Υπάρχω; *

    Ο φίλος μου έχει νεύρα. Μάλλον σπασμένα νεύρα, παρά νεύρα ακριβώς. Τον καταλαβαίνω, επειδή κι εγώ έτσι νιώθω, έτσι και πολύς κόσμος που «νιώθω».

Ο φίλος μου βλέπει τους κόπους της ενήλικης ζωής του να πηγαίνουν πίσω, να πηγαίνουν στράφι, να πηγαίνουν γενικώς. Προσπαθεί να συνδιαλλαγεί με όρους 2008 και έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε. Το έχω ξαναγράψει κάπου, βρισκόμαστε στο (πλέον) σωτήριον έτος 5 μ.Κ. (μετά Κρίση). Τίποτε δεν είναι ίδιο, τίποτε δεν είναι εύκολο. Ούτε οι άνθρωποι, ούτε οι δυνατότητές τους. Κάποτε η αργοπορία σήμαινε βαριεστημάρα, σήμερα σημαίνει αδυναμία. Οι Τρύπες το έλεγαν αλλιώς σε ένα παλιό τους τραγούδι, το «Σημαίνοντας Θάνατο». Ακούστε το, θα με θυμηθείτε. Πάλι, ίσως οι μουσικές σας επιλογές δεν συμφωνούν ή τα τρυφερά σας ώτα δε θα αντέξουν το βαρύ ήχο της απάνθρωπης πόλης, όπως τον εννοούσαν οι ποιητές της Σαλονίκης.

Είμαστε όλοι έτσι. Όλοι, εκτός από τους γελαστούς τύπους που έβλεπα στη φωτογραφία – ενσταντανέ από τα έδρανα της Βουλής μεταξύ των συναγελαζομένων ηγετών μας χθες, (πριν ή) μετά την υπερψήφιση του πολυνομοσχεδίου. Εκείνοι δεν τραβάνε κανένα ζόρι, τα ζητήματα έχουν λυθεί. Για τους υπόλοιπους ίσως όχι, αλλά οι ηγέτες μας δεν είναι υπόλοιπα – ούτε απολειφάδια. Εμείς είμαστε – και δεν την παλεύουμε την κάθε μέρα.

«Δι’ ημάς η υπόθεσις εκερδήθη», κατά τη σχετική γελοιογραφία που έγινε και σήμα κατατεθέν των συναδέλφων μου της προηγούμενης γενιάς: Ο δικηγόρος είχε πληρωθεί, ο πελάτης θα περίμενε τη δικανική κρίση.

Ε, μιλώντας δι’ ημάς, η υπόθεσις εχάθη μάλλον. Αυτό βλέπει ο φίλος μου, όταν έχει τις μαύρες του. Κι εκείνες οι μαύρες πάνε και κολλάνε, οι αφιλότιμες, πάνω στην οργή του και στην ανάγκη του να νιώσει ότι «κάτι» γίνεται, ότι κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο. Κι έρχομαι εγώ, σαν Ευριπίδης και Κρέων και Κάφκα και Οπενχάιμερ και Κασσάνδρα μαζί, και τον επαναφέρω στην πραγματικότητα. Στην ίδια πραγματικότητα, από την οποία και ο ίδιος θέλω να ξεφύγω.

Δεν ξέρω πού πάει το πράγμα. Ξέρω τι βλέπω γύρω μου και αυτό είναι παραίτηση, απάθεια, νεύρα, θυμός, τυφλές αντιδράσεις. Δε βλέπω αντίσταση, αντίδραση, πάθος. Ίσως είναι η ημέρα. Είναι, βλέπετε, Παρασκευή και το τραγούδι θα έπρεπε να είναι το “Friday, I’m in love”

Θα βολευτούμε και με το «Υπάρχω» του Καζαντζίδη, μου φαίνεται..  

*του Θάνου Αθανασιάδη