No fun*

I ask that you vote for immediate elections in Greece. There is a false statement that we need to overcome: The two remaining Greek co-governing parties claim that we don't want, nor need, elections.

Is this true? I believe that 1,000,000 signatures under this petition will convince everyone that it's not.

We need elections now.

A rough 25% of Greek citizens insist on conniving about our current Government's true intentions. The rest are hostages of false pre-elections announcements and declarations of national debt renegotiation with EU and IMF, that were altered and/or forgotten the very next day, causing the avalanche effect to fall upon on the whole of our country.

This is no game any more.

This calls for the voice of the people.

http://www.avaaz.org/en/petition/I_need_1000000_signatures_stating_that_the_Greek_Government_have_to_go_on_elections/?rc=fb&pv=4

Ζητώ να συνυπογράψετε υπέρ της άμεσης διενέργειας εθνικών εκλογών.

Υφίσταται μια ψευδής δήλωση, η οποία είναι αναγκαίο να υπερκεραστεί:

Τα δύο εναπομείναντα συγκυβερνώντα κόμματα ισχυρίζονται ότι ως λαός δεν επιθυμούμε - ούτε χρειαζόμαστε - εκλογές.

Είναι τούτο αληθές; Πιστεύω ότι ένα εκατομμύριο υπογραφές κάτω από αυτήν την παράκληση θα πείσουν τους πάντες για το αντίθετο.

Πιθανότατα μόλις το 25% των Ελλήνων πολιτών επιμένουν να εθελοτυφλούν σχετικά με τις πραγματικές προθέσεις της παρούσας Κυβέρνησης. Οι υπόλοιποι είμαστε όμηροι ψευδών προεκλογικών ανακοινώσεων και δηλώσεων περί επαναδιαπραγμάτευσης του εθνικού χρέους με την ΕΕ και το ΔΝΤ, οι οποίες αλλοιώθηκαν και/ή ξεχάστηκαν την επομένη ημέρα, προκαλώντας το φαινόμενο της χιονοστιβάδας επί του συνόλου της Χώρας.

Δεν είναι πλέον παιχνίδι.

Χρειαζόμαστε εκλογές τώρα.

*by Thanos Athanassiadis  - του Θάνου Αθανασιάδη

Διαβάστε Περισσότερα »

Όχι για πολύ ακόμη*

Ο ελληνικός λαός τα 4 τελευταία χρόνια έχει υποστεί μια λυσσαλέα επίθεση από τις μνημονιακές κυβερνήσεις της νεοφιλελεύθερης οικονομικής σκέψης, η οποία επιθυμεί τη μετατόπιση του ποσοστού 80-20 στο 99-1, ως αναλογία φτωχών - πλούσιων.

Στο διάστημα αυτών των τεσσάρων ετών ο ελληνικός λαός δεν είχε σε κάτι να ελπίζει από την εκτελεστική εξουσία, αφού αυτή ήταν απόλυτα πιστή στην τρόικα και τις επιταγές της.

Δεν είχε κάτι να ελπίζει ούτε από τη νομοθετική εξουσία, αφού αυτή είχε αντικατασταθεί στην αρχή από την υπογραφή του Παπακωνσταντίνου και στη συνέχεια από τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που εξέδιδε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με το αιτιολογικό της άτυπης έκτακτης ανάγκης, αιτιολογικό που είχε προκύψει από την απόφαση του ΣτΕ στην υπόθεση με το χαράτσι.

Δεν είχε να ελπίζει από το στρατό, αφού η καλπάζουσα συζήτηση περί Χρυσής Αυγής ξύπνησε στη σκέψη πολλών ότι ο στρατός θα κάνει Χούντα, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι αυτοί να «οπισθοχωρήσουν» και να σιωπήσουν.

Δεν είχε να ελπίζει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αφού, με δικαιολογία τις ελάχιστες αρμοδιότητες που αυτός έχει, δεν του έμενε παρά μόνο η παραίτηση σε περίπτωση διαφοροποίησης από τις κυβερνητικές αποφάσεις. Άρα θα ήταν αυτός που θα φορτωνόταν την ιστορική ευθύνη της ελληνικής χρεοκοπίας, θα ήταν αυτός, δηλαδή, ο μουτζούρης.

Δεν είχε να ελπίζει ούτε από τη δικαστική εξουσία, η οποία δεν στάθηκε δίπλα του, παρά μόνο σε λίγες περιπτώσεις που σχετίζονταν με δάνεια υπερχρεωμένων νοικοκυριών. Ακόμη όμως και στην περίπτωση αυτή τα θετικά σχόλια πήγαιναν στους λίγους έντιμους δικαστές και όχι στο δικαστικό σώμα ή τα ανώτερα κλιμάκιά του.

Τι του έμεινε επομένως του ελληνικού λαού;

Τα ΜΜΕ;

Ούτε αυτά ήταν με το μέρος του. Τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια έπαιζαν απροκάλυπτα υπέρ των μνημονίων. Ακόμη όμως και η ΕΡΤ ήταν κατευθυνόμενη. Η ΕΡΤ όμως είχε υποχρέωση να φιλοξενεί όλες τις απόψεις και τα κόμματα με κριτήριο τον χρόνο προβολής και όχι το συμφέρον των καναλαρχών. Αυτό σημαίνει ότι ο έλεγχος της ΕΡΤ από την κυβέρνηση ήταν μεν μεγάλος, αλλά όχι απόλυτος.

Ειδικά αν επρόκειτο να γίνουν εκλογές ή να συζητηθεί η συνταγματική αναθεώρηση ή να παρουσιαστούν όλα τα γεγονότα.

Μέσα από το κλείσιμό της επιχειρήθηκε ο έλεγχος στο πρόγραμμα να αποκτήσει δομικό χαρακτήρα. Όταν στην νέα ΕΡΤ θα έλεγχε η κυβέρνηση την διάρθρωσή της, δεν θα χρειαζόταν να ελέγχει το τι μεταδίδει, αφού η μετάδοση θα ελεγχόταν από τη νέα δομή.

Είναι όμως έτσι ακριβώς τα πράγματα; Πιστεύω ότι αυτή είναι η εικόνα, για την οποία τα τελευταία χρόνια μας έπεισαν ότι ισχύει.

Ο στρατός με δηλώσεις του τάσσεται ενάντια στον φασισμό της Χρυσής Αυγής και υπέρ της Εθνικής κυριαρχίας. Αρκεί να προσέξει κανείς τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των ένστολων, αλλά και των απόστρατων, για να πειστεί σχετικά με τους μισθούς, το ασφαλιστικό, τις Σκουριές και πρόσφατα για την ΕΡΤ. Οι διαμαρτυρίες τους παρουσιάστηκαν από τα ΜΜΕ ως αντίδραση μόνο οικονομικής φύσεως, αλλά δεν ήταν ακριβώς έτσι, αφού αντιδρούσαν στην εν γένει πολιτική της κυβέρνησης. Με απλά λόγια, βόλευε το σύστημα να τους παρουσιάζει ότι φωνάζουν για τα λεφτά. Ακόμη και έτσι όμως να είναι πού είναι το κακό;. Έπρεπε να πουν ναι στις περικοπές;

Η αστυνομία, και εννοώ τις ενώσεις των αστυνομικών λειτουργών, κατά καιρούς αντέδρασε στα οικονομικά μέτρα της κυβέρνηση, αντέδρασε στην υπεραστυνόμευση στις Σκουριές, όπου η Ελληνική Αστυνομία έχει μετατραπεί σε ιδιωτικό στρατό επιχειρηματικών συμφερόντων. Βολεύει όμως την κυβέρνηση να παρουσιάζεται η αστυνομία ως ΜΑΤ, ώστε να ταυτίζονται στη συνείδηση του ελληνικού λαού και να προκαλούν την απέχθειά του. Δεν ταυτίζονται.

Και φτάνουμε στους δικαστές και τις ενώσεις τους αλλά κυρίως τα διάφορα μορφώματά τους. Δηλαδή, εφετεία, πρωτοδικεία, Άρειος Πάγος, ελεγκτικό συνέδριο, Συμβούλιο της Επικρατείας. Ο ελληνικός λαός γνωρίζοντας ότι η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία, αλλά και τα ΜΜΕ, είναι εναντίον του, θα ήθελε να στηριχθεί στην δικαστική εξουσία για να πάρει θάρρος, να αντλήσει κουράγιο. Τι ρόλο όμως έπαιξε η δικαστική εξουσία κατά την περίοδο αυτή; Με ποιου το μέρος ήταν; Όλοι υποστηρίζουν ότι έπαιξε το παιχνίδι προς όφελος της κυβέρνησης εκδίδοντας αποφάσεις υπέρ της.

Δεν θα συμφωνήσουμε με όλους αυτούς. Υπήρξαν πάρα πολλές αποφάσεις υπέρ μεμονωμένων πολιτών αλλά, και το πιο σημαντικό, υπήρξαν πολλές αποφάσεις ενάντια εφαρμοζόμενων μνημονιακών μέτρων που δημιουργούν δεδικασμένο. Ακόμη και η απόφαση για τη νομιμοποίηση του χαρατσιού ήταν μια απόφαση που σήμερα μπορεί να αξιολογηθεί ως θετική για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, αφού στο σκεπτικό της έκανε λόγο για άτυπη έκτακτη ανάγκη και για διετή χρονικό περιορισμό εφαρμογής του μέτρου. Η κυβέρνηση, μέσω του ελεγχόμενου Τύπου, τα γνωστά δηλαδή πληρωμένα παπαγαλάκια, τα κουκούλωσε όλα παρουσιάζοντας τους δικαστές ως φωνασκούντες για τα λεφτά τους. Και κάτι ακόμη. Οι αποφάσεις των δικαστών δεν ανατρέπουν άμεσα την πραγματικότητα αλλά απαιτείται να περάσει λίγος χρόνος, για να φανούν οι απώτερες ευεργετικές τους συνέπειες. Επίσης, για να φανούν αυτές, θα πρέπει πολίτες, φορείς, κόμματα να προσφύγουν στη δικαιοσύνη για να διεκδικήσουν τα θετικά αποτελέσματα των αποφάσεων. Σε ορισμένες περιπτώσεις κάτι τέτοιο έγινε, σε πολλές άλλες δεν έγινε όπως έπρεπε, ή έγινε καθυστερημένα. Σε όσες ωστόσο έγινε, χρειάστηκε χρόνος για να αποδώσουν τα αναμενόμενα.

