Ηρώδου του Αττικού και Αμφιπόλεως *

Che fece .... il gran rifiuto

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα

που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι

να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει

έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.

Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,

όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει

εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.

Κ. Π. Καβάφη

Έχει πλέον ολοκληρωθεί η τριήμερη συζήτηση στη Βουλή επί της προτάσεως για ψήφο εμπιστοσύνης που κατέθεσε ο πρωθυπουργός της Χώρας Αντώνης Σαμαράς με την Κυβέρνηση να λαμβάνει εν τέλει τις πολυπόθητες (;!) 155 ψήφους στήριξης, οι οποίες όμως απέχουν κατά 25 από τον μαγικό αριθμό των 180 που απαιτούνται για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, αν και πληθαίνουν οι βολικές φωνές όσων υποστηρίζουν ότι, με 8 βουλευτές ήδη προφυλακισμένους, θα ανακύψει ζήτημα ερμηνείας της διάταξης του Συντάγματος για το αν τα 3/5 της Βουλής που απαιτούνται για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας αφορά στους 300 βουλευτές ή στους 292. Φαίνεται πιο καθαρά σήμερα, παρά ποτέ, ότι οι διπλές εκλογές του 2012 στον αριθμό των 180 στόχευαν, ασχέτως αν οι εσωτερικές πολιτικές δυσμορφίες, ανθρώπων, ούτως ή άλλως, παλινωδούντων δεν οδήγησαν στο ευκταίο.

Ο κ. Πρωθυπουργός, με την διχαστική - στα όρια της εμφυλιοπολεμικής - ομιλία του ενώπιον του Εθνικού Κοινοβουλίου, δεν δίστασε να κατηγορήσει το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ότι, εκμεταλλευόμενο τον ανώτατο πολιτειακό θεσμό, επιδιώκει την καταστροφή της Πατρίδας με το να μη συναινεί στην εκλογή Προέδρου από την παρούσα Βουλή.

Ήταν μια από τις ελάχιστες, ομολογουμένως παρουσίες του κου Πρωθυπουργού στη Βουλή. 

Αυτή τη φορά φαίνεται ότι ένιωσε πολύ ζεστή την ανάσα του κου Τσίπρα στην πλάτη του.

Ποιος όμως είναι αυτός που εκμεταλλεύεται τον ανώτερο πολιτειακό θεσμό;

Ποιος είναι αυτός που εν τέλει επιδιώκει την καταστροφή της Πατρίδας;

Ο κος Πρωθυπουργός γνωρίζει πολύ καλά ότι η παρούσα Βουλή δεν μπορεί να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αφού όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, με δημόσιες ανακοινώσεις τους, έχουν ταχθεί κατά αυτής της προοπτικής. 

Αυτό το γνώριζε και το 2012, τουλάχιστον ο ίδιος, αλλά και ο ελλείπων λαϊκής στηρίξεως, κύριος Αντιπρόεδρος της συγκυβέρνησης.

Τι είναι, επομένως, αυτό που έχει κατά νου η διανδρία Βενιζέλου-Σαμαρά; Πώς γίνεται να κατηγορεί ένα φθίνον πολιτικό συνοθύλευμα, πώς ορίζει (το ίδιο μόρφωμα) το σημείο, μετά το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή; Γιατί δεν παραιτείται η παρούσα συγκυβέρνηση, καλώντας άμα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να πράξει το αυτό ταυτόχρονα; 

Τι έχει αυτή η Βουλή που δε θα το έχει η επόμενη, αφού ο κύριος Σαμαράς απολαμβάνει των 155 θετικών ψήφων, σχετικά με την πολιτική που ακολουθεί;

Ένα από τα σενάρια που τις τελευταίες μέρες κερδίζει έδαφος αφορά στη διενέργεια πρόωρων εκλογών μετά το επερχόμενο Eurogroup -στο οποίο η κυβέρνηση θα «παίξει τα ρέστα της» για επικοινωνιακούς λόγους- και πριν την έναρξη της διαδικασίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. 

Θα επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί τον θεσμό της Προεδρίας της Δημοκρατίας, ώστε να εκβιάσει τις εξελίξεις προκαλώντας, σε συνεννόηση με τα γερμανοτραπεζικά συμφέροντα, ασφυξία στην ελληνική οικονομία (το ταμείον είναι μείον, τα δημόσια έσοδα δεσμευμένα στον ειδικό λογαριασμό υπέρ της αποπληρωμής του Χρέους, τα χρήματα από το ΕΣΠΑ δεσμευμένα και αυτά, δάνεια με εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου κινδυνεύουν να λήξουν και να καταπέσουν οι εγγυήσεις τους, 300 χιλιάδες συνταξιούχοι περιμένουν την σύνταξή τους από το 2012, κανείς δε λαμβάνει επιστροφές Φ.Π.Α., πλην ολίγων τυχερών καλών φίλων … και τα κλειδιά στα σίγουρα γερμανικά χέρια) πνίγοντας κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης Τσίπρα που θα δημιουργηθεί μετά τις πρόωρες εκλογές, για αλλαγή πορείας και ανάκτησης της εθνικής μας κυριαρχίας.

 Η διανδρία με το να προκαλέσει μεμονωμένες πρόωρες εκλογές, πριν την έναρξη της διαδικασίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, θέτει τη Χώρα σε μέγιστο κίνδυνο, εσωτερικό και εξωτερικό, για να εκπληρώσει την αποστολή που της έχει ανατεθεί, να εκδικηθεί τον ελληνικό Λαό που επιλέγει να εμπιστευτεί το μέλλον του σε ένα κόμμα της Αριστεράς, να εκδικηθεί τον ελληνικό Λαό για τα σχεδόν 20 χρόνια υποχρεωτικής πολιτικής αποστρατείας, στα οποία ο μεν καταδικάστηκε ως αρχηγός της Πολιτικής Άνοιξης, ενώ ο δε παρέμεινε υπό τη σκιά του μοιραίου ανδρός, να προκαλέσει Χάος, ώστε στη συνέχεια να παρουσιάσει εαυτόν ως Σωτήρα, να διεκδικήσει εκ νέου την ψήφο του ελληνικού Λαού στις εκλογές που θα προκληθούν εξαιτίας της μη εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας τον Απρίλιο του 2015, να αυτοϊκανοποιηθεί στη σκέψη ότι μετέτρεψε το «Καραμανλής ή Χάος» σε «Σαμαράς ή Χάος», ασχέτως αν στην αυτή επωδό αρέσκεται και ο συγκυβερνήτης της συνταγματικής παρερμηνείας.

Ο κ. Πρωθυπουργός φέρεται να επιλέγει να παίξει την Χώρα και τον Λαό της στα ζάρια, προκειμένου να διασώσει την καρέκλα της εξουσίας που προσωρινά κατέχει, λες και αυτή του ανήκει, λες και αυτή δεν ανήκει στον ελληνικό Λαό.

Ο κ. Πρωθυπουργός δεν λειτουργεί ως φορέας της εξουσίας του Λαού αλλά ως διαχειριστής της εξουσίας των τραπεζών-τραπεζιτών, των τοκογλύφων δανειστών της Χώρας και των Γερμανών εταίρων του.

Ο κ. Πρωθυπουργός φέρεται να έχει κάνει την επιλογή να μείνει στην Ιστορία ως ο πρωθυπουργός που δήθεν επιχείρησε να σώσει την παρτίδα σε βάρος της Πατρίδας προκαλώντας πρόωρες εκλογές εντός του 2014, πριν δηλαδή, την εκλογή ΠτΔ, ώστε στη συνέχεια να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων προκαλώντας νέες εκλογές τον Μάιο του 2015 με αφορμή την εκλογή του ΠτΔ.

Σε όλα αυτά, όμως, ποιος είναι ο ρόλος του κου Προέδρου της Δημοκρατίας, όχι απλά ως θεσμού αλλά και ως προσώπου;

Ποιος ήταν, είναι και σίγουρα θα είναι ο ρόλος του αξιότιμου κ. Κάρολου Παπούλια;

Ο αξιότιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας στην κοπή της Πρωτοχρονιάτικης πίτας στο Προεδρικό Μέγαρο είχε δηλώσει: «Φέτος, είναι η τελευταία μου χρονιά και θέλω να σας ευχαριστήσω από βάθους καρδίας για την συνεργασία. Θα θυμάμαι πάντα τις αναμνήσεις που εσείς μου δημιουργήσατε!» προκαλώντας έντονα ερωτηματικά για την πρόθεσή του να παραιτηθεί με δεδομένο ότι η θητεία του λήγει το 2015 και όχι το 2014.

Ο αξιότιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας στο μήνυμά του για την 40ή επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας στη χώρα ανέφερε για την κριτική που δέχθηκε ο ίδιος για τις υπογραφές που έβαλε σε πλειάδα πράξεων νομοθετικού περιεχομένου: «το Σύνταγμα οριοθετεί σαφώς τις αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας και ήταν συνειδητή η απόφασή μου να σεβαστώ το Σύνταγμα, που έχει πολύ ταλαιπωρηθεί τα τελευταία χρόνια, και να μην παραβιάσω τη θεσμική τάξη, προκαλώντας πολιτικές εντυπώσεις ή και πολιτική κρίση, μόνο και μόνο για να αποφύγω το πολιτικό κόστος».

Η αναφορά του αυτή μαρτυρά ότι έχει πλήρη γνώση των περιορισμών που του θέτει το Σύνταγμα αλλά και της «ταλαιπωρίας» που αυτό έχει υποστεί με τις συνεχείς πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, με τις οποίες η Κυβέρνηση κατάργησε εν τοις πράγμασι τη νομοθετική λειτουργία του Εθνικού Κοινοβουλίου. Ειδικότερα, η σαφής ρήση «ήταν συνειδητή η απόφασή μου να σεβαστώ το Σύνταγμα» αποδεικνύει την βάσανο, στην οποία είχε περιέλθει, προκειμένου να επιλέξει το δρόμο της στήριξης της κυβερνητικής προσπάθειας ως της μόνης δυνατής προσπάθειας.

Δεν ξέρουμε αν γίνεται άμεσα αντιληπτό τι σημαίνει για το συλλογικό ασυνείδητο η αποδοχή του ανώτατου εκπροσώπου του Λαού των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου.

Δεν είναι ότι κάθε νεόπτωχος, τσακισμένος από την ταχύτητα της καταβαράθρωσης του βιοτικού του επιπέδου, σκέπτεται από το πρωί ως το βράδυ, ή έστω μια φορά το μήνα «τι υπέγραψε πάλι ο Πρόεδρος».

Δεν είναι τόσο το γεγονός ότι και ο πλέον αφελής έχει παύσει προ πολλού να δέχεται ότι οι κινούμενες στα όρια του γκροτέσκου κοκκορομαχίες, οι δραματικοί τόνοι, οι δήθεν διαβουλεύσεις, οι κόκκινες ΔΗΜΑΡικές γραμμές, οι φανφάρες του οριακώς κινούμενου κυρίου Στουρνάρα, είχαν πράγματι έστω ένα ψήγμα αληθείας και ότι δεν είχαν υπαγορευθεί ως επιβεβλημένες από κάποιο γραφείο του κενού κελύφους της Deutsche Bank.

Είναι που, «αφού το υπογράφει κι ο Πρόεδρος», αφού εκείνος που δεν βρίσκεται στην ίδια μοίρα με μας, αλλά τουλάχιστον μας καταλαβαίνει, εκείνος που έχει νιώσει την αγροτιά και τα σαλόνια και πλέον δεν έχει να περιμένει άλλη μεγαλύτερη τιμή από το Λαό, πρέπει να είναι η μόνη λύση.

Θα ακουστεί υπερβατικό ίσως, χωρίς λογική εξήγηση – αλλά τι έχει λογική εξήγηση στην Ελλάδα του ’14; - αλλά, όταν ο Πρόεδρος υπογράφει, σκύβουμε το κεφάλι, πολλές φορές και χωρίς να μας το ζητήσουν.

Εύλογα θα αναρωτηθεί ο καλόπιστος αναγνώστης για τα περιθώρια παρέμβασής του Προέδρου, για τη δυνατότητα αντίδρασής του στα τεκταινόμενα.

Είναι πεποίθηση πολλών ότι δεν μπορούσε να κάνει πολλά αφού το Σύνταγμα του παρέχει περιορισμένες δυνατότητες παρέμβασης.

Χρειαζόταν, όμως, να κάνει πολλά;

Χρειαζόταν να έχει αυξημένες αρμοδιότητες για να αλλάξει την πορεία της μετατροπής της Ελλάδας από ελεύθερο υπό τεχνητή χρεοκοπία κράτος σε γερμανικό προτεκτοράτο;

Όχι! Δεν χρειαζόταν να κάνει πολλά!

Ένα μόνο μπορούσε να κάνει. 

Αυτό που το Σύνταγμα του επιτρέπει.

