Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα εκσυγχρονιστές. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα εκσυγχρονιστές. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

Κ.Ε.Α.Ο. – Η δεύτερη φάση του PSI *



Το άρθρο που ακολουθεί είναι ενδεικτικό του τι μπορεί να σημαίνει ή πώς εξειδικεύεται η έκφραση: «διάβασε τα ψιλά γράμματα».
Εάν οι σκέψεις που παρατίθενται πιο κάτω είναι ορθές, τότε όλο το κείμενο θα μπορούσε να συνοψισθεί σε μια παράγραφο
Τα ποσά που κατάσχονται από τους τραπεζικούς λογαριασμούς των οφειλετών χωρίς ειδοποίησή τους, δεσμεύονται υπέρ της αποπληρωμής των «αγορών» και όχι υπέρ των Ασφαλιστικών Οργανισμών.
Εάν η ανάλυση που ακολουθεί είναι σωστή, τότε, τα γράμματα δεν ήταν τα «ψιλά», αλλά ήσαν τόσο μεγάλα που κανείς (;;;) δεν είδε το σύνολο της εικόνας, παρά μόνο ένα μέρος της.
Εάν οι νόμοι και τα διατάγματα που αναφέρονται πιο κάτω είναι παραποιημένα (η λεγόμενη «μονταζιέρα»), τότε δεν έχει πια αξία το «scripta manent – τα γραπτά μένουν», αφού, ανάμεσα στο κείμενο που δημοσιεύεται διαδικτυακά και το αρχικό υπογεγραμμένο σε πρωτότυπο - hard-copy, μπορεί πάντοτε να αναφύσουν διαφορές.
Το αποτέλεσμα για αυτόν που πληρώνει είναι πάντοτε το ίδιο: Πληρώνει. Σήμερα όμως πειθαναγκάζεται και φέρεται να υποχρεούται να πληρώσει με αίμα κάποιου άλλου τις οφειλές.
Ας δούμε, λοιπόν, ποιος λέει την αλήθεια.
Με τις διατάξεις του άρθρου 101 στον νόμο 4172/2013 (ΦΕΚ 167, τ.Α΄, 23-7-2013) με τίτλο «Φορολογία εισοδήματος, επείγοντα μέτρα εφαρμογής του ν. 4046/2012, του ν. 4127/2013 και άλλες διατάξεις.» εξαγγέλλεται από την Κυβέρνηση η ίδρυση στο ΙΚΑ-ΕΤΑΜ του Κέντρου Είσπραξης Ασφαλιστικών Οφειλών (Κ.Ε.Α.Ο.) που σκοπό έχει «α) την είσπραξη των ληξιπρόθεσμων ασφαλιστικών εισφορών των Οργανισμών Κοινωνικής Ασφάλισης αρμοδιότητας του υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας», καθώς και «καθυστερούμενων εισφορών των ασφαλιστικών οργανισμών για την ενίσχυση της βιωσιμότητας του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης».
Η δημιουργία του Κ.Ε.Α.Ο. από την Κυβέρνηση αποτελούσε μνημονιακή δέσμευση και η λειτουργία του έχει συνδεθεί με συγκεκριμένα οικονομικά αποτελέσματα ως στόχο.
Στο Κ.Ε.Α.Ο. διαβιβάζονται οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ και του ΟΑΕΕ (από 1/7/2013) και του ΟΓΑ και του ΕΤΑΑ (από 1/1/2014), όταν αυτές αφορούν ποσά συνολικής οφειλής άνω των 5.000 ευρώ, καθώς και οφειλές, οι οποίες, ενώ είχαν ενταχθεί σε ρύθμιση, δεν αποδόθηκαν έγκαιρα από τους υπόχρεους.
Με την υπ’ αριθμόν Φ.80000/οικ.25379/312 που τιτλοφορείται «Διαδικασία είσπραξης και ηλεκτρονικής διαχείρισης των ληξιπρόθεσμων ασφαλιστικών οφειλών εντός του Κέντρου Είσπραξης Ασφαλιστικών Οφειλών (ΚΕΑΟ)» Απόφαση του Υπουργού Εργασίας, κου Βρούτση (σημειωτέον ότι δεν πρόκειται για Κοινή Υπουργική απόφαση, η οποία θα έφερε και την υπογραφή του Υπουργού Οικονομικών, κου Στουρνάρα, ως ο νόμος προβλέπει) που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 2699, τ.Β΄ της 23-10-2013, ρυθμίστηκε η λήψη μέτρων αναγκαστικής είσπραξης των ληξιπρόθεσμων ποσών.
Συγκεκριμένα: «Μετά τη λήξη της προθεσμίας των είκοσι (20) ημερών που τίθεται στην Ατομική Ειδοποίηση και εφόσον ο οφειλέτης δεν εξοφλήσει ή ρυθμίσει την οφειλή του, τα Περιφερειακά Τμήματα του ΚΕΑΟ, προβαίνουν στη λήψη μέτρων αναγκαστικής είσπραξης, σύμφωνα με τον Κώδικα Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων (ΚΕΔΕ-Ν.Δ.356/1974)».
Στο άρθρο 1 του ΚΕΔΕ (ΦΕΚ 90, Α΄, 5-4-1974) με τίτλο «Είσπραξις Δημοσίων Εσόδων» αναφέρεται ότι «1. Η είσπραξις των εκ πάσης αιτίας δημοσίων εσόδων ενεργείται κατά τας διατάξεις του παρόντος Ν. Διατάγματος. 2. Ως δημόσια έσοδα θεωρούνται και αι απαιτήσεις ων κατέστη δικαιούχον το Δημόσιον εκ καθολικής ή ειδικής διαδοχής.». Το εν λόγω Νομοθετικό Διάταγμα, προκειμένου να εφαρμοστεί εν έτει 2014, έχει υποστεί επεμβάσεις - τροποποιήσεις, οι πιο σημαντικές εκ των οποίων έχουν προέλθει από αποφάσεις του Γενικού Γραμματέα Εσόδων, κύριο Θεοχάρη, στον οποίον έχουν μεταβιβαστεί αρμοδιότητες έκδοσης κανονιστικών πράξεων, γεγονός που αντιτίθεται στο Σύνταγμα της Ελλάδας.
Με δεδομένη πλέον την ενοποίηση του ΟΑΕΕ, του ΟΓΑ και του ΕΤΑΑ στο ΙΚΑ-ΕΤΑΜ τα έσοδά τους θεωρούνται Δημόσια Έσοδα και οι ληξιπρόθεσμες ή καθυστερούμενες οφειλές των ασφαλισμένων προς αυτά ως οφειλές τους προς το Δημόσιο.
Εύλογα, στο σημείο αυτό, θα αναρωτηθεί ο καλόπιστος αναγνώστης για το κατά πόσο θα έπρεπε οι ληξιπρόθεσμες και καθυστερούμενες οφειλές προς τους Ασφαλιστικούς Οργανισμούς να διεκδικηθούν από το Ελληνικό Δημόσιο με όλα τα νόμιμα μέσα και να εισπραχθούν ακόμη και αναγκαστικά.
Αν μάλιστα αναλογιστούμε την ανεπανόρθωτη ζημία που έχουν υποστεί τα ταμεία έπειτα από το περίφημο PSI, με το οποίο απώλεσαν περί τα 12 δις από τα αποθεματικά τους, η ανάγκη εσόδων προβάλει επιτακτική για τη επιβίωσή τους και την δυνατότητά τους να καταβάλουν συντάξεις.
Είναι όμως νόμιμες όλες οι ληξιπρόθεσμες ασφαλιστικές εισφορές από τη στιγμή που, σύμφωνα με νομικούς κύκλους, «η ποινική δίωξη επαγγελματιών κάθε ειδικότητας για τη μη καταβολή των εισφορών ασφάλισης των ιδίων ασκείται απαραδέκτως, με ανεπίτρεπτη αναλογική εφαρμογή της διάταξης του άρθρου 1 § 1 του Α.Ν. 86/1967, η οποία δεν καταλαμβάνει την συγκεκριμένη πράξη (μη καταβολή εισφορών αυτού του είδους), ήτοι κατά παράβαση της βασικής αρχής του ποινικού δικαίου «Καμία ποινή χωρίς νόμο», που ενσωματώνεται στα άρθρα 5§3Σ και 7§1Σ  και, βεβαίως, στο άρθρο 1 του Ποινικού Κώδικα»;