Αυτό που υποστηρίζουμε, με απλά λόγια, είναι το εξής: αν συνειδητοποιήσει ο ελληνικός λαός ότι η δικαιοσύνη υπάρχει, είναι ανεξάρτητη, είναι με το μέρος του και θα τον προστατεύσει από τις διώξεις (οικονομικές, ποινικές), τότε θα ενεργοποιηθεί. Πιστεύουμε ότι στους δικαστές μπορεί να βρει την ελπίδα για το αύριο. Τους άλλους τους έχει ξεγραμμένους. Μαζί με αυτούς (τους δικαστές), αν λάβουν θέση υπέρ των συμφερόντων του ελληνικού λαού, θα ταχθεί και ο στρατός και η αστυνομία.

Λαός, στρατός, αστυνομία με μπροστάρη τους δικαστές κερδίζουν το παιχνίδι της ανατροπής. Αυτοί που θα είναι απέναντι θα είναι ελάχιστοι και θα ηττηθούν.

Ένας ολόκληρος λαός, με αφορμή την προσφυγή της ΠΟΣΠΕΡΤ για το μαύρο στην ΕΡΤ, περιμένει.

Ένας ολόκληρος λαός περιμένει εναγωνίως την απόφαση του ΣτΕ για την ΕΡΤ, απόφαση που μετατίθεται από μέρα σε μέρα.

Ένας ολόκληρος λαός περιμένει, προσδοκά ότι, έστω και την τελευταία στιγμή, η Δικαιοσύνη θα σταθεί δίπλα στη Δημοκρατία και θα την στηρίξει.

Ένας ολόκληρος λαός περιμένει ότι η Δικαιοσύνη θα υπηρετήσει το Σύνταγμα και θα επαναφέρει τη νομιμότητα.

Ένας ολόκληρος λαός περιμένει και πιστεύει ότι η Δικαστές θα αποδώσουν Δικαιοσύνη στο όνομα του Λαού για τον Λαό.

Ένας ολόκληρος λαός περιμένει να κρατηθεί από την δικαστική εξουσία και να τον σπρώξουν μπροστά αφού οι άλλες δύο τον βουλιάζουν στο μαύρο του χθες και του φασισμού.

Ένας ολόκληρος λαός περιμένει ελπίζοντας ότι το Αύριο δεν θα είναι σαν σήμερα.

Ένας ολόκληρος λαός περιμένει να μην είναι αύριο αργά.

Ένας ολόκληρος λαός περιμένει να αποδώσει Δικαιοσύνη.

Ένας ολόκληρος λαός περιμένει... όχι για πολύ ακόμη.

* των Κωνσταντίνου Νάκκα & Θάνου Αθανασιάδη

Διαβάστε Περισσότερα »

Το έλεγε ο Χριστός, ρε ηλίθιoi*

Γελούσα με τα λαμόγια που λυμαίνονται τον τόπο μου. Σκεπτόμουν ότι θα τους πάρουν με τις πέτρες, ότι το αποτέλεσμα των εκλογών θα γυρνούσε μπούμερανγκ. Ότι θα ξεμπροστιάζονταν, πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις.

Είχα δίκιο, αλλά όχι σε όλα.

Ακόμη να τους πάρουν με τις πέτρες.

Έχουν περάσει 45 χρόνια από την πλάτη μου. Και αυτούς και τη δημόσια τηλεόραση την έχω πληρώσει χρυσή, εν γνώσει μου. Αναγκαίο κακό καλό. Ένας συρφετός από τενεκέδες με διοίκησε, ένας συρφετός από τενεκέδες τους στήριξε επικοινωνιακά και έχει περάσει από κει μέσα. Αλλά το μαγαζί αυτό το έχω αγορασμένο και πληρωμένο μέχρι την τελευταία κάμερα, μέχρι το τελευταίο μόνιτορ. Άρα είναι δικό μου. Εγώ πρέπει να αποφασίσω τι θα το κάνω. Κι εγώ αποφασίζω να το δουλεύω για πάντα, κι ας γνωρίζω τι έχει συμβεί εκεί μέσα.

Ένας φίλος το είπε σωστά: "Είναι η Δημοκρατία, ηλίθιε". Το δανείζομαι και συντάσσομαι. Η τελευταία φουρνιά είναι οι χειρότεροι. Αγράμματοι, αρριβίστες, μνησίκακοι πλούσιοι, κενοί δημιουργικής σκέψης,  διορισμένα κομματόσκυλα, μπλε και πράσινα ντουβάρια, ωφελιμιστές, υπολογιστές, συγκαλύπτες,  δοτοί, αποκρύπτες, όλα τα παράγωγα με κατάληξη εις -ίσκοι. Αλλά γνωρίζω καλά ότι ο λόγος που τάχα μου πρέπει αυτό το μαγαζί να κλείσει, είναι για να μην τολμήσει κανείς να κουνηθεί, όταν θα έρθει η ώρα των υπολοίπων. 

Πάνε να με παίξουν με τους δικούς τους, για να νομίσω ότι τάχα μου λειτουργούν με γνώμονα το κοινό καλό. Για να το καταπιώ και να με διοικήσουν υποταγμένο και κορόιδο.

Αλλά εγώ βαρέθηκα πια. Και αρνούμαι να διοικηθώ από την τάξη των μνησίκακων πονηρών, των αγραμμάτων δοτών τενεκέδων. Αρνούμαι να υπηρετήσω άλλο υπό την ηγεσία του γερμανόφιλου  συρφετού. Γιατί εγώ και ο Γερμανός είμαστε εχθροί.

Εγώ και ο γερμανόφιλος, ο υποτακτικός του Γερμανού, είμαστε εχθροί.

Not on my watch – όχι στη σκοπιά μου λένε οι κολλημένοι στρατόκαβλοι. Αλλά από αυτόν τον "κολλημένο στρατόκαβλο" δεν περνάει τίποτε, εκτός κι αν τον φας με χωσία. Δε με νοιάζει πώς έγινε πια. Υπήρξα συνένοχος – με την ευρεία έννοια του όρου. Ανέχτηκα κάφρους, τομάρια, γλύφτες, μάζες. Δεν κατήγγειλα κανέναν. Τα λέγαμε μεταξύ μας, δυο φίλοι, τρεις φίλοι, μια παρέα. Όχι παραέξω. Από ελιτισμό. Από υπερηφάνεια. Από: «Εμείς χαφιέδες δε θα γίνουμε ποτέ». Από βλακώδη (;) επιθυμία να αποστασιοποιηθούμε από τη μάζα και τα καθήκια που την καθοδηγούν.

Και η μάζα μας εκδικήθηκε, σαν φυτό που βλάστησε σαρκοβόρα.

Ο λαός, ο λαός, ο λαός. Μια πιπίλα, χίλια στόματα να γλύφουν.

Δέκα εκατομμύρια ηλίθιοι κι εσύ είσαι ο έξυπνος κι α αποστασιοποιημένος;

Λάθος.  Σου και Μου και Μας.

Ο ηλίθιος έχει γνώση των ελλείψεών του. Έχει ένστικτο αυτοσυντήρησης. Ποταπό; Όχι δα. Ορμέφυτο, αυτή είναι η σωστή λέξη. Ο ηλίθιος γίνεται μάζα, για να υπερκεράσει το «πρόβλημα» των έξυπνων, να μη νιώθει ντροπιασμένος που είναι «λίγος» Ο έξυπνος δεν το νιώθει έτσι, αλλά αυτό δεν είναι το ζήτημα. Το ζήτημα είναι ότι, πατώντας σε αυτό ακριβώς πάνω, οι πονηροί χειραγωγούν τη μάζα των ηλιθίων.

Οι πονηροί σιχαίνονται και μισούν τους έξυπνους πιο πολύ από ό,τι οι ηλίθιοι. Γιατί; Γιατί έχει η γάτα ένα αυτί.

Γιατί οι πονηροί ζουν με το φόβο – που γίνεται μίσος – ότι οι έξυπνοι θα ξυπνήσουν τους ηλίθιους.

Είναι τρομερό αυτό. Ο ηλίθιος μπορεί να κοπιάσει λιγότερο, να πετύχει περισσότερα, να ευημερήσει, εάν διοικείται από έξυπνους. Αλλά δεν το ξέρει. Και δεν το ξέρει, επειδή ο πονηρός έχει ρόλο – και λόγο – να τον αφήσει στην τύφλα του, είδος προς εκμετάλλευση.

Ο πονηρός τι ρόλο έχει σε όλα αυτά; Δεν αποδέχεται να διοικηθεί, επειδή αυτό σημαίνει ότι θα μπει στην ίδια κατηγορία με τους ηλίθιους – και αυτό δεν το ανέχεται. Δεν αποδέχεται τους έξυπνους από το μίσος που λέγαμε. Ψάχνει δαιμονιωδώς τρόπο να αποφύγει τη δουλειά, ψάχνει τρόπο να χειραγωγήσει τους ηλίθιους και ο μόνος τρόπος που υπάρχει είναι να διαβάλει τους έξυπνους.

