναι. Δε διανοούμαι ότι το 73% του ελληνικού λαού έχει άποψη αντίστοιχη με της κυβερνητικής πολιτικής. Δε χωράει ο νους μου ότι υπάρχει τόση κουταμάρα, αφού υπάρχει τόσο περισσότερη πείνα.

Και δεν πιστεύω ότι υπάρχει ακόμη ξύγκι σε όλους αυτούς τους φαινομενικά μουγκούς, τους φαινομενικά κουφούς, τους φαινομενικά τυφλούς.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι – μην το ξεχνάμε αυτό – που, τρία τέσσερα μόλις χρόνια πριν, συναντούσαμε στις γιορτές και στις εξόδους μας.

Τώρα ούτε εκείνοι, ούτε εμείς βγαίνουμε έξω, για να δούμε ότι παραμένουμε οι ίδιοι άνθρωποι.

Δεν έγιναν αριστεροί, όχι.

Γιατί, εμείς γίναμε;

Γιατί, εμείς ήμασταν;

Ειλικρινά τώρα, πίστευε κανείς – έξω από το 3%  - ότι θα ερχόταν μέρα που να υπάρχει διψήφιο νούμερο στο Συνασπισμό;

Και σήμερα, που το 27% είναι στην πραγματικότητα 43%, έχει αντιληφθεί κανένας ότι είναι πράγματι έτσι;

Και αν δεν το κατάλαβε, κι αν ακόμη φοβάται ως "λίγος" κι "ελλειπής", κρυμμένος πίσω από τη "διαφορετικότητα" και το σνομπισμό της πολιτικής ελίτ;

Κι αν υπάρχει ένας Τατσόπουλος σε κάθε γηρασμένο ξύλινο μυαλό;

Μήπως αυτό είναι και το πρόβλημα;

Μήπως το 3% φοβίζει το 73% σχετικά με τις προθέσεις, τις δυνατότητες και – κυρίως – τη μελλοντική του στάση;

Γιατί, διαφορετικά, ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να αγγίζει το 73%. Σήμερα, τώρα. Από τη μια οι φραγκάτοι, τα λαμόγια και τα σκυλιά τους, κι από την άλλη ο Έλληνας.

Έτσι δεν είναι η κανονική αντιστοιχία;

Θα προτείνω κάτι.

Έγινε ένα Συνέδριο. Το πρώτο μας.

Σε αυτό το Συνέδριο εμφανίστηκαν, καταγράφηκαν κι έγιναν αποδεκτές κάποιες θέσεις, συγκεκριμένες και σαφείς.

Τις θέσεις αυτές τις εκφράζει όχι η εκάστοτε τοπική Οργάνωση, αλλά ο Πρόεδρος του Κόμματος. Του νέου Κόμματος, όχι των απορριμμάτων του παλαιού.

Με τη λογική ότι «ΣΥΡΙΖΑ ίσον ΣΥΝ και κάτι» νομιμοποιούμε τόσο τους «58», όσο και τους επικριτές μας.

Γίνεται να μιλήσει μόνον ο Αλέξης, εκ μέρους όλων; Γίνεται να ακούσουμε τη δική του και μόνο φωνή, χωρίς εκπροσώπους, χωρίς αντ’ αυτού, χωρίς παράθυρα εκφραστών;

Αν γίνεται αυτό, θέλω να προτείνω και κάτι άλλο: Γίνεται να πληρωθούν όλοι οι όροι της ομιλίας αυτής;

Υπάρχει ένα σαφές διασπαστικό κέντρο θέσεων – απόψεων και ενδιαφερόντων.

Ναι, αυτή είναι η λεγόμενη πολυφωνία.

Σε κάθε δημοκρατικό πολίτευμα, αυτό είναι το μόνο ζητούμενο.

Έχουμε Δημοκρατία δηλαδή και δεν το κατάλαβα;

Δεν έχουμε, π’ ανάθεμά την.

Και γι’ αυτό το λόγο, σκόπιμο είναι ο Αλέξης – και μόνο – να αναφερθεί με τη φωνή του λαού, σχετικά με όσα απασχολούν το λαό.

Τι θέλει αυτός ο λαός; Να μάθει πότε πέθανε ο τάδε, ο δείνα, ο εξαίρετος αγωνιστής του ’44-’49; Είναι δυνατόν να καθόμαστε να αναμασάμε άχρηστη ιστορική γνώση, όταν αυτό είναι αδύνατον να είχε θέση στις ζωές του λαού πριν μόλις 4 χρόνια; Είναι δυνατόν να συζητάμε και να αναμασάμε έννοιες όπως «αλληλεγγύη», «αντιρατσισμός», «αντιφασισμός», οι οποίες δεν ενδιαφέρουν, δεν αφορούν, δεν αγγίζουν τον αγράμματο, το φτωχό, τον πτωχό, το πρεζόνι, τον αγρότη, τον απολυμένο υπαλληλάκο; Προς Θεού, μην παρεξηγηθώ! Είναι όλα σημαντικά, σημαντικότατα! Αλλά: τους αφορούν όλους;

Διαπιστώνουν όλοι την αναγκαιότητα αυτή της κομπορρημοσύνης, όταν ο λόγος δε μετουσιώνεται ποτέ μαζικά σε έργο;

Ξέρουν όλοι για τι πράγμα μιλάει καθένας;

Ποιος από εσάς που διαβάζετε (ελπίζω) αυτή τη στιγμή το παρόν, έχετε ιδέα για το ντανταϊσμό; Ποιος για το κίνημα της garage μουσικής;

Ποιος για τα Δεκεμβριανά;

Ποιος για τη μαζική εξόντωση των φαλαινών από τους Ιάπωνες;

Ποιος για το Κοζλοντούι;

Μην εξεγείρεστε ακόμη. Μη λέτε: «τι λέει αυτός;»

Σκεφτείτε το: μπήκαμε στη λογική των αναπαραγωγών του ίντερνετ και νιώθουμε σπουδαίοι που βρήκαμε την είδηση, το νέο, το παλιό. Αφορά αυτό κανέναν;

Μπορεί. Αν όμως όχι, χάσαμε τη μπάλα.

Και η μπάλα είναι το θέμα.

Η αλλαγή πολιτικού σκηνικού.

Όχι οι ονειρώξεις περί μιας μεγάλης κοινωνικής ανατροπής, της κρίσης μεσούσης και των ανθρώπων εξαθλιωμένων.

Όλα έχουν τη σειρά τους.

Μπορούμε κατ’ αρχήν να πείσουμε τον κόσμο ότι δεν είμαστε οι αιθεροβάμονες επικίνδυνοι ανεύθυνοι που ισχυρίζεται ο Δένδιας και ο Κεδίκογλου;

Πρέπει να κοπιάσουμε γι’ αυτό.

