Στη Γη της Πέτρας *

Βλέπεις τον ουρανό, ξέρεις ότι εδώ ο τόπος δεν είναι κοινός. Έχεις περάσει από πολλά κακοτράχαλα, αλλά τούτο έχει μέσα του κάτι δύστροπο, πέρα κι έξω από το σύνηθες. Βρίσκεσαι στην άκρη του κόσμου, όπως τον ξέρεις. Βρίσκεσαι στην καρδιά της Μάνης.
Δε θα αναγνωρίσεις τους ανθρώπους που σου περιέγραψαν τα βιβλία, τουλάχιστον όχι στην αρχή. Είναι συγκεκαλυμμένες οι προθέσεις, οι μορφασμοί, οι εκφράσεις, η προφορά. Κι όμως, βρίσκονται όλοι γύρω σου, μασκαρεμένοι με το μανδύα του καλοκάγαθου υποδοχέα τουριστών. Σε μετράνε.
Πρέπει να διαλέξεις εξαρχής πώς πάς: σαν επισκέπτης ή σαν αναλυτής. Αν είσαι το δεύτερο, πρέπει να προσέξεις πολύ, έχεις να συνδιαλλαγείς με τους καλύτερους. Ξεγέλασαν πολύ καλύτερους από σένα, ψυχοπαίδι.

Τον Ταϋγετο τον έχεις δει, ή έτσι νομίζεις, επειδή πέρασες δίπλα του. Είναι επιβλητικός, αλλά δεν είναι ακόμη ένα βουνό. Είναι τα πόδια της Πίνδου, αμετακίνητος, αλλά όχι νωθρός. Σε κάθε του σπηλιά, σε κάθε απάγκιο, εμφανίστηκε κι ένας Θεός να διεκδικήσει θρόνο και πιστούς.  Μάλλον εκεί κατοικούν πλέον όλοι, απηυδισμένοι από το ματαιόδοξο ανθρώπινο είδος, το προδοκώμενο "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση", το προορισμένο να διαπρέψει, το γένος των μισαλλόδοξων, των πεπερασμένων θνητών. Γαία πυρί μειχθήτω, παντού λοιπόν. Παντού, αλλά όχι στη Μάνη, όπου αναπαύονται οι Θεοί. Από εκεί διοικείται η Χώρα, με φωτιά και τσεκούρι, με σίδερο και πέτρα, με ψυχρούς υπολογισμούς για το τέλος και την αρχή, με τη δύναμη της χωσίας. Κι εσύ, ξένε, δύσκολα θα τα μάθεις όλα αυτά, αν είσαι απλός παρατηρητής. Η δύναμη σε ξεπερνάει.


Θα βρεις τους ανθρώπους της παντού, πίσω από κάθε πράξη ισχύος και επενέργειας. Θα νιώσεις στο πετσί σου κάθε απογοήτευση, την ίδια στιγμή που θα πας να υπερκεράσεις τα στεγανά. Δε θα δεις παντού πλούσιους, δε θα δεις πουθενά φτωχούς. Θα καταλάβεις όμως ότι, όταν ο Μανιάτης θέλει, πρέπει να είσαι απόλυτα προετοιμασμένος να αντιμετωπίσεις τη συσσωρευμένη εμπειρία αιώνων διοίκησης και ηγεσίας.

Απορείς, αδαή, πώς έφτασαν εδώ που έφτασαν τα πράγματα. Τίποτε δεν έγινε τυχαία, αλλά όχι με τον τρόπο που νομίζεις, όχι με τις θεωρίες συνωμοσίας που σου μπαίνουν στο μυαλό, επειδή βλέπεις πολλά αμερικάνικα έργα. Είναι συνωμοσία, αλλά είναι και τρόπος ζωής. Η φυλή, αυτή είναι πάνω από όλα - και πάνω από τη φυλή ο εκάστοτε φύλαρχος. Ποτέ δεν αλλάζει ο στόχος, ποτέ δεν αλλάζει ο σκοπός. Και ο σκοπός είναι η εξουσία πάνω στους άλλους, το imperium.

Μανιάτης σκότωσε τον Καποδίστρια, και είχε λόγο: Παραγκώνιζε τη Μάνη και τους Μανιάτες.

Μανιάτες μεταφέρθηκαν από το ένα λιμάνι στο άλλο, το μεγάλο - του Πειραιά. Εκεί, στα Μανιάτικα, στην Τρούμπα, στις αποβάθρες, στα στενοσόκακα, ανδρώθηκε  - σε κεντρικό επίπεδο - ο υπόκοσμος που κάνει τις βρώμικες δουλειές για τους μπέηδες του σήμερα. Ψάχνεις για όπλα, ναρκωτικά και γυναίκες, ψάχνεις για δουλεμπόριο; Εκεί είναι όλα, εκεί θα τα βρεις. Αυτοί είναι οι τύποι που δε μασάνε - και αξίζουν τον τίτλο του μάγκα και του νταή. Εκεί θα σε σφάξουν για τη λάθος ερώτηση, εκεί θα πάρεις ό,τι θες, αν είσαι "δικό τους παιδί".