Οι έξυπνοι πάλι έχουν άλλο κακό – είναι μεγαλόψυχοι.

Ο Χριστός ήταν μεγαλόψυχος. Κατέληξε στο σταυρό. «Βοηθάτε αλλήλους».

Σιγά μην το κάνει αυτό ο πονηρός Φαρισαίος.

Σιγά μην το κάνει ο βρωμερός Τελώνης.

Τους μαστίγωσε ο Χριστός αυτούς τους αλιτήριους υποκριτές. 

Κι εκείνοι τον εκδικήθηκαν με το σταυρό.  

Έτσι πάει ο κόσμος από καταβολής του. Δε νομίζω ότι 10.000 χρόνια εξελικτικής και 2.000 χρόνια ταχαμουτζίδικου Χριστιανισμού άλλαξαν και πολύ το πεδίο εφαρμογής των παραπάνω.  

Και τώρα βρισκόμαστε σε σημείο καμπής. Για μια ακόμη φορά στην Ιστορία, για πρώτη φορά στη ζωή των 45άρηδων, όπως εγώ.

Και έχουν τρομάξει όλοι. Πολύ. Και οι ηλίθιοι έχουν μαζοποιηθεί πλήρως.

Και οι μέτριοι και οι απηυδισμένοι απέχουν. Και οι πονηροί κυβερνούν.

Κι οι έξυπνοι κοιμούνται, ελπίζοντας ότι η αποχαύνωση, η χειραγώγηση, η εφηρμοσμένη αγυρτεία, η τρομολαγνεία και η τρομοκρατία, η νόμιμη κρατική βία, ο φασισμός θα περάσουν και θα χαθούν. 

Κάτι σαν τη γρίππη που «θα φύγει μόνη της, θα κάνει τον κύκλο της και θα αφήσει και αντισώματα».

Τρίχες κατσαρές. Τίποτε δε θα περάσει μόνο του. Και δεν είναι ο δρόμος και η εκδήλωση διαμαρτυρίας που θα διώξει το συρφετό. Αυτά είναι κόλπα πεπαλαιωμένα. Μπορεί να έχουν χρησιμότητα, για να ξέρει ο κηφήνας ότι έρχεται η ώρα του, αλλά ο κηφήνας χέστηκε στην τελική, αφού ξέρει ότι οι πονηροί θα φροντίσουν να τον κρατήσουν στη θέση του, άχρηστο και κυνικά αδιάφορο.

Η μόνη χρήσιμη κίνηση είναι η γνώση των ηλιθίων. 

Να ξέρουν τα χειραγωγημένα, τυφλά, κουφά και μουγκά, ζώα ότι υπάρχει και τρόπος άλλος. Τρόπος να περάσουν καλύτερα. 

Τρόπος να μάθουν τα παιδιά τους γράμματα. 

Τρόπος να μην αυτοκτονεί κάθε μέρα κι από ένας, όλο και πιο δίπλα στην πόρτα τους. 

Τρόπος να μην αφήσουν τα κόκαλά τους στις ουρές των συσσιτίων.

Για να γίνει αυτό, δεν αρκεί να προγκάμε τους πονηρούς. Πρέπει να δείξουμε τον ωραίο δρόμο. Πρέπει να ξέρει ο ηλίθιος τι θα γίνει αν 24.000 ζώα έχουν για αφεντικό ένα έξυπνο άνθρωπο. Έναν τύπο που δε θα κοιτάξει την πάρτη του, αλλά τους 24.000 ηλίθιους που τον έβαλαν σε αυτήν τη θέση.

Όπως έβαλαν  - από ηλιθιότητα - και τον πονηρό, και το δοσίλογο, αυτόν που τους πουλάει σήμερα στεγνά, που τους αφήνει να πεθαίνουν σαν τα σκυλιά στα άδεια από φάρμακα, γιατρού και μηχανήματα κουφάρια που κάποτε λέγονταν νοσοκομεία. 

Όπως έβαλαν και την κότα με τα χρυσά αυγά. 

Όπως έβαλαν και την Αννούλα τη μετανοούσα, που τους έκλεισε τα σχολεία και τους παράτησε αγράμματους, να παν να γίνουν γκασταρμπάιτερ στον εχθρό, στη Γερμανία των φασιστών, πιατάδες και ζώα.

Σε αυτόν τον ατελή κόσμο γεννιέσαι με μυαλό, χωρίς μυαλό, με πονηριά, χωρίς πονηριά. Σε αυτόν τον κόσμο οι πονηροί θα εκμεταλλεύονται τους ηλίθιους και οι έξυπνοι, ή θα σφυράνε κλέφτικα, ή θα το παίρνουν απάνω τους, για να σωθεί ο κόσμος.

Κάθε φορά το σκοτάδι θα έρχεται ύπουλα, σιγά σιγά και με άτιμα μέσα θα σβήνει το φως. Κάθε φορά το φως θα τραβάει το διαόλό του, για να ξαναγίνει μέρα  - και να είναι άσπρη για όλους.

Χίλιους πονηρούς να σφάξεις, δέκα χιλιάδες θα βγαίνουν. Δεν είναι αυτός ο τρόπος. Και δεν ήταν ποτέ. Από την πέτρα ως την ατομική βόμβα, ποτέ το σφάξιμο δεν ήταν ο έξυπνος τρόπος.

Πολιτισμοί ολάκεροι χάθηκαν στο διάβα του Χρόνου. Ασσύριοι, Χετταίοι, Πέρσες, Αιγύπτιοι, Ρωμαίοι, Μογγόλοι, Ίνκας, Μάγια, ένας σωρός, πεντακόσιοι ντουνιάδες.

Τούτος εδώ ο Πολιτισμός, ο δικός μας, είναι στα πρόθυρα του αφανισμού. Μας λένε Ελληναράδες κάτι κόπροι. Μας λέει ομόσταυλους και συνδαιτημόνες του ο Πάγκαλος, ρε! Μας δουλεύει το παραπαίδι με τα κορόμηλα και η συνωστισμένη, η μεταννοήσασα μπιλντεμπέργκειος, ο γκαλιούρης, ο χοντρός και ο μουστάκιας. Τρώμε ξύλο από τους καράφλες τους κομπλεξικούς. Αυτοκτονούν οι διπλανοί μας από το θαύμα της ανάπτυξης του καρφάκια.

Κ α ι   δ ε ν   έ χ ο υ μ ε    τ ρ ό π ο ; ; ;

Ο μόνος τρόπος είναι η γνώση του ηλίθιου ότι θα περάσει καλύτερα με αφεντικό τον έξυπνο και καλό και όχι με το κάθαρμα, τον πονηρό.

Το έλεγε ο Χριστός, ρε ηλίθιοι. 

                                                                               

                                                                        * του Θάνου Αθανασιάδη

Διαβάστε Περισσότερα »

Δημοκρατική Συστράτευση - Argumentum e contrario*

Το κείμενο που ακολουθεί θα μπορούσε να είναι ένας διάλογος μεταξύ γραμματιζούμενων.

Ακαταλαβίστικα, από αυτά που σε κάνουν να μη θέλεις να ασχοληθείς.

Θα μπορούσαν δυο φίλοι να μιλήσουν έτσι;

Θα μπορούσαν να μιλήσουν έτσι δυο εχθροί, δυο πολιτικοί αντίπαλοι, δυο διαφωνούντες γενικώς; Μάλλον όχι. Εκτός κι αν ήταν γραμματιζούμενοι.

Πρέπει να έχουμε καταλάβει όλοι πια καλά ότι οι γραμματιζούμενοι δεν κυβερνάνε αυτήν τη χώρα.

Την κυβερνάνε οι λεφτάδες, οι τοκογλύφοι και τα γλυφτρόνια.

Όχι ότι οι γραμματιζούμενοι θα ήταν τίποτε καλύτερο. Αυτοί είναι κιοτήδες, στο πρώτο «μπου» θα το έβαζαν στα πόδια. 

Αλλά ένας χρόνος διακυβέρνησης της Χώρας από την τρικομματική κυβέρνηση συμπληρώνεται και μέσα σε ένα χρόνο έχουμε δει τρεις επιστρατεύσεις:

Την επιστράτευση των εργαζομένων στο Μετρό.

Την επιστράτευση των ναυτεργατών.

Την επιστράτευση των εκπαιδευτικών.

Και θα έλεγαν τώρα οι γραμματιζούμενοι – και σιγά μην καταλάβαινε κανείς:

Υποκείμενα επιστράτευσης είναι συγκεκριμένες επαγγελματικές κατηγορίες που διεκδίκησαν εντός των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων τους τα αιτήματα του κλάδου τους, κλιμακώνοντας την αντίδρασή τους εντός των συνταγματικών ορίων της αστικής μας Δημοκρατίας, ασκώντας το συνταγματικό δικαίωμα της απεργίας.

Ναι, όλα καλά, αλλά παρουσιάζουν και οι τρεις οι περιπτώσεις τα ίδια χαρακτηριστικά;

Τόσο οι εργαζόμενοι στο Μετρό όσο και οι ναυτεργάτες, φτωχολογιά και αγραμματοσύνη αγκαλιά, αφού οι συνελεύσεις τους είπαν: «δεν πάει άλλο», κατέληξαν να φτάσουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις.

Οι υπεύθυνοι των υπουργείων τους πήγαν στα δικαστήρια και εκεί κρίθηκαν  παράνομες ή μη.

Η Δικαιοσύνη, με τις αποφάσεις της λειτούργησε σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους Νόμους και απεφάνθη για το δίκαιο ή άδικο των αιτημάτων. Η Δημοκρατία, που στηρίζεται στη διάκριση των τριών εξουσιών -εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική- λειτούργησε, θα πουν οι γραμματιζούμενοι.