Γι’ αυτό, όχι για τα άλλα.

Όχι πριν γίνουμε εμείς οι ρυθμιστές της κατάστασης.

Και δε χρειαζόμαστε «λιγότερο κακούς» ΠΑΣΟΚους, ούτε «παλαιούς συντρόφους» ΔΗ.Μ.ΑΡίτες να μας βάλουν στο πνεύμα.

Ο λαός θέλει να ξεφύγει από αυτή τη ντροπή.

Δεν είναι δυνατόν να βλέπει παλιούς ντενεκέδες, καλαφατισμένους και βαμμένους κόκκινους. 

Ούτε να ακούει τον κάθε εξηντάρη να εξηγεί γιατί απέτυχε είκοσι χρόνια τώρα.

Μην τους κάνουμε να μας μέμφονται. Να τους πείσουμε, θέλουμε, ότι εμείς είμαστε η λύση.

Γιατί εμείς είμαστε η λύση.

Εμείς είμαστε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Όχι ο ΣΥΝ του 3% και των ηττοπαθών εσωστρεφών λύσεων.

(Το παρόν κείμενο συνιστά επικαιροποίηση του παλαιότερου άρθρου μου, από το τέλος του Μάρτη του ’13. Παράξενοι καιροί, στ’ αλήθεια).

*του Θάνου Αθανασιάδη

Διαβάστε Περισσότερα »

De bello civili*

   

Βάζω κάτω τα δεδομένα:

Κανείς δεν αντιδρά πραγματικά, κανείς δεν εξανίσταται σε καταστάσεις (ή/και) με καταστάσεις πρωτόγνωρες. 

Όλοι φαίνεται να έχουν αποδεχθεί την άτυπη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, υπό το κράτος της οποίας το Σύνταγμα «κάνει πίσω» και οι εξουσίες γίνονται έκτακτες. 

Κάπου άκουσα αυτές τις ημέρες ένα σχόλιο για το πώς το κάψιμο μια τράπεζας και οι τρεις νεκροί της εξουθένωσαν το κίνημα της πλατείας. 

Μπορεί να είναι κι έτσι, μπορεί και όχι. 

Μπορεί, όποιος βγήκε στις πλατείες, να έψαχνε για αφορμή να πάει και να κάτσει σπίτι του.

Μετέχω σε δυο τρεις ομάδες, communities και γκρουπ, τα οποία προωθούν τις θέσεις και τις αντιλήψεις της Αριστεράς. Προσπαθώ, αλλά ανταπόκριση δε βρίσκω. 

Οι περισσότεροι αδιαφορούν για τις ουσιαστικές ειδήσεις, κάποιοι τις αλλοιώνουν, κάποιοι δεν καταλαβαίνουν καν τι διάβασαν. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι βέβαιο ότι δε φταίνε: απευθύνονται σε όλους, όχι στους διαβασμένους, στους ενδιαφερόμενους ή στους «ψαγμένους» - και καλά. Και τι φταίει ο λαουτζίκος; Να μην τον πρήζουν θέλει – και λίγο παντεσπάνι.

Δε βρίσκω λύση και σε αυτό το κόλπο: «ελάτε όλοι να πούμε πόσο δίκιο έχουμε – μεταξύ μας». 

Θέλει να σε ακούσει και ο άλλος, λέω εγώ τώρα.

Παρατηρώ, βέβαια, μάλλον για το φόβο των Δαναών – μην και ξυπνήσει κανείς -, μια συνεχή διαβαθμισμένη απαξίωση της πραγματικότητας: Μόλις μια πραγματικά σημαντική είδηση πάει να κάνει το πέρασμα από το μυαλουδάκι των συμπολιτών μου, έρχεται και πετάγεται ο γκόμενος της Σιμώνης, τσακ εμφανίζεται ο Κρέμος στο γκρεμό να μιλάει απαξιωτικά για τους σακάτηδες αυτής της σφαίρας, τσακ κάνει μια πολύ καυτή εμφάνιση η Ελενίτσα και ο Κοκο-βιος με παιδιά, εγγόνια και σαντάλια. Τσακ, τσακ, τσακ, τσατ - πατ – κιουτ, όλο και κάτι γίνεται. Άμεσα, γλαφυρά, αποσυντονιστικά.

Και οι φίλοι πάνε για μπανάκι, καφεδάκι, βολτίτσα, γράφουν κανονικά τη φάση, σαρώνει η ραστώνη, δεν τους καίει και τόσο, φαίνεται.

Φαίνεται το ‘να, φαίνεται τ’ άλλο.

Vivere pericolosamente, το ζην επικινδύνως ελληνιστί. Διότι αυτή είναι επικίνδυνη ζωή.

Ο γέρος φοβάται την αναρχία.
Ο νιος φοβάται για τα παιδιά του. 
Τα παιδιά φοβούνται για τις γκόμενες που δε θα τους κάτσουν, αν δεν είναι πολύ κουλ, όμως. 
Οι πουρότεροι, που πηδούσαν με το πορτοφόλι, φοβούνται ότι κανένα πιπίνι δε θα τους κάτσει με την κρίση, αν δε δείξουν ανέμελοι. 

Όλοι στη μούφα. 

Οι πλαστογράφοι, που χώθηκαν στο Δημόσιο με εκείνο το πτυχίο από το Ανώτατο Κολλέγιο της Ζουαζιλάνδης, ξέρουν ότι δεν τους παίρνει να το παίξουν και πολύ μάγκες. 
Οι μάγκες, που έχουν τη λίστα με τους ζουαζιλανδοπτυχιούχους, ξέρουν ακριβώς που χτυπάνε. 
Όλοι μαζί χαίρονται που έδιωξε το λαμόγιο το Μήτσο και όχι τους ίδιους, που είναι λαμόγια. 

Οι τύπισσες της ΕΡΤ σε φωτογραφίες φεϊσμπουκάτες του ’12, με βυζί τέεεελειο και ντυσιματάκι τουλάχιστον για δεξίωση στου Αντώνη, σήμερα ενεργές ακτιβίστριες, μεταδίδουν την «πραγματική» είδηση και όχι εκείνη που τους επέβαλε το εξουσιαστικό καθεστώς – μέχρι και τη στούκα στον τοίχο της απόλυσης. 

Εν τω μεταξύ, η πλάκα είναι ότι ο μόνος λόγος, για τον οποίο καταργήθηκε εκείνο το νυν επαναστατικό μαγαζί είναι το ότι ο κυρ – Αντώνης ήθελε να πάει μονάχος στην κυρά – Αγγέλα. 