Να μην υπογράψει τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που η κυβέρνηση των δοσιλόγων κατ’ επιταγή των δανειστών του έστελναν προς επικύρωση αφ’ ης στιγμής δεν είχε κηρύξει την Χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, πράξη που θα σήμαινε παύση πληρωμών προς το εξωτερικό.

Ένα μόνο έπρεπε να κάνει. Αυτό που το Σύνταγμα και η πατριωτική του συνείδηση θα επέβαλαν  - θέλουμε να πιστεύουμε – σε κάθε άλλον πολίτη αυτής της Χώρας.

Να πάρει στην πλάτη του τον ελληνικό λαό και το αύριο των παιδιών μας και να επιστρέψει την λαϊκή εντολή που η συγκυβέρνηση ΝΔ ΠΑΣΟΚ ΔΗΜΑΡ σφετεριστήκαν στην πηγή της. Στον κυρίαρχο Λαό. «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.»

Θα έπρεπε ως Πρώτος Πολίτης της Χώρας να γίνει πρώτος μεν, ίσος δε μεταξύ των πολιτών της χώρας.

Ένα μόνο έπρεπε να κάνει. 

Να γίνει πολίτης!

Πολλοί τότε θα τον κατηγορούσαν ότι με την επιλογή του θα παρενέβαινε στην πολιτική ζωή της Χώρας, αφού θα προκαλούσε εκλογές.

Σίγουρα σκέφτηκε ότι μη επιλέγοντας να διαφοροποιηθεί από τις κυβερνητικές επιταγές για υπογραφή των ΠΝΠ (μήπως τελικά δεν ήταν κυβερνητική επιταγή η υπογραφή των ΠΝΠ;) πάλι παρενέβη και συνεχίζει να παρεμβαίνει στην πολιτική ζωή της Χώρας διασώζοντας μια κυβέρνηση που απεργάζεται τα συμφέροντα του ελληνικού Λαού και της Ελλάδας κόντρα στη θέληση του ελληνικού Λαού.

Επέλεξε να συνεχίσει στη θέση του στηρίζοντας την Κυβέρνηση, έχοντας εδραία την πεποίθηση ότι ο χρόνος που θα κερδηθεί, θα οδηγήσει σε λύση, σε σωτηρία, σε διέξοδο επ’ ωφελεία του ελληνικού Λαού και της Πατρίδας.

Άλλωστε, όπως συνηθίζει ο θυμόσοφος λαός μας να λέει, «η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία».

Πεθαίνει όμως και αυτή κάποια στιγμή.

Ο αξιότιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας αντιλαμβανόταν και συνεχίζει να αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο που διέτρεχε και συνεχίζει να διατρέχει η Ελλάδα.

Σήμερα, ο αξιότιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας αντιλαμβάνεται ότι τα χρονικά περιθώρια που με τις δικές του υπογραφές στις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου είχε στη διάθεσή της η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ για να βγάλει τη Χώρα από την κρίση, έχουν περάσει ανεκμετάλλευτα.

Σήμερα, ο αξιότιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας πρέπει να έχει αντιληφθεί ότι, στηρίζοντας όλα αυτά τα χρόνια τις κυβερνήσεις (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ αρχικά και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στη συνέχεια) της εκχώρησης της εθνικής μας κυριαρχίας, της εκποίησης της εθνικής μας περιουσίας, της καταλήστευσης των αποθεματικών, αλλά και των εισφορών (βλέπε Κ.Ε.Α.Ο.) των ασφαλιστικών ταμείων, της υιοθέτησης του αγγλικού-αποικιοκρατικού δικαίου στις δανειακές συμβάσεις, της υπαγωγής των Ελλήνων πολιτών στη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου, της δημιουργίας Ειδικών Οικονομικών Ζωνών κτλ, οι ειλικρινείς πατριωτικές του προθέσεις για σωτηρία της Χώρας δεν ευδοκίμησαν.

Οι προσδοκίες του από την Κυβέρνηση, την οποία όρκισε και με τις υπογραφές του στήριξε, εκ του αποτελέσματος διαψεύστηκαν.

Σήμερα, ο αξιότιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας αντιλαμβάνεται ότι πλησιάζοντας στο τέλος της δεύτερης θητείας του στο ύψιστο πολιτειακό θεσμό, κινδυνεύει να μείνει στην Ιστορία της Ελλάδας, πάρα τις αγαθές του προθέσεις, τις ειλικρινείς του προσπάθειες και την υπέρμετρη εμπιστοσύνη που έδειξε στην εκλεγμένη κυβέρνηση της Χώρας, ως ο Πρόεδρος της φτωχοποίησης των Ελλήνων και της μετατροπής της Χώρας σε γερμανικό προτεκτοράτο.

Σήμερα, ο αξιότιμος κ. Παπούλιας, λίγους μήνες πριν την προαναγγελθείσα από τον κύριο πρωθυπουργό έναρξη της διαδικασίας εκλογής νέου Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, βρίσκεται σε ένα καθοριστικό σταυροδρόμι για το μέλλον της Χώρας και του Λαού της και αντιμέτωπος με ένα κρίσιμο δίλημμα.

Θα επιτρέψει, ο αξιότιμος κ Παπούλιας, παραμένοντας στη θέση του, στην προδοτική συγκυβέρνηση, να χρησιμοποιήσει το θεσμό της Προεδρίας της Δημοκρατίας, για να θέσει σε κίνδυνο τη Χώρα, ή θα επιλέξει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων εκφράζοντας με την φωνή του τη βούληση του ελληνικού Λαού, προκρίνοντας τη μόνη λύση που μπορεί εκ της θέσεώς του να δώσει;

Θα επιτρέψει ο αξιότιμος κ. Παπούλιας στους κ.κ. Βενιζέλο και Σαμαρά να προκηρύξουν πρόωρες εκλογές πριν την ολοκλήρωση της διαδικασίας προεδρικής εκλογής του Φλεβάρη, ώστε να προκληθούν σε διάστημα 4 μηνών δύο εκλογικές μάχες (πρόωρες εκλογές και εκλογές στη συνέχεια λόγω πιθανής αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας) με ανυπολόγιστες συνέπειες σε εθνικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, ή θα αναλάβει την πρωτοβουλία να οδηγήσει τη Χώρα σε μια και μοναδική εκλογική διαδικασία, ώστε να εκφραστεί άμεσα η βούληση του ελληνικού Λαού και να σταλεί ηχηρό μήνυμα σε όλους αυτούς, στο εξωτερικό αλλά και το εσωτερικό, που μετατρέπουν την Χώρα σε γερμανικό προτεκτοράτο ότι η κυβέρνηση που θα προκύψει με εντολή του ελληνικού Λαού δεν θα έχει θεσμικό χρονικό ορίζοντα μερικών μηνών, αποτρέποντάς τους να προβούν σε μονομερείς ενέργειες εις βάρος του ελληνικού Λαού και της Χώρας;

Ποια θα είναι εν τέλει η στάση του αξιότιμου Προέδρου της Δημοκρατίας, κ. Κάρολου Παπούλια;

Κυριακή, κοντή γιορτή...

