Αόρατοι *

Δε μας βλέπει κανείς.

Δε μας ακούει κανείς.

Φωνάζουμε, αλλά ο άνεμος παρασέρνει τις λέξεις.

Οιμωγούμε, αλλά ο λαός γύρω μας ουρλιάζει σιωπηλότερα.

Θα πιαστούμε στα χέρια, στο τέλος.

Θα εκραγούμε και θα ορμήσουμε.

Αλλά θα είμαστε άυλοι, κανείς δε θα ματώσει.

Θα είμαστε ανύπαρκτοι, κανείς δε θα μας βρει στο διάβα του.

Υπήρξαμε Έλληνες.

Περήφανοι μόνο στα λόγια.

Βολευτήκαμε κάτω από ετικέτες.

"Καλά, εσύ πέθανες νωρίς".

Και τώρα παρίσταται χρεία.

Και πάντα θα παρίσταται χρεία.

Αλλά δε θα είμαστε εδώ, για να κάνουμε το καθήκον μας.

Είμαστε, βλέπετε (;), αόρατοι.

* του Θάνου Αθανασιάδη

(τίτλος και ακροτελεύτιο 

χάρη στον Κωνσταντίνο Νάκκα)