Εκ πλαγίου *

Είναι εκπληκτική η ικανότητα του συστήματος να αναδιπλώνεται, να συστρέφεται, να γίνεται όσο πιο ύπουλο γίνεται, αρκεί να επιτυγχάνει τους σκοπούς του.

Είναι τρομακτική η βούληση των ανθελλήνων πολιτικών να επιβιώσουν, έξω και πέραν πάσης προσδοκίας, ό,τι κι αν έχουν πράξει, όσο πρόσφατη κι αν είναι η πληγή, την οποία οι ίδιοι άνοιξαν.

Το έχουμε πει, το ξαναλέμε: Η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι το απόστημα. Τρικομματική ή δικομματική, η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι το απόστημα. 
"58" ή εκατόν οχτώ, το απόστημα υφίσταται. 

Αυτή έδωσε το άλλοθι στους ΠΟΛ.ΑΝ.ίτες και τους ΠΑ.ΣΟ.Κ.ους, να πουν "όλη η σοβαρή Ελλάδα μας στηρίζει". 

Αυτοί διατήρησαν τρία καίρια Υπουργεία σε καθεστώς "υφάλμυρο". Υγεία, Δικαιοσύνη και Παιδεία στα χέρια τους, Λοβέρδος, Ρουπακιώτης, Παπαθεοδώρου. 

"Παρελθόν", θα σκεφτεί κανείς.
"Ποιος τους θυμάται αυτούς";

Θα έπρεπε. Θα έπρεπε, οπωσδήποτε.
Το σήμερα είναι το χθες. 
Το αύριο δε θα υπάρξει.
Γιατί αύριο κάποιος θα "επιληφθεί του ζητήματος", ψηφίζοντας με βάση τη συνείδησή του.
Και θα καούμε όλοι, πνιγμένοι και σφυροκοπημένοι από φίλια πυρά.
Κάποιος να βεβαιώσει το θάνατο, παρακαλώ.

Ποιος θα εμποδίσει το χρόνο από το να τρέξει;
Ποιος θα σταματήσει το ποτάμι;
Δυο πρέπει να το περάσουν, ταυτόχρονα.

Θα βολέψει αν το πούμε με παραμύθι;
Αν είναι να είναι έτσι, ιδού και το παραμύθι:

"Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μικρή χώρα κάτω στο Νότο βασίλευαν τρεις άρχοντες που δεν είχαν ονόματα, μόνο χρώματα. Τους άρχοντες τους έλεγαν Πράσινο, Βένετο και Λιλά. Ο Βένετος λεγόταν και πρώτος, επειδή ήταν ο πιο παλιός, ο πιο σκληρός και ο πιο πονηρός. Ο Πράσινος ερχόταν δεύτερος, αφού ήταν νεώτερος, πιο γαλίφης και πιο αεριτζής. Ο Λιλά ερχόταν τρίτος και καταϊδρωμένος, μιας και ήταν η ορντίναντσα των άλλων δυο και έκανε τις βρώμικες δουλειές, αλλά, για να τις κάνει, χρειαζόταν κι έναν τίτλο.Ο Βένετος λειτουργούσε τα πάντα υπό την επίφαση της σοβαρότητας και της αυστηρότητας. Ο Πράσινος είχε πιο ελαφριά διάθεση, ήταν πιο ανοιχτοχέρης. Ο Λιλά βολευόταν σε θεσούλες από δω κι από κει, έκανε τις δουλίτσες του.
Και οι τρεις ήταν κλέφτες, αλητάκια, απατεωνίσκοι και τιποτένιοι".

Ποιος θα περίμενε ευτυχές τέλος μετά από αυτήν την εισαγωγή;

Ποιος θα περίμενε ότι υπάρχει κι άλλο παραμύθι, που λέει πάνω κάτω τα ίδια; 
Ιδού, άπιστοι:

Περπατάνε δυο, ο ένας στην πλάτη του άλλου, ο ένας μέσα στο νερό, ο άλλος άβρεχτος.

"Καλά είναι", λέει ο από πάνω, "αλλά, σαν κι εσένα, έχω χιλιάδες κοροϊδάκια. Εσένα θα σε φάω. Και μη νομίζεις ότι θα την πατήσω, όπως ο σκορπιός με το βάτραχο, γιατί εγώ έχω γεμίσει το νερό με πτώματα, πάνω τους πατάς κι αναπνέεις ακόμη. Σαπίζουν όμως γρήγορα, γι’ αυτό χρειάζομαι κι άλλα, να κάνουν το χαλί για τον επόμενο κουβαλητή μου".

(I am the aid. I am not the help.)

Άλλα τότε τα παράθυρα σφαλίζουν.

Μια φίλη έπαθε το αυτονόητο, σε μια επίσκεψή της σε σχολείο, είδε το σφαγείο.

Έγραψε αυτό, εις απάντηση, εις ανταπόδοση, επί σκοπώ κάθαρσης, παραληρηματικά, ασυνάρτητα, χωρίς να μπορέσει να αντιληφθεί ότι έβλεπε το παρόν και το μέλλον ταυτόχρονα:

"Φοβάμαι τα κλειστά παράθυρα.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έκλεινα τα παράθυρα, μόλις νύχτωνε, από φόβο. Φοβόμουν να δω τις σκιές έξω από τα παράθυρα, γιατί έπαιρναν στο μυαλό μου φοβερές διαστάσεις. 

Φοβόμουν στην ιδέα ότι οι απέναντι θα κρυφοκοιτάζουν την προσωπική μου ζωή.

Μεγάλωσα και ακόμα φοβάμαι τα κλειστά παράθυρα!

Νέοι άνθρωποι που δεν χαμογελούν. 

Που δεν ενδιαφέρονται, που δε νοιάζονται.

Που απλά δεν αντέχουν όλους εμάς που είμαστε οι σκιές έξω από τα παράθυρα τους. 

Φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν έχουν ενδιαφέροντα. Αυτούς που η ζωή τους είναι  μια βαρετή κατάσταση, που δεν τελειώνει, για να ηρεμήσουν και αυτοί επιτέλους.

Αυτό είναι το αποτύπωμα μου στον κόσμο? 

Σε αυτό τον κόσμο θα έρθουν τα παιδιά μου? Έγιναν οι τρελοί καλύτεροι όλων? 

Προτιμούμε έναν τρελό από έναν απλά πεθαμένο στον κόσμο των ζωντανών νεκρών.

Είχα σταματήσει να κλείνω τα παράθυρα μου και αντιμετώπιζα τις σκιές με θάρρος!

Δημιουργούσα εγώ σκιές, για να μη φοβάμαι τις ξένες! 

Άνοιξα την ψυχή μου με αυτοπεποίθηση, γιατί φοβόμουν να με κρυφοκοιτάζουν.

Σήμερα το βράδυ όμως θα κοιμηθώ με τα παράθυρα μου κλειστά.

Κρίμα, πάει πολύς καιρός από τότε…"

Ψάχνουμε, αναζητούμε τα αυτονόητα. 

Χωρίς ανοίγματα στους τοίχους μας, χωρίς λύση στο τώρα μας. 

Παραληρούμε και κλείνουμε.

Και γύρω μας οι σκορπιοί αναζητούν

- και βρίσκουν τους βατράχους τους.

* των Θάνου Αθανασιάδη & ανωνύμου κατ' επιλογήν