Δεν κάνει λάθος, δίκιο έχει. Δε γίνεται όμως να πρωτοτυπήσω σε μια κατάσταση, η οποία έχει επαναληφθεί ιστορικά ανά εικοσαετία - και τούτο στις καλές περιπτώσεις, κι αν η χώρα έχει αντοχές κι αντιστάσεις. Έχουν όλα γραφεί, έχουν όλα αναλυθεί κι εκτιμηθεί. Το μόνο που μένει είναι να εφαρμοστεί μία από τις προταθείσες σκέψεις. Επί δημοκρατικού πολιτικού μορφώματος υπό διάλυση, μόνη λύση διαφαίνονται οι προαναγγελθείσες εκλογές.
Το Σεπτέμβριο
λοιπόν, ποιος ο λόγος ανησυχίας; Θα αλλάξουν τα πράγματα. Θα εξανδραποδιστεί το
σύμπλοκο. Ναι μεν, αλλά πώς, αν δεν οδηγηθεί καθένας από τους δικαιούμενους
πολίτες στην κάλπη; Πώς, αν δεν πάει καθένας από εμάς να ψηφίσει;
Οποιονδήποτε, δεν
ενδιαφέρει π ο ι ο ν θα ψηφίσει, αρκεί να ασκήσει καθένας το δικαίωμα και την
υποχρέωση του εκλέγειν. Διότι σε αυτήν την περίπτωση θα μεγεθυνθεί το εκλογικό
σώμα, θα εκπροσωπηθεί ο απέχων, θα ανακατευτεί η τράπουλα, θα χαθούν τα
τζακόπαιδα.
Οι
μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις έκαναν την πάπια στον απέχοντα, στον αδιάφορο,
κανείς δεν πλήρωσε την μη ψήφο του με ποινή χρηματική ή φυλάκισης ή με στέρηση
πολιτικών δικαιωμάτων. Σε περίπτωση που γινόταν κάτι τέτοιο, θα είχε αλλάξει το
ποσοστό της αποχής, οπότε και πάλι θα ανακατευόταν η τράπουλα.
Ψηφίζουν εκείνοι που ενδιαφέρονται να διοικήσουν οι
δικοί τους. Και οι άλλοι απέχουν, αδιαφορούν και διοικούνται ερήμην.
Ιδού ο λόγος που
επιμένω κι εμμένω: διακαής μου πόθος η ψήφος του καθενός από εμάς. Για να
αλλάξει η σημερινή κατάσταση. Για να ξαναμπούμε σε τροχιά ανόδου. Λέγεται
νομοτελειακό. Και δεν είναι αστείο. Σας παρακαλώ, δείτε το - και συμπαθάτε με,
αν επαναλαμβάνομαι.
* του Θάνου Αθανασιάδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου