Αναμένουμε*

Μπείτε, αν θέλετε, στη θέση και τη λογική του: Από τη στιγμή που ο διακαής του πόθος έγινε αποδεκτός από τους υπόλοιπους συμπατριώτες του, ανέμενε τρεις δεκαετίες, έως τη στιγμή που θα ολοκλήρωνε, πρώτα την ανασυγκρότηση της χώρας του (’78-’90), μετά την ένωσή της, έπειτα την εξάπλωσή της(’93-’08), ώστε να επιτύχει, όσα εξαρχής είχε θέσει ως στόχο: τη Μεγάλη Γερμανία.

Δείτε πόσο κοντά βρίσκεται στην επίτευξη του στόχου του: Μέρες ελάχιστες πριν την επανεκλογή της αδελφής ψυχής του, ώστε η εκδίκηση να ολοκληρωθεί. Ναι, ο κύριος Σόιμπλε μισεί την Ελλάδα. Γεννήθηκε μέσα σε ιαχές δόξας και αντελήφθη τον κόσμο του κατεστραμμένο. Μελέτησε, αποδελτιοποίησε και αποφάσισε: για τα δεινά του φταίχτης ήταν η Ελλάδα. Κάθε σοβαρός στρατηγικός αναλυτής θα επιβεβαιώσει ότι, χωρίς την καθυστέρηση της Κρήτης, ο Ρόμμελ θα είχε συντρίψει κάθε αντίσταση. Χωρίς την κίνηση του Μανώλη Γλέζου  και του Απόστολου Σάντα, η Ευρώπη θα είχε απωλέσει το μόνο της όπλο έναντι της γερμανικής υπεροχής: το ηθικό.

Ο Πρώτος Παρτιζάνος της Ευρώπης, κατά την προσφώνηση του Ντε Γκωλ, στάθηκε απέναντι στη σβάστικα και τη νίκησε. Όμως η σβάστικα ήταν το ριζικό του κυρίου Σόιμπλε. Αν εκείνη είχε μείνει στον ιστό, ο σημερινός αγχωμένος μισάνθρωπος και πρωτίστως μισέλληνας, θα ευρίσκετο σε θέση υπεροχής όλη του τη ζωή. Αντ’ αυτού υποχρεώθηκε να ξοδέψει τη ζωή του και να αποδυθεί σε έναν υπέρ πάντων αγώνα για την αναστήλωση του Ράιχ.

Και να που σήμερα όλα έχουν σχεδόν επιτευχθεί. Και να που σήμερα στον ιστό ανεμίζει και πάλι η σβάστικα. Και να που φτάνει ο νικητής. Επιζητεί την πλήρη υποταγή. Οι πόρτες να είναι σφαλιστές. Τα στόματα κλειστά. Οι νοήμονες βουβοί και οι κουτοί έντρομοι. Για ένα πιάτο φαἲ. Για μια δουλειά στη φάμπρικα. Για όλες τις χαμένες μέρες και νύχτες του κυρίου Σόιμπλε.

Είναι πολλά, αυτά που μπορεί να καταλογίσει κανείς στον άνθρωπο αυτό, ένα δε μπορεί να του αμφισβητήσει: τη συνέπεια. Αυτός είναι το όπλο στο χέρι, αυτός και ο Δήμιος. Πώς να αντιμετωπιστεί τέτοιος άνθρωπος; Ποιος να σταθεί αντίκρυ του και να του πει: «σε νίκησα μια φορά, θα σε νικήσω πάλι!»; Ποιος το έχει κάνει, άραγε;

Σύντροφε Μανώλη, είναι μάλλον αστείο να σε προσφωνούμε εμείς έτσι, εμείς που καλά καλά δε σκάσαμε ακόμη από τ’ αυγό μας. Σε γνωρίσαμε προ ελαχίστων ημερών και η ανατριχίλα από τον ελάχιστο συγχρωτισμό παραμένει στο δέρμα μας.

Σύντροφε Μανώλη, είναι τιμή μας που έχουμε εσένα για σημαία, εσένα για ασπίδα, εσένα για όπλο. Ξέρουμε ότι αυτός ο σκυφτός, βουβός, πρόσκαιρα ηττημένος, λαός μας μπορεί να ξανανιώσει το αίμα να κυλάει στις φλέβες του.

 Αν είναι να τολμήσουμε, κάποιος ήρωας θα πρέπει να σταθεί μπροστάρης. Αναμένουμε.

*Κωνσταντίνου Νάκκα & Θάνου Αθανασιάδη