ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΡΑΝΤΕΒΟΥ

ΠΕΝΗΝΤΑ ΕΞΙ  ΜΕΡΕΣ ΕΜΕΙΝΑΝ ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ!

1ον. Γνωριζομαστε και "δενουμε" σαν ομαδα. Δεν υπαρχει πιο σημαντικη κινηση στην αρχη, γιατι απλα στις 27/10 μας περιμενει ΜΑΧΗ και θα πρεπει να γινουμε ΓΡΟΘΙΑ μεχρι τοτε!!!

2ον. Δεν ασχολουμαστε με αναλυσεις, για το τι μας καναν, τι θα μας κανουν και ποιος φταει για το ΚΑΚΟ η δουλεια μας ειναι να κρατησουμε ζωντανη την ελπιδα και την πιστη για την Νικη.

3ον. Ψαχνουμε τους καλυτερους τροπους διαδωσης του καλεσματος (Π.χ το εντυπο που θα βγει και πως θα μοιραστει, ντουντουκες, γκραφιτι, αφισες αργοτερα προς το τελος και γενικο ξεσηκωμο.

4ον. Επειδη ξερω οτι υπαρχουν ιδεολογικες διαφορες (Λιγοτερο η περισσοτερο), ας τις αφησουμε προς το παρον πισω και να συγκενρωθουμε στο στοχο την ανατροπης τους.

5ον. Δεν υπαρχουν Ηγετες και Αρχηγοι αναμεσα μας παρα μοναχα, "Συνεννοηση"!

Πολλοί ακόμα και σήμερα ψάχνουν τον μεγάλο ηγέτη - αρχηγό που θα μας οδηγήσει στην νίκη. Και άντε και τον βρήκαμε, τι θα κάνουμε μετά την νίκη;

Θα τον αφήσουμε να κυβερνά με απόλυτη εμπιστοσύνη, μέχρι να τον περικυκλώσει πάλι ο «καρκίνος» να τον διαφθείρει η να τον φυλακίσει - σκοτώσει όπως τον Κολοκοτρώνη, τον Βελουχιώτη και τόσους άλλους; Η λύση είναι να αναλάβουμε τη συλλογική μας ευθύνη με ενότητα και αλληλεγγύη. Οι μεγάλοι ηγέτες - αρχηγοί που ξεσηκώνουν τα πλήθη και έδειχναν το δρόμο μας τέλειωσαν.

Ο αρχηγός - τσοπάνης που ακολουθούν τα πρόβατα «τον πάτησε το τρένο» όπως λέει το λαϊκό άσμα. Όποιος μπορέσει να κερδίσει τον σεβασμό του λαού από τον αγώνα του, ας αναδειχτεί και να προχωρήσει αλλά να ξέρει ότι θα ελέγχετε και θα ανατρέπετε γρήγορα αν χρειάζεται. Το συμπέρασμα λοιπόν και αυτό που χρειάζεται για να ξεκινήσει η ανατροπή, είναι να κοιτάξουμε τον καθρέπτη, να αναλογιστούμε τα λάθη μας, να τα πετάξουμε πίσω, και να διεκδικήσουμε την ΕΝΟΤΗΤΑ, την ΛΕΥΤΕΡΙΑ, και την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ με τη ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ μας.

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ!!!

VENCEREMOS!!!

(«Να είσαι ανθεκτικός στα σαμποτάζ που σου στήνει ο ίδιος σου ο εαυτός».
«Πρέπει εσύ να αποτελείς την αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο».

«Πρώτα θα σε αγνοήσουν, μετά θα γελάσουν με σένα, μετά θα σε πολεμήσουν, και τότε κέρδισες» Μ. Γκάντι.)

ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ

ΔΗΛΩΣΤΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ   ΣΤΟΥΣ ΟΡΓΑΝΩΤΕΣ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ΣΤΟ FACEBOOK

Έχουμε κλείσει και τα πρώτα οριστικά ραντεβού για την οργάνωση της εκδήλωσης

Το ραντεβου για Αθηνα:

Αθηνα Κυριακη 1η Σεμπτεμβριου 7μμ Π. Συνταγματος, Κατω στις σκαλες (Διπλα στο Μετρο): Πρωτο ραντεβου για "οργανωση" του καλεσματος. Οριστικο!!! διαδωστε σε φιλους και γνωστους εκτος φβ!

Το ραντεβου τις θεσσαλονικης:

Θεσσαλονικη, Δευτερα 2 Σεμπτεμβριου 7μμ, Π. Αριστοτελους στο αγαλμα Βενιζελου και Εγνατιας: Πρωτο ραντεβου για "οργανωση" του καλεσματος. Οριστικο!!! Διαδωστε σε φιλους σας και γνωστους εκτος φβ! Ευχαριστω!!!

Το ραντεβου για Πάτρα:

Πατρα Κυριακη 1η Σεμπτεμβριου 7μμ Π. Γεωργιου μπροστα στο Δ. Θεατρο: Οριστικο!!!

Διαβάστε Περισσότερα »

Αλλιώς

του Θάνου Αθανασιάδη





Πανσέληνος απόψε. Κι όμως, δεν είναι ήρεμη η νύχτα, δεν είναι μαγική, δεν είναι τίποτε. Είναι μόνο νύχτα.

Κι είναι κι αυτός ο Αύγουστος που τελειώνει τόσο νευρικός, τόσο γεμάτος υποβόσκουσες ανησυχίες. Για όλους, κι αυτούς που δε θέλουν να το παραδεχτούν, κι εκείνους που το ζουν στο πετσί τους καθημερινά. Πάντοτε θα υπάρχουν κι οι ανόητοι κι οι αδιάφοροι, αλλά, ακόμη κι αυτοί, αυτόν τον Αύγουστο δε θα τον ξεχάσουν. Κάτι σαν το τελευταίο τραγούδι του ετοιμοθάνατου, αυτό που τον ακούς να το ερμηνεύει με το πιο νεανικό του ηχόχρωμα, ξέροντας ότι δε θα το ξανακούσεις ποτέ ξανά και πας να το σφηνώσεις σε μια άκρια της μνήμης σου, για να μην το ξεχάσεις, για να μην ξεθωριάσει.

Και δεν ξέρω αν πρέπει να είμαι αισιόδοξος, ή αν πρέπει να αφήσω την απαισιοδοξία μου να με κυριεύσει τόσο, ώστε να τυφλωθώ και να μανιάσω. Γιατί δε θα κάνω πίσω, όχι. Αλλά, αν μανιάσω, όταν ηρεμήσω, δε θα ξέρω τι έκανα σωστό και τι λάθος μέσα στη μανία μου.

Γι’ αυτό πρέπει να μπω σε κατάσταση ελεγχόμενης οργής.

Υπήρξα οπαδός της θεωρίας του χάους. Οπαδός, όχι συνειδητός ακόλουθος.
Υπήρξα επιθετικός μελετητής της Ιστορίας. Μελετητής, όχι αναγνώστης.

Αυτά τα δυο χαρακτηριστικά μου κάποια στιγμή συγκρούστηκαν, ίσως κάτω από μια πανσέληνο σαν και την αποψινή. Έπρεπε να διαλέξω, κι έτσι έκανα. Διάλεξα την οδό της ιστορικής αποφυγής, ενάντια στην ανθρώπινη φύση.

Όποιος νομίζει ότι η ανθρώπινη φύση πάει να σώσει την κατάσταση μέσα από την ιστορική γνώση, φοβάμαι ότι πλανάται πλάνην οικτράν.>

Όχι, ο άνθρωπος πάει και χώνεται στα βιβλία, για να βρει τη μεγαλύτερη ατιμία, τη μεγαλύτερη απάτη, το μεγαλύτερο έγκλημα. Μόλις το βρει, ψάχνει να αντιληφθεί τι λάθος έκανε ο παλιότερος. Μόλις το βρει, ψάχνει να διορθώσει το λάθος που οδήγησε τον άτιμο, τον απατεώνα, τον εγκληματία, στην καταστροφή και την πτώση. Και δεν το κάνει για να μην επαναληφθούν τέτοια φαινόμενα, αλλά για να τα κάνει ο ίδιος, χωρίς να υποστεί τις συνέπειες, να τα κάνει σωστά.

Το μεγάλο κόλπο, αυτό αναζητά κάθε στρεβλωμένος νους, κάθε τυχερός που δε χρειάστηκε να κοπιάσει, αφού τα βρήκε έτοιμα. Γιατί με αυτόν τον τρόπο διατηρεί τη θέση, την κατάταξή του στην τροφική αλυσίδα. Το μεγάλο τρώει το μικρό, ο δυνατός τον αδύναμο, αυτή δεν είναι η νομοτέλεια των πραγμάτων; Αυτό δεν αποδεχόμαστε μπροστά σε ένα ζαρκάδι, σε ένα λιοντάρι, σε μια όρκα, σε έναν καρχαρία;

Η φύση του ανθρώπου δεν αποδέχεται ο νικητής να φαγωθεί - έστω κι αν πρόκειται για έναν μόνο από τους νικητές. Γιατί υπερασπίζεται τη θέση του είδους του.

Ρεπορτάζ και ειδησεογραφία για το λουόμενο στην παραλιακή ερημική ακτή που τραυματίστηκε από καρχαρία, συζήτηση ολόκληρη για τον θαρραλέο φυσιοδίφη που δαγκώθηκε από δηλητηριώδη αράχνη στο βάθος της ζούγκλας του Αμαζονίου, θρήνος για το παιδάκι που το κατάπιε ολόκληρο ένα ανακόντα στη Μαγαδασκάρη. Ένας λουόμενος, ένας φυσιοδίφης, ένα παιδάκι χάθηκαν και το θρηνούμε, όταν εξολοθρεύονται ένας σωρός καρχαρίες, λιώνονται εκατομμύρια αράχνες, γίνονται τσάντες χιλιάδες ανακόντα κάθε μέρα από το ανθρώπινο είδος, από το νικητή και αδιαφιλονίκητο κυρίαρχο επί Γης. Για ειρήνη δεν ξέρω.

Και μέσα στην θέσει ελεγχόμενη οργή μου πρέπει να βρω τον τρόπο και το κίνητρο, ώστε το ανθρώπινο είδος στον τόπο μου να επιλέξει να παύσει τον κανιβαλισμό του. Γιατί ίσως τρόπος να υπάρχει, αλλά η απληστία ανήκει στα θανάσιμα αμαρτήματα του είδους. Και θα πρέπει να αναζητήσω τους πρωτεργάτες του ιδίου πονήματος, να βρω - αντίστροφα προς το ορμέφυτο του είδους μου κινούμενος - πού είναι γραμμένη η λύση, ώστε να την εφαρμόσω. Να εξετάσω πότε εφαρμόστηκε η λύση, γιατί η λύση έπαψε να εφαρμόζεται, ποιος κατέστρεψε το σύστημα, ώστε να μην επιτρέψω να ξανασυμβεί. Κι όλα τούτα να αφορούν μόνο τη γενιά μου, αφού η επόμενη θα ξαναξεχάσει.