Παρεμπιπτόντως:

 Υψηλόβαθμα στελέχη του τραπεζικού κλάδου κυνικά μειδιούν στις αγωνίες αυτές, αντιτείνοντας ότι με την πολιτική της συγκυβέρνησης

«Η Ελλάδα θα σωθεί. Όχι όμως και οι Έλληνες.».

Θα θέλαμε σε όλους αυτούς να πούμε ότι:

α. Ελλάδα είναι ο ελληνικός Λαός. Χωρίς τον Λαό δεν υπάρχει Ελλάδα. Χωρίς τον ελληνικό Λαό υπάρχει απλά το «οικόπεδο γωνία», για το οποίο οι ίδιοι και τα εξωχώρια αφεντικά τους διακαώς ενδιαφέρονται. Ας το βάλουν αυτό καλά κατά νου.

β. Κανείς δεν πρέπει να θεωρεί άλυτο το γόρδιο δεσμό.

Η Ιστορία το έχει αποδείξει.

Δεν ξεχνώ. Δεν συγχωρώ. Δεν σιωπώ.

* των Κωνσταντίνου Νάκκα και Θάνου Αθανασιάδη.

Διαβάστε Περισσότερα »

Κουταμάρες*

Εδώ και αρκετό καιρό ακούγεται ότι η Ελλάδα αποτελεί ένα "πείραμα" των ισχυρών, μια προσπάθεια να δουν πώς θα αντιδράσουν οι επόμενοι λαοί. Διαδίδεται ευρέως ότι το πείραμα απέτυχε, ότι το παραδέχονται ακόμη και οι εκπρόσωποι των ισχυρών, το ενστερνίζονται οι πάντες, α λ λ ά  η δική μας Κυβέρνηση κωφεύει και εμμένει σε καταστροφικές πολιτικές, επειδή ....

Επειδή τι;

Επειδή αυτό της υπαγορεύουν αυτοί που παραδέχθηκαν το σφάλμα τους; 

Επειδή η μεταρρύθμιση έπρεπε να γίνει, ούτως ή άλλως;

Επειδή η γάτα έχει ένα αυτί;

Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι πείραμα δεν υφίσταται, εφαρμογή έχουμε του μοντέλου του αμερικανικού κραχ του 2007, απλώς σε μας και τους άλλους, εξίσου άτυχους με μας, γίνεται εντός της σπουδαίας Ευρωπαϊκής Ένωσης και φαντάζει παράδοξο, με το ευρώ να πιάνει (έως και) το ενάμισυ δολλάριο.

Όσοι εμμένουν να "πιάνουν" την καλή είδηση ανάμεσα στις τόσες κακές, εθελοτυφλούν.

Όσοι εμμένουν να σκέπτονται ακόμη την επανάσταση που δε θα έρθει, μπαίνουν στο καλούπι που χρειάζεται η Κυβέρνηση, για να συνεχίσει.

Όσοι μιλούν για "ατιμωρησία", ας σκεφτούν ότι ο νόμος που θα τιμωρήσει τους κακούς, φτιάχτηκε από τους ίδιους, οπότε ακούγεται (έως και) ηλίθιο να μιλάει κάποιος αντιπολιτευόμενος για "παρανομίες".

Οι Έλληνες μετανάστες στο εξωτερικό τα κουτσοκαταφέρνουν. 

Λίγα έχουν να πουν για τη ζωή τους εκεί, αφού βλέπουν τη δική μας κατάντια εδώ, κατά τις ολιγοήμερες επισκέψεις τους στη χώρα των διαλυμένων. 

Υποστηρίζουν όμως κάτι, και τούτο δεν είναι κουβέντες από γκασταρμπάιτερ:

Οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν περνάνε καλύτερα από εμάς.

"Εκείνοι είναι συνηθισμένοι" θα πει κάποιος.

Όχι, κανείς δεν είναι "συνηθισμένος" στην κακοπέραση.

Είναι συνηθισμένος στο να ζει πειθαρχημένα  - έστω και άσχημα.

Εδώ το μεγάλο στοίχημα δεν ήταν πώς θα πάρουν πίσω οι δανειστές τα λεφτά τους και άλλες τέτοιες εύσχημες δικαιολογίες, επειδή "τα λεφτά τους" πανωτόκια και μίζες ήταν και είναι (αυτό ταιριάζει λίγο στην έννοια "παράνομο χρέος", υπό το κράτος της λογικής ότι δεν υπήρχε προηγούμενη ρύθμιση για το τι θα συνέβαινε εάν στράβωνε τόσο το αμερικανικό οικονομικό σύστημα.

Εδώ το μεγάλο στοίχημα ήταν και παραμένει πώς θα πετύχει κάποιος, διατηρώντας τρυφηλές απολαύσεις και μαύρη παραοικονομία, να διαμορφώσει έτσι τις κοινωνικές παραμέτρους, ώστε καθένας να κοιτάζει σιωπηλά την πάρτη του, να αφήνει τους ανερχόμενους τυραννίσκους να ποδηγετούν τη βούληση των πολλών, ώστε κάθε οιονεί δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης να φαντάζει διεφθαρμένο, παρωχημένο, ξεπερασμένο, ανεδαφικό, κουραστικό εν τέλει, και άχρηστο.

Κάτι σαν κι εκείνο που είπε ο κύριος Πρόεδρος της Ψωροκώσταινας, σε ελεύθερη μετάφραση:

"Δε φεύγω, θα υπογράφω, κανονίστε να μη μου πάρουν την καρέκλα και μη με σκοτίζετε και πολύ".

Γιατί να ειπωθεί έτσι, και αυτό και το προηγούμενο που είπε, γιατί να υπάρχει τόση παραφιλολογία, η οποία μόνον ήρωα δεν κάνει έναν Πρόεδρο, ειδικά τώρα στα τελειώματα;

Ναι, αλλά τι είναι καλύτερο;

Ας δούμε το σενάριο:

Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι κατευθυνόμαστε προς μια μορφή μοναρχίας, η οποία θα γίνει ολοένα και πιο αρεστή στους πολλούς, αφού οι πολιτικοί "είναι τομάρια και πουλημένοι", αφού οι διάφορες θεωρίες των δύο άκρων πρεσβεύουν, υποδεικνύουν και καταδεικνύουν ακριβώς ότι:

Κατ' αρχήν  υ π ά ρ χ ο υ ν  δύο άκρα, ενώ 

Κατά δεύτερον είναι ζήτημα γούστου αν θέλεις να ανήκεις στο δεξιό ή στο αριστερό.