Ξέρετε, είναι εντελώς κουλό, αλλά συμβαίνει κάπως έτσι: πάει ο πρωτομάστορας να ρωτήσει το αφεντικό πώς να γκρεμίσει την οικοδομή, αλλά α) δε θέλει κανένας να μάθει ότι το σχέδιο είναι η κατεδάφιση και όχι το χτίσιμο, και β) ο μόνος που μπορεί να το πληροφορηθεί αυτό είναι ο κολαούζος (βλέπε συνεργείο κάλυψης ειδήσεων) του κρατικού καναλιού. Οπότε … καταργείς το κρατικό κανάλι. 

Ε, έτσι χάσαμε τον πολιτισμό από τις οθόνες μας.

Και κανείς δε θέλει να δουλέψει. Κανείς δεν έχει τη διάθεση να το παλαίψει. 

Και κανείς δεν ενδιαφέρεται για την επόμενη μέρα. 

Και η μέρα αυτή δεν είναι μακριά. 

Κι όλοι θα φάνε τη φλασιά εκείνη τη μέρα και τίποτε δε θα γίνεται πια, διότι τίποτε δε διορθώνεται μετά το μπαμ.

Και δεν είμαστε στο ’08. Και δεν υπάρχει σάλιο. Και, ναι, θα ξαναγυρίσουμε στις γειτονιές, με ανθρώπινο πρόσωπο και χαρακτήρα. Θα μοιραζόμαστε ένα πιάτο φαἵ με το συνάνθρωπο (μάλλον από εκείνον θα το ζητάμε, κι όχι εκείνος από εμάς) και η μπομπότα θα μας δώσει ενέργεια για την επόμενη μέρα (παραγνωρισμένη αυτή η μπομπότα  - και ο καφές από ρεβύθι εξαίσιος). 

Και ο τέεεελειος Άκης θα μας φτιάχνει συνταγές της γιαγιάς με γκουρμέ πινελιές, και η Φαίη μας θα δει επιτέλους τον καλό της χοντρούλη σε πιο φυσιολογικά μεγέθη (είναι και ψηλό, το άτιμο) και η Ελενίτσα θα μας αφήσει για μέρη πιο λάτιν ή ανατολικά (γιατί, τι έχει η γείτων;; Τόσες και τόσες κάνανε καριέρα με τέτοια ταλέντα!)

Και το Ελλαδιστάν καταρρέει. Με σκιαγμένους πάμπλουτους υποτελείς ηγεμονίσκους, σαν εκείνους τους δικτάτορες της Αφρικής που τους κούναγε η μακρά χειρ της Σιών.

Και ο κόσμος καταρρέει. Γιατί, σε αντίθεση με την προ του ’90 εποχή, οπότε υπήρχε και αρκούδα του βορρά και κίτρινη αρκούδα και αρκουδόπουρο και αρκουδοκαντάϊφο, σήμερα υπάρχει ένας κόσμος αντεστραμμένος, με ζιγκ χάιλ και αποτυχημένους μισανθρώπους, μισέλληνες, πειραματιστές, δουνουτουδικούς, αποτυχημένους, βλάκες, αδιάφορους,  κακούς, με λίστες λαμογίων και διάφορα τέτοια, τα οποία οδηγούν σε οριζόντιες, κάθετες, επιλεκτικές και μη, απολύσεις, σε σκηνικά που μας αφήνουν σε κατάσταση ανομίας (αλλά όχι αναρχίας, προς Θεού!)

Αλήθεια, να ελπίζω σε κάτι;

* του Θάνου Αθανασιάδη, 

όχι του Ιουλίου Καίσαρος

Διαβάστε Περισσότερα »

Το έλεγε ο Χριστός, ρε ηλίθιoi*

Γελούσα με τα λαμόγια που λυμαίνονται τον τόπο μου. Σκεπτόμουν ότι θα τους πάρουν με τις πέτρες, ότι το αποτέλεσμα των εκλογών θα γυρνούσε μπούμερανγκ. Ότι θα ξεμπροστιάζονταν, πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις.

Είχα δίκιο, αλλά όχι σε όλα.

Ακόμη να τους πάρουν με τις πέτρες.

Έχουν περάσει 45 χρόνια από την πλάτη μου. Και αυτούς και τη δημόσια τηλεόραση την έχω πληρώσει χρυσή, εν γνώσει μου. Αναγκαίο κακό καλό. Ένας συρφετός από τενεκέδες με διοίκησε, ένας συρφετός από τενεκέδες τους στήριξε επικοινωνιακά και έχει περάσει από κει μέσα. Αλλά το μαγαζί αυτό το έχω αγορασμένο και πληρωμένο μέχρι την τελευταία κάμερα, μέχρι το τελευταίο μόνιτορ. Άρα είναι δικό μου. Εγώ πρέπει να αποφασίσω τι θα το κάνω. Κι εγώ αποφασίζω να το δουλεύω για πάντα, κι ας γνωρίζω τι έχει συμβεί εκεί μέσα.

Ένας φίλος το είπε σωστά: "Είναι η Δημοκρατία, ηλίθιε". Το δανείζομαι και συντάσσομαι. Η τελευταία φουρνιά είναι οι χειρότεροι. Αγράμματοι, αρριβίστες, μνησίκακοι πλούσιοι, κενοί δημιουργικής σκέψης,  διορισμένα κομματόσκυλα, μπλε και πράσινα ντουβάρια, ωφελιμιστές, υπολογιστές, συγκαλύπτες,  δοτοί, αποκρύπτες, όλα τα παράγωγα με κατάληξη εις -ίσκοι. Αλλά γνωρίζω καλά ότι ο λόγος που τάχα μου πρέπει αυτό το μαγαζί να κλείσει, είναι για να μην τολμήσει κανείς να κουνηθεί, όταν θα έρθει η ώρα των υπολοίπων. 

Πάνε να με παίξουν με τους δικούς τους, για να νομίσω ότι τάχα μου λειτουργούν με γνώμονα το κοινό καλό. Για να το καταπιώ και να με διοικήσουν υποταγμένο και κορόιδο.

Αλλά εγώ βαρέθηκα πια. Και αρνούμαι να διοικηθώ από την τάξη των μνησίκακων πονηρών, των αγραμμάτων δοτών τενεκέδων. Αρνούμαι να υπηρετήσω άλλο υπό την ηγεσία του γερμανόφιλου  συρφετού. Γιατί εγώ και ο Γερμανός είμαστε εχθροί.

Εγώ και ο γερμανόφιλος, ο υποτακτικός του Γερμανού, είμαστε εχθροί.

Not on my watch – όχι στη σκοπιά μου λένε οι κολλημένοι στρατόκαβλοι. Αλλά από αυτόν τον "κολλημένο στρατόκαβλο" δεν περνάει τίποτε, εκτός κι αν τον φας με χωσία. Δε με νοιάζει πώς έγινε πια. Υπήρξα συνένοχος – με την ευρεία έννοια του όρου. Ανέχτηκα κάφρους, τομάρια, γλύφτες, μάζες. Δεν κατήγγειλα κανέναν. Τα λέγαμε μεταξύ μας, δυο φίλοι, τρεις φίλοι, μια παρέα. Όχι παραέξω. Από ελιτισμό. Από υπερηφάνεια. Από: «Εμείς χαφιέδες δε θα γίνουμε ποτέ». Από βλακώδη (;) επιθυμία να αποστασιοποιηθούμε από τη μάζα και τα καθήκια που την καθοδηγούν.

