Δημοκρατική Συστράτευση - Argumentum e contrario*

Το κείμενο που ακολουθεί θα μπορούσε να είναι ένας διάλογος μεταξύ γραμματιζούμενων.

Ακαταλαβίστικα, από αυτά που σε κάνουν να μη θέλεις να ασχοληθείς.

Θα μπορούσαν δυο φίλοι να μιλήσουν έτσι;

Θα μπορούσαν να μιλήσουν έτσι δυο εχθροί, δυο πολιτικοί αντίπαλοι, δυο διαφωνούντες γενικώς; Μάλλον όχι. Εκτός κι αν ήταν γραμματιζούμενοι.

Πρέπει να έχουμε καταλάβει όλοι πια καλά ότι οι γραμματιζούμενοι δεν κυβερνάνε αυτήν τη χώρα.

Την κυβερνάνε οι λεφτάδες, οι τοκογλύφοι και τα γλυφτρόνια.

Όχι ότι οι γραμματιζούμενοι θα ήταν τίποτε καλύτερο. Αυτοί είναι κιοτήδες, στο πρώτο «μπου» θα το έβαζαν στα πόδια. 

Αλλά ένας χρόνος διακυβέρνησης της Χώρας από την τρικομματική κυβέρνηση συμπληρώνεται και μέσα σε ένα χρόνο έχουμε δει τρεις επιστρατεύσεις:

Την επιστράτευση των εργαζομένων στο Μετρό.

Την επιστράτευση των ναυτεργατών.

Την επιστράτευση των εκπαιδευτικών.

Και θα έλεγαν τώρα οι γραμματιζούμενοι – και σιγά μην καταλάβαινε κανείς:

Υποκείμενα επιστράτευσης είναι συγκεκριμένες επαγγελματικές κατηγορίες που διεκδίκησαν εντός των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων τους τα αιτήματα του κλάδου τους, κλιμακώνοντας την αντίδρασή τους εντός των συνταγματικών ορίων της αστικής μας Δημοκρατίας, ασκώντας το συνταγματικό δικαίωμα της απεργίας.

Ναι, όλα καλά, αλλά παρουσιάζουν και οι τρεις οι περιπτώσεις τα ίδια χαρακτηριστικά;

Τόσο οι εργαζόμενοι στο Μετρό όσο και οι ναυτεργάτες, φτωχολογιά και αγραμματοσύνη αγκαλιά, αφού οι συνελεύσεις τους είπαν: «δεν πάει άλλο», κατέληξαν να φτάσουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις.

Οι υπεύθυνοι των υπουργείων τους πήγαν στα δικαστήρια και εκεί κρίθηκαν  παράνομες ή μη.

Η Δικαιοσύνη, με τις αποφάσεις της λειτούργησε σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους Νόμους και απεφάνθη για το δίκαιο ή άδικο των αιτημάτων. Η Δημοκρατία, που στηρίζεται στη διάκριση των τριών εξουσιών -εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική- λειτούργησε, θα πουν οι γραμματιζούμενοι.

Οι εργαζόμενοι στο Μετρό και οι ναυτεργάτες δηλαδή πεινάνε νόμιμα

Και θα πουν οι γραμματιζούμενοι:

«Πρέπει, όμως, η επιστράτευση των εκπαιδευτικών να θεωρηθεί ως «μία ακόμη επιστράτευση», όπως όλες οι προηγούμενες»;

Παρουσιάζει η επιστράτευση των εκπαιδευτικών τα χαρακτηριστικά των προηγούμενων ή μήπως αποτελεί κάτι διαφορετικό, κάτι νέο, ένα υπόδειγμα-παράδειγμα προς μελλοντική εφαρμογή;

Οι αγράμματοι, κι αν δεν κατάλαβαν ακριβώς τι λένε οι από πάνω, θα πρέπει να σκεφτούν – σε αυτό ακριβώς το σημείο – ότι «μάλλον θα μας πάρει η μπάλα όλους».

Ποιο είναι το κύριο χαρακτηριστικό της πρόσφατης επιστράτευσης των εκπαιδευτικών που αποτελεί την ειδοποιό διαφορά της από τις προηγούμενες;

Οι εκπαιδευτικοί επιστρατεύτηκαν χωρίς να έχει αποφασιστεί απεργία, χωρίς να έχει τεθεί πρόταση απεργίας στις οργανώσεις τους.

Οι γραμματιζούμενοι θα πουν ότι οι εκπαιδευτικοί παρανόμως επιστρατεύτηκαν προληπτικά, επειδή θα συζητούσαν για πιθανή απεργιακή κινητοποίηση, επειδή θα ασκούσαν το δημοκρατικό τους δικαίωμα να αποφασίσουν στις συνελεύσεις τους για το αν θα ασκήσουν ή δεν θα ασκήσουν το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της απεργίας, δικαίωμα που προστατεύεται όχι μόνο από το ελληνικό δίκαιο αλλά και από το ευρωπαϊκό και το διεθνές.

Η επιστράτευση των εκπαιδευτικών από την κυβέρνηση θεωρείται από πολλούς έγκριτους συνταγματολόγους αλλά και δικηγορικούς συλλόγους ως αντισυνταγματική, ως πολιτική πρακτική που θέτει εν αμφιβόλω βασικά άρθρα του Συντάγματός μας.

Οι αγράμματοι θα πουν ότι έχουμε χούντα και να το βουλώσουμε καλύτερα, γιατί θα αρχίσει να πέφτει και ξύλο, άμα δε γίνει το γινάτι των λεφτάδων.

Η προληπτική επιστράτευση από μέρους της Κυβέρνησης, στο όνομα της «διασφάλισης Δημοσίου Αγαθού», ήτοι εν προκειμένω της ψυχικής υγείας των πανελλαδικώς εξεταζομένων μαθητών, είναι λόγος επαρκής σε μια Δημοκρατία ώστε να θέσει σε αμφισβήτηση την συνταγματικά προσδιορισμένη διάκριση των τριών εξουσιών (νομοθετική-εκτελεστική-δικαστική), διάκριση πυλώνα της Συνταγματικής μας Δημοκρατίας;

«Κάτσε τώρα», θα πει ο αγράμματος. «Μου λες ότι καλύτερα να κάνανε απεργία αυτοί που μου έφαγαν τα λεφτά τόσα χρόνια στα φροντιστήρια, για να βγάλουν κι από τις δύο μπάντες; Όχι, να δουλέψουν και να σκάσουν».

Μ ε γ ά λ η  Π α ρ έ ν θ ε σ η – για πάρτη σας μόνο, εσένα φίλε μεροκαματιάρη, που είπες αυτήν την κουβέντα κι εσένα, δάσκαλε, που την άκουσες και την κατάπιες και το βούλωσες:

Λέμε τώρα, παίζει σοβαρά απεργία των δασκάλων πάνω στις εξετάσεις, και δεν είναι στημένα όλα από κάτι συνδικα-λησταράδες που παίζουν την καρέκλα στο τάλαρο.

Και τρελαίνονται όλοι, «γαμώτο, τα παιδιά μας, με τους ψωριάρηδες, που μας τα τρώνε τόσον καιρό στα φροντιστήρια και εγώ το πληρώνω το κωλομάθημα και τώρα θα ξεσαλώσει τούτο πάλι και θα τα ξεχάσει και θα την πατήσει και θα καταλήξει μεροκαμαριάρης σαν κι εμένα και θα εξαρτά τη ζωή του από τον κερατά τον πλούσιο και δε θα δούμε μια άσπρη μέρα ούτε και τούτα ούτε και τα ‘γγόνια μας».