Οι εργαζόμενοι στο Μετρό και οι ναυτεργάτες δηλαδή πεινάνε νόμιμα

Και θα πουν οι γραμματιζούμενοι:

«Πρέπει, όμως, η επιστράτευση των εκπαιδευτικών να θεωρηθεί ως «μία ακόμη επιστράτευση», όπως όλες οι προηγούμενες»;

Παρουσιάζει η επιστράτευση των εκπαιδευτικών τα χαρακτηριστικά των προηγούμενων ή μήπως αποτελεί κάτι διαφορετικό, κάτι νέο, ένα υπόδειγμα-παράδειγμα προς μελλοντική εφαρμογή;

Οι αγράμματοι, κι αν δεν κατάλαβαν ακριβώς τι λένε οι από πάνω, θα πρέπει να σκεφτούν – σε αυτό ακριβώς το σημείο – ότι «μάλλον θα μας πάρει η μπάλα όλους».

Ποιο είναι το κύριο χαρακτηριστικό της πρόσφατης επιστράτευσης των εκπαιδευτικών που αποτελεί την ειδοποιό διαφορά της από τις προηγούμενες;

Οι εκπαιδευτικοί επιστρατεύτηκαν χωρίς να έχει αποφασιστεί απεργία, χωρίς να έχει τεθεί πρόταση απεργίας στις οργανώσεις τους.

Οι γραμματιζούμενοι θα πουν ότι οι εκπαιδευτικοί παρανόμως επιστρατεύτηκαν προληπτικά, επειδή θα συζητούσαν για πιθανή απεργιακή κινητοποίηση, επειδή θα ασκούσαν το δημοκρατικό τους δικαίωμα να αποφασίσουν στις συνελεύσεις τους για το αν θα ασκήσουν ή δεν θα ασκήσουν το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της απεργίας, δικαίωμα που προστατεύεται όχι μόνο από το ελληνικό δίκαιο αλλά και από το ευρωπαϊκό και το διεθνές.

Η επιστράτευση των εκπαιδευτικών από την κυβέρνηση θεωρείται από πολλούς έγκριτους συνταγματολόγους αλλά και δικηγορικούς συλλόγους ως αντισυνταγματική, ως πολιτική πρακτική που θέτει εν αμφιβόλω βασικά άρθρα του Συντάγματός μας.

Οι αγράμματοι θα πουν ότι έχουμε χούντα και να το βουλώσουμε καλύτερα, γιατί θα αρχίσει να πέφτει και ξύλο, άμα δε γίνει το γινάτι των λεφτάδων.

Η προληπτική επιστράτευση από μέρους της Κυβέρνησης, στο όνομα της «διασφάλισης Δημοσίου Αγαθού», ήτοι εν προκειμένω της ψυχικής υγείας των πανελλαδικώς εξεταζομένων μαθητών, είναι λόγος επαρκής σε μια Δημοκρατία ώστε να θέσει σε αμφισβήτηση την συνταγματικά προσδιορισμένη διάκριση των τριών εξουσιών (νομοθετική-εκτελεστική-δικαστική), διάκριση πυλώνα της Συνταγματικής μας Δημοκρατίας;

«Κάτσε τώρα», θα πει ο αγράμματος. «Μου λες ότι καλύτερα να κάνανε απεργία αυτοί που μου έφαγαν τα λεφτά τόσα χρόνια στα φροντιστήρια, για να βγάλουν κι από τις δύο μπάντες; Όχι, να δουλέψουν και να σκάσουν».

Μ ε γ ά λ η  Π α ρ έ ν θ ε σ η – για πάρτη σας μόνο, εσένα φίλε μεροκαματιάρη, που είπες αυτήν την κουβέντα κι εσένα, δάσκαλε, που την άκουσες και την κατάπιες και το βούλωσες:

Λέμε τώρα, παίζει σοβαρά απεργία των δασκάλων πάνω στις εξετάσεις, και δεν είναι στημένα όλα από κάτι συνδικα-λησταράδες που παίζουν την καρέκλα στο τάλαρο.

Και τρελαίνονται όλοι, «γαμώτο, τα παιδιά μας, με τους ψωριάρηδες, που μας τα τρώνε τόσον καιρό στα φροντιστήρια και εγώ το πληρώνω το κωλομάθημα και τώρα θα ξεσαλώσει τούτο πάλι και θα τα ξεχάσει και θα την πατήσει και θα καταλήξει μεροκαμαριάρης σαν κι εμένα και θα εξαρτά τη ζωή του από τον κερατά τον πλούσιο και δε θα δούμε μια άσπρη μέρα ούτε και τούτα ούτε και τα ‘γγόνια μας».

Και πάνε και οι δάσκαλοι και βγάζουν μια ανακοίνωση που να λέει:

«Για να μην ξεχάσουν τα παιδιά σας κι αυτά που ξέρουν, μέχρι να τελειώσει η απεργία μας, εμείς θα τους κάνουμε φροντιστηριακά μαθήματα δωρεάν, μπας και χωρέσει στο ξερό τους και κάτι τις παραπάνω και μπορέσουν να παλέψουν στα ίσα το γιο του πλούσιου που έχει 500 ευκαιρίες παραπάνω, ούτως ή άλλως»

Για πες. Τι  θα γίνει, λες;

Κλείνει η παρένθεση – δεν ήταν και τόσο μεγάλη, ε;

Τέλος πάντων, οι γραμματιζούμενοι θα συνεχίσουν τη θεωρητική τους συζήτηση, λέγοντας ότι η εκτελεστική εξουσία –μία εκ των τριών εξουσιών- όπως αυτή ασκείται από την τρικομματική κυβέρνηση με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, προεδρικά διατάγματα και μνημονιακά εκβιαστικά διλλήματα, εξαντλώντας τα όρια της συνταγματικής νομιμότητας διοικεί –εκτελεί- κατ’ εντολή των επιταγών των δανειστών της Χώρας, προσπαθώντας, στο όνομα της σωτηρίας της, να εξασφαλίσει τους αντεθνικούς και δυσβάσταχτους όρους δανεισμού που έχει αποδεχτεί.

Η νομοθετική εξουσία – η δεύτερη εκ των τριών- έχει σιωπηρά αποδεχτεί την αυτοκατάργησή της, αφού ο ρόλος της είναι πλέον διακοσμητικός, και περιορίζεται σε απλή επικύρωση πράξεων νομοθετικού περιεχομένου.

Διατηρεί έτσι, ως νέος Πόντιος Πιλάτος, την ψευδαίσθηση ότι δεν «λερώνει» τα χέρια της με το αίμα των συμπολιτών μας που οδηγούνται, ως αποτέλεσμα της δεινής οικονομικής κατάστασης, στην αυτοκτονία ή των ηλικιωμένων που αργοπεθαίνουν χωρίς φάρμακα στα όρια της φτώχιας, όπου οδηγήθηκαν από τις υιοθετούμενες νεοφιλελεύθερες μνημονιακές πολιτικές ή των νέων σε ηλικία ανέργων, το μέλλον των οποίων είναι ήδη παρελθόν.

Η δικαστική εξουσία –η τελευταία εκ των τριών, αλλά μάλλον η πιο σημαντική- έχει λειτουργήσει μέχρι στιγμής σε δύο επίπεδα:

Σε πρώτο επίπεδο οι δικαστές της διπλανής πόρτας, αυτοί που καθημερινά από τα έδρανά των δικαστικών αιθουσών αποδίδουν Δικαιοσύνη στο όνομα του Λαού εκδίδοντας αποφάσεις υπέρ συμπολιτών μας που δοκιμάζονται από τις "δυσκολίες των καιρών».

Κι ας πέφτουν κι οι καμπάνες, λίγοι λένε ότι φταίνε οι μικροί δικαστές είναι παλιόσκυλα. Καταλαβαίνει κι ο αγράμματος, μη νομίζεις. Και διαβάζει με το βλέμμα, κι ας ακούει αυστηρές εκφράσεις που δεν καταλαβαίνει. Ξέρει ότι έτσι γίνεται, επειδή έτσι πρέπει να γίνει.

Σε ένα άλλο επίπεδο, οι δικαστές των ανωτάτων δικαστηρίων που με τις αποφάσεις τους, από τη μία στηρίζουν τις επιλογές της κυβέρνησης νομιμοποιώντας τες, από την άλλη τάχα θέτουν χρονικούς περιορισμούς στα εφαρμοζόμενα μέτρα ή ακόμη κρίνουν ορισμένα εξ αυτών ως αντισυνταγματικά δίνοντας έτσι την ελπίδα στον ελληνικό λαό ότι ο θεσμός του «συνταγματικά ανεκτού» λόγω "ατύπων εκτάτων συνθηκών",  γρήγορα θα εκλείψει.

Οι αγράμματοι αυτό το δεύτερο το λένε χούντα.

Έρχονται πάλι οι γραμματιζούμενοι και λένε ότι οι τρεις αυτές λειτουργίες λογίζονται από το Σύνταγμά μας μεταξύ τους ως ανεξάρτητες.

Αποτελεί όντως ζήτημα στη συνείδηση  των συμπολιτών μας αν όντως είναι, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, μετά την προληπτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών, το μείζον είναι άλλο.

Αποτελεί ή όχι η προληπτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών απόδειξη κατάργησης της μίας εκ των τριών εξουσιών και συγκεκριμένα της δικαστικής;

Αποτελεί η προληπτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών από μέρους της κυβέρνησης πράξη επιβολής της βούλησής της στην δικαστική εξουσία;

Αποτελεί εν τέλει, ο νεοεισαγόμενος από την τρικομματική κυβέρνηση θεσμός της «προληπτικής» επιστράτευσης καταλυτικό στοιχείο αλλοίωσης της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας όπως αυτή κατοχυρώνεται στο Σύνταγμα των Ελλήνων;

«Δεν είμαστε εμείς», λένε οι γραμματιζούμενοι, «αυτοί που θα υποδείξουμε αν και κατά πόσο η προληπτική επιστράτευση αποτελεί δούρειο ίππο μετασχηματισμού του δημοκρατικού μας πολιτεύματος».