Και η μάζα μας εκδικήθηκε, σαν φυτό που βλάστησε σαρκοβόρα.

Ο λαός, ο λαός, ο λαός. Μια πιπίλα, χίλια στόματα να γλύφουν.

Δέκα εκατομμύρια ηλίθιοι κι εσύ είσαι ο έξυπνος κι α αποστασιοποιημένος;

Λάθος.  Σου και Μου και Μας.

Ο ηλίθιος έχει γνώση των ελλείψεών του. Έχει ένστικτο αυτοσυντήρησης. Ποταπό; Όχι δα. Ορμέφυτο, αυτή είναι η σωστή λέξη. Ο ηλίθιος γίνεται μάζα, για να υπερκεράσει το «πρόβλημα» των έξυπνων, να μη νιώθει ντροπιασμένος που είναι «λίγος» Ο έξυπνος δεν το νιώθει έτσι, αλλά αυτό δεν είναι το ζήτημα. Το ζήτημα είναι ότι, πατώντας σε αυτό ακριβώς πάνω, οι πονηροί χειραγωγούν τη μάζα των ηλιθίων.

Οι πονηροί σιχαίνονται και μισούν τους έξυπνους πιο πολύ από ό,τι οι ηλίθιοι. Γιατί; Γιατί έχει η γάτα ένα αυτί.

Γιατί οι πονηροί ζουν με το φόβο – που γίνεται μίσος – ότι οι έξυπνοι θα ξυπνήσουν τους ηλίθιους.

Είναι τρομερό αυτό. Ο ηλίθιος μπορεί να κοπιάσει λιγότερο, να πετύχει περισσότερα, να ευημερήσει, εάν διοικείται από έξυπνους. Αλλά δεν το ξέρει. Και δεν το ξέρει, επειδή ο πονηρός έχει ρόλο – και λόγο – να τον αφήσει στην τύφλα του, είδος προς εκμετάλλευση.

Ο πονηρός τι ρόλο έχει σε όλα αυτά; Δεν αποδέχεται να διοικηθεί, επειδή αυτό σημαίνει ότι θα μπει στην ίδια κατηγορία με τους ηλίθιους – και αυτό δεν το ανέχεται. Δεν αποδέχεται τους έξυπνους από το μίσος που λέγαμε. Ψάχνει δαιμονιωδώς τρόπο να αποφύγει τη δουλειά, ψάχνει τρόπο να χειραγωγήσει τους ηλίθιους και ο μόνος τρόπος που υπάρχει είναι να διαβάλει τους έξυπνους.

Οι έξυπνοι πάλι έχουν άλλο κακό – είναι μεγαλόψυχοι.

Ο Χριστός ήταν μεγαλόψυχος. Κατέληξε στο σταυρό. «Βοηθάτε αλλήλους».

Σιγά μην το κάνει αυτό ο πονηρός Φαρισαίος.

Σιγά μην το κάνει ο βρωμερός Τελώνης.

Τους μαστίγωσε ο Χριστός αυτούς τους αλιτήριους υποκριτές. 

Κι εκείνοι τον εκδικήθηκαν με το σταυρό.  

Έτσι πάει ο κόσμος από καταβολής του. Δε νομίζω ότι 10.000 χρόνια εξελικτικής και 2.000 χρόνια ταχαμουτζίδικου Χριστιανισμού άλλαξαν και πολύ το πεδίο εφαρμογής των παραπάνω.  

Και τώρα βρισκόμαστε σε σημείο καμπής. Για μια ακόμη φορά στην Ιστορία, για πρώτη φορά στη ζωή των 45άρηδων, όπως εγώ.

Και έχουν τρομάξει όλοι. Πολύ. Και οι ηλίθιοι έχουν μαζοποιηθεί πλήρως.

Και οι μέτριοι και οι απηυδισμένοι απέχουν. Και οι πονηροί κυβερνούν.

Κι οι έξυπνοι κοιμούνται, ελπίζοντας ότι η αποχαύνωση, η χειραγώγηση, η εφηρμοσμένη αγυρτεία, η τρομολαγνεία και η τρομοκρατία, η νόμιμη κρατική βία, ο φασισμός θα περάσουν και θα χαθούν. 

Κάτι σαν τη γρίππη που «θα φύγει μόνη της, θα κάνει τον κύκλο της και θα αφήσει και αντισώματα».

Τρίχες κατσαρές. Τίποτε δε θα περάσει μόνο του. Και δεν είναι ο δρόμος και η εκδήλωση διαμαρτυρίας που θα διώξει το συρφετό. Αυτά είναι κόλπα πεπαλαιωμένα. Μπορεί να έχουν χρησιμότητα, για να ξέρει ο κηφήνας ότι έρχεται η ώρα του, αλλά ο κηφήνας χέστηκε στην τελική, αφού ξέρει ότι οι πονηροί θα φροντίσουν να τον κρατήσουν στη θέση του, άχρηστο και κυνικά αδιάφορο.

Η μόνη χρήσιμη κίνηση είναι η γνώση των ηλιθίων. 

Να ξέρουν τα χειραγωγημένα, τυφλά, κουφά και μουγκά, ζώα ότι υπάρχει και τρόπος άλλος. Τρόπος να περάσουν καλύτερα. 

Τρόπος να μάθουν τα παιδιά τους γράμματα. 

Τρόπος να μην αυτοκτονεί κάθε μέρα κι από ένας, όλο και πιο δίπλα στην πόρτα τους. 

Τρόπος να μην αφήσουν τα κόκαλά τους στις ουρές των συσσιτίων.

Για να γίνει αυτό, δεν αρκεί να προγκάμε τους πονηρούς. Πρέπει να δείξουμε τον ωραίο δρόμο. Πρέπει να ξέρει ο ηλίθιος τι θα γίνει αν 24.000 ζώα έχουν για αφεντικό ένα έξυπνο άνθρωπο. Έναν τύπο που δε θα κοιτάξει την πάρτη του, αλλά τους 24.000 ηλίθιους που τον έβαλαν σε αυτήν τη θέση.

Όπως έβαλαν  - από ηλιθιότητα - και τον πονηρό, και το δοσίλογο, αυτόν που τους πουλάει σήμερα στεγνά, που τους αφήνει να πεθαίνουν σαν τα σκυλιά στα άδεια από φάρμακα, γιατρού και μηχανήματα κουφάρια που κάποτε λέγονταν νοσοκομεία. 