Ναι, αλλά αυτά είναι επικίνδυνα πράγματα και φοβίζουν τον κοσμάκη!

Ο κοσμάκης σκέφτεται πώς θα περάσει η ζωούλα, όχι κόντρες και επαναστάσεις, ούτε ξύλο στους δρόμους θέλει, ούτε φονικά.

Η πεφωτισμένη εξουσία υπερβαίνει αυτά τα τετριμμένα και εκφοβιστικά φαινόμενα.

Ούτε κομμουνιστές, ούτε φασίστες.

Βασιλικοί και αυλικοί.

Αυλικός συνεπάγεται πειθαρχία και χαρά.

Σημαίνει χωσία, Σουλεϊμάν και Χουριέμ, δολοπλοκία και ανέλιξη, πάντοτε υπό τη σκέπη του ισχυρού.

Σημαίνει ότι επιτέλους, θα μπορούμε να ξαναζήσουμε στιγμές χλιδής και κολακείας.

Σημαίνει τέλος στην υπερφωταγώγηση των ρόλων των τραπεζιτών, αφού εκείνοι ανέκαθεν αρέσκοντο σε σκοτεινές κινήσεις.

Σημαίνει το μέλλον που ευαγγελίζονται και προωθούν όλες οι ΜΚΟ και οι ΠΟΘΟ (Πρέσβεις Όποιας Θέλησης Ορέγεσαι).

Αλήθεια, είναι δυνατόν να μη θέλει κάθε "Τέως" να μην ξανακερδίσει το θώκο;

Είναι δυνατόν να έχει ξεχάσει τις μέρες της Δόξας;

Είναι δυνατόν να έχει φίλους τραπεζίτες, παπάδες, βιομηχάνους και να θέλει να αφήσει την Τύχη που του χτυπάει την πόρτα;

Είναι δυνατόν να μην ξέρει κάποιος από ποιου το χωριό είναι ο κύριος Τόμσεν;

Χούντα, Δημοκρατία ή Βασιλιά;

Κάποτε είπες όχι.

Σήμερα το λες;

Μήπως εκεί βρίσκεται ο σκοπός των σημερινών τυράννων σου;

Θα το μάθουμε εμείς ή τα παιδιά μας, μετά τα τρίχρονά μας;

Αλλά αυτά είναι κουταμάρες.

*του Θάνου Αθανασιάδη

Διαβάστε Περισσότερα »

Περί διαθέσεων υποθέσεις *

Δε θα ήθελα ποτέ να γράψω κάτι, ανήμερα 21ης Απριλίου. Αναγκάστηκα να αφήσω τη μέρα να περάσει. 

Έτσι πέρασε και το Πάσχα. 

Χρόνια πολλά σε όλους, πλην του Ιούδα.

Πλην   κ ά θ ε   Ιούδα.

Υπάρχει ένα θεματάκι αυτές τις μέρες. 

Εκλογές έρχονται και δεν κινείται φύλλο.

Οι υποψήφιοι για δημοτικές και περιφερειακές εκλογές θα έπρεπε να έχουν πάρει φωτιά. 
Δεν έχουν πάρει. 

Μήπως φταίει που ο κύριος Υπουργός, Γιάννης Μιχελάκης, Μεγάλη Πέμπτη ανήμερα, έβγαλε την Εγκύκλιο 6/2014, εις εφαρμογήν του άρθρου 10 του Νόμου 4239/2014; Ας τη δούμε. Λέει λοιπόν ο κύριος Υπουργός:

"Σας γνωστοποιούμε ότι στο ΦΕΚ Α` 43 δημοσιεύθηκε ο νόμος 4239/2014 «Δίκαιη ικανοποίηση λόγω υπέρβασης της εύλογης διάρκειας της δίκης, στα πολιτικά και ποινικά δικαστήρια και στο Ελεγκτικό Συνέδριο και άλλες διατάξεις». Με τις διατάξεις του άρθρου 10 του υπόψη νόμου, ρυθμίζονται θέματα που αφορούν τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές καθώς και θέματα ευρωεκλογών και βουλευτικών εκλογών.

Ειδικότερα:

Α. Ρυθμίσεις που αφορούν τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές

Α1. Ημερομηνία διενέργειας δημοτικών και περιφερειακών εκλογών.

Σχετικά με την εφαρμογή των διατάξεων της παρ. 1 του άρθρου 10 του ν. 4239/2014 για τις ημερομηνίες διενέργειας δημοτικών και περιφερειακών εκλογών ορίζεται ότι στις 18 Μαΐου 2014 θα διενεργηθεί η ψηφοφορία («α΄ γύρος») για την εκλογή των δημοτικών και περιφερειακών αρχών, όπως προβλέπουν οι διατάξεις του ανωτέρω νόμου, με τις οποίες αντικαταστάθηκαν τα άρθρα 9 και 114 του ν. 3852/2010 «Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης, Πρόγραμμα Καλλικράτης» (Α΄ 87).

Η ψηφοφορία για την εκλογή των Ελλήνων μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα διενεργηθεί την Κυριακή 25 Μαΐου 2014.

Την ίδια ημέρα θα επαναληφθεί η ψηφοφορία («β΄ γύρος») στους δήμους ή στις περιφέρειες στους οποίους δεν αναδείχθηκε επιτυχών συνδυασμός την προηγούμενη Κυριακή.

Α2. Προεκλογική περίοδος

Με τις ανωτέρω διατάξεις ορίζεται επίσης ότι η προεκλογική περίοδος για τις αυτοδιοικητικές εκλογές αρχίζει πλέον με τη δημοσίευση του Προεδρικού Διατάγματος, με το οποίο προκηρύσσονται οι εκλογές για την ανάδειξη των Ελλήνων μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, γεγονός που έχει σημασία ιδίως όσον αφορά την εκκίνηση των προθεσμιών που προβλέπονται από τις διατάξεις του αρ. 68 του π.δ. 26/2012, κατά την έκταση που αυτές εφαρμόζονται αναλόγως στις αυτοδιοικητικές εκλογές, σύμφωνα με τα οριζόμενα στην παρ. 2 του αρ. 10 του ν. 4239/2014".