Είπαμε, είναι κιοτήδες

Και κανά δυο απ’ αυτούς είχαν στείλει και επιστολή προς τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων του Εθνικού Κοινοβουλίου, και με αφορμή την επιστράτευση των εκπαιδευτικών, τους είχαν καλέσει να  επισκεφτούν τον αξιότιμο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας και να συζητήσουν μαζί το εν λόγω θέμα.

Τους λέγανε σε κείνο το γράμμα:

«Σας καλούμε, στα πλαίσια των συνταγματικών σας αρμοδιοτήτων, από κοινού, να απευθυνθείτε στον Αξιότιμο κύριο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας και να του ζητήσετε να παρέμβει, σύμφωνα με τις αρμοδιότητές του. Τα ερωτήματα συγκεκριμένα:

Βρίσκεται, ετέθη ή θα τεθεί η Χώρα σε Κατάσταση Εκτάκτου Ανάγκης;

Είναι επαρκής η πολιτική στήριξη που παρέχουν οι βουλευτές των τριών κυβερνητικών κομμάτων, για να προσδώσουν στην παρούσα Κυβέρνηση την απαραίτητη δημοκρατική νομιμοποίηση, την ίδια στιγμή που γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι το σύνολο των επαγγελματικών ομάδων θα έλθουν αντιμέτωπες με την πολιτική επιστράτευση, στην περίπτωση που αντιταχθούν σε αυθαίρετες πολιτικές επιταγές;»

Κι έτσι ξεκινάει αυτό το κείμενο.

Τα συγκεκριμένα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα.

Παραμένουν όμως σημαντικά για ολόκληρο τον Ελληνικό Λαό και ως εκ τούτου τα θέτουμε εκ νέου τόσο προς τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων όσο και προς τις δικαστικές αρχές.

Η προληπτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών αποτελεί όμως, περισσότερο από κάθε τι άλλο, πρωτίστως πολιτειακό γεγονός.

Αυτός είναι και ο λόγος, για τον οποίο απευθυνόμαστε και στον πρώτο Πολίτη της Χώρας, τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Αυτό είναι το ερώτημα:

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας,

Έχοντας υπ’ όψιν την παράγραφο 4, του άρθρου 120 του Συντάγματος της Ελλάδας, σύμφωνα με την οποία:

«Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».

Σας καλούμε να αναλάβετε τις πρωτοβουλίες που το Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας Σας επιτρέπει, ώστε να ενώσετε τον Ελληνικό Λαό υπό την σκέπη του Συντάγματος της Ελλάδος, και να εξασφαλίσετε τις προσδιορισμένες δημοκρατικές διαδικασίες, ώστε αυτό να τύχει εφαρμογής υπέρ του Ελληνικού Λαού και των συμφερόντων του.

Πολλοί είναι αυτοί που θα υποστηρίξουν ότι τα εκ του θεσμού που υπηρετείτε περιθώρια αντίδρασής σας, είναι περιορισμένα.

Ως Έλληνας Πολίτης που είστε, τι λέτε, είναι;

* των Θάνου Γ. Αθανασιάδη & Κωνσταντίνου Γ. Νάκκα

Διαβάστε Περισσότερα »

Ρουμς, γκουντ ρουμς

Προβληματίζομαι πολύ με την ενδοτική στάση που προσπαθούν να μας περάσουν, σαν να το οφείλουμε κι αυτό, τα ευρωπαϊκά ζώα, με δεδομένο τον αντίκτυπο που αυτό έχει και στις φοβίες που αυτό δημιουργεί στο μέσο συμπολίτη μου. Περισσότερο με προβληματίζουν οι γελοίοι ομοεθνείς μου, οι οποίοι προσπαθούν να με πείσουν να "προσγειωθώ", να σοβαρευτώ, ώστε - επί παραδείγματι - να έρθουν τα καραβάνια με τους τουρίστες, οι οποίοι θα φέρουν και το πολυπόθητο χρήμα, το οποίο έχει λείψει από όλους μας. Από όλους μας.

Από όλους μας, λέω, όχι μόνο από τον τουριστικό κλάδο που σαν επαίτης περιμένει το λέτσο, να του καθαρίζει τα βρωμοπόδαρα για τα φράγκα. Ανέκαθεν υπήρξα ελιτιστής σχετικά με εκείνο το διόλου ευγενές παρα-κλάδι του τουρισμού, ανέκαθεν θεωρούσα ότι στην πατρίδα μου δεν άξιζε να σκάνε μύτη οι λέτσοι, οι φτωχομπινέδες της Ευρώπης, οι οποίοι τύχαινε να έχουν δυο πεντηντάρικα στην κωλοτσέπη και τη γυναίκα τους για νοίκιασμα για τα έξοδα επιστροφής. Θεωρώ ότι από κάτι καλόπαιδα λετσοξενοδόχους έφτασε ο λετσοτουρισμός στην Ελλάδα. Τώρα βλέπω κι άλλους να το αναζητούν διακαώς, όλοι αυτοί οι επαϊοντες κυβερνώντες σχετικά με το θαύμα της επανεκκίνησης

"Φράγκα να 'ναι, κι απ' όποιον να'ναι", ξέρω κάποιους που το διατυμπανίζουν ακόμη, αλλά είναι οι ίδιοι άνθρωποι που το χειμώνα τους τον περνάνε στα καλά της Ευρώπης, όπου - σημειωτέον - είναι τύπος και υπογραμμός. Μου φορτώνουν δηλαδή το βρωμύλο της Γερμανίας, για να μου τα παίρνει η χοντρέλα η καγκελαρία του το χειμώνα. Και τούτο είναι κάτι που δε δέχομαι, για να είμαι ειλικρινής. Από την άλλη βέβαια, όλο θέλω να ξεχάσω ότι κατάγομαι από τη χώρα του Πηλιο Γούση, του Εφιάλτη, του Αλκιβιάδη, αλλά δε γίνεται, όλο και κάποιο κοινωνικό απόβλητο με προσωπείο δήθεν σοβαρότητας και ωριμότητας και ρεαλισμού πάει να μου εξηγήσει ότι "καλά και τα επαναστατικά, αλλά πρέπει και να φάμε".

Όχι, φίλτατε Εφιάλτη, δεν πρέπει να φάμε, αν είναι να φάμε τα αποφάγια της Ευρώπης, πρέπει να φάμε επειδή το δικαιούμαστε και είμαστε έντιμοι και εντάξει και σωστοί. Και ξέρεις κάτι, Εφιάλτη μου; Είμαστε έντιμοι και σωστοί, το 95% από εμάς. και υπάρχετε κι εσείς, εσείς που εκμεταλλεύεστε την εντιμότητα αυτή και μας λέτε ότι "μαζί τα φάγαμε", επειδή δε σας πήραμε με τις πέτρες όταν σας βλέπαμε να κάνετε τις αηδίες σας και να προελαύνετε με τον αήθη τρόπο ζωής σας.

Είπα όμως ότι η πατρίδα μου έχει προδότες, ποτέ δεν επικρότησα την προδοσία, ούτε και κανείς από τους εντίμους ανθρώπους που γνωρίζω. Αυτός είναι και ο λόγος που δε σας καρφώσαμε, τσογλάνια του κερατά, ενώ εσείς το κάνετε κάθε μέρα, με το να μας πλασάρετε τις παρασιτικές σας πρακτικές ως "κοινό τρόπο ζωής των Ελλήνων".

Οι Ελληνάρες είσαστε εσείς, προδότες του κερατά, εσείς που λέτε ότι ο φραπές και η καφετέρια είναι Ελληναρισμός και χτυπάτε τα εσπρεσσάκια τέσσερα τέσσερα, αρκεί να σας κάτσει η καλή η φάση και το κονέ. Ο Ελληνάρας που τόσο κατηγορήθηκε ως ανθρωπότυπος την τελευταία εικοσαετία, είναι αυτός που κατέρριψε το κλισέ της ανόητης εργασίας, αυτός που δεν κάνει το μαλάκα, να περιμένει πότε θα της σηκωθεί της κυρίας να πάει στην Υπηρεσία και να βρει τους πάντες να την περιμένουν με το ευρωπαϊκό χαμερπές χαμόγελο της δουλικότητας. Η δουλειά στην Ελλάδα γίνεται - και μάλιστα γίνεται πιο καλά από ότι στις βλακοευρωπολάνδες, έστω κι αν όλοι έχουμε χώσει καντήλια στο μαγκάκο που την έσκασε προχτές και πήγε για τσίπουρα.

Είναι βέβαιο ότι ακόμη κι αυτός είναι δυο κλάσεις ανώτερος από τον αγράμματο αυτοανακηρυχθέντα δημοσιογραφίσκο που γράφει με κεφαλαία και παρουσιάζει την πληρωμένη άποψή του ως σώφρονα κοινωνική στάση, επιδεικνύοντας άμα τα πλαστικά βυζιά του και τις πέριξ τσούλες ως lifestyle και άλλα τραγελαφικά επιπέδου δαπέδου.

Αν πρέπει πραγματικά κάποιος εξουσιαστής στην Ελλάδα να κατηγορηθεί, αυτός δεν είναι ο δημόσιος υπάλληλος, είναι ο δημοσιο-γραφικός κλάδος των ηλιθίων, των ψευδεπιγράφων, των γλυφτρονιών των πολιτικάντηδων, των κακομοίρηδων που ρουφάνε τα τζάμπα ποτά, για να γράψουν την επαύριο ότι το μαγαζάκι του Κούλη από το Καραούλι είναι και γαμώ τα μαγαζιά.

