Κοιμήθηκες αρκετά, ανθρωπάκο*

Διαβάζω το άρθρο του φίλου μου για τα ολοήμερα σχολεία και μου ξυπνάνε μνήμες.

Διαβάζω και για το νέο «Συνασπισμό Προοδευτικών Δυνάμεων», ο οποίος προέκυψε από την ανακοίνωση της συνεργασίας μεταξύ των «μεταρρυθμιστών», κυρίου Ανδρέα Λοβέρδου και κυρίας Άννας Διαμαντοπούλου με τον «Δημοκρατικά Αριστερό», κύριο Φώτη Κουβέλη.

Μέσα σε όλη αυτήν την οχλοβοή των ειδήσεων και τον καταιγισμό των γεγονότων δυσκολεύομαι – στην αρχή.

Αλλά μετά μου έρχεται. Και μου έρχεται και κάτι άλλο, το οποίο επίσης θα μοιραστώ μαζί σας, επειδή δικαιολογεί μια στάση μου, την οποία δεν έχω εξηγήσει επαρκώς, παρά μόνο με τρέχοντες όρους, της παρούσας κατάστασης.

Για τη μεταπολίτευση λοιπόν.

Για αυτήν την άγνωστη.

Η Δημοκρατία και οι απόπειρες για «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» και «μεταρρύθμιση στον χώρο της Υγείας».

Μιλώντας για την Παιδεία, κατά το ενδιαφέρον χρονικό διάστημα, η απόπειρα γίνεται από τους εξής δύο:

{ Πηγή:  http://mikrokellari.blogspot.gr/2009/01/1974.html }

«Γεώργιος Παπανδρέου (8Ιουλ. 1994 – 22 Σεπ. 1996)

Δόθηκε για συζήτηση ένα πλήρες σχέδιο για τη θεσμοθέτηση ενός νέου τίτλου ολοκλήρωσης της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που θα ήταν ταυτόχρονα αναγκαίο και επαρκές στοιχείο για μια θέση στην επόμενη βαθμίδα. Η αλλαγή ηγεσίας στο ΥΠΕΠΘ άλλαξε την πορεία των πραγμάτων.

Υφυπουργοί: Φίλιππος Πετσάλνικος, Ελένη Στεφάνου

Γεράσιμος Αρσένης (22 Σεπ. 1996 – Απρίλιος 2000) Υφυπουργός: Γιάννης Ανθόπουλος.

Καίρια σημεία της «εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης» ανατρεπτικά παγιωμένων από χρόνια διαδικασιών, ήταν:

Κατάργηση της επετηρίδας για το διορισμό των εκπαιδευτικών και καθιέρωση εξετάσεων επιλογής από το ΑΣΕΠ.

Εισαγωγή διαδικασιών αξιολόγησης του διδακτικού προσωπικού.

Θεσμοθέτηση παράλληλα Ενιαίου Λυκείου και Τεχνολογικού Επαγγελματικού Εκπαιδευτηρίου (ΤΕΕ).

Κατάργηση των γενικών εξετάσεων, που στηρίζονταν στις «Δέσμες» της Γ’ Λυκείου με πρόβλεψη ότι ο αριθμός των αποφοίτων του Ενιαίου Λυκείου θα συμπίπτει με τον αριθμό των θέσεων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αποκλήθηκε «ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια».

Το εξεταστικό σύστημα για τα ΑΕΙ ΤΕΙ βρήκε μεγάλο κύμα αντιδράσεων. Τον Δεκέμβριο του 1998 έγιναν μαζικά συλλαλητήρια, τα 2/3 των λυκείων ήταν κλειστά, ενώ είχαν αρχίσει καταλήψεις γυμνασίων. Τελικά η ένταση εκτονώθηκε με την απόφαση να είναι προαιρετικές οι (πανελλήνιες) εξετάσεις στη Β’ λυκείου. Ένα από τα χαρακτηριστικά των κινητοποιήσεων ήταν η ευρηματικότητα των μαθητών στα συνθήματα.

Οι εκπαιδευτικοί, ιδίως οι καθηγητές της μέσης βαθμίδας, κοντά στα κλαδικά τους αιτήματα, εξέφρασαν δυναμικά, κατά την υπουργία Αρσένη, και την αντίθεσή τους στην αλλαγή των διαδικασιών για το διορισμό τους. Οι πρώτες εξετάσεις του ΑΣΕΠ έγιναν σε κλίμα ιδιαίτερα φορτισμένο, με συμμετοχή εκπαιδευτικών όλων των κατηγοριών και των αδιόριστων που υπολογίζονταν σε πάνω από 120.000».

