Πίσω από τις «λέξεις» και τα «πράγματα» *

Έχει γίνει ευρέως αποδεκτό από την ιστορική επιστήμη ότι οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές των εξελίξεων τις περισσότερες φορές  αδυνατούν να δουν τη μεγάλη εικόνα, τις συνέπειες των πράξεών τους σε βάθος χρόνου. Συνήθως αναφερόμαστε σε αυτούς τους πρωταγωνιστές με τις εκφράσεις «λίγος, μικρός, ελλειπής».

Στην αντίθετη περίπτωση, όταν δηλαδή οι πρωταγωνιστές ελέγχουν, ή διαμορφώνουν τις εξελίξεις, αναφερόμαστε σε αυτούς με τη λέξη «ηγέτης».

Και στις δύο περιπτώσεις εμείς οι κριτές έχουμε ήδη αποστασιοποιηθεί από το «παρόν» των πρωταγωνιστών και βλέπουμε και τις πράξεις και τα αποτελέσματα.

Η ιστορική πολυτέλεια δεν είναι πάντοτε εφικτή. Αν ο κόσμος γυρίζει, γυρίζει κανείς μαζί του, αλλιώς πέφτει. Όταν κάποιος έχει την τύχη, ή την ατυχία, αν θέλετε, να ζει μέσα στη ρευστότητα των αλλαγών, τότε ο ίδιος γίνεται ιστορία, ο ίδιος θα κριθεί από τους ιστορικούς. Και τότε αποκτά νόημα η έννοια της υστεροφημίας, το αν δηλαδή θα κριθούμε  - όλοι, όσοι μετείχαμε στην κρίσιμη στιγμή, την ιστορική συγκυρία – ως ελλειπείς ή ως ηγέτες. 

Στην προσπάθεια να αναζητήσουμε τους υπαιτίους, ώστε να αποδώσουμε ευθύνες για πράξεις και παραλείψεις των αμέσως ενεχομένων, συχνά παραβλέπουμε τις ομάδες ή τα πρόσωπα, τα οποία έδρασαν καθορίζοντας εκ των προτέρων τους όρους, υπό το κράτος των οποίων στηρίχθηκε ένα σύνολο ενεργειών, όλων προς την ίδια κατεύθυνση.

Συγκεκριμένοι άνθρωποι έδρασαν κατά το ιστορικό παρελθόν με συγκεκριμένο μοτίβο σκέψης, με συγκεκριμένο πλάνο, με συγκεκριμένους στόχους και κατευθυντήριες γραμμές, προ πολλού διαγεγραμμένες. Ήταν εκείνοι οι εμφανείς, οι δράστες, οι υπαίτιοι, ο στόχος της οργής του λαού. Αυτοί οι άνθρωποι επιτέλεσαν ιστορικά ένα ρόλο αναχώματος, μια κουρτίνα, ώστε ο πραγματικός υπαίτιος αντι-λαϊκών διεργασιών, όλων των θυσιών στο βωμό της εξουσίας και της δύναμης του Μαμμωνά, να παραμείνει αφανής – και ενεργός. Λέγεται ότι στο Χόλλυγουντ δεν υπάρχει φαντασία, οι σεναριογράφοι παίρνουν μια κόπια από την τελευταία αναφορά της CIA και βάζουν τους ηθοποιούς στους ρόλους των πρακτόρων. Είναι οι γνωστές σε όλους θεωρίες συνομωσίας, οι οποίες σχεδόν πάντοτε – κατά κοινή παραδοχή – δεν αποτελούν μυθοπλασίες και αποκυήματα της νοσηρής φαντασίας κάποιων, παρά αναπόδεικτες ή δυσαπόδεικτες πραγματικότητες. Το Watergate συνιστά τυπικό παράδειγμα.

Ερχόμαστε στα δικά μας, οφείλουμε να έρθουμε στα δικά μας.

Υποτίθεται ότι σήμερα υφιστάμεθα μία τριμερή πίεση έξωθεν και εκ των ένδον: Την Τρόικα και την τρικομματική συγκυβέρνηση υπό την ηγεσία του «ματαιόδοξου ανδρός», όπως ο τελευταίος χαρακτηρίστηκε πολύ πρόσφατα.

Υποτίθεται ότι ο ματαιόδοξος αυτός άνδρας έχει σκορπίσει στους τέσσερις ανέμους το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ, το οποίο διατηρεί τον ηγεμονίσκο ηγέτη του σε κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Υποτίθεται ότι μια «σώφρων» μερίδα της Αριστεράς έχει επίσης ενστερνιστεί το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο – έκτρωμα  - κακέκτυπο (αφού πουθενά αλλού δεν εφαρμόζεται, παρά σε κατεστραμμένες τριτοκοσμικές χώρες, κι εκεί ανεπιτυχώς).

Παρακολουθούμε περιδεείς αυτούς τους ανθρώπους να ψεύδονται ασύστολα, να ενεργούν απροκάλυπτα, να βιάζουν και να εκβιάζουν συνειδήσεις και να εκμαιεύουν ομολογίες και πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, με αντίτιμο πινάκιο φακής. Παράλληλα παρατηρούμε φοβισμένους ανθρώπους, πολίτες βουβούς, αντίδραση μηδενική, εν σχέσει προς την προσδοκώμενη, τη λογική, την απαραίτητη.

Κάποιος πρόσφατα εξέφρασε την άποψη ότι, την ημέρα που καταργήθηκε το πανεπιστημιακό άσυλο, τέλειωσε και η δυνατότητα εξέγερσης. Έχει ειπωθεί και ότι, εάν όλα όσα συμβαίνουν σήμερα τα δοκίμαζε (και μόνο) μια αμιγώς δεξιάς καταβολής κυβέρνηση, θα είχε πέσει την επόμενη ημέρα.