Μήπως η αναλογική εφαρμογή της παραπάνω διάταξης εξυπηρετεί την ανάγκη αύξηση των κατασχεθέντων ποσών, ώστε να εκπληρωθούν οι οικονομικοί στόχοι στους οποίους η Κυβέρνηση έχει δεσμευτεί προς τους δανειστές;
Άραγε αυτή την αναγκαιότητα είχε στο μυαλό του το κλιμάκιο της Τρόικας, όταν πριν λίγες μέρες ασκούσε εντονότατη κριτική στα στελέχη του Κέντρου Είσπραξης Ανεξόφλητων Οφειλών (ΚΕΑΟ) για την αποτυχία τους να ανταποκριθούν στους οικονομικούς στόχους που είχαν δεσμευτεί;
«Βρίσκεστε στο σημείο μηδέν και δεν έχετε προχωρήσει την επιχειρησιακή ετοιμότητα των εισπρακτικών μηχανισμών ούτε βήμα με βάση το χρονοδιάγραμμα» σημειώνει στην έκθεσή του το κλιμάκιο των ελεγκτών.
Πιο σκληρός στις δηλώσεις του ήταν ο Βέλγος εμπειρογνώμων του ΔΝΤ Patrick de Mets που απείλησε ότι θα πάει με το χαρτί της συμφωνίας στον κο Σαμαρά. «Έχω την υπογραφή του πρωθυπουργού σας στη συμφωνία του μνημονίου», φέρεται να είπε. «Αν συνεχίζετε να μην κάνετε απολύτως τίποτα για την βελτίωση της εισπραξιμότητας των οφειλών των ταμείων, θα πάω να τον συναντήσω με το χαρτί που φέρει την υπογραφή του και θα του ζητήσω να αναλάβει την ευθύνη».
Το ΙΚΑ-ΕΤΑΜ - κάτω από την σκέπη του οποίου λειτουργεί το ΚΕΑΟ με «λογιστική και οικονομική αυτοτέλεια» - έπειτα από τη δημοσιοποίηση της κριτικής των ελεγκτών τής τρόικας, εξέδωσε δελτίο τύπου με τίτλο «Απάντηση στα δημοσιεύματα που απαξιώνουν το έργο του ΚΕΑΟ», στο οποίο παρουσιάζει συνοπτικά το σημαντικό έργο που έχει παράξει το Κέντρο τόσο οργανωτικά όσο και εισπρακτικά.
Ενδεικτικά στην ανακοίνωση αναφέρεται ότι «Η δημιουργία του ΚΕΑΟ αποτελεί μια σημαντική μεταρρύθμιση στο χώρο της κοινωνικής ασφάλισης που αποσκοπεί στην ενίσχυση της βιωσιμότητας του ασφαλιστικού συστήματος» καθώς και ότι «Το ΚΕΑΟ στοχεύει στην αύξηση της εισροής των δημοσίων εσόδων, στηρίζοντας με το έργο του, το δημόσιο χαρακτήρα του συνόλου των ασφαλιστικών ταμείων.»
Σε άλλο σημείο της αντικρούσει την κριτική της Τρόικας ότι δεν έχει προχωρήσει την επιχειρησιακή ετοιμότητα των εισπρακτικών μηχανισμών, παρουσιάζονται τα αποτελέσματα των μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου δράσεων του. Συγκεκριμένα, αναφέρει:
«…
-Διαβιβάστηκαν στο ΚΕΑΟ οι οφειλές 81.958 οφειλετών συνολικού ποσού 7.526.526.783,24 ευρώ (5.335 οφειλέτες διαβιβάστηκαν τον Οκτώβριο του 2013 και 76.623 οφειλέτες διαβιβάστηκαν στα μέσα Δεκεμβρίου 2013).
-Εστάλησαν 64.267 Προσκλήσεις για τακτοποίηση οφειλών (α' ειδοποιήσεις) και 5.041 Ατομικές Ειδοποιήσεις (β' ειδοποιήσεις).
-3.484 οφειλέτες έκαναν αίτηση για υπαγωγή σε ρύθμιση μετά την εισαγωγή τους στο ΚΕΑΟ, με συνολικό ποσό οφειλών 233,16 εκ. ευρώ.
-Εκδόθηκαν 7.664 παραγγελίες κατάσχεσης εις χείρας τρίτου και 2.081 παραγγελίες κατάσχεσης κινητής και ακίνητης περιουσίας.
-Καταβλήθηκαν στο ΚΕΑΟ 54.840.970 ευρώ από 8.610 οφειλέτες
Τα στοιχεία είναι αφοπλιστικά. Το Κέντρο Είσπραξης Ασφαλιστικών Εισφορών λειτουργεί και πετυχαίνει οικονομικούς στόχους αυξάνοντας, κατά δήλωσή του, τα Δημόσια Έσοδα.
Προς τι τότε η αντίδραση των ελεγκτών της Τρόικα;
Ποια χρονοδιαγράμματα και ποιοι στόχοι δεν έχουν ικανοποιηθεί;
Μήπως η Κυβέρνηση είχε δεσμευτεί για ακόμη μεγαλύτερα Δημόσια Έσοδα μέσω του ΚΕΑΟ;
Στο σημείο αυτό τίθεται ένα πολύ κρίσιμο ερώτημα, η απάντηση του οποίου φωτίζει την ίδρυση, τη λειτουργία και τους στόχους του ΚΕΑΟ.
Αποτελούν τα ποσά που εισπράττονται μέσω του ΚΕΑΟ ως ληξιπρόθεσμες ή καθυστερούμενες ασφαλιστικές εισφορές, αλλά και τα ποσά που εισπράττονται από όσους οφειλέτες προχώρησαν σε ρύθμιση των χρεών τους, έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων;
Αυτονόητη φαντάζει η απάντηση σε ένα τόσο απλό ερώτημα. Λογικά μπορεί καθείς να συνάγει ότι από τη στιγμή που τα έσοδα του ΚΕΑΟ αποτελούν οφειλές των ασφαλισμένων προς τα ασφαλιστικά ταμεία, τα έσοδα του ΚΕΑΟ είναι έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων.
Συμβαίνει όμως αυτό στην πραγματικότητα;
Σύμφωνα με τον ν. 4172/13, «10. Με αποφάσεις του Υπουργού Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας μετά γνώμη των οικείων Οργανισμών ρυθμίζονται: (…) ο τρόπος και η διαδικασία επίδοσης στους οφειλέτες, η διαδικασία είσπραξης και ηλεκτρονικής διαχείρισης του ΚΕΑΟ, (…) (την προσοχή σας παρακαλώ στο επόμενο) ο χρόνος, ο τρόπος και η διαδικασία απόδοσης των εισπράξεων στους οικείους ασφαλιστικούς Οργανισμούς (…)».
Εξουσιοδοτείται, δηλαδή, να εκδίδει Υπουργικές Αποφάσεις για το πότε, πώς και με ποιον τρόπο θα αποδώσει τα έσοδα του ΚΕΑΟ στους Ασφαλιστικούς Οργανισμούς.
Μέχρις ότου εκδοθεί μια τέτοια απόφαση, γιατί μέχρι σήμερα δεν έχει εκδοθεί, τα έσοδα του ΚΕΑΟ από τις ληξιπρόθεσμες ή καθυστερούμενες εισφορές αλλά και τα έσοδα από τις υπό ρύθμιση οφειλές αποτελούν Δημόσια Έσοδα και συνεισφέρουν στο σύνολό τους στη χρηματοδότηση των τρεχουσών δραστηριοτήτων του κρατικού προϋπολογισμού.
Αντίστοιχο παράδειγμα αποτελεί η εισφορά αλληλεγγύης υπέρ των ανέργων που κατά δήλωση του αρμόδιου επιτρόπου κου Όλι Ρέν σε ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κου Νίκου Χουντή «Εφόσον οι εν λόγω εισφορές αλληλεγγύης καταγράφονται ως έσοδα συνεισφέρουν στη χρηματοδότηση των τρεχουσών δραστηριοτήτων του κρατικού προϋπολογισμού και του ΟΑΕΔ στον τομέα των παροχών ανεργίας».
Εν έτει 2014 και υπό τον κίνδυνο άμεσης κατάρρευσης των ταμείων των Ασφαλιστικών Οργανισμών τα έσοδα του ΚΕΑΟ δεσμεύονται εν τω συνόλω τους στον Ειδικό Λογαριασμό 2 που έχει δημιουργηθεί στην Τράπεζα της Ελλάδας από τους δανειστές της Χώρας.