Αυτοί πέρασαν το μήνυμα του γερμανόφιλου Σημιταρά και του Γκαπ (άκου να δεις σημίτης ίσον εβραίος, γκαπ ίσον κενό) στο προσκήνιο, αυτοί έδωσαν το βήμα, το λόγο και το έναυσμα.

Λοιπόν, πράγματι έρχονται άλλες μέρες. Φρονώ ότι στη νέα εποχή τα σαπρόφυτα και λοιπά παράσιτα θα εισπράξουν πόρτα. Τέρμα τα καλά παιδιά.

Εδώ υπάρχει κι ένα καινούριο: Να το αναφέρω επιγραμματικά: Ο μεγάλος προαγωγός, το Νομισματικό Ταμείο λέει: "έκανα λάθος στην εκτίμηση περί την αποτελεσματικότητα της λιτότητας και την αναμονή του τουρισμού, ενόψει της δραστικής μείωσης του κόστους παροχής των υπηρεσιών". Σε ελεύθερη μετάφραση και προβολή, αυτό σημαίνει ότι "μόνο λέτσους και φτωχομπινέδες να περιμένεις, Έλληνα ξενοδόχε, κανείς άλλος δε θέλει να έρθει στην εξαθλιωμένη ψωροκώσταινα". 

Αυτός ο ντόπιος αφέντης που ευαγγελιζόταν την ίδια λύση - δηλαδή την ανάπτυξη μέσα από την ανταγωνιστικότητα που προκύπτει από τους χαμηλούς μισθούς και την πλήρη ραγιαδοποίηση όλων μας, πώς στέκεται ακόμη όρθιος; Πώς δεν τον έχουν πάρει με τις πέτρες οι δικοί του; Οι δικοί του, όχι οι αντίπαλοι. Διότι είναι δεδομένο ότι οι αντίπαλοι αυτό θέλουν. Αλλά οι δικοί του, εκείνοι που πίστεψαν σε αυτές τις ηλιθιότητες επειδή τις ξεστόμισε η σπουδαία οικονομολόγος Κριστίν, τις επέβαλε η μεταρρυθμίστρια και ήδη μετανοημένη Αννούλα και τις εφήρμοσε ο ντόπιος λακές του αφέντη, ο Τρελλαντώνης, τώρα τι λένε; 

Ξέμειναν κι από πέτρες, φαίνεται, όχι μόνον από σάλιο.

Να μου το θυμάστε, όταν οι κινδυνολόγοι σκουπιδο-πότες, σκουπιδο-φάγοι και σκουπιδο-λόγοι αποδομηθούν πλήρως, όταν η μέση ελληνική οικογένεια θα σταματήσει να δίνει σημασία σε πολιτικές αναλύσεις από ανύπακρτους και ανιστόρητους τενεκέδες, βάζοντάς τις μόνο ως "ώρα του παιδιού και "εδώ γελάτε", θα έχει λυθεί πραγματικά και το ζήτημα του μέλλοντος του τόπου μας.

Γκομενικά και δράματα στην άλλη παραλία θα λέει και η σχετική ταμπέλα σε 12 ευρωπαϊκές γλώσσες. 

Άντε να τους κάνετε παρέα.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τέσσερα είναι αρκετά

Το κείμενο που συμπεριλαμβάνω για τις ανάγκες του παρόντος, είναι ένα σχόλιο του Αμερικανού οικονομικού αναλυτή και παραγωγού ντοκιμαντέρ Max Keiser, ο οποίος εμφανίστηκε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του δορυφορικού τηλεοπτικού σταθμού Russia Today προ έτους. Το σχόλιο παρατίθεται, όπως μεταφράστηκε, όχι από εμένα, ο οποίος και το δανείστηκα «ως έχει», έχοντας συνεισφέρει μόνον στις υπογραμμίσεις, και είναι το ακόλουθο:

«Το απίστευτα δυσανάλογο χρέος της Ελλάδας έχει, στην πραγματικότητα, συσσωρευθεί σε διάφορες τράπεζες ανά τον κόσμο και φορτώθηκε στον ισολογισμό της Ελλάδας. Το χρέος της Ελλάδας δεν προέρχεται από την Ελλάδα, προέρχεται από αυτές τις άλλες χώρες, που έχουν χρησιμοποιήσει την Ελλάδα ως χωματερή τοξικού χρέους. Και τώρα η ελληνική κυβέρνηση απαιτεί να αποπληρώσει αυτό το τοξικό χρέος ο ελληνικός λαός. Αλλά εξυπακούεται ότι οι Έλληνες δεν θα είναι σε θέση να πληρώσουν αυτό το χρέος. Επομένως, σύντομα θα γίνουμε όλοι μάρτυρες ενός οικονομικού ολοκαυτώματος.

Το όλο εγχείρημα του ευρώ ήταν ιδέα της Γερμανίας. Ήταν ένα εγχείρημα ύπουλο, που αποσκοπούσε στο να γίνει δυνατή η επανένωση Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας. Τώρα που η Γερμανία επανενώθηκε, τριγυρνάει στην Ευρώπη σαν το πεινασμένο θηρίο και λεηλατεί τη δημόσια περιουσία χωρών όπως η Ελλάδα. Οι Έλληνες είναι σήμερα αυτό που ήταν κάποτε οι Εβραίοι της Ευρώπης.

Βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός οικονομικού ολοκαυτώματος που οργάνωσε η Γερμανία. Τα τελευταία δέκα χρόνια, από το ξεκίνημα αυτής της νομισματικής ένωσης, όλοι οι προαναφερθέντες ταΐζουν τους Έλληνες τοξικό χρέος με το ζόρι.

Όλοι γνωρίζουμε τον ρόλο της Goldman Sachs σε αυτή την υπόθεση, και πώς η τράπεζα αυτή, με το τεράστιο τοξικό χρέος που είχε, φρόντισε ώστε η Ελλάδα να συμπεριληφθεί στη ζώνη του ευρώ. Ήταν όλα προσχεδιασμένα. Η Γερμανία γνώριζε πολύ καλά ότι μια μέρα το οικοδόμημα του ευρώ θα κατέρρεε και όλο αυτό το διάστημα ανυπομονούσε να γίνει η έκρηξη για να τρέξει και να μαζέψει τα πολύτιμα λάφυρα. Η Γερμανία αυτή τη στιγμή έχει εισβάλει στην Ελλάδα και είναι έτοιμη να εισβάλει και στην Πορτογαλία και στην Ισπανία.

Έχουμε να κάνουμε με ένα 4ο Ράιχ. Η Γερμανία έχει όλα τα χαρτιά της τράπουλας στα χέρια της και παίζει την παρτίδα πανέξυπνα. Με το νέο Μνημόνιο που προτάθηκε στην Ελλάδα, δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει ανάπτυξη με αυτά τα μέτρα που λαμβάνονται.

Μέσω αυτού του νέου γύρου μέτρων λιτότητας, η Ελλάδα οδηγείται δέσμια σε μια προδιαγεγραμμένη πορεία τραίνου προς την «τελική λύση«. Το ΔΝΤ θα έχει από πριν αγοράσει όλες τις σιδηροδρομικές γραμμές και τα βαγόνια που θα οδηγήσουν τους Έλληνες προς αυτή την τελική λύση». Εάν η συμφωνία επιτευχθεί, οι ιδιώτες κάτοχοι του ελληνικού χρέους αναμένεται να έχουν περίπου 70% μείωση στην αξία των επενδύσεών τους.

Ωστόσο, αυτοί οι ιδιώτες επενδυτές, στων οποίων το χρέος πρόκειται να «κουρευτεί», έχουν ήδη ασφαλίσει πλήρως αυτό το χρέος στην αγορά των CDS και, ακόμα και αν ο κόσμος γυρίσει ανάποδα, αυτοί θα έχουν εξασφαλισμένο το κέρδος τους.

Δεν υπάρχει κανένα ρίσκο γι' αυτούς. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο η Ελλάδα βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε αυτή τη μέγγενη. Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι όλο το τοξικό χρέος που έχει συσσωρευθεί στους ισολογισμούς των τραπεζών στη Γερμανία, τη Βρετανία, τις ΗΠΑ, έχει φορτωθεί στον ισολογισμό της Ελλάδας.

Και τώρα η ελληνική κυβέρνηση έχει την απαίτηση να πληρώσει ο ελληνικός λαός για όλο αυτό το τοξικό χρέος. Το χρέος της Ελλάδας δεν δημιουργήθηκε στην Ελλάδα, αλλά σε αυτές τις άλλες χώρες. Η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε σαν χωματερή του παγκόσμιου τοξικού χρέους.

Την ελληνική κυβέρνηση την έχουν διορίσει οι τραπεζίτες. Και η προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση εκπαιδεύτηκε στη Σχολή του Σικάγου, εκεί ακριβώς που εκπαιδεύτηκε και η επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ.

Πάει καιρός που οι Έλληνες στερούνται κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης. Αυτό που οφείλουν να κάνουν αυτή τη στιγμή είναι να επαναστατήσουν και να αντικαταστήσουν αυτή την κυβέρνηση, ώστε να αποκτήσουν αυτοδιάθεση και να επανακτήσουν την εθνική τους κυριαρχία.

Οι κυνηγετικοί νόμοι καταργήθηκαν και έχουν όλοι αρπάξει μια καραμπίνα και λεηλατούν. Η Γερμανία το ξέρει αυτό καλά και το απολαμβάνει. Στα χέρια της θα καταλήξει σε λίγο όλη η δημόσια περιουσία της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας».