Μην το παίξεις ιστορία εκεί, γιατί εκεί και θα σε θάψουν. Μη νομίζεις ότι θα χτυπηθείς με όρους και κανόνες ευγενείας. Υπάρχει ένας κανόνας: ο θάνατός σου, η ζωή μου. Με την ευκαιρία, να σου θυμίσω κάτι: γέλασες όταν άκουσες το γκαλιούρη να βρίζει μονολογώντας, αλλά δε σκέφτηκες ότι "αυτός εδώ ο τύπος δεν είναι τζάμπα μάγκας, είναι αυθεντικός". Λάθος, και μάλιστα μεγάλο. Αυτός ο γκαλιούρης είναι σήμερα ο φύλαρχος κι εσύ που νομίζεις ότι είσαι μεγάλο αντράκι, καλύτερα να το ξανασκεφτείς και να αρχίσεις να υπολογίζεις τον αντίπαλο, διότι εκείνος σε έχει κανονικά γραμμένο.

Δεν παραδίδεται η εξουσία, κατακτιέται, γιαυτό και υπάρχει το μεγάλο κενό. Τώρα βέβαια, εσένα σου αρέσει να βαυκαλίζεσαι με τους αγαπημένους σου περί δημοκρατίας και ισονομίας όρους και τάχα μου ξεχνάς πώς λειτούργησε το Σοβιετικό μοντέλο, το Ρωμαϊκό μοντέλο, το Βυζαντινό μοντέλο, το Αθηναϊκό και το Σπαρτιάτικο μοντέλο. Και μην πεταχτείς (σκεπτόμενος: "σ' έπιασα!!) να πεις τίποτε για το Αθηναϊκό μοντέλο, διότι κι εκείνο είχε τόσους σκλάβους, όσους χρησιμοποίησαν και τα υπόλοιπα. Κι αν σου έρθουν τα μαθητικά τα χρόνια τα ωραία στο μυαλό και παρακολουθούσες και λιγάκι Ιστορία, θα θυμάσαι αμυδρά  - και ίσως τώρα συνειδητοποιήσεις καλύτερα - ότι, μετά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, ελεύθερη Ελλάδα δεν ξαναϋπήρξε. Εκτός κι αν θεωρείς ότι μετά την κατάκτηση του Ελλαδικού χώρου από τους Ρωμαίους το 146 π.Χ., οι Έλληνες διοίκησαν το Βυζάντιο.

Όχι, αλλά οι Μανιάτες διοίκησαν τη Μάνη, με ειδικά προνόμια, με προσωπικές συναρτήσεις εξουσίας, αμφίδρομες και διαδραστικές, συναλλακτικές. Ένας όρος: να μην πατήσει ξένου ποδάρι στη Μάνη. Κι ένας άλλος: να διοικείται από κει η Ελλάδα.

Τα τζάκια, ναι, τα τζάκια. Αυτά και ο εκάστοτε φύλαρχος. Με νέους και παλιούς Θεούς να επιτηρούν τον τόπο της πέτρας, εκεί όπου καθένας προστατεύει την εξουσία που έμαθε να ασκεί.

Κι εσύ μέτρα πόση Δημοκρατία σου αξίζει.

Three Rings for the Elven Kings under the sky,

Seven for the Dwarf Lords in their halls of stone,

Nine for Mortal Men doomed to die,

One for the Dark Lord on his dark throne

In the Land of Mordor, where the Shadows lie.

One Ring to rule them all,

One Ring to find them,

One Ring to bring them all

and in the darkness bind them

In the Land of Mordor, where the Shadows lie.

                                              (J.R.R. Tolkien)

Τρία Δαχτυλίδια έχουνε οι Ξωτικοί οι Βασιλιάδες

στο θόλο τ' ουρανού από κάτω,

Εφτά οι Νάνοι Άρχοντες 

στα πέτρινα τους τα παλάτια,

Εννιά οι Άνθρωποι οι Θνητοί 

που 'χουν τη μοίρα του θανάτου,

Ένα ο Μαύρος Άρχοντας

που βασιλεύει στα σκοτάδια,

στη Γη της Μόρντορ που ζουν οι Σκιές.

Ένα, όλους να κυβερνά και να τους βρίσκει, Ένα.

Ένα, να τους μαζεύει όλους μαζί με μαύρα μάγια, 

Ένα.

Στη Γη της Μόρντορ που ζουν οι Σκιές.

                                                                                            * του Θάνου Αθανασιάδη