Την συντηρητική εξωτερική πολιτική της Γηραιάς Ηπείρου έχει κατά το παρελθόν εκφράσει, μεταξύ άλλων, και ο Μέττερνιχ. Στην τότε ελληνική πραγματικότητα υπήρξαν θιασώτες, υπήρξαν αρωγοί και προαγωγοί αυτής της πολιτικής.

Ποιος είναι ο άνθρωπος – κλειδί στη σημερινή κρίση; Σε ποιον οφείλεται η σημερινή χειραγώγηση; Ας δούμε τα δεδομένα.

Κατά τη θητεία της στο υπουργείο Παιδείας η κα Διαμαντοπούλου ψήφισε το νόμο πλαίσιο 3848/10 με τον οποίο έθεσε τις βάσεις για την ανατροπή κάθε νομικού πλαισίου που μέχρι τότε ίσχυε στη μέση εκπαίδευση, με τις γνωστές συνέπειες.

Κατά την υπουργία της, Υφυπουργός Παιδείας ήταν η κύρια Χριστοφιλοπούλου η οποία με τη στάση της προωθούσε τις επιλογές της Υπουργού.

Η κυρία Διαμαντοπούλου με ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία κατάφερε να ψηφιστεί ο νόμος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, νόμος που προκάλεσε τις πιο έντονες μέχρι και σήμερα ακόμη αντιδράσεις της πανεπιστημιακής κοινότητας.

Όταν η κυρία Διαμαντοπούλου έφυγε από το Υπουργείο Παιδείας, άφησε πίσω της την έμπιστη συνεργάτη της, την κυρία Χριστοφιλοπούλου. Παρά το γεγονός ότι ο κύριος Μπαμπινιώτης ήταν υπουργός Παιδείας και ο κύριος Αρβανιτόπουλος αναπληρωτής υπουργός, η πολιτική του Υπουργείου ασκείτο από την κα Χριστοφιλοπούλου στη γραμμή που η κα Διαμαντοπούλου είχε χαράξει. Δεν είναι τυχαίο πως, όποια αλλαγή γίνεται σήμερα σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, έχει τις ρίζες της σε επιλογές και αποφάσεις της κας Διαμαντοπούλου.

Ως Υπουργός Ανάπτυξης η κυρία Διαμαντοπούλου κατάφερε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να ψηφιστούν διατάξεις και νόμοι που ήταν επιταγές του μνημονίου 1 και 2. Αποκορύφωμα ήταν ο νόμος πλαίσιο 4072 (νόμος πλαίσιο ήταν και ο 3848/10) που συνέταξε και έφερε προς ψήφιση στη Βουλή τον Απρίλιο του 2012, με τον οποίο δημιουργήθηκε το νομικό υπόβαθρο για την έλευση και ψήφιση του μνημονίου 3.

Κατά την θητεία της στο Υπουργείο Ανάπτυξης είχε άριστες σχέσεις με την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, αφού, κατά την συζήτηση του ν.4072/12, κατέθεσε προσθήκη του Υπουργείου Παιδείας σε άρθρα του νόμου για την Ανάπτυξη που είχαν ψηφιστεί την προηγούμενη ημέρα.

Όλα αυτά σε μια χρονική στιγμή που ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συνεργαζόντουσαν στην κυβέρνηση, συνεργασία που η κα Διαμαντοπούλου είχε εγκαινιάσει πολύ νωρίτερα στα θέματα της Παιδείας.

Μετά τις τελευταίες εκλογές η κα Διαμαντοπούλου δεν εκλέχθηκε βουλευτής, σε αντίθεση με την κα Χριστοφιλοπούλου που αναβαθμίστηκε σε κοινοβουλευτική εκπρόσωπο του ΠΑΣΟΚ και τον κύριο Αρβανιτόπουλο που αναβαθμίστηκε σε Υπουργό Παιδείας. Οι δύο τελευταίοι, ο καθένας από τη θέση που υπηρετεί, συνεχίζουν απαρέγκλιτα το έργο της κας Διαμαντοπούλου. Είναι αδιάφορο το γεγονός ότι η πρώην Υπουργός εξαφανίστηκε από το προσκήνιο. Θα μπορούσε εύκολα να είχε παραμείνει, με μια βουλευτική έδρα – δώρο από το ψηφοδέλτιο Επικρατείας.

Ο κος Σαμαράς ουσιαστικά έχει στηρίξει την μέχρι τώρα πολιτική του στα νομοθετήματα της κας Διαμαντοπούλου του ΠΑΣΟΚ. Ο κύριος Στουρνάρας του ΠΑΣΟΚ είναι ο άνθρωπος του κυρίου Σημίτη, γερμανόφιλου και κατ’ εξοχήν εφαρμοστή της πολιτικής των «εκσυγχρονιστών» της κυρίας Διαμαντοπούλου.

Ή μήπως η κα Διαμαντοπούλου έχει στηρίξει την πολιτική της στον κύριο Σαμαρά και στον κύριο Στουρνάρα;

Τελικά, ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;

Αντί κατακλείδας:

Μικρές αναφορές στα σχετικά νομοθετήματα πλέον δε χρειάζονται. Το τρίτο μνημόνιο, προάγγελος του τετάρτου, έχει εκδοθεί κατά παράβαση των προγραμματικών δηλώσεων της τρικομματικής. Θα μπορούσε όμως να έχει συνταγεί και υπαγορευτεί από το Μέττερνιχ – ή από την κυρία Διαμαντοπούλου.

*Των Θάνου Αθανασιάδη & Κωνσταντίνου Νάκκα

Δημοσιεύτηκε στις 14/11/ 2012 από τον χρήστη Constantinos Nakkas