Όπως έβαλαν και την κότα με τα χρυσά αυγά. 

Όπως έβαλαν και την Αννούλα τη μετανοούσα, που τους έκλεισε τα σχολεία και τους παράτησε αγράμματους, να παν να γίνουν γκασταρμπάιτερ στον εχθρό, στη Γερμανία των φασιστών, πιατάδες και ζώα.

Σε αυτόν τον ατελή κόσμο γεννιέσαι με μυαλό, χωρίς μυαλό, με πονηριά, χωρίς πονηριά. Σε αυτόν τον κόσμο οι πονηροί θα εκμεταλλεύονται τους ηλίθιους και οι έξυπνοι, ή θα σφυράνε κλέφτικα, ή θα το παίρνουν απάνω τους, για να σωθεί ο κόσμος.

Κάθε φορά το σκοτάδι θα έρχεται ύπουλα, σιγά σιγά και με άτιμα μέσα θα σβήνει το φως. Κάθε φορά το φως θα τραβάει το διαόλό του, για να ξαναγίνει μέρα  - και να είναι άσπρη για όλους.

Χίλιους πονηρούς να σφάξεις, δέκα χιλιάδες θα βγαίνουν. Δεν είναι αυτός ο τρόπος. Και δεν ήταν ποτέ. Από την πέτρα ως την ατομική βόμβα, ποτέ το σφάξιμο δεν ήταν ο έξυπνος τρόπος.

Πολιτισμοί ολάκεροι χάθηκαν στο διάβα του Χρόνου. Ασσύριοι, Χετταίοι, Πέρσες, Αιγύπτιοι, Ρωμαίοι, Μογγόλοι, Ίνκας, Μάγια, ένας σωρός, πεντακόσιοι ντουνιάδες.

Τούτος εδώ ο Πολιτισμός, ο δικός μας, είναι στα πρόθυρα του αφανισμού. Μας λένε Ελληναράδες κάτι κόπροι. Μας λέει ομόσταυλους και συνδαιτημόνες του ο Πάγκαλος, ρε! Μας δουλεύει το παραπαίδι με τα κορόμηλα και η συνωστισμένη, η μεταννοήσασα μπιλντεμπέργκειος, ο γκαλιούρης, ο χοντρός και ο μουστάκιας. Τρώμε ξύλο από τους καράφλες τους κομπλεξικούς. Αυτοκτονούν οι διπλανοί μας από το θαύμα της ανάπτυξης του καρφάκια.

Κ α ι   δ ε ν   έ χ ο υ μ ε    τ ρ ό π ο ; ; ;

Ο μόνος τρόπος είναι η γνώση του ηλίθιου ότι θα περάσει καλύτερα με αφεντικό τον έξυπνο και καλό και όχι με το κάθαρμα, τον πονηρό.

Το έλεγε ο Χριστός, ρε ηλίθιοι. 

                                                                               

                                                                        * του Θάνου Αθανασιάδη

Διαβάστε Περισσότερα »

Ρουμς, γκουντ ρουμς

Προβληματίζομαι πολύ με την ενδοτική στάση που προσπαθούν να μας περάσουν, σαν να το οφείλουμε κι αυτό, τα ευρωπαϊκά ζώα, με δεδομένο τον αντίκτυπο που αυτό έχει και στις φοβίες που αυτό δημιουργεί στο μέσο συμπολίτη μου. Περισσότερο με προβληματίζουν οι γελοίοι ομοεθνείς μου, οι οποίοι προσπαθούν να με πείσουν να "προσγειωθώ", να σοβαρευτώ, ώστε - επί παραδείγματι - να έρθουν τα καραβάνια με τους τουρίστες, οι οποίοι θα φέρουν και το πολυπόθητο χρήμα, το οποίο έχει λείψει από όλους μας. Από όλους μας.

Από όλους μας, λέω, όχι μόνο από τον τουριστικό κλάδο που σαν επαίτης περιμένει το λέτσο, να του καθαρίζει τα βρωμοπόδαρα για τα φράγκα. Ανέκαθεν υπήρξα ελιτιστής σχετικά με εκείνο το διόλου ευγενές παρα-κλάδι του τουρισμού, ανέκαθεν θεωρούσα ότι στην πατρίδα μου δεν άξιζε να σκάνε μύτη οι λέτσοι, οι φτωχομπινέδες της Ευρώπης, οι οποίοι τύχαινε να έχουν δυο πεντηντάρικα στην κωλοτσέπη και τη γυναίκα τους για νοίκιασμα για τα έξοδα επιστροφής. Θεωρώ ότι από κάτι καλόπαιδα λετσοξενοδόχους έφτασε ο λετσοτουρισμός στην Ελλάδα. Τώρα βλέπω κι άλλους να το αναζητούν διακαώς, όλοι αυτοί οι επαϊοντες κυβερνώντες σχετικά με το θαύμα της επανεκκίνησης

"Φράγκα να 'ναι, κι απ' όποιον να'ναι", ξέρω κάποιους που το διατυμπανίζουν ακόμη, αλλά είναι οι ίδιοι άνθρωποι που το χειμώνα τους τον περνάνε στα καλά της Ευρώπης, όπου - σημειωτέον - είναι τύπος και υπογραμμός. Μου φορτώνουν δηλαδή το βρωμύλο της Γερμανίας, για να μου τα παίρνει η χοντρέλα η καγκελαρία του το χειμώνα. Και τούτο είναι κάτι που δε δέχομαι, για να είμαι ειλικρινής. Από την άλλη βέβαια, όλο θέλω να ξεχάσω ότι κατάγομαι από τη χώρα του Πηλιο Γούση, του Εφιάλτη, του Αλκιβιάδη, αλλά δε γίνεται, όλο και κάποιο κοινωνικό απόβλητο με προσωπείο δήθεν σοβαρότητας και ωριμότητας και ρεαλισμού πάει να μου εξηγήσει ότι "καλά και τα επαναστατικά, αλλά πρέπει και να φάμε".

Όχι, φίλτατε Εφιάλτη, δεν πρέπει να φάμε, αν είναι να φάμε τα αποφάγια της Ευρώπης, πρέπει να φάμε επειδή το δικαιούμαστε και είμαστε έντιμοι και εντάξει και σωστοί. Και ξέρεις κάτι, Εφιάλτη μου; Είμαστε έντιμοι και σωστοί, το 95% από εμάς. και υπάρχετε κι εσείς, εσείς που εκμεταλλεύεστε την εντιμότητα αυτή και μας λέτε ότι "μαζί τα φάγαμε", επειδή δε σας πήραμε με τις πέτρες όταν σας βλέπαμε να κάνετε τις αηδίες σας και να προελαύνετε με τον αήθη τρόπο ζωής σας.