Ώρες μετά την κυβέρνηση Μητσοτάκη, πλήρως αξιοκρατικά και συντονισμένα.

Χρήσιμες, πιστεύω, θα φανούν σε όσους ενδιαφερθούν, αυτές οι πηγές:

http://edu.klimaka.gr/leitoyrgia-sxoleivn/olohmero/554-skopos-periexomeno-olohmero-dhmotiko-scholeio.html

http://dipe.pie.sch.gr/portal/files/NOMOTHESIA_EKPEDEFTIKH.pdf

http://sxolikisymvouloselassonas.files.wordpress.com/2012/12/nomothesia-kai-apasxolisi-mathiton-sta-oloimera-sxoleia.pdf

Ειδικά για την κυρία Διαμαντοπούλου, το βαρύ πυροβολικό της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ στη χώρα μας, πολύ ενδιαφέρουσα είναι η θέση της προ ημερών στην Κωνσταντινούπολη, σε συνεδρίαση, στην οποία συμμετείχε ως πρώην Υπουργός Παιδείας (δείτε το σύνδεσμο, τα λέει μόνη της, με πολιτικές Πολίτικες ).

Για την κυρία Διαμαντοπούλου, τα λόγια είναι μάλλον περιττά, αλλά ποτέ αρκετά.

Αν είσαι εκπαιδευτικός, γονιός ή μαθητής, ξέρεις, πρέπει να ξέρεις.

Κι αν ξαναδεί η κυρία Άννα καρέκλα, φίλε μου, σε λυπάμαι.

Ας κάνουμε όμως εδώ μια μικρή παρένθεση και ας εξηγήσουμε σε αυτό το σημείο, με απλά λόγια, και μία επίσης σημαντική λεπτομέρεια, ώστε να προλάβουμε την επερχόμενη τέταρτη, κρυφία αυτή τη φορά, συνεργασία:

Η κυρία Λούκα Κατσέλη είναι το φερέφωνο του κυρίου Γερασίμου Αρσένη.

Αν το πει η κυρία Λούκα, είναι σαν να μίλησε ο κύριος Γεράσιμος.

Αν συνεργάζεται κάποιος με τον κύριο Γεράσιμο, συνεργάζεται με το λεγόμενο «βαθύ» ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Το βαθύ ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι ένα γνωστό μόρφωμα, το οποίο ανθίσταται ακόμη στην κάθαρση, επειδή γνωρίζει όλα τα κόλπα και επειδή έχει ρίζες στους παρασκηνιακώς κινούντες τα νήματα αυτού του τόπου.

Ακόμη και σήμερα το «μεταρρυθμιστικό» ΠΑ.ΣΟ.Κ. της μετά-τον Ανδρέα-εποχής στηρίζει αυτήν την εξαιρετικά βάρβαρη προσπάθεια πλήρους αποδόμησης των κοινωνικών σταθερών, οι οποίες επιγραμματικά ορίζοντο, έως και πρόσφατα, ως εξής:

«Το παιδί μου θα πάει σχολείο και θα έχει όσες περισσότερες ευκαιρίες γίνεται να προκόψει, αφού το Κράτος θέλει μορφωμένους πολίτες, και, αν συμβεί κάτι κακό – μακριά από μας – θα πάμε στο νοσοκομείο, για να γίνουμε καλά».

Για τους μεταρρυθμιστές αυτό δε θα μείνει όρθιο, όσο περνάει από το χέρι τους δηλαδή.

Το ολοήμερο χαλάει τη νέα εργατική πολιτική.

Πρέπει να μη μπορείς να αφήσεις το παιδί σου στο σχολείο, για να υποχρεωθείς να υποστείς το «σπαστό», το «μαύρο», το ανασφάλιστο.

Πρέπει να παίρνεις τρία κατοστάρικα και λες κι ευχαριστώ, για να μπορεί η Κυβέρνηση να δώσει νέες θέσεις εργασίας με τη μέθοδο της παλιάς δοκιμασμένη και τηρηθείσης υπόσχεσης, την οποία έδωσε ο μακαριστός από πολλούς (;;;) Αδόλφος, όταν έλεγε στους Εβραίους στο Άουσβιτς ότι «οι μισοί από εσάς θα εξαιρεθούν από το θάλαμο αερίων».