Τα ποσά, δηλαδή, που κατάσχονται από τους τραπεζικούς λογαριασμούς των οφειλετών χωρίς προηγούμενη συνταγματικά προβλεπόμενη και νομικά ορθή ειδοποίησή τους, δεσμεύονται υπέρ της αποπληρωμής του Δημοσίου Χρέους και όχι υπέρ των Ασφαλιστικών Οργανισμών. Ούτε ένα ευρώ δεν αποδίδεται στους Ασφαλιστικούς Οργανισμούς.
Ουδέποτε δηλώθηκε ότι αυτός ήταν ο στόχος.
Εξ αρχής το ΚΕΑΟ αποτελούσε τη δεύτερη φάση ολοκλήρωσης του PSI στα αποθεματικά των Ασφαλιστικών Ταμείων. Μέσω του ΚΕΑΟ οι εμπνευστές του PSI πέτυχαν «haircut» στους ιδιώτες των ασφαλιστικών ταμείων, όπως είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες του ΟΑΕΕ.
Ο πρωθυπουργός της Χώρας, ο Υπουργός Οικονομίας, ο αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως, ο Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας μετά της συμβούλου του, ο Υπουργός Εργασίας, ο Γενικός Γραμματέας Εσόδων, με τις επιλογές τους έχουν καταδικάσει σε κατάρρευση το ασφαλιστικό σύστημα της Χώρας και στην ανέχεια τούς συνταξιούχους που δεν θα έχουν λαμβάνειν σύνταξή σε λίγο καιρό.
Οι ευθύνες τους βαρύτατες, πόσο μάλλον όταν για τις πράξεις τους αυτές δεν έχει ενημερωθεί ο Ελληνικός Λαός το συμφέρον του οποίου τοποθετείται σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τα συμφέροντα των δανειστών της Ελλάδας.
Το κείμενο αυτό αφιερώνεται σε κάθε δύσμοιρο πολίτη που είπε κάποτε:
 «Εγώ δε θα γλύψω για να γίνω λακές του αφέντη».
«Φάρσα ή Τραγωδία,
δεν έχει σημασία.
Πέλεκυς θα πέσει η Ιστορία
θα τσακίσει τις ζωές των Υπάνθρωπων Κάποιων.»

