Κουταμάρες*

Εδώ και αρκετό καιρό ακούγεται ότι η Ελλάδα αποτελεί ένα "πείραμα" των ισχυρών, μια προσπάθεια να δουν πώς θα αντιδράσουν οι επόμενοι λαοί. Διαδίδεται ευρέως ότι το πείραμα απέτυχε, ότι το παραδέχονται ακόμη και οι εκπρόσωποι των ισχυρών, το ενστερνίζονται οι πάντες, α λ λ ά  η δική μας Κυβέρνηση κωφεύει και εμμένει σε καταστροφικές πολιτικές, επειδή ....

Επειδή τι;

Επειδή αυτό της υπαγορεύουν αυτοί που παραδέχθηκαν το σφάλμα τους; 

Επειδή η μεταρρύθμιση έπρεπε να γίνει, ούτως ή άλλως;

Επειδή η γάτα έχει ένα αυτί;

Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι πείραμα δεν υφίσταται, εφαρμογή έχουμε του μοντέλου του αμερικανικού κραχ του 2007, απλώς σε μας και τους άλλους, εξίσου άτυχους με μας, γίνεται εντός της σπουδαίας Ευρωπαϊκής Ένωσης και φαντάζει παράδοξο, με το ευρώ να πιάνει (έως και) το ενάμισυ δολλάριο.

Όσοι εμμένουν να "πιάνουν" την καλή είδηση ανάμεσα στις τόσες κακές, εθελοτυφλούν.

Όσοι εμμένουν να σκέπτονται ακόμη την επανάσταση που δε θα έρθει, μπαίνουν στο καλούπι που χρειάζεται η Κυβέρνηση, για να συνεχίσει.

Όσοι μιλούν για "ατιμωρησία", ας σκεφτούν ότι ο νόμος που θα τιμωρήσει τους κακούς, φτιάχτηκε από τους ίδιους, οπότε ακούγεται (έως και) ηλίθιο να μιλάει κάποιος αντιπολιτευόμενος για "παρανομίες".

Οι Έλληνες μετανάστες στο εξωτερικό τα κουτσοκαταφέρνουν. 

Λίγα έχουν να πουν για τη ζωή τους εκεί, αφού βλέπουν τη δική μας κατάντια εδώ, κατά τις ολιγοήμερες επισκέψεις τους στη χώρα των διαλυμένων. 

Υποστηρίζουν όμως κάτι, και τούτο δεν είναι κουβέντες από γκασταρμπάιτερ:

Οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν περνάνε καλύτερα από εμάς.

"Εκείνοι είναι συνηθισμένοι" θα πει κάποιος.

Όχι, κανείς δεν είναι "συνηθισμένος" στην κακοπέραση.

Είναι συνηθισμένος στο να ζει πειθαρχημένα  - έστω και άσχημα.

Εδώ το μεγάλο στοίχημα δεν ήταν πώς θα πάρουν πίσω οι δανειστές τα λεφτά τους και άλλες τέτοιες εύσχημες δικαιολογίες, επειδή "τα λεφτά τους" πανωτόκια και μίζες ήταν και είναι (αυτό ταιριάζει λίγο στην έννοια "παράνομο χρέος", υπό το κράτος της λογικής ότι δεν υπήρχε προηγούμενη ρύθμιση για το τι θα συνέβαινε εάν στράβωνε τόσο το αμερικανικό οικονομικό σύστημα.

Εδώ το μεγάλο στοίχημα ήταν και παραμένει πώς θα πετύχει κάποιος, διατηρώντας τρυφηλές απολαύσεις και μαύρη παραοικονομία, να διαμορφώσει έτσι τις κοινωνικές παραμέτρους, ώστε καθένας να κοιτάζει σιωπηλά την πάρτη του, να αφήνει τους ανερχόμενους τυραννίσκους να ποδηγετούν τη βούληση των πολλών, ώστε κάθε οιονεί δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης να φαντάζει διεφθαρμένο, παρωχημένο, ξεπερασμένο, ανεδαφικό, κουραστικό εν τέλει, και άχρηστο.