Πρέπει να πείσω αυτούς που έκαναν τη σημερινή νύχτα κοινή, να σταματήσουν. Πρέπει να χρεώσω αυτούς που με απέτρεψαν από το να δω τη μαγεία της φετινής Αυγουστιάτικης πανσελήνου. Πρέπει να ελέγξω την οργή μου εναντίον εκείνων που με υποχρέωσαν για τη δική τους εγκληματική φύση να εργαστώ, ώστε να τους σταματήσω. Γιατί θα τους σταματήσω. Είναι νομοτελειακό. Κι όλοι όσοι απόψε δεν είδαν καμία μαγεία στην Αυγουστιάτικη πανσέληνο, θα βοηθήσουν. Γιατί είδαν νύχτα, ενώ θα έπρεπε να μπορούν να ονειρεύονται. 

Διαβάστε Περισσότερα »

ΚΟΙΝΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΩΝ ΙΣΤΟΛΟΓΊΩΝ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Προς φίλες και φίλους Αναγνώστες του blog ....

Αυτή είναι η δύσκολη εβδομάδα. Όλοι εσείς που μας έχετε τιμήσει με την προτίμησή σας, όλον αυτόν τον καιρό, θα έχετε καταλάβει τη γεωμετρική πρόοδο, με την οποία τα γεγονότα κλιμακώνονται.

Είναι δείγμα σαφές αυτό - και κουτός όποιος δεν καταλαβαίνει ότι οδεύουμε προς το μεγάλο κραχ.

Δε θα κάνουν πίσω, δε θα διστάσουν – είναι προφανές ότι έχουν προετοιμαστεί προς αυτόν το σκοπό. Ό,τι δείτε αυτές τις μέρες, ως και την 29η Αυγούστου, δε θα είναι άσκηση, τα πυρά θα είναι πραγματικά.

Η ημερομηνία δεν έχει επιλεγεί τυχαία:

Το σενάριό τους έχει εφαλτήριο το χρονικό σημείο, μετά από το οποίο η γερμανική κυβερνώσα παράταξη θα αλλάξει πορεία πλεύσης και θα οδηγήσει τους εδώ υποτακτικούς σε δήθεν κίνηση πανικού: ο φόβος της πτώχευσης θα γίνει τρόμος και δέος, οι συνταξιούχοι θα συνωστίζονται στις τράπεζες, το σύνθημα «νυν υπέρ των Τραπεζών μας ο αγών» θα κάνει τα αυτιά μας να βουίξουν.

Ανεξάρτητα από την αντιμνημονιακή πολιτική παράταξη της επιλογής σας, θεωρούμε χρέος μας να σας επιστήσουμε την προσοχή στην ανάγκη να ταρακουνήσετε τις ηγετικές σας ομάδες.

Απαιτείται οργάνωση από μέρους τους σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής, έξω από συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι οποίες αναζητούν ακόμη το ρόλο τους, μέσα από σύμπλοκα φίλων, παλαιών συν-αγωνιστών, αντιπάλων, κρυφών χαρτιών και προσωπικών επιδιώξεων.

Ο λαός έχει το λόγο τώρα. Αν οι ηγεσίες ακολουθήσουν έχει καλώς, αν όχι, μπορούμε και χωρίς αυτές.

Η Δημοκρατία μας χαροπαλεύει και το σχέδιο είναι οργανωμένο από καιρό.

Είναι καιρός να το πάρουμε όλοι απόφαση: Ή μαζί θα σωθούμε, ή θα διαιρεθούμε και θα χαθούμε.

Παράλληλα με τα παραπάνω - και σε σαφή συνάρτηση της ανάγκης εκλογών με την πραγματικότητα που βιώνουμε - φρονούμε ότι πρέπει να καταστεί σαφές στους πολίτες της χώρας μας, αλλά και στους αλληλέγγυους λαούς ότι αυτή τη στιγμή στην πατρίδα μας δεν υπάρχει πραγματική λαϊκή εκπροσώπηση. Ο λαός μας θέλει εκλογές, ανεξάρτητα από όσα γράφονται και λέγονται σε επίπεδο πάντα επικοινωνιακής προπαγάνδας και παραπληροφόρησης.

Έχουμε αναρτήσει το σχετικό ερώτημα στο avaaz, με μόνο σκοπό, όχι να εκμαιεύσουμε πρόθεση ψήφου υπέρ του ενός ή του άλλου, αλλά τη δήλωση της σαφούς βούλησης του Ελληνικού Λαού να είναι συμμέτοχος στις αποφάσεις που λαμβάνονται ερήμην του και υπέρ της διεφθαρμένης κυβερνώσας ολιγαρχίας.