Δεν ξεχνώ. Δεν συγχωρώ. Δεν σιωπώ.



*Των Θάνου Αθανασιάδη & Κωνσταντίνου Νάκκα
Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Εκ πλαγίου *



Είναι εκπληκτική η ικανότητα του συστήματος να αναδιπλώνεται, να συστρέφεται, να γίνεται όσο πιο ύπουλο γίνεται, αρκεί να επιτυγχάνει τους σκοπούς του.

Είναι τρομακτική η βούληση των ανθελλήνων πολιτικών να επιβιώσουν, έξω και πέραν πάσης προσδοκίας, ό,τι κι αν έχουν πράξει, όσο πρόσφατη κι αν είναι η πληγή, την οποία οι ίδιοι άνοιξαν.

Το έχουμε πει, το ξαναλέμε: Η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι το απόστημα. Τρικομματική ή δικομματική, η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι το απόστημα. 

"58" ή εκατόν οχτώ, το απόστημα υφίσταται. 

Αυτή έδωσε το άλλοθι στους ΠΟΛ.ΑΝ.ίτες και τους ΠΑ.ΣΟ.Κ.ους, να πουν "όλη η σοβαρή Ελλάδα μας στηρίζει". 


Αυτοί διατήρησαν τρία καίρια Υπουργεία σε καθεστώς "υφάλμυρο". Υγεία, Δικαιοσύνη και Παιδεία στα χέρια τους, Λοβέρδος, Ρουπακιώτης, Παπαθεοδώρου. 


"Παρελθόν", θα σκεφτεί κανείς.

"Ποιος τους θυμάται αυτούς";

Θα έπρεπε. Θα έπρεπε, οπωσδήποτε.

Το σήμερα είναι το χθες. 
Το αύριο δε θα υπάρξει.
Γιατί αύριο κάποιος θα "επιληφθεί του ζητήματος", ψηφίζοντας με βάση τη συνείδησή του.
Και θα καούμε όλοι, πνιγμένοι και σφυροκοπημένοι από φίλια πυρά.
Κάποιος να βεβαιώσει το θάνατο, παρακαλώ.

Ποιος θα εμποδίσει το χρόνο από το να τρέξει;
Ποιος θα σταματήσει το ποτάμι;
Δυο πρέπει να το περάσουν, ταυτόχρονα.