Είπα όμως ότι η πατρίδα μου έχει προδότες, ποτέ δεν επικρότησα την προδοσία, ούτε και κανείς από τους εντίμους ανθρώπους που γνωρίζω. Αυτός είναι και ο λόγος που δε σας καρφώσαμε, τσογλάνια του κερατά, ενώ εσείς το κάνετε κάθε μέρα, με το να μας πλασάρετε τις παρασιτικές σας πρακτικές ως "κοινό τρόπο ζωής των Ελλήνων".

Οι Ελληνάρες είσαστε εσείς, προδότες του κερατά, εσείς που λέτε ότι ο φραπές και η καφετέρια είναι Ελληναρισμός και χτυπάτε τα εσπρεσσάκια τέσσερα τέσσερα, αρκεί να σας κάτσει η καλή η φάση και το κονέ. Ο Ελληνάρας που τόσο κατηγορήθηκε ως ανθρωπότυπος την τελευταία εικοσαετία, είναι αυτός που κατέρριψε το κλισέ της ανόητης εργασίας, αυτός που δεν κάνει το μαλάκα, να περιμένει πότε θα της σηκωθεί της κυρίας να πάει στην Υπηρεσία και να βρει τους πάντες να την περιμένουν με το ευρωπαϊκό χαμερπές χαμόγελο της δουλικότητας. Η δουλειά στην Ελλάδα γίνεται - και μάλιστα γίνεται πιο καλά από ότι στις βλακοευρωπολάνδες, έστω κι αν όλοι έχουμε χώσει καντήλια στο μαγκάκο που την έσκασε προχτές και πήγε για τσίπουρα.

Είναι βέβαιο ότι ακόμη κι αυτός είναι δυο κλάσεις ανώτερος από τον αγράμματο αυτοανακηρυχθέντα δημοσιογραφίσκο που γράφει με κεφαλαία και παρουσιάζει την πληρωμένη άποψή του ως σώφρονα κοινωνική στάση, επιδεικνύοντας άμα τα πλαστικά βυζιά του και τις πέριξ τσούλες ως lifestyle και άλλα τραγελαφικά επιπέδου δαπέδου.

Αν πρέπει πραγματικά κάποιος εξουσιαστής στην Ελλάδα να κατηγορηθεί, αυτός δεν είναι ο δημόσιος υπάλληλος, είναι ο δημοσιο-γραφικός κλάδος των ηλιθίων, των ψευδεπιγράφων, των γλυφτρονιών των πολιτικάντηδων, των κακομοίρηδων που ρουφάνε τα τζάμπα ποτά, για να γράψουν την επαύριο ότι το μαγαζάκι του Κούλη από το Καραούλι είναι και γαμώ τα μαγαζιά.

Αυτοί πέρασαν το μήνυμα του γερμανόφιλου Σημιταρά και του Γκαπ (άκου να δεις σημίτης ίσον εβραίος, γκαπ ίσον κενό) στο προσκήνιο, αυτοί έδωσαν το βήμα, το λόγο και το έναυσμα.

Λοιπόν, πράγματι έρχονται άλλες μέρες. Φρονώ ότι στη νέα εποχή τα σαπρόφυτα και λοιπά παράσιτα θα εισπράξουν πόρτα. Τέρμα τα καλά παιδιά.

Εδώ υπάρχει κι ένα καινούριο: Να το αναφέρω επιγραμματικά: Ο μεγάλος προαγωγός, το Νομισματικό Ταμείο λέει: "έκανα λάθος στην εκτίμηση περί την αποτελεσματικότητα της λιτότητας και την αναμονή του τουρισμού, ενόψει της δραστικής μείωσης του κόστους παροχής των υπηρεσιών". Σε ελεύθερη μετάφραση και προβολή, αυτό σημαίνει ότι "μόνο λέτσους και φτωχομπινέδες να περιμένεις, Έλληνα ξενοδόχε, κανείς άλλος δε θέλει να έρθει στην εξαθλιωμένη ψωροκώσταινα". 

Αυτός ο ντόπιος αφέντης που ευαγγελιζόταν την ίδια λύση - δηλαδή την ανάπτυξη μέσα από την ανταγωνιστικότητα που προκύπτει από τους χαμηλούς μισθούς και την πλήρη ραγιαδοποίηση όλων μας, πώς στέκεται ακόμη όρθιος; Πώς δεν τον έχουν πάρει με τις πέτρες οι δικοί του; Οι δικοί του, όχι οι αντίπαλοι. Διότι είναι δεδομένο ότι οι αντίπαλοι αυτό θέλουν. Αλλά οι δικοί του, εκείνοι που πίστεψαν σε αυτές τις ηλιθιότητες επειδή τις ξεστόμισε η σπουδαία οικονομολόγος Κριστίν, τις επέβαλε η μεταρρυθμίστρια και ήδη μετανοημένη Αννούλα και τις εφήρμοσε ο ντόπιος λακές του αφέντη, ο Τρελλαντώνης, τώρα τι λένε; 

Ξέμειναν κι από πέτρες, φαίνεται, όχι μόνον από σάλιο.

Να μου το θυμάστε, όταν οι κινδυνολόγοι σκουπιδο-πότες, σκουπιδο-φάγοι και σκουπιδο-λόγοι αποδομηθούν πλήρως, όταν η μέση ελληνική οικογένεια θα σταματήσει να δίνει σημασία σε πολιτικές αναλύσεις από ανύπακρτους και ανιστόρητους τενεκέδες, βάζοντάς τις μόνο ως "ώρα του παιδιού και "εδώ γελάτε", θα έχει λυθεί πραγματικά και το ζήτημα του μέλλοντος του τόπου μας.

Γκομενικά και δράματα στην άλλη παραλία θα λέει και η σχετική ταμπέλα σε 12 ευρωπαϊκές γλώσσες. 

Άντε να τους κάνετε παρέα.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τέσσερα είναι αρκετά

Το κείμενο που συμπεριλαμβάνω για τις ανάγκες του παρόντος, είναι ένα σχόλιο του Αμερικανού οικονομικού αναλυτή και παραγωγού ντοκιμαντέρ Max Keiser, ο οποίος εμφανίστηκε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του δορυφορικού τηλεοπτικού σταθμού Russia Today προ έτους. Το σχόλιο παρατίθεται, όπως μεταφράστηκε, όχι από εμένα, ο οποίος και το δανείστηκα «ως έχει», έχοντας συνεισφέρει μόνον στις υπογραμμίσεις, και είναι το ακόλουθο:

«Το απίστευτα δυσανάλογο χρέος της Ελλάδας έχει, στην πραγματικότητα, συσσωρευθεί σε διάφορες τράπεζες ανά τον κόσμο και φορτώθηκε στον ισολογισμό της Ελλάδας. Το χρέος της Ελλάδας δεν προέρχεται από την Ελλάδα, προέρχεται από αυτές τις άλλες χώρες, που έχουν χρησιμοποιήσει την Ελλάδα ως χωματερή τοξικού χρέους. Και τώρα η ελληνική κυβέρνηση απαιτεί να αποπληρώσει αυτό το τοξικό χρέος ο ελληνικός λαός. Αλλά εξυπακούεται ότι οι Έλληνες δεν θα είναι σε θέση να πληρώσουν αυτό το χρέος. Επομένως, σύντομα θα γίνουμε όλοι μάρτυρες ενός οικονομικού ολοκαυτώματος.