Το μόνο που απαιτείται είναι η υπογραφή σας στον σύνδεσμο που θα βρείτε εδώ:

AVAAZ.org COMMUNITY petitions

Θα υπάρχει συνεχής ενημέρωση                                     Η ομάδα Ιστολογίων του Ανέμου Αντίστασης

Ιστολόγια της ομάδας που το ανέρτησαν:

Airetikos On Air
alfazita.blogspot.gr
Great Chaos
HMEROLOGIO TP -- Ελλάς
Manic Nirvana
Venceremos
Ανεμος Αντίστασης
Ασυμβίβαστος
Η ΣΦΗΚΑ
ΙΔΙΟΙΣ ΟΜΜΑΣΙ
Κωνσταντίνος Νάκκας
ΟΝΕΙΡΟΒΟΛΤΑ
ΦΕΝΙΑ

Διαβάστε Περισσότερα »

Αναπάντητο*

Λέω να υπερβώ τα εσκαμμένα απόψε. Να γράψω πιο αποστασιοποιημένα για τον άνθρωπο των ημερών, των δικών του τελευταίων ημερών. Και δε μπορώ να καταλήξω τι είναι, τέλος πάντων, αυτός ο άνθρωπος, για να οδηγήσω τη σκέψη μου σε ένα πλάνο. Κάτι σαν Ιστορία που γράφεται, πριν να γίνει Ιστορία, ενώ ταυτόχρονα αποπειράται να λειτουργήσει έξω από τα όρια του χρονικού. Αυτοκαταστροφικός ή εθελοτυφλών; Ανίερος, ανόσιος ή προβληματικός; Ανίκανος ή προδότης; Εκβιαζόμενος ή αυθεντικός μισέλληνας; Κουτός ή υπερφίαλος και ματαιόδοξος;

Τι είναι τελικά αυτός ο άνθρωπος;

    Δε νομίζω ότι έχει πραγματικά αξία να αναφερθώ στο συρφετό που εξορμά και ίπταται στο όνομά του. Αριβίστες και ωφελιμιστές, κόρακες και γύπες υπάρχουν παντού και θα υπάρχουν πάντα να γυρέψουν – θρασύτατοι, ύαινες, ζήτουλες σωστοί – κομματάκι από την πίτα.

Αυτός όμως; Θα μπορούσε να ξεκοκαλίζει τα έτοιμα για άλλες τρεις γενεές, θα μπορούσε να αποδεχθεί ότι το πνευματικό του ανάστημα και το παράστημά του, το προφίλ του το ίδιο, η δυναμική του, δεν ήταν αρκετά. Θα μπορούσε να απέχει, όπως κάθε σώφρων άνθρωπος, από όσα δεν ξέρει να κάνει καλά.

Πότε, όμως, έγινε έτσι με τους δεξιούς; Πότε αποδέχθηκαν ότι δεν έχουν τη στοιχειώδη ανθρωπιά, για να ασκήσουν πολιτική; Με τεχνάσματα και δολοπλοκίες, με χρήση κανονική των κουτών, με εξανδραποδισμούς, όποτε παρέστη χρεία, πάντοτε ζητούσαν κι έπαιρναν κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα.

Αυτός ο άνθρωπος όμως πήρε το μεγάλο βάρος: αντάλλαξε ένα λαό, αντάλλαξε τη ζωή των γενεών, οι οποίες είχαν την ατυχία να ζουν ταυτόχρονα με αυτόν, προδιαγράφοντας το μέλλον εκείνων των τριών γενεών, οι οποίες θα έλθουν μετά από αυτόν.

Γιατί; Κι αν ακόμη στην περίπτωσή του τυγχάνουν εφαρμογής όλες οι δικαιολογίες του κόσμου, ακόμη και τότε, γιατί;

Κι όλα τα κοράκια γύρω του, ακόμη κι οι γύπες που λατρεύουν την οσμή της αποσύνθεσης, ακόμη κι αυτοί, τι λένε σήμερα; Τους αρέσει τόσο πολύ αυτό που συνέβη, αυτό που συμβαίνει; Ποιος στ’ αλήθεια θέλει να πάει να ζήσει σήμερα στη Νιγηρία; Ποιος στη Συρία; Ποιος στην Τουρκία; Ποιος χαίρεται που γεννήθηκε Κενυάτης, ποιος χαίρεται που η μάνα του είναι Αιθίοπας, ποιος αγαλλιάζει στη θέα της κατεστραμμένης πατρογονικής γης;

Να είναι τόσο εκδικητικός; Να έχει εφαρμογή στην περίπτωσή του η μνήμη ελέφαντα; Να μην έχει συγχωρέσει ακόμη τους δικούς του ανθρώπους, τους δικούς του ομοϊδεάτες για το προ εικοσαετίας στραπάτσο; Τότε τον διέλυσε ο προεστός των άλλων συνωμοτών. Τώρα αυτός ο άνθρωπος έχει κατορθώσει να πάρει μαζί του τον πλέον ιδιώτη από τους κατιόντες του. Τον άνθρωπο που τον έλεγαν ημέρα ανάπαυσης.

Κι όμως ο άνθρωπος αυτός δεν κάνει πίσω, δε σταματά, κι ας γνωρίζει το τέλος. Γιατί θα είναι τέλος, πραγματικό.

Όμως γιατί;

* του Θάνου Αθανασιάδη

Διαβάστε Περισσότερα »

Μετά το τέλος *

  

Οι ιδέες εμφανίζονται ξαφνικά, μέσα στη νύχτα. Σαν κλέφτες της άλλης ζωής, εκείνης η οποία θα γινόταν πραγματικότητα, αν οι ιδέες είχαν εφαρμοστεί.

Ο χρόνος όμως δε ρωτάει, μόνο περνάει. Κι έτσι, με ιδέες που χάθηκαν μέσα στη μέρα που ακολούθησε, με σκέψεις που δεν έγιναν ποτέ πράξη, ο χρόνος τελειώνει.