Θα βολέψει αν το πούμε με παραμύθι;
Αν είναι να είναι έτσι, ιδού και το παραμύθι:

"Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μικρή χώρα κάτω στο Νότο βασίλευαν τρεις άρχοντες που δεν είχαν ονόματα, μόνο χρώματα. Τους άρχοντες τους έλεγαν Πράσινο, Βένετο και Λιλά. Ο Βένετος λεγόταν και πρώτος, επειδή ήταν ο πιο παλιός, ο πιο σκληρός και ο πιο πονηρός. Ο Πράσινος ερχόταν δεύτερος, αφού ήταν νεώτερος, πιο γαλίφης και πιο αεριτζής. Ο Λιλά ερχόταν τρίτος και καταϊδρωμένος, μιας και ήταν η ορντίναντσα των άλλων δυο και έκανε τις βρώμικες δουλειές, αλλά, για να τις κάνει, χρειαζόταν κι έναν τίτλο.Ο Βένετος λειτουργούσε τα πάντα υπό την επίφαση της σοβαρότητας και της αυστηρότητας. Ο Πράσινος είχε πιο ελαφριά διάθεση, ήταν πιο ανοιχτοχέρης. Ο Λιλά βολευόταν σε θεσούλες από δω κι από κει, έκανε τις δουλίτσες του.

Και οι τρεις ήταν κλέφτες, αλητάκια, απατεωνίσκοι και τιποτένιοι".

Ποιος θα περίμενε ευτυχές τέλος μετά από αυτήν την εισαγωγή;


Ποιος θα περίμενε ότι υπάρχει κι άλλο παραμύθι, που λέει πάνω κάτω τα ίδια; 
Ιδού, άπιστοι:

Περπατάνε δυο, ο ένας στην πλάτη του άλλου, ο ένας μέσα στο νερό, ο άλλος άβρεχτος.



"Καλά είναι", λέει ο από πάνω, "αλλά, σαν κι εσένα, έχω χιλιάδες κοροϊδάκια. Εσένα θα σε φάω. Και μη νομίζεις ότι θα την πατήσω, όπως ο σκορπιός με το βάτραχο, γιατί εγώ έχω γεμίσει το νερό με πτώματα, πάνω τους πατάς κι αναπνέεις ακόμη. Σαπίζουν όμως γρήγορα, γι’ αυτό χρειάζομαι κι άλλα, να κάνουν το χαλί για τον επόμενο κουβαλητή μου".



(I am the aid. I am not the help.)

Άλλα τότε τα παράθυρα σφαλίζουν.
Μια φίλη έπαθε το αυτονόητο, σε μια επίσκεψή της σε σχολείο, είδε το σφαγείο.
Έγραψε αυτό, εις απάντηση, εις ανταπόδοση, επί σκοπώ κάθαρσης, παραληρηματικά, ασυνάρτητα, χωρίς να μπορέσει να αντιληφθεί ότι έβλεπε το παρόν και το μέλλον ταυτόχρονα:

"Φοβάμαι τα κλειστά παράθυρα.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έκλεινα τα παράθυρα, μόλις νύχτωνε, από φόβο. Φοβόμουν να δω τις σκιές έξω από τα παράθυρα, γιατί έπαιρναν στο μυαλό μου φοβερές διαστάσεις. 
Φοβόμουν στην ιδέα ότι οι απέναντι θα κρυφοκοιτάζουν την προσωπική μου ζωή.
Μεγάλωσα και ακόμα φοβάμαι τα κλειστά παράθυρα!
Νέοι άνθρωποι που δεν χαμογελούν. 
Που δεν ενδιαφέρονται, που δε νοιάζονται.
Που απλά δεν αντέχουν όλους εμάς που είμαστε οι σκιές έξω από τα παράθυρα τους. 
Φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν έχουν ενδιαφέροντα. Αυτούς που η ζωή τους είναι  μια βαρετή κατάσταση, που δεν τελειώνει, για να ηρεμήσουν και αυτοί επιτέλους.
Αυτό είναι το αποτύπωμα μου στον κόσμο? 
Σε αυτό τον κόσμο θα έρθουν τα παιδιά μου? Έγιναν οι τρελοί καλύτεροι όλων? 
Προτιμούμε έναν τρελό από έναν απλά πεθαμένο στον κόσμο των ζωντανών νεκρών.
Είχα σταματήσει να κλείνω τα παράθυρα μου και αντιμετώπιζα τις σκιές με θάρρος!
Δημιουργούσα εγώ σκιές, για να μη φοβάμαι τις ξένες! 
Άνοιξα την ψυχή μου με αυτοπεποίθηση, γιατί φοβόμουν να με κρυφοκοιτάζουν.
Σήμερα το βράδυ όμως θα κοιμηθώ με τα παράθυρα μου κλειστά.

Κρίμα, πάει πολύς καιρός από τότε…"


Ψάχνουμε, αναζητούμε τα αυτονόητα. 
Χωρίς ανοίγματα στους τοίχους μας, χωρίς λύση στο τώρα μας. 
Παραληρούμε και κλείνουμε.

Και γύρω μας οι σκορπιοί αναζητούν
- και βρίσκουν τους βατράχους τους.

* των Θάνου Αθανασιάδη & ανωνύμου κατ' επιλογήν

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Αντί *



Ο φίλος μου το είπε όσο πιο απλά μπορούσε:
«Δε μπορώ να κάνω τίποτε, το αφήνω στην τύχη του». 

Ήταν δεξιός, σήμερα δεν ξέρω τι λέει κι ο ίδιος στον εαυτό του ότι είναι. Ήταν Μητσοτακικός, ακραιφνής μάλιστα. Και βασιλικούς είχε η παρέα, και μετριοπαθείς και ΠΑ.ΣΟ.Κ.ους. 

Κι εμένα είχε, που με λέγανε κουμμούνι – και δεν ήμουν.

Εγώ γελούσα. Ούτε τα φράγκα τους είχα, ούτε τη δύναμη της πλάτης των μπαμπάδων και των μαμάδων. 