Το όλο εγχείρημα του ευρώ ήταν ιδέα της Γερμανίας. Ήταν ένα εγχείρημα ύπουλο, που αποσκοπούσε στο να γίνει δυνατή η επανένωση Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας. Τώρα που η Γερμανία επανενώθηκε, τριγυρνάει στην Ευρώπη σαν το πεινασμένο θηρίο και λεηλατεί τη δημόσια περιουσία χωρών όπως η Ελλάδα. Οι Έλληνες είναι σήμερα αυτό που ήταν κάποτε οι Εβραίοι της Ευρώπης.

Βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός οικονομικού ολοκαυτώματος που οργάνωσε η Γερμανία. Τα τελευταία δέκα χρόνια, από το ξεκίνημα αυτής της νομισματικής ένωσης, όλοι οι προαναφερθέντες ταΐζουν τους Έλληνες τοξικό χρέος με το ζόρι.

Όλοι γνωρίζουμε τον ρόλο της Goldman Sachs σε αυτή την υπόθεση, και πώς η τράπεζα αυτή, με το τεράστιο τοξικό χρέος που είχε, φρόντισε ώστε η Ελλάδα να συμπεριληφθεί στη ζώνη του ευρώ. Ήταν όλα προσχεδιασμένα. Η Γερμανία γνώριζε πολύ καλά ότι μια μέρα το οικοδόμημα του ευρώ θα κατέρρεε και όλο αυτό το διάστημα ανυπομονούσε να γίνει η έκρηξη για να τρέξει και να μαζέψει τα πολύτιμα λάφυρα. Η Γερμανία αυτή τη στιγμή έχει εισβάλει στην Ελλάδα και είναι έτοιμη να εισβάλει και στην Πορτογαλία και στην Ισπανία.

Έχουμε να κάνουμε με ένα 4ο Ράιχ. Η Γερμανία έχει όλα τα χαρτιά της τράπουλας στα χέρια της και παίζει την παρτίδα πανέξυπνα. Με το νέο Μνημόνιο που προτάθηκε στην Ελλάδα, δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει ανάπτυξη με αυτά τα μέτρα που λαμβάνονται.

Μέσω αυτού του νέου γύρου μέτρων λιτότητας, η Ελλάδα οδηγείται δέσμια σε μια προδιαγεγραμμένη πορεία τραίνου προς την «τελική λύση«. Το ΔΝΤ θα έχει από πριν αγοράσει όλες τις σιδηροδρομικές γραμμές και τα βαγόνια που θα οδηγήσουν τους Έλληνες προς αυτή την τελική λύση». Εάν η συμφωνία επιτευχθεί, οι ιδιώτες κάτοχοι του ελληνικού χρέους αναμένεται να έχουν περίπου 70% μείωση στην αξία των επενδύσεών τους.

Ωστόσο, αυτοί οι ιδιώτες επενδυτές, στων οποίων το χρέος πρόκειται να «κουρευτεί», έχουν ήδη ασφαλίσει πλήρως αυτό το χρέος στην αγορά των CDS και, ακόμα και αν ο κόσμος γυρίσει ανάποδα, αυτοί θα έχουν εξασφαλισμένο το κέρδος τους.

Δεν υπάρχει κανένα ρίσκο γι' αυτούς. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο η Ελλάδα βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε αυτή τη μέγγενη. Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι όλο το τοξικό χρέος που έχει συσσωρευθεί στους ισολογισμούς των τραπεζών στη Γερμανία, τη Βρετανία, τις ΗΠΑ, έχει φορτωθεί στον ισολογισμό της Ελλάδας.

Και τώρα η ελληνική κυβέρνηση έχει την απαίτηση να πληρώσει ο ελληνικός λαός για όλο αυτό το τοξικό χρέος. Το χρέος της Ελλάδας δεν δημιουργήθηκε στην Ελλάδα, αλλά σε αυτές τις άλλες χώρες. Η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε σαν χωματερή του παγκόσμιου τοξικού χρέους.

Την ελληνική κυβέρνηση την έχουν διορίσει οι τραπεζίτες. Και η προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση εκπαιδεύτηκε στη Σχολή του Σικάγου, εκεί ακριβώς που εκπαιδεύτηκε και η επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ.

Πάει καιρός που οι Έλληνες στερούνται κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης. Αυτό που οφείλουν να κάνουν αυτή τη στιγμή είναι να επαναστατήσουν και να αντικαταστήσουν αυτή την κυβέρνηση, ώστε να αποκτήσουν αυτοδιάθεση και να επανακτήσουν την εθνική τους κυριαρχία.

Οι κυνηγετικοί νόμοι καταργήθηκαν και έχουν όλοι αρπάξει μια καραμπίνα και λεηλατούν. Η Γερμανία το ξέρει αυτό καλά και το απολαμβάνει. Στα χέρια της θα καταλήξει σε λίγο όλη η δημόσια περιουσία της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας».

Δε μπορώ να ισχυριστώ ότι είμαι οικονομολόγος ή ότι κατέχω την εξειδικευμένη εκείνη γνώση, η οποία θα μου προσδώσει το απαραίτητο βάρος, ώστε να συνταχθώ με επιχειρήματα ή να αντιταχθώ στο σκεπτικό του συνεντευξιασθέντος. Θα πω μόνο ότι με «βολεύει», υπό μίαν έννοια, η θέση που ανέπτυξε. Ίσως κάπως αξιωματικά και γεννώντας πολλές απορίες (κατ’ ελάχιστον) και αντιδράσεις (κατά το μείζον) ή ακόμη και απαξίωση από πλευράς των οικονομολόγων τύπου «μαζί τα φάγαμε, εσύ θα πληρώσεις».

Έχω όμως μια απορία: Πολλές, πράγματι, συζητήσεις έχουν γίνει, πολλές θέσεις έχουν τύχει ανάπτυξης και προβολής, μέσα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια που έχουν περάσει.

Ζούσαμε στο 2009 μ.Χ. και ο χρόνος έχει και πάλι μηδενίσει, ζούμε πλέον στο 4 ε.κ. (εντός κρίσης).

