Η ελεγεία του μαλάκα *

Γερμανέ, έχε υπ' όψιν σου ότι δε σε λυπάμαι, ούτε θα σε λυπηθώ, αφού έχουμε πόλεμο. Φιλογερμανέ: Και για σένα τα ίδια ισχύουν. Λυπάμαι όμως τη χώρα μου. Κάθε πόλεμος έχει θύματα, άρα είναι αναμενόμενο κι η χώρα μου να έχει απώλειες. Μπορεί η Μοίρα να ορίσει να συμπεριληφθώ σε εκείνη τη λίστα.  Ξέρεις όμως κάτι; Αν αυτό συμβεί, το δικό μου όνομα δε θα χαθεί, το κλέος των πράξεών μου δε θα εξανεμιστεί στη λήθη. Γιατί θα χαθώ, όπως...

Διαβάστε Περισσότερα »

Ξεγελάστηκες, έρμε

Φίλε τρομαγμένε ΠΑΣΟΚτζή και ΝεοΔημοκράτη, Σας - σε βάζω μαζί στην προσφώνηση, γιατί θεωρώ ότι στην κρίσιμη τούτη ώρα είσαι ένα και το αυτό με το πάλαι ποτέ αντίπαλό σου στρατόπεδο. (Εσένα, ΔΗ.ΜΑ.Ρ.ίτικο απολειφάδι, δεν ξέρω καν πώς να σε προσφωνήσω, υποθέτω ότι  - εκτός από τις υπόλοιπες ύαινες -, σε κανέναν δε μιλάς, κανείς δε σου απευθύνει το λόγο, κανείς δε σε υπολήπτεται, κανέναν δεν αφορά η περίπτωσή σου, εκτός από τη στιγμή των δικαστηρίων....

Διαβάστε Περισσότερα »

Ας είμαστε τυχεροί και γενναίοι λοιπόν.

Μπορούμε πάντα να οπισθοχωρήσουμε. Να βάλουμε την ουρά στα σκέλια, σαν δαρμένα σκυλιά, να κλαψουρίσουμε μόνοι, να μη μας πάρει είδηση κανείς. Μπορούμε και να αυτοκτονήσουμε ακόμη, να λυτρωθούμε από τη ντροπή της ανέχειας, της ανημπόριας, της αδυναμίας. Μπορούμε να τα παρατήσουμε όλα. Οι άλλοι νίκησαν, εμείς είμαστε οι ηττημένοι, έτσι δεν είναι; Μπορούμε να μην αντισταθούμε καθόλου. Οι παρτιζάνοι είναι απολειφάδια άλλων εποχών. Δεν είναι αυτός...

Διαβάστε Περισσότερα »

Κουτούτσικο.

Άκουσες ότι κάθε ξένος που θα χρειάζεται άδεια παραμονής στην Ελλάδα, θα μπορεί να ψωνίσει ένα ακίνητο, ένα χτηματάκι, βρε αδερφέ, αξίας 250.000 και θα την αποκτά ατάκα κι επιτόπου. Και  - μόνο σε σένα - ήρθε η ιδέα: «Και δε σκοτώνω εκείνα τα 30 στρέμματα χέρσο που έχω από τον παππούλη μου σε κείνο το αλλοδαπό τομάρι που γνώρισα σε εκείνο το κωλόμπαρο πέρσι το καλοκαίρι; Εκείνο το ζούδι, πού να βγάλει αλλιώς άδεια παραμονής και υπηκοότητες και διαμονές και βλακείες; Θα του ξηγηθώ όμορφα: Δώσε συ σε μένα, θα του πω, 200 ζεστά, γράψε το συμβόλαιο 250 και πλήρωσε και τους συμβολαιογράφους και τους δικεόρους και το Δημόσιο,...

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο Θάνατος δεν κάνει διακοπές*

Το ανθρώπινο είδος απορεί:  «Υπάρχει ζωή μετά το Θάνατο; Πού πάω, αφού τα σκουλήκια αρχίσουν να κάνουν πάρτυ πάνω στο κρύο σώμα μου;  Ο Λάζαρος την έκανε τελικά;  Να προτιμήσω ορυζώνες, λειβάδια, ή μήπως να γινόμουν πέτρα, μετά κάμπια, μετά ιπποπόταμος και μετά Πρωθυπουργός των Ελλήνων;» Ο Θάνατος χαμογελά. Το ανθρώπινο έλλογο ον επαίρεται: «Είμαι η κορυφή της τροφικής αλυσίδας, δεν υπάρχει άλογο, μοσχάρι, φίδι,...

Διαβάστε Περισσότερα »

Ξέχασες.