Δε μπορώ να ισχυριστώ ότι είμαι οικονομολόγος ή ότι κατέχω την εξειδικευμένη εκείνη γνώση, η οποία θα μου προσδώσει το απαραίτητο βάρος, ώστε να συνταχθώ με επιχειρήματα ή να αντιταχθώ στο σκεπτικό του συνεντευξιασθέντος. Θα πω μόνο ότι με «βολεύει», υπό μίαν έννοια, η θέση που ανέπτυξε. Ίσως κάπως αξιωματικά και γεννώντας πολλές απορίες (κατ’ ελάχιστον) και αντιδράσεις (κατά το μείζον) ή ακόμη και απαξίωση από πλευράς των οικονομολόγων τύπου «μαζί τα φάγαμε, εσύ θα πληρώσεις».

Έχω όμως μια απορία: Πολλές, πράγματι, συζητήσεις έχουν γίνει, πολλές θέσεις έχουν τύχει ανάπτυξης και προβολής, μέσα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια που έχουν περάσει.

Ζούσαμε στο 2009 μ.Χ. και ο χρόνος έχει και πάλι μηδενίσει, ζούμε πλέον στο 4 ε.κ. (εντός κρίσης).

Δεν υπάρχει Εκκλησία και ενεργό θρησκευτικό συναίσθημα, να βρουν οι πτωχοί τω πνεύματι μακαριότητα, αφού οι βροτοί ηγετίσκοι της τρέμουν μην και ανοίξει καμιά συζήτηση περί απόδοσης της εκκλησιαστικής περιουσίας, προκειμένου για την Εθνική Παλιγγενεσία.

Δεν υπάρχει εθνική συνείδηση και συλλογική στάση - αντίδραση, αφού οι λογής λογής Ρεπούσηδες και Πάγκαλοι και Χρυσαυγίτες και μπουμπούκοι μας έχουν αηδιάσει μάλλον, παρά ενώσει σε μια κοινή εθνική προσπάθεια.

Είναι, πράγματι, πολύ παράξενο συναίσθημα αυτό:

Ήσουν ΠΑ.ΣΟ.Κ., ντρέπεσαι να πεις ότι είσαι και Έλληνας, αφού όλοι θα σε κράξουν, επειδή έκλεψαν οι ηγέτες σου.

Είσαι ΝεοΔημοκράτης, ντρέπεσαι να πεις ότι αγαπάς την Πατρίδα σου, αφού ο αρχηγός σου, οι φίλοι του στο Υπουργικό Συμβούλιο και οι συνδιαχειριστές της εξουσίας στην παρούσα φάση, ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία, την Πατρίδα δηλαδή, με τα πιο ποταπά ανθελληνικά μέσα και μέτρα.

Είσαι ΔΗΜΑΡίτης και …. Καλά, αυτό είναι αδύνατον, δεν είναι δυνατόν να είσαι άνθρωπος και να είσαι και ΔΗΜΑΡίτης, οπότε δε χρειάζεται να συζητάμε το άτοπο ή το φαντασιακό.

Είσαι ΣΥΡΙΖΑίος και το σκέπτεσαι να πεις: «πρώτα η Ελλάδα, πρώτα οι Έλληνες, επειδή μια παραδοξότητα σου επιβάλλει τη σκέψη της τάδε ή της δείνα συνιστώσας των 7 ατόμων, οι οποίοι γκαρίζουν το διεθνισμό τους, όταν όλες οι διεθνείς πλάτες είναι γυρισμένες.  

Είσαι απολιτίκ και φοβάσαι να πεις ότι πρωτίστως είσαι Έλληνας, επειδή θα ταυτιστείς με το φασιστικό υπαρκτό δεδομένο.

Είσαι ανένταχτος και έχεις παραδοθεί στο μηδέν, δε σε ενδιαφέρει τίποτε, θα πεθάνεις μόνος.

Την ίδια στιγμή οι Γερμανοί είναι  ό λ ο ι   Γερμανοί. Ήσαν διεσπασμένοι και άντεξαν 50 χρόνια, για να ολοκληρώσουν την εκδίκησή τους. Έχασαν τρεις πολέμους, τους οποίους προκάλεσαν οι ίδιοι και επιμένουν συνολικά να προκαλέσουν και τον τέταρτο, επειδή θέλουν, επιθυμούν σφόδρα, να νικήσουν.

Αμύνεσαι με μέρη έναντι του όλου. Είναι δυνατόν να νικήσεις;

Το πιο κρίσιμο ζητούμενο της θέσης του Keiser είναι, κατά τη γνώμη μου, τούτο – και δεν έχει να κάνει με οικονομική πολιτική:

Η γερμανόφιλη ελληνική πολιτική ηγεσία, διεφθαρμένη και δοσιλογική, απαιτεί από τον ελληνικό λαό στο σύνολό του, να πληρώσει τους Γερμανούς με την ελληνική δημόσια περιουσία.

Πόσοι είναι, άραγε, αυτοί οι άνθρωποι; Πέντε, δέκα χιλιάδες; Παραπάνω δεν είναι.

Δέκα εκατομμύρια άνθρωποι, διεσπασμένοι, τρομαγμένοι, πένητες, ντροπιασμένοι από την υπαρκτή, φανερή όσο και κρυμμένη, φτώχεια τους, εμμένουν να παραμένουν υπό καθεστώς ομηρίας, επειδή ντρέπονται να απλώσουν ο ένας το χέρι στον άλλο, επειδή μερικοί είναι γαύροι, μερικοί βάζελοι, μερικοί σκουλήκια, μερικοί χανούμισσες, επειδή μερικοί ψήφισαν κάποτε ΠΑΣΟΚ, επειδή κάποιοι ψηφίζουν ακόμη Νέα Δημοκρατία, επειδή κάποιοι πόνταραν στο λάθος χαρτί του κρυφοναζιζμού.

Υπάρχει στ’ αλήθεια λόγος να γίνεται έτσι;

Δεν υπάρχει καμία προοπτική να ξεχάσουμε τι κάναμε  - εμείς, ο απλός λαός – έως και το Έτος 0, και να ξεφορτωθούμε τις πέντε – δέκα χιλιάδες των αλιτηρίων, οι οποίοι παραμένουν και εμμένουν να παραμένουν στο σβέρκο μας, ώστε σήμερα, εν έτει 4 ε.κ., να τελειώσει αυτό το παραμύθι;

«Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος», έλεγε το ρητό.

Τζάμπα κάηκε το ρητό, λέω εγώ, τενεκέδες το μαγάρισαν, όπως τζάμπα κάηκε και εκείνο το άλλο, το «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες».

Μήπως να το ξανακοιτάζαμε το πράγμα;

Μήπως η εθνική μας ταυτότητα μας οδηγήσει και στην εσωτερική εθνική συμφιλίωση, ώστε να σταθούμε απέναντι στους Γερμανούς;

Έχουμε ξοδέψει πολλή φαιά ουσία πάνω στο μεταναστευτικό ζήτημα, το ζήτημα της Χρυσής Αυγής, το ζήτημα της Ελντοράντο, το ζήτημα του ξεπουλήματος των «φιλέτων» (πόσο σιχαίνομαι αυτή τη λέξη, δε λέγεται!!)

Ένα χωνευτήρι ήταν πάντοτε η Ελλάδα, ποιος ανιστόρητος το ξεχνάει αυτό; Λαοί περνάνε, βλέπουν, αφομοιώνονται και κάθονται ή δεν αφομοιώνονται και φεύγουν ή εξαφανίζονται. Είναι φυσική διεργασία του τόπου αυτή.

Θεωρείτε πραγματικά ότι, αν ήμαστε ενωμένοι προ τετραετίας, αν σήμερα ενωθούμε, τέσσερα χρόνια μετά, και με τόση συσσωρευμένη εμπειρία, θα αποτύχουμε;

Πέντε - δέκα χιλιάδες είναι όλοι τους. Είμαστε δέκα εκατομμύρια.

Μαζί μπορούμε πολλά. Εγώ λέω  τα πάντα.

Διαβάστε Περισσότερα »

Πίσω από τις «λέξεις» και τα «πράγματα» *

Έχει γίνει ευρέως αποδεκτό από την ιστορική επιστήμη ότι οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές των εξελίξεων τις περισσότερες φορές  αδυνατούν να δουν τη μεγάλη εικόνα, τις συνέπειες των πράξεών τους σε βάθος χρόνου. Συνήθως αναφερόμαστε σε αυτούς τους πρωταγωνιστές με τις εκφράσεις «λίγος, μικρός, ελλειπής».

Στην αντίθετη περίπτωση, όταν δηλαδή οι πρωταγωνιστές ελέγχουν, ή διαμορφώνουν τις εξελίξεις, αναφερόμαστε σε αυτούς με τη λέξη «ηγέτης».

Και στις δύο περιπτώσεις εμείς οι κριτές έχουμε ήδη αποστασιοποιηθεί από το «παρόν» των πρωταγωνιστών και βλέπουμε και τις πράξεις και τα αποτελέσματα.

Η ιστορική πολυτέλεια δεν είναι πάντοτε εφικτή. Αν ο κόσμος γυρίζει, γυρίζει κανείς μαζί του, αλλιώς πέφτει. Όταν κάποιος έχει την τύχη, ή την ατυχία, αν θέλετε, να ζει μέσα στη ρευστότητα των αλλαγών, τότε ο ίδιος γίνεται ιστορία, ο ίδιος θα κριθεί από τους ιστορικούς. Και τότε αποκτά νόημα η έννοια της υστεροφημίας, το αν δηλαδή θα κριθούμε  - όλοι, όσοι μετείχαμε στην κρίσιμη στιγμή, την ιστορική συγκυρία – ως ελλειπείς ή ως ηγέτες. 