Δεν υπάρχει Εκκλησία και ενεργό θρησκευτικό συναίσθημα, να βρουν οι πτωχοί τω πνεύματι μακαριότητα, αφού οι βροτοί ηγετίσκοι της τρέμουν μην και ανοίξει καμιά συζήτηση περί απόδοσης της εκκλησιαστικής περιουσίας, προκειμένου για την Εθνική Παλιγγενεσία.

Δεν υπάρχει εθνική συνείδηση και συλλογική στάση - αντίδραση, αφού οι λογής λογής Ρεπούσηδες και Πάγκαλοι και Χρυσαυγίτες και μπουμπούκοι μας έχουν αηδιάσει μάλλον, παρά ενώσει σε μια κοινή εθνική προσπάθεια.

Είναι, πράγματι, πολύ παράξενο συναίσθημα αυτό:

Ήσουν ΠΑ.ΣΟ.Κ., ντρέπεσαι να πεις ότι είσαι και Έλληνας, αφού όλοι θα σε κράξουν, επειδή έκλεψαν οι ηγέτες σου.

Είσαι ΝεοΔημοκράτης, ντρέπεσαι να πεις ότι αγαπάς την Πατρίδα σου, αφού ο αρχηγός σου, οι φίλοι του στο Υπουργικό Συμβούλιο και οι συνδιαχειριστές της εξουσίας στην παρούσα φάση, ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία, την Πατρίδα δηλαδή, με τα πιο ποταπά ανθελληνικά μέσα και μέτρα.

Είσαι ΔΗΜΑΡίτης και …. Καλά, αυτό είναι αδύνατον, δεν είναι δυνατόν να είσαι άνθρωπος και να είσαι και ΔΗΜΑΡίτης, οπότε δε χρειάζεται να συζητάμε το άτοπο ή το φαντασιακό.

Είσαι ΣΥΡΙΖΑίος και το σκέπτεσαι να πεις: «πρώτα η Ελλάδα, πρώτα οι Έλληνες, επειδή μια παραδοξότητα σου επιβάλλει τη σκέψη της τάδε ή της δείνα συνιστώσας των 7 ατόμων, οι οποίοι γκαρίζουν το διεθνισμό τους, όταν όλες οι διεθνείς πλάτες είναι γυρισμένες.  

Είσαι απολιτίκ και φοβάσαι να πεις ότι πρωτίστως είσαι Έλληνας, επειδή θα ταυτιστείς με το φασιστικό υπαρκτό δεδομένο.

Είσαι ανένταχτος και έχεις παραδοθεί στο μηδέν, δε σε ενδιαφέρει τίποτε, θα πεθάνεις μόνος.

Την ίδια στιγμή οι Γερμανοί είναι  ό λ ο ι   Γερμανοί. Ήσαν διεσπασμένοι και άντεξαν 50 χρόνια, για να ολοκληρώσουν την εκδίκησή τους. Έχασαν τρεις πολέμους, τους οποίους προκάλεσαν οι ίδιοι και επιμένουν συνολικά να προκαλέσουν και τον τέταρτο, επειδή θέλουν, επιθυμούν σφόδρα, να νικήσουν.

Αμύνεσαι με μέρη έναντι του όλου. Είναι δυνατόν να νικήσεις;

Το πιο κρίσιμο ζητούμενο της θέσης του Keiser είναι, κατά τη γνώμη μου, τούτο – και δεν έχει να κάνει με οικονομική πολιτική:

Η γερμανόφιλη ελληνική πολιτική ηγεσία, διεφθαρμένη και δοσιλογική, απαιτεί από τον ελληνικό λαό στο σύνολό του, να πληρώσει τους Γερμανούς με την ελληνική δημόσια περιουσία.

Πόσοι είναι, άραγε, αυτοί οι άνθρωποι; Πέντε, δέκα χιλιάδες; Παραπάνω δεν είναι.

Δέκα εκατομμύρια άνθρωποι, διεσπασμένοι, τρομαγμένοι, πένητες, ντροπιασμένοι από την υπαρκτή, φανερή όσο και κρυμμένη, φτώχεια τους, εμμένουν να παραμένουν υπό καθεστώς ομηρίας, επειδή ντρέπονται να απλώσουν ο ένας το χέρι στον άλλο, επειδή μερικοί είναι γαύροι, μερικοί βάζελοι, μερικοί σκουλήκια, μερικοί χανούμισσες, επειδή μερικοί ψήφισαν κάποτε ΠΑΣΟΚ, επειδή κάποιοι ψηφίζουν ακόμη Νέα Δημοκρατία, επειδή κάποιοι πόνταραν στο λάθος χαρτί του κρυφοναζιζμού.

Υπάρχει στ’ αλήθεια λόγος να γίνεται έτσι;

Δεν υπάρχει καμία προοπτική να ξεχάσουμε τι κάναμε  - εμείς, ο απλός λαός – έως και το Έτος 0, και να ξεφορτωθούμε τις πέντε – δέκα χιλιάδες των αλιτηρίων, οι οποίοι παραμένουν και εμμένουν να παραμένουν στο σβέρκο μας, ώστε σήμερα, εν έτει 4 ε.κ., να τελειώσει αυτό το παραμύθι;

«Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος», έλεγε το ρητό.

Τζάμπα κάηκε το ρητό, λέω εγώ, τενεκέδες το μαγάρισαν, όπως τζάμπα κάηκε και εκείνο το άλλο, το «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες».

Μήπως να το ξανακοιτάζαμε το πράγμα;

Μήπως η εθνική μας ταυτότητα μας οδηγήσει και στην εσωτερική εθνική συμφιλίωση, ώστε να σταθούμε απέναντι στους Γερμανούς;

Έχουμε ξοδέψει πολλή φαιά ουσία πάνω στο μεταναστευτικό ζήτημα, το ζήτημα της Χρυσής Αυγής, το ζήτημα της Ελντοράντο, το ζήτημα του ξεπουλήματος των «φιλέτων» (πόσο σιχαίνομαι αυτή τη λέξη, δε λέγεται!!)

Ένα χωνευτήρι ήταν πάντοτε η Ελλάδα, ποιος ανιστόρητος το ξεχνάει αυτό; Λαοί περνάνε, βλέπουν, αφομοιώνονται και κάθονται ή δεν αφομοιώνονται και φεύγουν ή εξαφανίζονται. Είναι φυσική διεργασία του τόπου αυτή.

Θεωρείτε πραγματικά ότι, αν ήμαστε ενωμένοι προ τετραετίας, αν σήμερα ενωθούμε, τέσσερα χρόνια μετά, και με τόση συσσωρευμένη εμπειρία, θα αποτύχουμε;

Πέντε - δέκα χιλιάδες είναι όλοι τους. Είμαστε δέκα εκατομμύρια.

Μαζί μπορούμε πολλά. Εγώ λέω  τα πάντα.

Διαβάστε Περισσότερα »