Ο Θάνατος δεν κάνει διακοπές*

Το ανθρώπινο είδος απορεί: 

«Υπάρχει ζωή μετά το Θάνατο; Πού πάω, αφού τα σκουλήκια αρχίσουν να κάνουν πάρτυ πάνω στο κρύο σώμα μου; 

Ο Λάζαρος την έκανε τελικά; 

Να προτιμήσω ορυζώνες, λειβάδια, ή μήπως να γινόμουν πέτρα, μετά κάμπια, μετά ιπποπόταμος και μετά Πρωθυπουργός των Ελλήνων;»

Ο Θάνατος χαμογελά.

Το ανθρώπινο έλλογο ον επαίρεται:

«Είμαι η κορυφή της τροφικής αλυσίδας, δεν υπάρχει άλογο, μοσχάρι, φίδι, κότα, χελώνα, γουρούνι, σαλιγκάρι, πρόβατο που θα μου ξεφύγει, οι αρουραίοι στη σειρά, παρακαλώ. 

Είμαι το τελικό στάδιο της εξέλιξης. Βγήκα από τη θάλασσα, ανέβηκα στα δέντρα, κατέβηκα, ζωγραφίζω στις πέτρες, έμαθα τη φωτιά, τον τροχό, τα αερόπλανα, τη μαστρωπεία, την οριζόντιο ιδιοκτησία, τον πολιτικό λόγο, τη δουλεία, τα υπερπόντια ταξίδια, τις offshore, τη βυρσοδεψία, το τραστ, την οδοντογλυφίδα, το τηλεκοντρόλ, τις δίαιτες εξπρές, τη Θεωρία της Σχετικότητας, το Χρηματιστήριο, το τζελ μαλλιών σε φουντουκί απόχρωση, τα διαδικτυακά κόλπα, τη διδαχή, τον προσηλυτισμό, τις εφτά θάλασσες, το πλαστικό, τη σόγια έκτης γενεάς, τα βλαστοκύτταρα, τη μορφή της επιφανείας του Άρη, τη χαλάουα, και όλα, όσα απαρτίζουν το σημερινό Πολιτισμό μου».

Ο Θάνατος έχει πεθάνει στα γέλια.

Ο σημερινός έμφρων πολίτης εξανίσταται: Εξαρτάται η ζωή μου από κρυφά και συνωμοτικά λόμπυ επαϊόντων και ευαγγελιζομένων την πλανητική καταστροφή; 

Υπάρχει απάντηση για το μακελειό στο Τέξας, στην Αίγυπτο, στο Ιράν, στη Βαγδάτη, στη Ρωσία, την Κύπρο, τη Συρία, την Ελλάδα; 

Μπορώ να σώσω τον υπέροχο πολιτισμό του 21ου αιώνα; 

Υπάρχει λύση στη διαστροφή των παιδεραστών, των παιδόφιλων, των πολιτικών; 

Ο Θάνατος ξερνάει. 

Οποιοσδήποτε ερωτηθεί στο δρόμο σήμερα και εφ’ εξής, θα έχει κάτι να απαντήσει για οποιοδήποτε από τα παραπάνω λήμματα. 
Γιατί το ανθρώπινο γένος τα γνωρίζει πλέον όλα. 
Και πάντοτε θα ξεχνάει μόνο ένα:

Ο Θάνατος δεν κάνει διακοπές.

* του Θάνου Αθανασιάδη