Εργαζόμουν – και ήμουν και φοιτητής. Κι ο μπαμπάς μου από πάνω γέλαγε, τι τα έκανα τόσα λεφτά που περνούσαν από τα χέρια μου.

Δεν πίστεψα στον κομμουνισμό. Είχα μια σημαδιακή συζήτηση το ’83 με ένα φίλο που σήμερα είναι καθηγητής στην Οξφόρδη. Εκείνος μου είχε αποδομήσει πρώτος το σοβιετικό πρότυπο. 

Μου προανήγγειλε τότε, μάλιστα, και την πτώση του κομμουνισμού μέσα στη δεκαετία, όπερ και εγένετο, δηλαδή.

Πάντως εγώ  δ ε ν  ήμουν δεξιός, ούτε ΠΑ.ΣΟ.Κ.ος ούτε κομμουνιστής. Αλλά τότε δεν ήξερα και τι ακριβώς ήμουν.

«Αντί» ένιωθα.

Αντιδεξιός, αντιΠΑ.ΣΟ.Κ.ος, αντικομμουνιστής. 

Και όλα τα μειονοτικά εξαμβλώματα που διεκδικούσαν να εισπράξουν από τη νεανική μου αντιδραστική στάση, μια αίσθηση μου έδιναν: των παρατρεχάμενων εκβιαστούληδων, οι οποίοι κρέμονταν από το «χαρτί». 

Το χαρτί που έκαιγε έναν δεξιό, έναν ΠΑ.ΣΟ.Κ.ο, έναν κουκουέ. 

Το χαρτί της βόλεψης. 

Όλοι οι ΔΗΜ.ΑΡ.ίτες βολεύτηκαν έτσι, ωραία φάση. Έκανες σκοπό της ζωής σου να πετύχεις το χαρτί που αυτομάτως σε έθετε στη θεσούλα της επιλογής σου. Παλαιά πρακτική και δοκιμασμένη.

Έως τη στιγμή που συνωστίσθηκαν όλα αυτά τα παλικάρια στις θέσεις – κλειδιά και εισέβαλαν οι εκσυγχρονιστές.

Οι εκσυγχρονιστές δεν κρύφτηκαν.
Σε πείσμα και σε αντίθεση με όσα λέγονται σήμερα, κανείς δεν έκρυψε τους σκοπούς του. 
Δήλωσαν ευθαρσώς ότι σκοπός τους ήταν η προσωπική τους ευμάρεια. 
Όλοι οι εκσυγχρονιστές θέλησαν να γίνουν πλούσιοι και να κυβερνάνε φτωχούς. 

Αυτό το πέτυχαν.

Είναι ανόητο να θεωρήσει κάποιος ότι οι σκοποί ήσαν κρυφοί. 

Όταν έφτασε να σου λέει ένας παλιός της γενιάς του Πολυτεχνείου: «τέρμα το άσυλο και τα κωλόπαιδα που είναι ‘κει μέσα», δεν υπήρχε κάτι πιο απλό να πει. 

Όταν σου την έλεγε κάθε ΠΑ.ΣΟ.Κ.ος που δεν το βούλωνες μπροστά στα καραγκιοζιλίκια του Σημίτη και τα σκηνικά με τους Γερμανούς και τις μίζες τους, ένα πράγμα ήταν προφανές: Όλοι θα τα έπαιρναν, ό,τι κι αν έλεγες. Όλοι οι ΠΑ.ΣΟ.ΚΟ.οι δηλαδή, γιατί οι δεξιοί τα έπαιρναν λόγω καταγωγής και θέσης.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος παραλογισμός, αυτό έλεγα τότε και αυτό λέω ακόμη και τώρα, από να αναζητάς τη σωτηρία του φτωχού στον πλούσιο. 

Δηλαδή τι να κάνει ο πλούσιος; 
Να σε κάνει σαν κι αυτόν; 

Κι αν γίνουμε όλοι πλούσιοι, ποιος θα δουλέψει στα εργοστάσια και τα μαγαζιά, ποιος θα γίνει υπαλληλάκος, ποιος θα γίνει μεροκαματιάρης, ποιος θα στελεχώσει τα σκληρά σώματα ασφαλείας, ποιος θα πάει οικοδομή, ποιος θα γίνει χαφιές, ποιος θα δεχτεί το λάδωμα; 

Τέλος πάντων, εγώ κουμμούνι δεν υπήρξα ποτέ, πλούσιος δεν ήμουν, για να είμαι δεξιός (αφού δεν ήμουν χαζοφτωχοδεξιός), ΠΑ.ΣΟ.Κ.ος δεν έγινα, γιατί με χάλαγε πολύ να κλέβω μπροστά στα μάτια του άλλου και να του τη λέω κιόλας. 

Αλλά και από έλλειψη ταυτότητας δεν έπασχα, εν τέλει.

Αφού η συγκυρία και η τύχη μου έδωσε τη δυνατότητα να εξαρτώμαι κατά το δυνατόν ελάχιστα (λέμε τώρα) από τον κρατικό μηχανισμό και απεγκλωβίστηκα και από την υπαλληλική σχέση (στην οποία επίσης έτυχα καλών εργοδοτών), έμεινε σε μένα και η επιλογή του ρόλου.

Επέλεξα να σταθώ απέναντι στους εκσυγχρονιστές.
Αυτοί δεν είναι οι παλαιοί ΠΑ.ΣΟ.Κ.οι, τα γραφικά απολειφάδια ούτε οι κουτοδεξιοί της ΕΡΕ. 