Λέει κι άλλα ο κύριος Υπουργός, αλλά όχι τόσο επίκαιρα και καίρια συνάμα.

Το άρθρο 10 του Ν. 4239/2014 το βλέπετε στην εικόνα από κάτω:

Κάντε εσείς τον κόπο να διαβάσετε το κείμενο. 
Άλλοι, πιο έξυπνοι και πιο σημαντικοί από σας, κατά πώς οι ίδιοι διατείνονται, δεν το έκαναν.

Ή το έκαναν;

Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι κανείς δεν έχει πει τίποτε ως τα τώρα και ίσως αυτό είναι ένα ζήτημα, ίσως γεννά κι ένα άλλο:

Τι θα συμβεί, αν κάποιος πει ότι δε μπορούν να γίνουν εκλογές, θέτοντάς το στη βάση ότι για τις δημοτικές εκλογές η προεκλογική περίοδος είναι μικρότερη του μηνός και πάντως μικρότερη από την αντίστοιχη μηνιαία προθεσμία που έχει ακόμη τη δυνατότητα να τηρήσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εκδίδοντας το σχετικό Προεδρικό Διάταγμα, για τις Ευρωεκλογές;

Ποιος θα το πει;

Να το πει ο Πρωθυπουργός μάλλον δε γίνεται, επειδή οι Υπουργοί του εντέλλονται με βάση την τελική του συναίνεση.

Άρα το Προεδρικό Διάταγμα που αφορούσε στην τήρηση της μηνιαίας προθεσμίας για τις δημοτικές εκλογές, δεν πήγε "στην ώρα του" για υπογραφή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με βάση την επιθυμία του Πρωθυπουργού.

Γιατί όμως εξεδήλωσε τέτοια επιθυμία ο κύριος Πρωθυπουργός;

Να το προσυνεννοήθηκε με τους συγκυβερνητικούς του εταίρους;

Να συμφώνησαν κι εκείνοι;

Είχαν να ωφεληθούν κάτι; Εκλογές είναι. Ό,τι μπει στην κάλπη - εκφραστή της λαϊκής βούλησης, θα βγάλει και το αντίστοιχο αποτέλεσμα, έτσι δεν είναι;

Πάντως, το ένα ερώτημα απαντήθηκε:
Δεν κουνιέται φύλλο, επειδή δεν προβλέπεται, κατά πώς τα λέγανε και οι καραβανάδες με τον 20-1 υπό μάλης.

Με απλά λόγια, νομίζω ότι στα δημοτικά ζητήματα δεν υπάρχει προεκλογική περίοδος, επειδή δεν έχει υπογραφεί το αντίστοιχο και προβλεπόμενο Προεδρικό Διάταγμα.

Είναι ενδεικτικό του ότι κανείς δεν έχει αντιληφθεί τη σημασία του πράγματος το γεγονός ότι έχουν ανοίξει εκλογικά κέντρα της κυβερνώσας συμπαράταξης, τα οποία διαλαλούν την πραμάτεια τους, χωρίς να σκεφθούν ότι αυτή ακριβώς είναι η έννοια της προεκλογικής περιόδου: φέιγ βολάν, παράτες, υποσχέσεις, διακοσάρια και ούτω καθ' εξής.

Το ίδιο ισχύει και για την Αξιωματική Αντιπολίτευση και τους λοιπούς σχηματισμούς, οι οποίοι θα αποτελέσουν το νέο Καλλικρατικό αυτοδιοικητικό χάρτη της Χώρας, εάν ήθελε υπάρξει τέτοιος.

Στα σενάριά μας τώρα:

Α.  1. Υποτεθήσθω ότι οι φίλα προσκείμενοι στο συγκυβερνητικό στρατόπεδο συντρίβονται. Ποιον χαλάει να ακυρώσει τις εκλογές; Μην τους μαλώσουν που ξεχάστηκαν να τηρήσουν την προθεσμία;
  2. Ναι, αλλά η 25 Μαΐου θα έρθει ως καταπέλτης. Με συντριβή την πρώτη Κυριακή, η δεύτερη θα είναι μνημόσυνο. 

Έτσι πάντως ισχυρίζεται ένας  Υπουργός της Κυβέρνησης, πάντως.
Και μάλιστα το υποστηρίζει.

Γιατί όμως δεν πρέπει να συγχέονται τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών με τις Εθνικές Εκλογές;

Τι έγινε στις πρώτες Εθνικές Εκλογές του Μαΐου 2012;

Τι άλλαξε στις δεύτερες Εθνικές Εκλογές του Ιουνίου του 2012;

Κι ακόμη περισσότερο, σήμερα γιατί δε γίνεται καμία κουβέντα για το ζήτημα των Δημοτικών Εκλογών;

Φανταστείτε ότι το Προεδρικό Διάταγμα 58/2014 για τις Ευρωεκλογές εν τέλει βγήκε στην ώρα του. Για τίποτε άλλο δεν πήρε τ' αυτί μου ή το μάτι μου τίποτε. Μπορεί, βεβαίως και να κάνω λάθος.

Κι αν δεν κάνω;

Β. 1. Υποτεθήσθω τώρα ότι η Αξιωματική Αντιπολίτευση αντιλαμβάνεται το πρόβλημα και ενεργοποιεί το μηχανισμό προσφυγής στη Δικαιοσύνη. Τότε η διαβόητη μονταζιέρα θα επιτεθεί (σχηματισμός: γιουρούσι, με καμινάδες και σκληρά φάουλ) και θα αποκαλέσει δειλούς, κιοτήδες και αφοδευτάς τους αντιπολιτευόμενους, αφού "τάχα μ' τους μάραναν η μια και οι δυο μέρες. Τι ανάγκη είχανε, αφού τη νίκη την είχαν τάχα μ' στο τσεπάκι;".
 2. Αν έχει έτσι, η Αξιωματική Αντιπολίτευση, έχει καταστεί όμηρος των βουλήσεων του κυρίου Πρωθυπουργού - σε επίπεδο νομοθετημάτων και προθεσμιών πάντα. Δεν είναι δυνατόν να μιλήσει, αφού επικοινωνιακά θα καταβαραθρωθεί από την ισχύ των συντονισμένων Μέσων μαζικής Ενημέρωσης. 

Γ. Κι αν το αντιληφθεί κάποιος "μικρός"; Κάποιος "ανεξάρτητος"; Κάποιος που δεν το 'χει σε τίποτε να χαλάσει τη μαγιά και να σπάσει τον αρραβώνα; Αυτόν ποιος θα τον σταματήσει; Ίσως όμως ο υποθετικός ανεξάρτητός μας δεν είναι και τόσο ανεξάρτητος. Ίσως να παίζει ένα καλό "χαρτί", να βολευτεί κι εκείνος - επιτέλους - σε κάποιον από τους μεγάλους συμπορευτάς. Κάτι τέτοια ακούστηκαν πρόσφατα - κι ας μην έχουμε επίσημη προεκλογική περίοδο.