Ποιες είναι όμως οι χαμένες πράξεις; 

Ποιες ήταν οι ιδέες που θα διόρθωναν τα πράγματα, που θα άλλαζαν την πορεία των πραγμάτων;

Διαβάζω ένα τσιτάτο, δεν ξέρω ποιος αποφάσισε πρώτος να το συμπεριλάβει σαν πρόθεμα στη σχετική πολιτική αρθρογραφία και τα αντίστοιχα ιστολόγια, αλλά δεν το θεωρώ λάθος, μένω μόνο με την απορία του χρόνου, κατά τον οποίο θα γίνει πραγματικότητα: 
«Η Αριστερά στην 3η χιλιετία μόνο ως δύναμη ηθικής ανατροπής μπορεί να υπάρξει».

Πάλι θα με πούνε Συριζαίο – που είμαι δηλαδή, και δεν το θεωρώ ντροπή, οπότε ελεύθερα – αλλά, εν προκειμένω, το ζήτημα δεν είναι αυτό. Το ζήτημα είναι ο χρόνος και η εφαρμογή των ιδεών.

Είναι τόσο δύσκολο, αλήθεια, να βρεθεί κοινός χρόνος μεταξύ των ανθρώπων. Άλλο τόσο  δύσκολο είναι να συμφωνήσουν δυο και περισσότεροι σε μια ιδέα, η οποία θα εφαρμοστεί κατά τον τάδε ή το δείνα τρόπο. Ούτε την ίδια γλώσσα δε μιλάμε πια, πώς να γίνει κατανοητό το πλήρες νόημα της ιδέας και της πρακτικής εφαρμογής;

Και χρειάζονται μυαλά, αλλά χρειάζονται και χέρια. Ποιος θα βάλει τα χέρια; Σε τούτον τον κόσμο που δε χρειάζεται ούτε ως το ταχυδρομείο να πάει κανείς, για να στείλει τα νέα του στην άλλη άκρη του κόσμου, πώς να ξεφύγει κάποιος πρόθυμος από την ευκολία της ηλεκτρονικής δυνατότητας;

Έχουμε ίσως διευκολυνθεί πέραν του λογικού. Η τροφή δεν απαιτεί πλέον κόπο, μόνο χρήμα. Η εργασία απαιτεί μετακίνηση, ίσον καύσιμα ίσον χρήμα. Η παραγωγική διαδικασία καθεαυτή δεν έχει καμία επαφή με το τελικό προϊόν, διότι αυτό έρχεται από ένα μακρινό υπανάπτυκτο μέρος, το οποίο χρησιμεύει μόνο για την ευζωία ημών των δήθεν πρωτοκοσμικών.

Διότι πλέον είμαστε μεν δήθεν, πλην όμως πρωτοκοσμικοί δεν είμαστε. Και οι πρωτοκοσμικές συνήθειές μας συμπεριλαμβάνουν συνθήκες ευζωίας, οι οποίες δεν συνάδουν με την κατάσταση.

Και λέει η παντογνώστρια Βικιπαίδεια ότι τα Σόδομα ήταν μια βιβλική πόλη που έγινε γνωστή από την αιφνίδια καταστροφή της, μαζί με τη Γόμορρα, στο νότιο άκρο της Νεκράς θάλασσας. Τα Σόδομα μαζί με τη Γόμορρα, την Αδαμά, τη Σεβωείμ και τη Σηγώρ αποτελούσαν τη λεγόμενη πεντάπολη της κοιλάδας Σιδδίμ. Αναφέρεται τόσο στη Παλαιά Διαθήκη όσο και στη Καινή Διαθήκη ότι υπέστη ολοκληρωτική καταστροφή από τον Γιαχβέ, με κυρίαρχη αιτία τον έκλυτο βίο και την ανηθικότητα των κατοίκων της. Μια όμως περισσότερο εμπεριστατωμένη, και όχι απλή αποσπασματική, μελέτη των διαφόρων εδαφίων της Παλαιάς Διαθήκης διαφαίνεται περίτρανα, εκτός από κάποια περιγραφικά «λάθη», πως επρόκειτο για δολιοφθορά με γενικό εμπρησμό και πυρπόληση της πόλης, ένεκα τοπικών πολέμων.

«Ένεκα τοπικών πολέμων», λοιπόν. Πρέπει να είναι πόλεμος αυτή η παγκοσμιοποίηση, εν τέλει. Τροφή έτοιμη από μακριά, ανυπαρξία και εγγενής αδυναμία να παραχθεί στον τόπο των αναγκών, εξάρτηση από πρώτες ύλες, εξάρτηση από το χρήμα, ως μόνο μέσο προσπόρισης των προς το ζην.

Λίγη προσοχή εδώ: το «χρήμα», ο «Μαμμωνάς», το επαίσχυντο «καπιταλιστικό μέσο υποδούλωσης των λαών» δεν είναι το ίδιο χρήμα με εκείνο που λέγανε εκείνοι οι θεωρητικοί του κομμουνισμού, πριν καταρρεύσει το ίδιο το πρακτικό τους δημιούργημα. Εκείνο το χρήμα είχε μια δικλείδα πραγματική, τη νομισματική ισοτιμία, αυτό που λέγαμε ρούβλι έναντι δολαρίου, μάρκο έναντι γιεν, δραχμή έναντι ρουπίας και πάει λέγοντας. Αυτή η ισοτιμία, όπως τη μάθαμε κάποτε, δεν υπάρχει πια.

Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, ρωτήστε κανέναν εμβριθή οικονομολόγο, αναζητήστε την απάντηση σε θεωρητική κι επιστημονική βάση κι όχι σε επίπεδο τηλεμαχιών, την αλήθεια του ισχυρισμού αυτού. Σε αυτό συνετέλεσε το ευρώ, η ένωση μη ομοειδών πραγμάτων και καταστάσεων σε ένα κοινό πρόβλημα, παρά σε μια κοινή λύση.

Κανένας μανάβης δεν πουλάει πορτοκάλια και χαρούπια μαζί, εκτός κι αν η τιμή είναι ενιαία προς το ακριβότερο. Πορτοκάλια στην τιμή των πορτοκαλιών και χαρούπια στην τιμή των πορτοκαλιών. Τότε είναι εντάξει για το μανάβη κι εσύ κοίτα τη σακούλα.

Θα ήταν παράλογο να ισχυριστεί κάποιος ότι ο δημιουργός του ευρώ δεν είχε κατά νου ακριβώς αυτό το ζητούμενο: μέγιστο κέρδος για τον εαυτό του, ελάχιστο κόστος για την επίτευξη αυτού του κέρδους.

Πολλές φορές κολλάμε σε μια λάθος σκέψη: «αποκλείεται να την πατήσω εγώ». Συνήθως αυτή είναι και η τελευταία μας σκέψη, ακριβώς πριν την πατήσουμε. Βοηθάνε και εκείνοι που πληρώνονται για να λειτουργήσουν ως δούρειοι ίπποι, αλλά το βασικό ζήτημα είναι η εθελοτυφλία, η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων μας. Κι αυτό, ώρες πριν την πατήσουμε.

Τέλος πάντων, η ιδέα είναι ότι ο χρόνος τέλειωσε, παρήλθε ανεπιστρεπτί. Η κατεδάφιση ολοκληρώθηκε, μόνο με τα μάτια της ψυχής – που λένε και οι ευαίσθητοι – μπορεί κανείς να δει τι υπήρχε, εκεί που σήμερα βρίσκονται χαλάσματα. Τώρα η ευζωία είναι επίφαση και όχι πραγματικότητα. Τώρα το τέλος έχει έρθει κι εμείς κοιτάζουμε μια ξεθωριασμένη φωτογραφία, σαν κάτι ανύπαντρες παρθένες που έμειναν ανύπαντρες και παρθένες, επειδή ο αδελφός σκοτώθηκε στο μέτωπο.

Τώρα μετράει το νέο ρολόι. Κάθε στιγμή μετά την κατεδάφιση σημαίνει ότι οι εγκλωβισμένοι τραυματίες θα πεθάνουν από αφυδάτωση, από τραύματα, από ασιτία. Κάθε στιγμή που περνάει με τα συντρίμμια στη θέση που υπήρχε το οικοδόμημα, συνεπάγεται ότι στην επερχόμενη βαρυχειμωνιά δε θα υπάρξει στέγη για τους εναπομείναντες ζωντανούς. Κάθε στιγμή που περνάει χωρίς κάποιος να βάλει ένα λιθάρι, για να φτιάξει φράχτη και προτείχισμα, αφήνει ανήμπορους γέρους και αδύναμα  παιδιά στο έλεος της αγέλης των λύκων.

Δε γίνεται να κατηγορήσει κανείς το Θεό, το Κεφάλαιο, τους καπιταλιστές, τις αγορές, την Κρίση, κι ό,τι άλλο λέμε για να περνάει η ώρα, για την οκνηρία, την έλλειψη εργατικής σκέψης, την αδιαφορία. 

Το σκληρότερο ζώο της Πλάσης δεν είναι δυνατόν να περιμένει ότι οι ομοειδείς του θα τον λυπηθούν. Με την ίδια σκέψη, ας κάνουμε κι ένα σύλλογο αναξιοπαθούντων, αναζητώντας την ευδαίμονα λήθη, ή τους βαρβάρους. Μόνο να μη βαρεθούνε κι εκείνοι.

Ή Χρόνος δεν υπήρχε ή ο χρόνος δεν αξιοποιήθηκε σωστά.

Τώρα πάντως το ρολόι είναι νέο: μετράει μετά την καταστροφή. Ας αρχίσουμε να απομακρύνουμε τα μπάζα, έρχεται βαρυχειμωνιά και οι γέροι και τα παιδιά θα κρυώσουν και μπορεί να πεθάνουν. Κι οι λύκοι περιμένουν.

Να μη μας συμβεί. 

*του Θάνου Αθανασιάδη

Διαβάστε Περισσότερα »

Δεν ξέρω άλλο τρόπο *

Ο παιδικός μου φίλος, εγγονός αγωνιστή λιγνιτωρύχου, σώφρων και καλός θεωρητικός της επανάστασης, με αντικρούει εν τοις πράγμασι: "Ό,τι γράφεις, δεν είναι κακό, αλλά παραβιάζεις θύρες ανοιχτές, δε λες κάτι καινούριο".

Δεν κάνει λάθος, δίκιο έχει. Δε γίνεται όμως να πρωτοτυπήσω σε μια κατάσταση, η οποία έχει επαναληφθεί ιστορικά ανά εικοσαετία - και τούτο στις καλές περιπτώσεις, κι αν η χώρα έχει αντοχές κι αντιστάσεις. Έχουν όλα γραφεί, έχουν όλα αναλυθεί κι εκτιμηθεί. Το μόνο που μένει είναι να εφαρμοστεί μία από τις προταθείσες σκέψεις. Επί δημοκρατικού πολιτικού μορφώματος υπό διάλυση, μόνη λύση διαφαίνονται οι προαναγγελθείσες εκλογές.