Στις ζητωκραυγές των διεσπασμένων κουρελήδων, ο πάντα γαλαντόμος Αδόλφος συνέχισε:

«Οι μονοί από τη μέση κι επάνω.

Οι ζυγοί από τη μέση και κάτω».

Για τους κυρίους Λοβέρδο, Διαμαντοπούλου, Κουβέλη και Κατσέλη – Αρσένη, αυτό είναι το ζητούμενο: πρέπει να περάσει από το χέρι τους.

Έτσι θα γλυτώσουν, θα κάνουν τη δουλειά των εργοδοτών τους και θα πάρουν την εκδίκησή τους για κάθε νύχτα, την οποία πέρασαν υπό το κράτος του τρόμου ότι θα ανακοινωθεί από τα Μέσα μαζικής Ενημέρωσης η ανωμοτί κλήση τους σε απολογία για διάφορες «πολιτικές αποφάσεις ευθύνης», οι οποίες ενδεχομένως ενέχουν και ψήγματα χρήζοντα ποινικής αξιολόγησης – λέω εγώ τώρα και Εισαγγελέας δεν είμαι.

Αυτά τα δύο χιλιοειπωμένα κλισέ (Παιδεία – Υγεία, η Ελευθερία και το Ψωμί χάθηκαν ήδη) δε μπορεί να στηρίξει πλέον ο κύριος Ευάγγελος Βενιζέλος.

Και οι κύριοι Γεωργιάδης και Αρβανιτόπουλος δέχονται ήδη και «φιλικά πυρά». Υπάρχουν, βλέπετε, κι άλλοι για τη θέση.

Κι αυτό πρέπει να το λύσει ο κύριος Σαμαράς.

Ενώ εδώ έχουμε εθελοντές, απευθείας από το Βισύ.

Το ποσοστό του 2,99-3,01% κατατάσσει οριακά το βενιζελικό ΠΑ.ΣΟ.Κ. στα εντός Βουλής κόμματα, ο δε συγκεκριμένος πολιτικός ανήρ παρουσιάζει έντονα σημάδια πολιτικού κατακρημνισμού.

Όμως το νέο, το μεταρρυθμιστικό ΠΑ.ΣΟ.Κ. του κυρίου Κώστα Σημίτη, του κυρίου Γιώργου Παπανδρέου, υπάρχει και μάλιστα κραταιό.

Αποτελείται από όλους αυτούς τους κομματικούς παραγοντίσκους, οι οποίοι βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης, κάνουν τα ρουσφέτια τους, καίνε με τις «λίστες των υπό διαθεσιμότητα» τα πάλαι ποτέ «δικά τους παιδιά», όλους αυτούς που πια δεν ελέγχουν.

Ναι, αλλά σκοπός των «Μεταρρυθμιστών» δεν είναι ο απλός καταχθόνιος, κρυφός έλεγχος.

Σκοπός τους είναι η εξουσία, έξω και πέρα από κάθε μοιρασιά με τη δεξιά. Αυτή η έπαρση είναι δεδομένη.

Τα θέλουν πάλι πίσω όλα, επειδή μόνον έτσι θα γλυτώσουν τη μοίρα που τους επιφυλάσσει ο Ελληνικός Λαός.

Και τα θέλουν, επειδή νιώθουν ότι ο κύριος Αντώνης Σαμαράς θα τους εξανδραποδίσει μέχρις ενός, αφού η ευκαιρία που του παρουσιάζεται είναι μοναδική.

Να σημειωθεί εδώ ότι η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. - εξόφθαλμα και ανερυθρίαστα πια - εξωτερίκευσαν όλους εκείνους τους δεσμούς εσωτερικής συνεργασίας, με αποτέλεσμα το 20% του ελληνικού λαού, το οποίο εκπροσωπούν (για δικούς του λόγους καθένας), να διοικεί την Ελλάδα με σιδηρά πυγμή φασίζουσας νοοτροπίας και πρακτικών.

Ο κύριος Άδωνις Γεωργιάδης εκτελεί το πλάνο του κυρίου Ανδρέα Λοβέρδου.

Ο κύριος Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, (ΣτΥ πολύ ελληνοπρεπές, όσο κι ενδιαφέρον το βιογραφικό του κυρίου Αρβανιτόπουλου, συνεχίζει το έργο της κυρίας Άννας Διαμαντοπούλου. 

Ο κύριος Φώτης Κουβέλης συνεχίζει το έργο των «κρυφών ανθρώπων».