Μα δεν πέρασε τόσος καιρός. Δεν το δικαιολογεί η απόσταση. Δεν προέκυψε από τη συγκυρία. Επέλεξες, μα επέλεξες λάθος. Έκανες πίσω. Φοβήθηκες. Προτίμησες να σκύψεις το κεφάλι. Να πεις: «θα περάσει». Μα δεν πέρασε. Συσπειρώθηκε, αναδιπλώθηκε, επιτέθηκε πάλι. Ξανά και ξανά νικήθηκες. Δείλιασες να υψώσεις ανάστημα. Τώρα λες ότι θυμήθηκες. Μα αναλώνεσαι στα μικρά. Χάνεις το στόχο. Δεν έχεις στόχο ακόμη. Παλινδρομείς. Εξανίστασαι σιωπηλά. Γίνεται, αλήθεια; Κοίτα γύρω σου, παντού θύματα. Μα είσαι ζωντανός, δεν ανήκεις σε αυτά. Επέζησες, ίσως από Τύχη. Δε θα την ευχαριστήσεις; Είσαι ακόμη εδώ, σκέψου κάτι. Θυμήσου. Δεν...

Διαβάστε Περισσότερα »

Το φλύντρο.

Κατά την τετραετία ’78-’82 έζησα στη Θήβα. Παράξενη εποχή. Ήμουν ξένος, μικρός, έτοιμος για την εφηβεία  - και είχα αφήσει πίσω μου τα τελευταία ευτυχισμένα μου χρόνια. Αυτό δεν το ήξερα τότε, αλλά σήμερα σκέπτομαι ότι η ευτυχία είναι παραγνωρισμένη και υπερεκτιμημένη ποιότητα ζωής, το εξηγεί καλύτερα ο κυρ – Αντώνης, οπότε ας όψεται. Ξένες λέξεις! Είχα ξένες λέξεις στον ξένο τόπο. Παρ’ όλο που τα αρβανίτικα τα μιλούσαν πολύ στην Ηγουμενίτσα, αυτά τα λόγια δεν τα είχα ξανακούσει. Κι ας ήταν ελληνικά. Το «ούι!!» των παιδικών χρόνων, του θαυμασμού, της επιδοκιμασίας, της απορίας, έπρεπε να το αντικαταστήσω με πιο αρνητικές λέξεις...

Διαβάστε Περισσότερα »

Σκουπίδι.

Δεν κοιτάζω πια τους δημοτικούς τενεκέδες.  Φοβάμαι ότι θα δω γνωστό. Δεν κοιτάζω πια γύρω μου.  Φοβάμαι ότι κάποιος θα με κοιτάξει. Δε μιλάω πια με τους φίλους.  Φοβάμαι ότι είναι οι εχθροί. Δε νιώθω πια τη ζωή να κυλάει στις φλέβες μου.  Έσβησα προ τριετίας. Δεν ονειρεύομαι πια για το μέλλον των παιδιών μου.  Δεν έχουν. Δεν είμαι άνθρωπος.  Είμαι σκουπίδι. Αλλά έχω αξιοπρέπεια! Δεν το λέω πουθενά! Δεν το μοιράζομαι με κανέναν! Και θα πεθάνω δίπλα σε έναν τενεκέ, μια από αυτές τις μέρες...

Διαβάστε Περισσότερα »

Δυνατός.

Με μεγάλες απλόχερες αγκαλιές. Με πόδια που να στηρίζουν και να δίνουν την αίσθηση της γης. Με κορμί από πέτρα, τον πόνο να μη νιώθει. Να σπάει, αλλά να μη λυγίζει. Ο χαμός του να είναι πραγματικός. Η νίκη του να είναι αληθινή. Με μπούσουλα την αγωνία των κουρελήδων γύρω. Με ρότα τον αναπαμό τους. Και μάτια στο στόχο...

Διαβάστε Περισσότερα »

Το όλον και το μέρος - New Year's Resolutions Reloaded pts. I, II & III

Καλημέρα, καλησπέρα και καληνύχτα σας, Η σειρά των κειμένων που ακολουθεί, ολοκληρώνει το έργο, στο οποίο  αποφάσισα να προβώ, προκειμένου να δώσω κάποιες απαντήσεις σε μένα και σε σένα, αλλά και σε εκείνον που με διαβάζει, αλλά ντρέπεται να το πει. Το τρίτο κείμενο γράφτηκε στις 3 Απριλίου 2103, το δεύτερο στις 28 Δεκεμβρίου του 2012 και το πρώτο επίσης. (Σπαστικούλη, γιατί τα γράφεις ανάποδα; Τέλος εσωτερικής διαβούλευσης). Δεν...

Διαβάστε Περισσότερα »