Χωρίς ήχο *

Πλησιάζει η ώρα.

Οι κερασιές έρχονται κοντά μεταξύ τους.

Ένας Μάιος βαρύς, ένα φεγγάρι άχρωμο ακόμη.

Οι Editors θυμίζουν γιατί είναι σημαντικό να παραμείνουμε άνθρωποι..

No sound but the wind

We can never go home

We no longer have one

I'll help you carry the load

I'll carry you in my arms

The kiss of the snow

The crescent moon above us

Our blood is cold

And we're alone

But I'm alone with you

Help me to carry the fire

We will keep it alight together

Help me to carry the fire

It will light our way forever

If I say shut your eyes

If I say look away

Bury your face in my shoulder

Think of a birthday

The things you put in your head

They will stay here forever

Our blood is cold

And we're alone, love

But I'm alone with you

Help me to carry the fire

We will keep it alight together

Help me to carry the fire

It will light our way forever

Help me to carry the fire

We will keep it alight together

Now help me to carry the fire

It will light up our way forever

If I say shut your eyes

If I say shut your eyes

Bury me in suprise

Where I say shut your eyes

Help me to carry the fire

We will keep it alight together

Help me carry the fire

It will light our way forever

Κι εμείς εδώ, να παλεύουμε για τα δικά μας.

Για μια εικοσαετία, για τόσο λίγο χρόνο δυνατότητας να παράγουμε, να εξελίξουμε, να αφήσουμε το στίγμα μας πίσω μας, για την υστεροφημία.

Για ένα όμορφο κιβούρι και μια καλή ζωή.

Αλλά δε γίνονται και τα δυο, φαίνεται.

Το κιβούρι θα έχει μέσα μια πολτοποιημένη μάζα, προϊόν βιαιοπραγίας επί του ζώντος, ή 

ένα κουστουμάτο άψυχο κουφάρι, απόδειξη τρανή ότι δεν προσπάθησε να σταθεί φράγμα, όταν έπρεπε.

Το οκτώ και το άπειρο, οριζόντια και κάθετη απεικόνιση της επιλογής, όταν έπρεπε.

Η λήθη και η πάλη, υπόγεια και υπέργεια απεικόνιση της επιλογής, όταν έπρεπε.

Και οι Σειρήνες να αναζητούν το πρώτο, πάντα το πρώτο.

Και τα μεσογειακά τοπία να έλκουν το ανθρώπινο είδος, ωσάν έντομο που βλέπει φως.

Και να 'ναι το φως απατηλό.

Και να 'ναι οι άνθρωποι και ο θάνατος που μαζί τους πάντα κουβαλούν, εκεί.

Αλλά πάντα να πρέπει να υπάρχει κάτι.

Για να ξεχνιέσαι.

Για να ξεχαστείς.

Για να ξεχάσεις.

* του Θάνου Αθανασιάδη