Και πάνε και οι δάσκαλοι και βγάζουν μια ανακοίνωση που να λέει:

«Για να μην ξεχάσουν τα παιδιά σας κι αυτά που ξέρουν, μέχρι να τελειώσει η απεργία μας, εμείς θα τους κάνουμε φροντιστηριακά μαθήματα δωρεάν, μπας και χωρέσει στο ξερό τους και κάτι τις παραπάνω και μπορέσουν να παλέψουν στα ίσα το γιο του πλούσιου που έχει 500 ευκαιρίες παραπάνω, ούτως ή άλλως»

Για πες. Τι  θα γίνει, λες;

Κλείνει η παρένθεση – δεν ήταν και τόσο μεγάλη, ε;

Τέλος πάντων, οι γραμματιζούμενοι θα συνεχίσουν τη θεωρητική τους συζήτηση, λέγοντας ότι η εκτελεστική εξουσία –μία εκ των τριών εξουσιών- όπως αυτή ασκείται από την τρικομματική κυβέρνηση με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, προεδρικά διατάγματα και μνημονιακά εκβιαστικά διλλήματα, εξαντλώντας τα όρια της συνταγματικής νομιμότητας διοικεί –εκτελεί- κατ’ εντολή των επιταγών των δανειστών της Χώρας, προσπαθώντας, στο όνομα της σωτηρίας της, να εξασφαλίσει τους αντεθνικούς και δυσβάσταχτους όρους δανεισμού που έχει αποδεχτεί.

Η νομοθετική εξουσία – η δεύτερη εκ των τριών- έχει σιωπηρά αποδεχτεί την αυτοκατάργησή της, αφού ο ρόλος της είναι πλέον διακοσμητικός, και περιορίζεται σε απλή επικύρωση πράξεων νομοθετικού περιεχομένου.

Διατηρεί έτσι, ως νέος Πόντιος Πιλάτος, την ψευδαίσθηση ότι δεν «λερώνει» τα χέρια της με το αίμα των συμπολιτών μας που οδηγούνται, ως αποτέλεσμα της δεινής οικονομικής κατάστασης, στην αυτοκτονία ή των ηλικιωμένων που αργοπεθαίνουν χωρίς φάρμακα στα όρια της φτώχιας, όπου οδηγήθηκαν από τις υιοθετούμενες νεοφιλελεύθερες μνημονιακές πολιτικές ή των νέων σε ηλικία ανέργων, το μέλλον των οποίων είναι ήδη παρελθόν.

Η δικαστική εξουσία –η τελευταία εκ των τριών, αλλά μάλλον η πιο σημαντική- έχει λειτουργήσει μέχρι στιγμής σε δύο επίπεδα:

Σε πρώτο επίπεδο οι δικαστές της διπλανής πόρτας, αυτοί που καθημερινά από τα έδρανά των δικαστικών αιθουσών αποδίδουν Δικαιοσύνη στο όνομα του Λαού εκδίδοντας αποφάσεις υπέρ συμπολιτών μας που δοκιμάζονται από τις "δυσκολίες των καιρών».

Κι ας πέφτουν κι οι καμπάνες, λίγοι λένε ότι φταίνε οι μικροί δικαστές είναι παλιόσκυλα. Καταλαβαίνει κι ο αγράμματος, μη νομίζεις. Και διαβάζει με το βλέμμα, κι ας ακούει αυστηρές εκφράσεις που δεν καταλαβαίνει. Ξέρει ότι έτσι γίνεται, επειδή έτσι πρέπει να γίνει.

Σε ένα άλλο επίπεδο, οι δικαστές των ανωτάτων δικαστηρίων που με τις αποφάσεις τους, από τη μία στηρίζουν τις επιλογές της κυβέρνησης νομιμοποιώντας τες, από την άλλη τάχα θέτουν χρονικούς περιορισμούς στα εφαρμοζόμενα μέτρα ή ακόμη κρίνουν ορισμένα εξ αυτών ως αντισυνταγματικά δίνοντας έτσι την ελπίδα στον ελληνικό λαό ότι ο θεσμός του «συνταγματικά ανεκτού» λόγω "ατύπων εκτάτων συνθηκών",  γρήγορα θα εκλείψει.

Οι αγράμματοι αυτό το δεύτερο το λένε χούντα.

Έρχονται πάλι οι γραμματιζούμενοι και λένε ότι οι τρεις αυτές λειτουργίες λογίζονται από το Σύνταγμά μας μεταξύ τους ως ανεξάρτητες.

Αποτελεί όντως ζήτημα στη συνείδηση  των συμπολιτών μας αν όντως είναι, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, μετά την προληπτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών, το μείζον είναι άλλο.