Το Σεπτέμβριο λοιπόν, ποιος ο λόγος ανησυχίας; Θα αλλάξουν τα πράγματα. Θα εξανδραποδιστεί το σύμπλοκο. Ναι μεν, αλλά πώς, αν δεν οδηγηθεί καθένας από τους δικαιούμενους πολίτες στην κάλπη; Πώς, αν δεν πάει καθένας από εμάς να ψηφίσει;

Οποιονδήποτε, δεν ενδιαφέρει π ο ι ο ν θα ψηφίσει, αρκεί να ασκήσει καθένας το δικαίωμα και την υποχρέωση του εκλέγειν. Διότι σε αυτήν την περίπτωση θα μεγεθυνθεί το εκλογικό σώμα, θα εκπροσωπηθεί ο απέχων, θα ανακατευτεί η τράπουλα, θα χαθούν τα τζακόπαιδα.

Οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις έκαναν την πάπια στον απέχοντα, στον αδιάφορο, κανείς δεν πλήρωσε την μη ψήφο του με ποινή χρηματική ή φυλάκισης ή με στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων. Σε περίπτωση που γινόταν κάτι τέτοιο, θα είχε αλλάξει το ποσοστό της αποχής, οπότε και πάλι θα ανακατευόταν η τράπουλα.

Ψηφίζουν εκείνοι που ενδιαφέρονται να διοικήσουν οι δικοί τους. Και οι άλλοι απέχουν, αδιαφορούν και διοικούνται ερήμην.

Ιδού ο λόγος που επιμένω κι εμμένω: διακαής μου πόθος η ψήφος του καθενός από εμάς. Για να αλλάξει η σημερινή κατάσταση. Για να ξαναμπούμε σε τροχιά ανόδου. Λέγεται νομοτελειακό. Και δεν είναι αστείο. Σας παρακαλώ, δείτε το - και συμπαθάτε με, αν επαναλαμβάνομαι.

* του Θάνου Αθανασιάδη

Διαβάστε Περισσότερα »

De bello civili*

   

Βάζω κάτω τα δεδομένα:

Κανείς δεν αντιδρά πραγματικά, κανείς δεν εξανίσταται σε καταστάσεις (ή/και) με καταστάσεις πρωτόγνωρες. 

Όλοι φαίνεται να έχουν αποδεχθεί την άτυπη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, υπό το κράτος της οποίας το Σύνταγμα «κάνει πίσω» και οι εξουσίες γίνονται έκτακτες. 

Κάπου άκουσα αυτές τις ημέρες ένα σχόλιο για το πώς το κάψιμο μια τράπεζας και οι τρεις νεκροί της εξουθένωσαν το κίνημα της πλατείας. 

Μπορεί να είναι κι έτσι, μπορεί και όχι. 

Μπορεί, όποιος βγήκε στις πλατείες, να έψαχνε για αφορμή να πάει και να κάτσει σπίτι του.

Μετέχω σε δυο τρεις ομάδες, communities και γκρουπ, τα οποία προωθούν τις θέσεις και τις αντιλήψεις της Αριστεράς. Προσπαθώ, αλλά ανταπόκριση δε βρίσκω. 

Οι περισσότεροι αδιαφορούν για τις ουσιαστικές ειδήσεις, κάποιοι τις αλλοιώνουν, κάποιοι δεν καταλαβαίνουν καν τι διάβασαν. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι βέβαιο ότι δε φταίνε: απευθύνονται σε όλους, όχι στους διαβασμένους, στους ενδιαφερόμενους ή στους «ψαγμένους» - και καλά. Και τι φταίει ο λαουτζίκος; Να μην τον πρήζουν θέλει – και λίγο παντεσπάνι.

Δε βρίσκω λύση και σε αυτό το κόλπο: «ελάτε όλοι να πούμε πόσο δίκιο έχουμε – μεταξύ μας». 

Θέλει να σε ακούσει και ο άλλος, λέω εγώ τώρα.

Παρατηρώ, βέβαια, μάλλον για το φόβο των Δαναών – μην και ξυπνήσει κανείς -, μια συνεχή διαβαθμισμένη απαξίωση της πραγματικότητας: Μόλις μια πραγματικά σημαντική είδηση πάει να κάνει το πέρασμα από το μυαλουδάκι των συμπολιτών μου, έρχεται και πετάγεται ο γκόμενος της Σιμώνης, τσακ εμφανίζεται ο Κρέμος στο γκρεμό να μιλάει απαξιωτικά για τους σακάτηδες αυτής της σφαίρας, τσακ κάνει μια πολύ καυτή εμφάνιση η Ελενίτσα και ο Κοκο-βιος με παιδιά, εγγόνια και σαντάλια. Τσακ, τσακ, τσακ, τσατ - πατ – κιουτ, όλο και κάτι γίνεται. Άμεσα, γλαφυρά, αποσυντονιστικά.

Και οι φίλοι πάνε για μπανάκι, καφεδάκι, βολτίτσα, γράφουν κανονικά τη φάση, σαρώνει η ραστώνη, δεν τους καίει και τόσο, φαίνεται.

Φαίνεται το ‘να, φαίνεται τ’ άλλο.

Vivere pericolosamente, το ζην επικινδύνως ελληνιστί. Διότι αυτή είναι επικίνδυνη ζωή.