Αρκετά. Ας δούμε τα σενάριά μας.

Κατ' αρχήν θα πρέπει να δούμε εάν είναι πια τόσο σπουδαία αυτή η υπόθεση με τις προθεσμίες.

Ίσως να είναι λίγο σπουδαία, σε ατομικό επίπεδο: Βλέπετε, η προεκλογική περίοδος εμποδίζει διορισμούς, προσλήψεις και άλλα τινά. Και σήμερα ακόμη διορίζεις και διορίζεσαι, που λέει ο λόγος. 

Ίσως να είναι κι άλλο λίγο σπουδαία η τήρηση των προθεσμιών, αφού, έως και αυτή τη χρονική στιγμή, την οποία διανύουμε, δεν είχαμε στο παρελθόν παρόμοιο προηγούμενο. Το λέγαμε "ευλαβική τήρηση της Δημοκρατικής διαδικασίας". Δεν πρέπει να ήταν και τόσο σπουδαία πάντως σαν διαδικαστική πράξη, ούτε τόσο δύσκολη. Μια υπογραφή και μια ανακοίνωση. Ούτε ξεχνιούνται αυτά, είμαι βέβαιος, έχω εμπιστοσύνη στη μνήμη και τη γνώση του νομικού επιτελείου  της Κυβερνήσεως.

Κατά δεύτερον, θα πρέπει να εξετάσουμε αν χάνουμε καμιά άλλη προθεσμία, την ώρα που χάνουμε αυτήν την προθεσμία.

Να ένα που μου ήρθε στο μυαλό: Αυτή τη στιγμή, αν προκηρυχθούν Εθνικές Εκλογές, η λίστα των εκλεγμένων βουλευτών του Σύριζα έχει μειωθεί δραματικά. Το δυνατό Ευρωψηφοδέλτιο και οι αντίστοιχοι δημοτικοί θώκοι έχουν υποψηφίους επιπέδου κορυφής.

Δεν το αντιλαμβάνεται αυτό ο κύριος Πρωθυπουργός;  Υπάρχει περίπτωση να συνιστά αυτό το σκεπτικό μέρος του πολιτικού του σχεδιασμού; 

Ο ίδιος επέλεξε να δώσει χρίσμα σε κάποιες υποδεέστερες υποψηφιότητες, ενώ ταυτόχρονα έδωσε την υποστήριξή του  - μέσω των δικών του τοπικών βουλευτών - στους υποψηφίους του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της ΔΗΜ.ΑΡ., όπου αυτή εισέτι υφίσταται υποχθονίως ραδιουργούσα. 


Φανταστείτε ότι, με εξαίρεση το σκληρό πυρήνα της τελευταίας, πλείστοι όσοι - ακόμη και πρώην υποψήφιοι βο(υ)λευτές) - της σκαιάς ομαδούλας τους, δηλώνουν μετανοήσαντες και προσεγγίζουν τα παλιά φιλαράκια. 
Πολλές φορές γίνονται και αποδεκτά τα έωλα ανθυπεπειχειρήματά τους, επειδή υπήρξε τάχατες ειλικρινής μετάνοια! 
Φαιδρόν, όσο κι επικίνδυνο, επειδή ο κύριος Πρωθυπουργός αντιλαμβανόμενος τη σπουδαία δυνατότητα να εισάγει σπιούνους εντός του στρατοπέδου της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, πράττει τα μάλα, ώστε να γίνουν χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες, μακριά από τα μάτια της Κουμουνδούρου, οι εισαγωγές σάπιου κρέατος επί της βάσει της  - κακώς νοούμενης  - "συντροφικής" ανοίας.

Το τρίτο σενάριο έρχεται να επιρρώσει τα δύο προηγούμενα:

Για να δούμε, πόσο μακριά από την πραγματικότητα σας φαίνεται αυτό;

Ο κύριος Πρωθυπουργός αντιμετωπίζει σοβαρότατα προβλήματα από την ατυχή του απόπειρα να εξαρθρώσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ., το οποίο συναγελάζεται με όποιον τύχει, προκειμένου να διασωθεί. 
Ο κύριος Αντιπρόεδρος κρατάει δεμένους πισθάγκωνα τα μίζερα υπό επεξεργασία προς ποινική δίωξη κομματικά στελέχη του. 
Ο κύριος πρώην Πρωθυπουργός του αυτού κόμματος κάνει επιθέσεις εκ του συστάδην στα εναπομείναντα, διατεινόμενος ότι αυτός ήταν ο αληθής Μεσσίας, παραβλέποντας μόνον το πρόβλημα των μνημονίων και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, στο οποίο ο ίδιος μας εισήγαγε. 
Η ΔΗΜ.ΑΡ. το κλωθωγυρίζει, ψάχνοντας τρόπους και εύσχημες δικαιολογίες, για να αποφύγει την ανυπαρξία και να διατηρήσει τα λαμόγια της σε θέσεις ευθύνης προς το σκοπό της σωτηρίας του λαουτζίκου. 
Ο κύριος Πρωθυπουργός έχει γίνει απολύτως αντιληπτός από τους ΝεοΔημοκράτες, όλοι πλέον γνωρίζουν ότι απεργάζεται σχέδιο αποδόμησης και διάσπασης της Νέας Δημοκρατίας, εξοβελισμού των καραμανλικών και απόλυτης κυριαρχίας αυτού του ιδίου και των θιασωτών της επιχείρησης "λιώσιμο αστικής μεσαίας τάξης επ' ωφελία των πέντε δέκα φίλων και συνεργατών της Πολ.Αν". Λογικό κι επόμενο να αντιδράσουν και να προσπαθούν - ήδη αυτή τη στιγμή - να απεγκλωβιστούν από το άρμα του και να προσεταιριστούν τον προηγούμενο αρχηγό της παράταξής τους.

Πού οδηγεί αυτό τον ίδιο; 
Πού οδηγεί τον Υπουργό του επί των Οικονομικών;
Πού τα μαντρόσκυλα που έχουν υποσχέσεις για δόξες και τιμές;

Υπάρχει λύση;

Η παύση πληρωμών. Αυτή είναι η μόνη λύση.
Η απειλή παύσης πληρωμών.
Αυτή είναι η σωστή λύση.