Στην προσπάθεια να αναζητήσουμε τους υπαιτίους, ώστε να αποδώσουμε ευθύνες για πράξεις και παραλείψεις των αμέσως ενεχομένων, συχνά παραβλέπουμε τις ομάδες ή τα πρόσωπα, τα οποία έδρασαν καθορίζοντας εκ των προτέρων τους όρους, υπό το κράτος των οποίων στηρίχθηκε ένα σύνολο ενεργειών, όλων προς την ίδια κατεύθυνση.

Συγκεκριμένοι άνθρωποι έδρασαν κατά το ιστορικό παρελθόν με συγκεκριμένο μοτίβο σκέψης, με συγκεκριμένο πλάνο, με συγκεκριμένους στόχους και κατευθυντήριες γραμμές, προ πολλού διαγεγραμμένες. Ήταν εκείνοι οι εμφανείς, οι δράστες, οι υπαίτιοι, ο στόχος της οργής του λαού. Αυτοί οι άνθρωποι επιτέλεσαν ιστορικά ένα ρόλο αναχώματος, μια κουρτίνα, ώστε ο πραγματικός υπαίτιος αντι-λαϊκών διεργασιών, όλων των θυσιών στο βωμό της εξουσίας και της δύναμης του Μαμμωνά, να παραμείνει αφανής – και ενεργός. Λέγεται ότι στο Χόλλυγουντ δεν υπάρχει φαντασία, οι σεναριογράφοι παίρνουν μια κόπια από την τελευταία αναφορά της CIA και βάζουν τους ηθοποιούς στους ρόλους των πρακτόρων. Είναι οι γνωστές σε όλους θεωρίες συνομωσίας, οι οποίες σχεδόν πάντοτε – κατά κοινή παραδοχή – δεν αποτελούν μυθοπλασίες και αποκυήματα της νοσηρής φαντασίας κάποιων, παρά αναπόδεικτες ή δυσαπόδεικτες πραγματικότητες. Το Watergate συνιστά τυπικό παράδειγμα.

Ερχόμαστε στα δικά μας, οφείλουμε να έρθουμε στα δικά μας.

Υποτίθεται ότι σήμερα υφιστάμεθα μία τριμερή πίεση έξωθεν και εκ των ένδον: Την Τρόικα και την τρικομματική συγκυβέρνηση υπό την ηγεσία του «ματαιόδοξου ανδρός», όπως ο τελευταίος χαρακτηρίστηκε πολύ πρόσφατα.

Υποτίθεται ότι ο ματαιόδοξος αυτός άνδρας έχει σκορπίσει στους τέσσερις ανέμους το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ, το οποίο διατηρεί τον ηγεμονίσκο ηγέτη του σε κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Υποτίθεται ότι μια «σώφρων» μερίδα της Αριστεράς έχει επίσης ενστερνιστεί το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο – έκτρωμα  - κακέκτυπο (αφού πουθενά αλλού δεν εφαρμόζεται, παρά σε κατεστραμμένες τριτοκοσμικές χώρες, κι εκεί ανεπιτυχώς).

Παρακολουθούμε περιδεείς αυτούς τους ανθρώπους να ψεύδονται ασύστολα, να ενεργούν απροκάλυπτα, να βιάζουν και να εκβιάζουν συνειδήσεις και να εκμαιεύουν ομολογίες και πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, με αντίτιμο πινάκιο φακής. Παράλληλα παρατηρούμε φοβισμένους ανθρώπους, πολίτες βουβούς, αντίδραση μηδενική, εν σχέσει προς την προσδοκώμενη, τη λογική, την απαραίτητη.

Κάποιος πρόσφατα εξέφρασε την άποψη ότι, την ημέρα που καταργήθηκε το πανεπιστημιακό άσυλο, τέλειωσε και η δυνατότητα εξέγερσης. Έχει ειπωθεί και ότι, εάν όλα όσα συμβαίνουν σήμερα τα δοκίμαζε (και μόνο) μια αμιγώς δεξιάς καταβολής κυβέρνηση, θα είχε πέσει την επόμενη ημέρα.

Την συντηρητική εξωτερική πολιτική της Γηραιάς Ηπείρου έχει κατά το παρελθόν εκφράσει, μεταξύ άλλων, και ο Μέττερνιχ. Στην τότε ελληνική πραγματικότητα υπήρξαν θιασώτες, υπήρξαν αρωγοί και προαγωγοί αυτής της πολιτικής.

Ποιος είναι ο άνθρωπος – κλειδί στη σημερινή κρίση; Σε ποιον οφείλεται η σημερινή χειραγώγηση; Ας δούμε τα δεδομένα.

Κατά τη θητεία της στο υπουργείο Παιδείας η κα Διαμαντοπούλου ψήφισε το νόμο πλαίσιο 3848/10 με τον οποίο έθεσε τις βάσεις για την ανατροπή κάθε νομικού πλαισίου που μέχρι τότε ίσχυε στη μέση εκπαίδευση, με τις γνωστές συνέπειες.

Κατά την υπουργία της, Υφυπουργός Παιδείας ήταν η κύρια Χριστοφιλοπούλου η οποία με τη στάση της προωθούσε τις επιλογές της Υπουργού.

Η κυρία Διαμαντοπούλου με ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία κατάφερε να ψηφιστεί ο νόμος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, νόμος που προκάλεσε τις πιο έντονες μέχρι και σήμερα ακόμη αντιδράσεις της πανεπιστημιακής κοινότητας.

Όταν η κυρία Διαμαντοπούλου έφυγε από το Υπουργείο Παιδείας, άφησε πίσω της την έμπιστη συνεργάτη της, την κυρία Χριστοφιλοπούλου. Παρά το γεγονός ότι ο κύριος Μπαμπινιώτης ήταν υπουργός Παιδείας και ο κύριος Αρβανιτόπουλος αναπληρωτής υπουργός, η πολιτική του Υπουργείου ασκείτο από την κα Χριστοφιλοπούλου στη γραμμή που η κα Διαμαντοπούλου είχε χαράξει. Δεν είναι τυχαίο πως, όποια αλλαγή γίνεται σήμερα σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, έχει τις ρίζες της σε επιλογές και αποφάσεις της κας Διαμαντοπούλου.

Ως Υπουργός Ανάπτυξης η κυρία Διαμαντοπούλου κατάφερε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να ψηφιστούν διατάξεις και νόμοι που ήταν επιταγές του μνημονίου 1 και 2. Αποκορύφωμα ήταν ο νόμος πλαίσιο 4072 (νόμος πλαίσιο ήταν και ο 3848/10) που συνέταξε και έφερε προς ψήφιση στη Βουλή τον Απρίλιο του 2012, με τον οποίο δημιουργήθηκε το νομικό υπόβαθρο για την έλευση και ψήφιση του μνημονίου 3.

Κατά την θητεία της στο Υπουργείο Ανάπτυξης είχε άριστες σχέσεις με την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, αφού, κατά την συζήτηση του ν.4072/12, κατέθεσε προσθήκη του Υπουργείου Παιδείας σε άρθρα του νόμου για την Ανάπτυξη που είχαν ψηφιστεί την προηγούμενη ημέρα.

Όλα αυτά σε μια χρονική στιγμή που ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συνεργαζόντουσαν στην κυβέρνηση, συνεργασία που η κα Διαμαντοπούλου είχε εγκαινιάσει πολύ νωρίτερα στα θέματα της Παιδείας.

Μετά τις τελευταίες εκλογές η κα Διαμαντοπούλου δεν εκλέχθηκε βουλευτής, σε αντίθεση με την κα Χριστοφιλοπούλου που αναβαθμίστηκε σε κοινοβουλευτική εκπρόσωπο του ΠΑΣΟΚ και τον κύριο Αρβανιτόπουλο που αναβαθμίστηκε σε Υπουργό Παιδείας. Οι δύο τελευταίοι, ο καθένας από τη θέση που υπηρετεί, συνεχίζουν απαρέγκλιτα το έργο της κας Διαμαντοπούλου. Είναι αδιάφορο το γεγονός ότι η πρώην Υπουργός εξαφανίστηκε από το προσκήνιο. Θα μπορούσε εύκολα να είχε παραμείνει, με μια βουλευτική έδρα – δώρο από το ψηφοδέλτιο Επικρατείας.

Ο κος Σαμαράς ουσιαστικά έχει στηρίξει την μέχρι τώρα πολιτική του στα νομοθετήματα της κας Διαμαντοπούλου του ΠΑΣΟΚ. Ο κύριος Στουρνάρας του ΠΑΣΟΚ είναι ο άνθρωπος του κυρίου Σημίτη, γερμανόφιλου και κατ’ εξοχήν εφαρμοστή της πολιτικής των «εκσυγχρονιστών» της κυρίας Διαμαντοπούλου.

Ή μήπως η κα Διαμαντοπούλου έχει στηρίξει την πολιτική της στον κύριο Σαμαρά και στον κύριο Στουρνάρα;

Τελικά, ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;

Αντί κατακλείδας:

Μικρές αναφορές στα σχετικά νομοθετήματα πλέον δε χρειάζονται. Το τρίτο μνημόνιο, προάγγελος του τετάρτου, έχει εκδοθεί κατά παράβαση των προγραμματικών δηλώσεων της τρικομματικής. Θα μπορούσε όμως να έχει συνταγεί και υπαγορευτεί από το Μέττερνιχ – ή από την κυρία Διαμαντοπούλου.

*Των Θάνου Αθανασιάδη & Κωνσταντίνου Νάκκα

Δημοσιεύτηκε στις 14/11/ 2012 από τον χρήστη Constantinos Nakkas

Διαβάστε Περισσότερα »