Ο γέρος φοβάται την αναρχία.
Ο νιος φοβάται για τα παιδιά του. 
Τα παιδιά φοβούνται για τις γκόμενες που δε θα τους κάτσουν, αν δεν είναι πολύ κουλ, όμως. 
Οι πουρότεροι, που πηδούσαν με το πορτοφόλι, φοβούνται ότι κανένα πιπίνι δε θα τους κάτσει με την κρίση, αν δε δείξουν ανέμελοι. 

Όλοι στη μούφα. 

Οι πλαστογράφοι, που χώθηκαν στο Δημόσιο με εκείνο το πτυχίο από το Ανώτατο Κολλέγιο της Ζουαζιλάνδης, ξέρουν ότι δεν τους παίρνει να το παίξουν και πολύ μάγκες. 
Οι μάγκες, που έχουν τη λίστα με τους ζουαζιλανδοπτυχιούχους, ξέρουν ακριβώς που χτυπάνε. 
Όλοι μαζί χαίρονται που έδιωξε το λαμόγιο το Μήτσο και όχι τους ίδιους, που είναι λαμόγια. 

Οι τύπισσες της ΕΡΤ σε φωτογραφίες φεϊσμπουκάτες του ’12, με βυζί τέεεελειο και ντυσιματάκι τουλάχιστον για δεξίωση στου Αντώνη, σήμερα ενεργές ακτιβίστριες, μεταδίδουν την «πραγματική» είδηση και όχι εκείνη που τους επέβαλε το εξουσιαστικό καθεστώς – μέχρι και τη στούκα στον τοίχο της απόλυσης. 

Εν τω μεταξύ, η πλάκα είναι ότι ο μόνος λόγος, για τον οποίο καταργήθηκε εκείνο το νυν επαναστατικό μαγαζί είναι το ότι ο κυρ – Αντώνης ήθελε να πάει μονάχος στην κυρά – Αγγέλα. 

Ξέρετε, είναι εντελώς κουλό, αλλά συμβαίνει κάπως έτσι: πάει ο πρωτομάστορας να ρωτήσει το αφεντικό πώς να γκρεμίσει την οικοδομή, αλλά α) δε θέλει κανένας να μάθει ότι το σχέδιο είναι η κατεδάφιση και όχι το χτίσιμο, και β) ο μόνος που μπορεί να το πληροφορηθεί αυτό είναι ο κολαούζος (βλέπε συνεργείο κάλυψης ειδήσεων) του κρατικού καναλιού. Οπότε … καταργείς το κρατικό κανάλι. 

Ε, έτσι χάσαμε τον πολιτισμό από τις οθόνες μας.

Και κανείς δε θέλει να δουλέψει. Κανείς δεν έχει τη διάθεση να το παλαίψει. 

Και κανείς δεν ενδιαφέρεται για την επόμενη μέρα. 

Και η μέρα αυτή δεν είναι μακριά. 

Κι όλοι θα φάνε τη φλασιά εκείνη τη μέρα και τίποτε δε θα γίνεται πια, διότι τίποτε δε διορθώνεται μετά το μπαμ.

Και δεν είμαστε στο ’08. Και δεν υπάρχει σάλιο. Και, ναι, θα ξαναγυρίσουμε στις γειτονιές, με ανθρώπινο πρόσωπο και χαρακτήρα. Θα μοιραζόμαστε ένα πιάτο φαἵ με το συνάνθρωπο (μάλλον από εκείνον θα το ζητάμε, κι όχι εκείνος από εμάς) και η μπομπότα θα μας δώσει ενέργεια για την επόμενη μέρα (παραγνωρισμένη αυτή η μπομπότα  - και ο καφές από ρεβύθι εξαίσιος). 

Και ο τέεεελειος Άκης θα μας φτιάχνει συνταγές της γιαγιάς με γκουρμέ πινελιές, και η Φαίη μας θα δει επιτέλους τον καλό της χοντρούλη σε πιο φυσιολογικά μεγέθη (είναι και ψηλό, το άτιμο) και η Ελενίτσα θα μας αφήσει για μέρη πιο λάτιν ή ανατολικά (γιατί, τι έχει η γείτων;; Τόσες και τόσες κάνανε καριέρα με τέτοια ταλέντα!)

Και το Ελλαδιστάν καταρρέει. Με σκιαγμένους πάμπλουτους υποτελείς ηγεμονίσκους, σαν εκείνους τους δικτάτορες της Αφρικής που τους κούναγε η μακρά χειρ της Σιών.

Και ο κόσμος καταρρέει. Γιατί, σε αντίθεση με την προ του ’90 εποχή, οπότε υπήρχε και αρκούδα του βορρά και κίτρινη αρκούδα και αρκουδόπουρο και αρκουδοκαντάϊφο, σήμερα υπάρχει ένας κόσμος αντεστραμμένος, με ζιγκ χάιλ και αποτυχημένους μισανθρώπους, μισέλληνες, πειραματιστές, δουνουτουδικούς, αποτυχημένους, βλάκες, αδιάφορους,  κακούς, με λίστες λαμογίων και διάφορα τέτοια, τα οποία οδηγούν σε οριζόντιες, κάθετες, επιλεκτικές και μη, απολύσεις, σε σκηνικά που μας αφήνουν σε κατάσταση ανομίας (αλλά όχι αναρχίας, προς Θεού!)

Αλήθεια, να ελπίζω σε κάτι;

* του Θάνου Αθανασιάδη, 

όχι του Ιουλίου Καίσαρος

Διαβάστε Περισσότερα »