Βαρομετρικό χαμηλό *

Και σεισμοί και λιμός και επικείμενος καταποντισμός.

Και εβδομηντάρηδες που αναλύουν δήθεν το μέλλον και προτείνουν την επιστροφή μας στο 1960. 

Γκαβαλίνες, χωματόδρομοι, ραστώνη, τσίπουρα, κουτσαβάκια, όλα μέσα.

Ααααχ! τι εποχές, ε;

Επειδή ήμαστε νέοι, ε;

Και τώρα που δεν είμαστε, να δείξουμε τι εστί βερύκοκο στα νεούδια.

Ε; 

Αυτή τη στιγμή στο πολιτικό σκηνικό βλέπουμε πενηνταπεντάρηδες έως και εβδομηνταπεντάρηδες ως υποψήφιους διαχειριστές της εξουσίας.

Παραβλέπουμε την ύπαρξη των δύο χαμένων γενεών: των εικοσάρηδων και των τριαντάρηδων.

Αυτοί δεν ομιλούν, δεν ενδιαφέρονται, δεν αντιδρούν.

Αντιμνημονιακή πολιτική όμως και ηττημένα γερόντια δε γίνεται.

Είναι απλός ο λόγος: Δεν εμπνέει ο ηττημένος.

Δεν ξεσηκώνει.

Ίσως ίσως και να μέμφεται και να ψέγει τους νεότερους:

Εκεί που απέτυχε ο ίδιος, θα πετύχουν οι άλλοι;

Η απάντηση είναι θετική.

Για να γίνει πράξη όμως, δύο τινά θα πρέπει να συμβούν, είτε εις αλληλουχίαν είτε διαζευκτικά:

Είτε το γερόντιο θα επιδείξει σωφροσύνη αντίστοιχη προς τα χρόνια του και θα αποσυρθεί, είτε θα εκδιωχθεί, συμπαρασύροντας τους θιασώτες του.

Μέθυσοι, κολλημένοι στα περασμένα υποτιθέμενα μεγαλεία, συντριπτικώς ηττηθέντες και άλλα φρικιά, δεν έχουν λόγο, δεν έχουν ρόλο.

Ευχαριστούμε για το τίποτα.

Κάποιοι θα θυμούνται από την Ιστορία του Λυκείου το Μέττερνιχ. Δεν ψόφαγε με τίποτε εκείνος ο τύπος. 

"... είναι γεγονός πως είχε αναπτύξει ένα πολιτικοκοινωνικό πρότυπο που υποστήριζε αναμφίβολα με πάθος, από το οποίο όμως εξέλειπε και η στοιχειώδης διορατικότητα επί των συγχρόνων συνθηκών της εποχής του. Ονειρευόταν να ιδρύσει κατά κάποιο τρόπο μια ομοσπονδία Αυτοκρατόρων και Βασιλέων, οι οποίοι κατά τις αντιλήψεις του ήταν οι φορείς της θείας επιταγής προς ρύθμιση των τυχών των διαφόρων λαών της Ευρώπης, αλλά και του κόσμου ευρύτερα..."

Δείξε μου τη νέα σου γενιά, να σου πω ποιος είσαι, κατά παράφρασιν του γνωμικού. Δείξε μου και τους φίλους σου, οσονούπω, να πιούμε καμιά μπύρα και να συρθούμε στα πλακάκια.

Αλλά μη μου λες ότι πρέπει να σε ακολουθήσω, άσπονδε φίλε μου, περίπτωση να με πάρεις στο λαιμό σου με συνομοσπονδίες αγέλης αποτελούμενης από ζέβρες στη σαβάνα, ανάμεσα στα λιοντάρι και τις ύαινες, δεν υπάρχει.

Ο νέος ηλίθιος, άμα το γήρας, δε μετατρέπεται σε σοφό, σε γεροηλίθιο μετατρέπεται.

Αυτό έλεγε ο πατέρας μου, ο οποίος έλεγε και κάτι άλλο: 

Ουδείς μωρότερος των ιατρών, εάν δεν υπήρχαν οι δάσκαλοι.

* του Θάνου Αθανασιάδη