Αποτελεί ή όχι η προληπτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών απόδειξη κατάργησης της μίας εκ των τριών εξουσιών και συγκεκριμένα της δικαστικής;

Αποτελεί η προληπτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών από μέρους της κυβέρνησης πράξη επιβολής της βούλησής της στην δικαστική εξουσία;

Αποτελεί εν τέλει, ο νεοεισαγόμενος από την τρικομματική κυβέρνηση θεσμός της «προληπτικής» επιστράτευσης καταλυτικό στοιχείο αλλοίωσης της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας όπως αυτή κατοχυρώνεται στο Σύνταγμα των Ελλήνων;

«Δεν είμαστε εμείς», λένε οι γραμματιζούμενοι, «αυτοί που θα υποδείξουμε αν και κατά πόσο η προληπτική επιστράτευση αποτελεί δούρειο ίππο μετασχηματισμού του δημοκρατικού μας πολιτεύματος».

Είπαμε, είναι κιοτήδες

Και κανά δυο απ’ αυτούς είχαν στείλει και επιστολή προς τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων του Εθνικού Κοινοβουλίου, και με αφορμή την επιστράτευση των εκπαιδευτικών, τους είχαν καλέσει να  επισκεφτούν τον αξιότιμο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας και να συζητήσουν μαζί το εν λόγω θέμα.

Τους λέγανε σε κείνο το γράμμα:

«Σας καλούμε, στα πλαίσια των συνταγματικών σας αρμοδιοτήτων, από κοινού, να απευθυνθείτε στον Αξιότιμο κύριο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας και να του ζητήσετε να παρέμβει, σύμφωνα με τις αρμοδιότητές του. Τα ερωτήματα συγκεκριμένα:

Βρίσκεται, ετέθη ή θα τεθεί η Χώρα σε Κατάσταση Εκτάκτου Ανάγκης;

Είναι επαρκής η πολιτική στήριξη που παρέχουν οι βουλευτές των τριών κυβερνητικών κομμάτων, για να προσδώσουν στην παρούσα Κυβέρνηση την απαραίτητη δημοκρατική νομιμοποίηση, την ίδια στιγμή που γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι το σύνολο των επαγγελματικών ομάδων θα έλθουν αντιμέτωπες με την πολιτική επιστράτευση, στην περίπτωση που αντιταχθούν σε αυθαίρετες πολιτικές επιταγές;»

Κι έτσι ξεκινάει αυτό το κείμενο.

Τα συγκεκριμένα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα.

Παραμένουν όμως σημαντικά για ολόκληρο τον Ελληνικό Λαό και ως εκ τούτου τα θέτουμε εκ νέου τόσο προς τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων όσο και προς τις δικαστικές αρχές.

Η προληπτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών αποτελεί όμως, περισσότερο από κάθε τι άλλο, πρωτίστως πολιτειακό γεγονός.

Αυτός είναι και ο λόγος, για τον οποίο απευθυνόμαστε και στον πρώτο Πολίτη της Χώρας, τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Αυτό είναι το ερώτημα:

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας,

Έχοντας υπ’ όψιν την παράγραφο 4, του άρθρου 120 του Συντάγματος της Ελλάδας, σύμφωνα με την οποία:

«Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».

Σας καλούμε να αναλάβετε τις πρωτοβουλίες που το Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας Σας επιτρέπει, ώστε να ενώσετε τον Ελληνικό Λαό υπό την σκέπη του Συντάγματος της Ελλάδος, και να εξασφαλίσετε τις προσδιορισμένες δημοκρατικές διαδικασίες, ώστε αυτό να τύχει εφαρμογής υπέρ του Ελληνικού Λαού και των συμφερόντων του.

Πολλοί είναι αυτοί που θα υποστηρίξουν ότι τα εκ του θεσμού που υπηρετείτε περιθώρια αντίδρασής σας, είναι περιορισμένα.

Ως Έλληνας Πολίτης που είστε, τι λέτε, είναι;

* των Θάνου Γ. Αθανασιάδη & Κωνσταντίνου Γ. Νάκκα