Προσπαθώ.

Να καταλάβω.

Να επιλύσω.

Να τροποποιήσω.

Να μεταφέρω.

Αλλά δε γίνεται.

Αντιμετωπίζω τοίχους άρνησης.

Κινούμαι ανάμεσα σε κενά λογικής.

Προσδοκώ από τους αμετανόητους.

Τι πρέπει, στ’ αλήθεια, να κάνω;

Πρέπει να μιλάω με μικρές προτάσεις;

Πρέπει να μη χρησιμοποιώ δύσκολες λέξεις;

Πρέπει να φέρω το χρόνο πίσω;

Ίσως αυτό να ‘ναι. Να φέρω το χρόνο πίσω.

Να γυρίσουν όλα στα σατέν και τα στολίδια.

Μα δε γίνεται.

Γίνεται;

Εξαρτάται από μένα;

Εξαρτάται από πολλούς σαν κι εμένα;

Υπάρχουν πολλοί σαν κι εμένα;

Πού είναι αυτοί οι πολλοί;

Γιατί δεν τους αναγνωρίζω στην καθημερινή μου βόλτα;

Πού είναι αυτοί που ήταν σαν κι εμένα;

Πού είμαι εγώ, που ήμουν σαν κι αυτούς;

Ήμουν σαν κι αυτούς;

Άλλα λέει η πραγματικότητα.

Κι αν εγώ δεν είμαι σαν κι αυτούς, κι εκείνοι δεν είναι σαν κι εμένα;

Εγώ είμαι μόνος, ή εκείνοι  - όλοι μαζί – γεμάτοι μοναξιά;

Θα λυθεί;

Θα λυθεί για μένα;

Θα λυθεί γι’ αυτούς;

Μπορεί να λυθεί για όλους ταυτόχρονα;

Αν δε γίνει, εγώ προσπάθησα.

Να το θυμάμαι.