Είναι οι πολιτικοί συνεργάτες του κυρίου Κουβέλη, γνώστες των σκοτεινών σημείων κάποιων συνεργατών του κυρίου Αλέξη Τσίπρα.

Είναι αυτοί που συν-τρόφιασαν με τους σημερινούς «μετριοπαθείς», «συμβιβαστικούς», «αδύναμους» «κεντροαριστερούς» ΣΥΡΙΖΑίους, αυτούς που καίνε το χαρτί της Εξέγερσης, της Νέμεσης, της Κάθαρσης, με δηλώσεις σε ακατάλληλο χρόνο και τόπο – ή, μάλλον, τον πλέον «κατάλληλο».

Φιλίες χρόνων, είναι γεγονός. Για το καλό της Πατρίδας και των ιδίων όμως, και οι φίλοι γίνονται αντικειμενικοί, σωστά;

Ε, αυτό θα γίνει. Και το θέμα θα λήξει.

Πάντως, αυτοί οι τέσσερις, και θυμηθείτε με, όταν θα τίθεστε σε διαθεσιμότητα, καίτοι αδιαφορήσατε γι’ αυτήν και για τους εξαθλιωμένους συναδέλφους σας, επειδή εσείς δεν αγγίζεστε, επειδή σας διαβεβαίωσαν ότι μένετε αλώβητοι, επειδή διοριστήκατε με τα αξιοκρατικά κριτήρια του Α.Σ.Ε.Π., θα κάνουν την τελευταία απόπειρα, το τελευταίο γιουρούσι.

Άσχετο, κι εμένα με ενοχλεί να γράφω χρησιμοποιώντας τόσα εισαγωγικά, όσα σήμερα, αλλά δεν τα καταφέρνω αλλιώς απόψε, συγχωρέστε με.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, για να απαντήσω και στη συμπαθέστατη νοσηλεύτρια, η οποία μου έκανε την ενδομυϊκή σήμερα και τη χάρη να με προσέχει, όση ώρα έπρεπε να παραμείνω υπό παρακολούθηση, δεν είναι αυτοί οι κύριοι, οι συμπαθούντες τον κύριο Φώτη και τους περί αυτώ.

Ειρήσθω, επίσης εν παρόδω, αγαπητή μου, ο κύριος Τσίπρας καθοδηγούμενος του κυρίου Κώστα Λαλιώτη δεν είναι.

Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ των διαπλεκομένων θα είχε ήδη την εξουσία, υποτακτική όμως, οπότε και αδιάφορη και άχρηστη για το λαό.

Και παιδαρέλι δεν είναι, πολιτικός άνδρας είναι, ο οποίος δεν έχει διοικήσει, ώστε να κρίνεται δικαίως, ως εκ των πραχθέντων, αφού δεν έχει διοικήσει!! 

Δεν είναι απλό;;

Αλλά αυτό θα γίνει πολύ σύντομα και καθένας θα διαπιστώσει ιδίοις όμμασιν το σφάλμα του.

Αλλά εμείς, όλοι μας, πρέπει να διαπιστώσουμε πρώτα, να αναγνωρίσουμε έπειτα και να σταματήσουμε, εν τέλει, την καταστροφή.

Δεν ξέρω τι προσδοκώ με αυτήν την ανάλυση.

Δεν ξέρω ποιους θα αγγίξει.

Δεν ξέρω ποιος θα σταματήσει να αρνείται.

Δεν ξέρω ποιος θα ξεπεράσει το σύνδρομο της στρουθοκαμήλου.

Είναι όλα μπροστά μας.

Χωρίς σχολεία, χωρίς Παιδεία.

Χωρίς νοσοκομεία, χωρίς Υγεία.

Χωρίς Ελευθερία.

Χωρίς Ψωμί.

Πρέπει να υπερβούμε τους εαυτούς μας.

Δεν ξεχνώ. Δεν συγχωρώ. Δεν σιωπώ.

Υ.Γ. Και γραμματική του «νι» γνωρίζω, αλλά επιθυμώ να κάνω χρήση της συγγραφικής αδείας, προκειμένου για την ένταση της λέξης «δεν».

Υ.Γ.2 Αυτά ήταν και τα τελευταία εισαγωγικά του κειμένου.

*του Θάνου Αθανασιάδη, 

  καίτοι θα μπορούσε να είχε

γραφεί και σε συνεργασία με

τον Κωνσταντίνο Νάκκα,  

εάν δε γράφηκε εν τέλει.