Ώστε να το βουλώσουν όλα τα στόματα.
Ώστε να ψηφίσουν σωστά όλοι.
Ώστε να υποχρεωθούν σε Κυβερνήσεις Εθνικής Σωτηρίας.
Ώστε να ξεχαστούν οι κουταμάρες περί αλλαγής Πρωθυπουργού χωρίς εκλογές, όπως το τραγικό για το δικό μας Πρωθυπουργικό θώκο παράδειγμα της Ιταλίας. Γιατί άλλο είναι να εξυπηρετείς συμφέροντα και άλλο τη δική σου προσωπική ματαιοδοξία, εκδικητικότητα και φιλαυτία.

Πώς όμως να φτάσεις να επιτύχεις να υποχρεωθεί ο λαουτζίκος να μη μαυρίσει τους τυχάρπαστους, αλλά να συρθεί δημοκρατικά στο ευκταίο για τον κύριο Πρωθυπουργό αποτέλεσμα;

Πρώτα να πείσεις τους πάντες ότι, εάν καταβαραθρωθεί η κυβερνώσα συμπαράταξη στις Ευρωεκλογές, θα πέσει η Κυβέρνηση.
Μετά να πείσεις του πάντες ότι οι Δημοτικές θα αποτελέσουν το εφαλτήριο για τη μεγάλη επέλαση.
Κατόπιν να αφήσεις τις Δημοτικές παρατάξεις, οι οποίες πρόσκεινται φίλα προς εσένα, να κάνουν ό,τι κατέβει στου καθενός το κεφάλι.
Έπειτα να αφήσεις να παίζει το σενάριο ότι οι ΠΑΣΟΚοι θα πρέπει να συγκυβερνήσουν, γεννώντας ολοένα και περισσότερη δυσφορία στους κόλπους της δικής σου παράταξης.
Στη συνέχεια να αφήσεις τους κρυφομουλωχτούς - ΠΑΣΟΚους και ΔΗΜΑΡίτες να εκτεθούν σε ψηφοδέλτια "νίκης".

Και όλα αυτά να φροντίσεις να τα δει κάθε τοπική οργάνωση ΣΥΡΙΖΑ.
Να κάνεις το τοπικό στέλεχος να νιώσει δυνατό για αυτοδύναμη κάθοδο.
Να του γεμίσεις το κεφάλι σε τοπικό επίπεδο ότι "δεν ξέρω τι κάνουνε αλλού, εδώ εμείς κάνουμε πια κουμάντο, άσε τους συνασπισμούς πολιτών, θα πάρουμε το αίμα μας πίσω και θα διαφεντέψουμε την πόλη μας". 
Κι ας έλεγε άλλα το ιδρυτικό Συνέδριο του  - μόλις - περασμένου θέρους. 
Ας μιλούσε για άνοιγμα επί κοινών θέσεων. "Αυτά είναι για τους ηττοπαθείς". 

Να του γεμίσεις το κεφάλι, του κάθε τοπικής εμβελείας μικροκομματικού στελέχους, ότι ο Αρχηγός της παράταξης της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ο Αρχηγός του, σφάλλει. 

Ότι αυτός έχει τη λύση.

Και να τον αφήσεις να πάει να τη βρει στις κάλπες που δεν έρχονται.
Στις κάλπες, για τις οποίες δεν έχει υπογραφεί το Προεδρικό Διάταγμα.
Να τον υποχρεώσεις να καταπιεί την αντιδημοκρατική συμπεριφορά, για να μην τον αποκαλέσουν ηττοπαθή. 

Και μετά να περιμένεις.

Είτε το πρώτο συμβεί είτε το δεύτερο, να είναι το ίδιο:

Είτε οι δημοτικές εκλογές να έρθουν μεσουρανούσης της ουτοπίας ότι η νικηφόρα παράταξη θα είναι του "καθαρού" ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να συνασπιστούν όλοι οι υπόλοιποι και να σε πάρουν στη δεύτερη Κυριακή, αφού θα έχουν αποφύγει τη συντριβή.

Είτε οι δημοτικές εκλογές να μη γίνουν, λόγω του τυχαίου σφάλματος και της αβλεψίας να εκδοθεί το Προεδρικό Διάταγμα.

Να μετατεθούν ελαφρά.
Τόσο, ώστε να φτάσουμε στην ημεροχρονολογία πληρωμής και συντάξεων.
Και να μην υπάρχει σάλιο.
Και να παραδεχθείς, με το σθένος και την παρρησία που σε χαρακτήριζε ανέκαθεν ως πολιτικό άνδρα, ότι  - δυστυχώς - οι υπολογισμοί του ΙΟΒΕ οδήγησαν τον ΟΟΣΑ να σκεφτεί να κάνει έναν απλό συμψηφισμό στο εξωτερικό χρέος με το πρωτογενές πλεόνασμα.
Αυτό κι αν είναι εργαλείο.

Αλλά με αυτό το εργαλείο, δυστυχώς να πρέπει να ξαναδανειστούμε.
Αλλά να συμβαίνει να πρέπει να μας δανείσουν οι "αγορές" ή το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.
Και οι δυο τους να θέλουν εγγυήσεις πολιτικής σταθερότητας.
Μην και τα δώσουν στους κομμουνιστάς!!

Κι εσύ να θέλεις να πληρωθείς το μηνιάτικο.

Κι εσύ να ξέρεις ότι η κυρία Καγκελάριος της Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας (έναντι Ουκρανίας) θα εγγυηθεί την καλή εκτέλεση της νέας δανειακής σύμβασης, εάν - και εάν μόνον - έχει δικό της παιδί στο θώκο.

Κι εσύ να ξέρεις ότι, μπορεί να μη γίνεται Συντακτική Βουλή για την Αναθεώρηση του Συντάγματος και την ενσωμάτωση του γερμανικού χρέους στον προϋπολογισμό, αλλά μπορεί να γίνεται να χρωστάς κι άλλα, τα οποία θα πάρεις, εάν ψηφίσεις ΠΟΛΑΝίτες, ώστε να μη χάσει την καρέκλα ο κύριος Πρωθυπουργός.

Κι εσύ να μπορείς δημοκρατικά και με διάφανες διαδικασίες να ασκήσεις το εκλογικό σου δικαίωμα ενώπιον Θεού και Ελλήνων και να μαυρίσεις τους ΠΑΣΟΚους, του ΠΟΛΑΝίτες, τους κακούς και τους φταίχτες.

Αλλά να πρέπει και να ταΐσεις την οικογένεια.

Τι θα κάνεις;

... έτσι, από απορία ρωτάω.

*του Θάνου Αθανασιάδη 

Διαβάστε Περισσότερα »