Δεν είναι τίποτε άλλο, παρά πλούσιοι με κυνική στάση απέναντι στους φτωχούς: Άσπροι, μαύροι, κίτρινοι, όλοι λογιζόμενοι ως εργατική δύναμη. Φτωχή εργατική δύναμη, φτηνή εργατική δύναμη.

Ναι, αλλά η αστική τάξη (χα χα, ούτε «sic» δε μπορώ να γράψω!) του Ελλαδιστάν, ούτε τόσο φτωχή ήταν (με τους μαύρους ή κίτρινους όρους), ούτε τόσο εξαθλιωμένη. 

Τέλος πάντων, κουρελήδες στους δρόμους δεν έβλεπες, άμα σε σκότωνε κανείς για κάτω από πενηντοχίλιαρο, οι άλλοι φυλακόβιοι τον έκαναν ρόμπα – λογιζόταν ψιλικατζής. 

Όταν κάποιος (όλοι δηλαδή) παραπονιόταν ότι «δεν υπάρχει δουλειά, δε βγαίνει το χρήμα», εννοούσε ότι είχε στην άκρη κανά κατοστάρι χιλιάρικα (απεδείχθη ότι, τις περισσότερες φορές, είχε πάνω από πεντακόσια).

Οι εκσυγχρονιστές το γνώριζαν αυτό
Ήξεραν καλά πού, από πού, πόσα και πώς. 

Ήταν σχεδόν γελοίο: 
Τα μοίρασαν, ουσιαστικά τα έκρυψαν, τα φύλαξαν στις τσέπες των πολιτών

Από κει τα παίρνουν τώρα – και παίρνει η μπάλα και κάτι αχρηστους φτωχούς, μηδενικά και ρετάλια, μάζες, για τις οποίες δεν πρέπει να απασχολούν το μυαλό τους και να ξοδεύουν τη φαιά τους ουσία κάτι τύποι σοβαροί και σπουδαίοι και πλούσιοι, όπως ο κυρ – Γιάννης ο στούρνος.

Οι εκσυγχρονιστές έτρωγαν με χρυσά κουτάλια, αλλά δεν τον ένοιαζε τον κουτό που είχε την τσέπη γεμάτη, με φράγκα που είχε κονομήσει, ένας Θεός ξέρει πώς. 

Στ’ αλήθεια, εκείνος ο ανεκδιήγητος, ο Πάγκαλος, αυτό εν τέλει είπε: «Μαζί τα φάγαμε», μεταφρασμένο εις «έφαγα εγώ τα άντερά μου, έφαγες κι εσύ όμως, κάτω από το τραπέζι, επειδή εγώ ήμουν απασχολημένος να τρώω και δε σου έδινα σημασία, καθώς βουτούσες το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι».

Ποιοι όμως αποτελούσαν και συνεχίζουν να αποτελούν τον εχθρό μου; 
Για να το πω πιο εκλεπτυσμένα, τι θα πει «στέκομαι απέναντι»; 

Και εν τέλει, ποιος στεκόταν απέναντι; 

Εγώ, ο κανένας, απέναντι στους κυρίους και τις κυρίες της Λέσχης. Φαιδρόν.

Κι έγινε φαιδρότερο. 
Διότι δικαιώθηκα, και δη με τον άσχημο τρόπο.

Ήρθε το 2008, έφερε μαζί του τη σκληρότερη περίοδο της ζωής των περισσοτέρων από εμάς. Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι οι γέροντες και η Γενιά του Πολυτεχνείου πέρασαν σκληρότερα, φτωχότερα και πιο «θανατηφόρα». Θα συμφωνήσω για τους πρώτους, θα διαφωνήσω για τους δεύτερους. 

Όποιος πολέμησε το ’40, ήταν 20άρης έως και 30άρης. Αυτό σήμερα τον τοποθετεί στις χρυσές εφεδρείες, βρίσκεται δηλαδή στην ηλικία των 90 ετών και πλέον. 
Χωρίς να θέλω να παρακάμψω την κρίση περί τη μοίρα του πλήρως ανήμπορου γέροντα, μένω με την εντύπωση ότι το πληθυσμιακό του ποσοστό δεν υπερβαίνει το 0,5% του ελληνικού λαού – και πάλι μιλάμε για τάξη των πενήντα χιλιάδων ανθρώπων, μια πόλη δηλαδή, εάν έχω δίκιο στην εικασία. 

Αλλά μπορεί να είναι και 0,05%, δηλαδή 500 άνθρωποι. Τι διαφορά κάνει αυτό; Καμία, κατά τη γνώμη μου.
Ανθρώπινες ψυχές, οι οποίες πάλεψαν με μεγαλύτερα θεριά από αυτά που εγώ πρέπει να πολεμήσω. 

Ηττημένοι, νικητές, δειλοί και ήρωες, άνθρωποι όλοι.
Σε μια μοίρα, για την οποία άλλη γενιά φταίει, άλλη γενιά αμάρτησε. 
Θα ήταν δυνατόν, δηλαδή, να ασχοληθεί κοτζάμ Πρωθυπουργός με ρετάλια, από τη στιγμή μάλιστα που η δική του λεβεντογέννα Πατρίς ώδινεν μόνο δωσίλογους και έτεκεν μόνον δεξιούς;

Αλλά οι άλλοι; Αυτή η Γενιά του Πολυτεχνείου; Αυτά τα φτιαγμένα παιδιά; 
Οι ίδιοι άνθρωποι που στελέχωσαν ό,τι βρίσκεται σήμερα γύρω μας;

«Τι να έκαναν», θα αναρωτηθεί – και δικαίως – ο καλόπιστος παρατηρητής.

