Κωμωδία*

Daddy's flown across the ocean

Ο μπαμπάς πέταξε πάνω από τον ωκεανό

Leaving just a memory

Αφήνοντας μόνο μια μνήμη

A snapshot in the family album

Ένα στιγμιότυπο στο οικογενειακό άλμπουμ

Daddy what else did you leave for me?

Μπαμπά, τι άλλο μου άφησες;

Dad, what'd'ja leave behind for me?!?

Πατέρα, τι άφησες για μένα;

All in all it was just a brick in the wall.

Τα πάντα ήταν ένα τούβλο στον τοίχο

All in all it was all just bricks in the wall.

Εν κατακλείδι, ήταν απλώς τούβλα στον τοίχο.

Κι έτσι τελείωσε.
Κι όσες προοπτικές κι αν υπήρξαν, καταστράφηκαν εξ αιτίας των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων.
Κανείς δε μπόρεσε να αντισταθεί στους δαίμονες. Και καθένας τους έφερε μαζί του κάτι:

την Οκνηρία (acedia) ο Βηλφεγώρ [Belphegor],

την Αλαζονεία (superbia) ο Aζαζέλ [Azazel],

τη Λαιμαργία (gula) ο Βελζεβούλ [Beelzebub],

τη Λαγνεία (lussuria) ο Ασμοδαίος [Asmodeus],

την Απληστία (avaritia) ο Μαμμωνάς [Mammon],

την Οργή (ira) ο Σατανάς [Satan/Amon], και

τη Ζηλοφθονία (invidia) ο Λεβιάθαν [Leviathan].

Κι από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, η Αλαζονεία θεωρείται ως η μητέρα όλων.

Και μέσα στο Χάος που δημιουργήθηκε από τη διαστροφή των ανθρώπων και το μεταξύ τους συγχρωτισμό, παρήχθη Πολιτισμός.

Και νόμισαν οι άνθρωποι ότι είναι εντάξει να είσαι οκνηρός, αν είναι να περιμένεις να σου έρθει η Ιδέα που θα σώσει τον Κόσμο ολάκερο.

Και πίστεψαν οι άνθρωποι ότι είναι σωστό να είσαι αλαζόνας, αν είναι επειδή είσαι ο πιο πλούσιος, ο πιο καταφερτζής, ο αρχηγός της αγέλης.

Και θεώρησαν λογικό οι άνθρωποι να είναι κάποιος λαίμαργος, μια που πέρασαν κι από εποχές πείνας, ακόμη κι αυτοί, οι σπουδαίοι, που διαφεντεύουν τον κόσμο.

Και ένιωσαν την ανάγκη οι άνθρωποι να διασκεδάσουν και λίγο παραπάνω, αφού μια ζωή την έχουμε.

Και είδαν οι άνθρωποι ότι μπορούν να έχουν και πολύ περισσότερα, αν μόνο απλώσουν το χέρι χωρίς να ρωτήσουν. 

Και θύμωσαν οι άνθρωποι, όταν τους είπαν ότι δεν είναι όλα, όσα κάνουν, σωστά. Γιατί η αλαζονεία τους δεν επιδεχόταν αμφισβητήσεις επί της αυθεντίας τους.

Και διαπίστωσαν οι άνθρωποι ότι υπήρχαν κι άλλοι σαν κι εκείνους, με τόσα και πιο πολλά, και σφόδρα ενοχλήθηκαν. Κι έβαλαν σκοπό της ζωής τους να μην υπάρξει άλλος με περισσότερα από αυτούς.

Αλλά αυτό θα αλλάξει, ξανά και ξανά.

*του Θάνου Αθανασιάδη