Κάτι σαν κι εκείνο που είπε ο κύριος Πρόεδρος της Ψωροκώσταινας, σε ελεύθερη μετάφραση:

"Δε φεύγω, θα υπογράφω, κανονίστε να μη μου πάρουν την καρέκλα και μη με σκοτίζετε και πολύ".

Γιατί να ειπωθεί έτσι, και αυτό και το προηγούμενο που είπε, γιατί να υπάρχει τόση παραφιλολογία, η οποία μόνον ήρωα δεν κάνει έναν Πρόεδρο, ειδικά τώρα στα τελειώματα;

Ναι, αλλά τι είναι καλύτερο;

Ας δούμε το σενάριο:

Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι κατευθυνόμαστε προς μια μορφή μοναρχίας, η οποία θα γίνει ολοένα και πιο αρεστή στους πολλούς, αφού οι πολιτικοί "είναι τομάρια και πουλημένοι", αφού οι διάφορες θεωρίες των δύο άκρων πρεσβεύουν, υποδεικνύουν και καταδεικνύουν ακριβώς ότι:

Κατ' αρχήν  υ π ά ρ χ ο υ ν  δύο άκρα, ενώ 

Κατά δεύτερον είναι ζήτημα γούστου αν θέλεις να ανήκεις στο δεξιό ή στο αριστερό.

Ναι, αλλά αυτά είναι επικίνδυνα πράγματα και φοβίζουν τον κοσμάκη!

Ο κοσμάκης σκέφτεται πώς θα περάσει η ζωούλα, όχι κόντρες και επαναστάσεις, ούτε ξύλο στους δρόμους θέλει, ούτε φονικά.

Η πεφωτισμένη εξουσία υπερβαίνει αυτά τα τετριμμένα και εκφοβιστικά φαινόμενα.

Ούτε κομμουνιστές, ούτε φασίστες.

Βασιλικοί και αυλικοί.

Αυλικός συνεπάγεται πειθαρχία και χαρά.

Σημαίνει χωσία, Σουλεϊμάν και Χουριέμ, δολοπλοκία και ανέλιξη, πάντοτε υπό τη σκέπη του ισχυρού.

Σημαίνει ότι επιτέλους, θα μπορούμε να ξαναζήσουμε στιγμές χλιδής και κολακείας.

Σημαίνει τέλος στην υπερφωταγώγηση των ρόλων των τραπεζιτών, αφού εκείνοι ανέκαθεν αρέσκοντο σε σκοτεινές κινήσεις.

Σημαίνει το μέλλον που ευαγγελίζονται και προωθούν όλες οι ΜΚΟ και οι ΠΟΘΟ (Πρέσβεις Όποιας Θέλησης Ορέγεσαι).

Αλήθεια, είναι δυνατόν να μη θέλει κάθε "Τέως" να μην ξανακερδίσει το θώκο;

Είναι δυνατόν να έχει ξεχάσει τις μέρες της Δόξας;

Είναι δυνατόν να έχει φίλους τραπεζίτες, παπάδες, βιομηχάνους και να θέλει να αφήσει την Τύχη που του χτυπάει την πόρτα;

Είναι δυνατόν να μην ξέρει κάποιος από ποιου το χωριό είναι ο κύριος Τόμσεν;

Χούντα, Δημοκρατία ή Βασιλιά;

Κάποτε είπες όχι.

Σήμερα το λες;

Μήπως εκεί βρίσκεται ο σκοπός των σημερινών τυράννων σου;

Θα το μάθουμε εμείς ή τα παιδιά μας, μετά τα τρίχρονά μας;

Αλλά αυτά είναι κουταμάρες.

*του Θάνου Αθανασιάδη