Μεγάλη και σπουδαία ερώτηση. 
Μπροστά στην κατσαρόλα ένας, μόνος του, περιμένει τους άλλους, να φάνε όλοι μαζί; 
Όχι πολύ πιθανόν.

Αλλά εδώ δεν έγινε έτσι. Εδώ τα παιδιά παράτησαν την κατσαρόλα, επειδή τεμπέλιασαν, επειδή βαρέθηκαν, επειδή έπαιζαν PS3, επειδή έτσι ήταν πιο εύκολο, πιο ξεκούραστο, βρε αδερφέ. 

Κάποιος έκανε το μάγειρα, κάποιος εκσυγχρονιστής. 

Οι δεξιοί είχαν το δικό τους τραπέζι, οι κουκουέδες τρώγανε σε τάβλες.

Ήρθε το 2008 και όλοι είπαν «θα περάσει».

Ήρθε το 2009 και όλοι σκιάχτηκαν, επειδή άρχισαν να τρων απ’ τα έτοιμα.

Ήρθε το 2010 και έτρεξαν να βγάλουν τα λεφτά έξω. Τα αποκούμπια. Πενήντα, εκατό εκατομμύρια ο καθένας. Ψιλοπράγματα, για μια ώρα ανάγκης. 
Κι άρχισαν να τρέμουν ποιος θα τους τσακώσει.

Και δεν τους τσάκωσε κανείς. Και δεν τους κυνήγησε κανείς. Μόνο που άρχισαν κάτι παράδοξα, τα οποία ενέτειναν μεν το φόβο, αλλά ουσιαστικό αντίκρυσμα δεν είχαν. 

Οι δεξιοί έκαναν τη δουλειά τους. Οι ΠΑ.ΣΟ.Κ.οι εξαφανίστηκαν μέσα στο χάος. Οι κουκουέδες καταποντίστηκαν. Εμφανίστηκαν και τα γνωστά κοράκια, οι ΔΗΜ.ΑΡ.ίτες, και συνέχισαν το παλιό τροπάρι με τους εκβιασμούς και τις βολεψιές.

Όλοι εμπλοκή. Όλοι λιγότερα. Όλοι φοβισμένοι. Κάποιοι άρχισαν και να πηδάνε από τα μπαλκόνια. Δεν περίμεναν λίγο, λέω εγώ, να δούνε ότι η ξεφτίλα δεν έχει τέλος, ότι τζάμπα πήδηξαν; Αλλά είναι αλλιώς, όταν χτυπάει τη δική σου πόρτα. Είναι αλλιώς.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά πέρασε ο καιρός. Ήρθαν και οι εκλογές, διορθώθηκαν και τα αποτελέσματα, ώστε να επιτευχθεί το ευκταίον, το βούλωσαν και όλοι σχετικά με το ζήτημα, βόηθησαν και οι αλλοπαρμένοι, οι οποίοι τόνωσαν την πεποίθηση ότι η χώρα κατοικείται από ηλίθιους, και φτάσαμε στο σήμερα.

Και σήμερα ο φίλος μου μου λέει ότι δε μπορεί να κάνει τίποτε και ότι το αφήνει στην τύχη του. 

Ο παλιός μου φίλος που ήταν δεξιός και σήμερα δεν ξέρει τι είναι.

Εγώ και σήμερα πάντως ξέρω τι είμαι. 
Εγώ είμαι αντί. 
Αντιεκσυγχρονιστής.
ΑντιΠΑ.ΣΟ.Κ.ος.
Αντιδεξιός.
Αντικουκουές.
ΑντιΔΗΜ.ΑΡ.ίτης δε χρειάζεται να είμαι, αυτούς θα τους φάνε οι δικοί τους, αλλά είμαι και τέτοιο, επειδή έτσι γουστάρω.

Όλοι τον βαριούνται τον εκβιασμό κάποια στιγμή και αυτό το παραμύθι τελείωσε.

Σήμερα εγώ ξέρω ότι η λύση είναι η αντί – θέση, κόντρα στη στάση του φίλου μου. 

Ξέρω ότι δεν ωφελεί να περιμένω τον πλούσιο να με ελεήσει, ότι δεν πρέπει να κάθομαι με σταυρωμένα χέρια, επειδή πέντε - δέκα φίλοι μου έτυχε να κάνουν τη στραβή.
Αυτό ήταν παλιά. Τώρα δεν έχει σημασία. 

Σήμερα σημασία έχει να πείσω το φίλο μου, να πείσω καθέναν που ξέρω, να πάει να ψηφίσει, να κοπεί η αποχή. 

Να πείσω καθέναν που ξέρω, να σταματήσει να περιμένει. 

Να τον πείσω να σταματήσει να νιώθει εγκλωβισμένος. 

Ξέρω ότι θα βρω χαζούς στο διάβα. 
Ξέρω ότι θα βρω κολλημένους. 
Ξέρω ότι θα νιώσω μίσος και αντίδραση. 
Και δε με νοιάζει. 
Γιατί ξέρω ότι έχω δίκιο και ότι αυτή είναι η μόνη λύση.

Υ.Γ. Στα δεκάξι μου, κάποιοι φίλοι μου είχαν κολλήσει το παρατσούκλι Frank Zappa. Ο Φρανκ λοιπόν είχε ένα τραγούδι που πολύ μου άρεσε, ανάμεσα στα άλλα: “Dont eat the yellow snow” είναι ο τίτλος του. Αυτά.


* του Θάνου Αθανασιάδη


Διαβάστε Περισσότερα »