Περνάει ο καιρός, περνάει κι ο κόσμος. Αναζητούμε πρότυπα, αξίες, ιδανικά, διεξόδους και λύσεις σε μια αέναη πάλη με το αναπόφευκτο: Να προλάβουμε. Διότι μετά, εκτός κι αν έχουμε κάνει το Μεγάλο Κακό, το οποίο κανείς δε θα μας συγχωρήσει για επτά γενεές, η λαϊκή ρήση ισχυρίζεται πως έχουμε ξεφύγει από το σύντομο κσι μάταιο κόσμο των βροτών και πως έχει έρθει η ώρα της Μεγάλης Αναμονής για την τελική Κρίση από το Δημιουργό των πάντων. Κι όσο να γίνουν όλα αυτά, βασανιζόμαστε, καθείς κατά το μοιράδι που του έλαχε. Ευτυχισμένες στιγμές εναλλάσσονται με περιόδους δυσκολιών, δυστυχίας και πόνου. Κι απ' αυτές τις...
Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2021
Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2020
Σαν τα σκυλιά στ’ αμπέλι.
Είχα καιρό να κουβεντιάσω με το φίλο μου το Simon. Είναι πολύ απασχολημένος τελευταία, ειδικά αφού έχει μπει σε μια προσπάθεια να τελειώσει και να εκδώσει το πρώτο του βιβλίο. Αλλά βρήκε λίγο χρόνο για μένα – και πιο πολύ επειδή του είπα ότι ήθελα να συζητήσουμε για τα παιδιά μου. «Τα παιδιά έχουν προτεραιότητα», είπε με έναν τόνο πιο έντονο στη φωνή από το συνήθη ουδέτερο που τον χαρακτηρίζει. «Λέγε». Ο Simon, κατά πώς σας έχω αναφέρει παλιότερα, δεν είναι του κόσμου τούτου. Συμμετέχει μόνο με τη φυσική του παρουσία στα διάφορα κοινωνικά, κηδείες, γάμους, βαφτίσεις, κ.λπ., δεν έχει παρά έναν δυο φίλους. Κατά τα λοιπά, το μυαλό...
Παρασκευή 15 Μαρτίου 2019
Χίμαιρα
Βλέπω όνειρο: Έχει κόσμο στο σπίτι, άγνωστοι και γνωστοί, ανακατεμένα τα πρόσωπα, θολή η εικόνα. Γίνεται σεισμός. Νιώθω ότι βλέπω όνειρο και ότι στο όνειρό μου γίνεται σεισμός. Θυμάμαι τη γιαγιά μου και την ερμηνεία των ονείρων που μου έμαθε: Ο σεισμός είναι κακό πράγμα. Αρχίζω να προσέχω τη διάρκεια, είναι μεγάλης. Κοιτάω για ζημιές, δε βλέπω κάποια εμφανή, ο σεισμός συνεχίζεται, αλλά πράγματα δε σπάνε, ρωγμές οι τοίχοι δεν έχουν. Το όνειρο σβήνει.
Ξυπνάω και πάω στο μπάνιο. Στον καθρέφτη δε μπορώ να με δω καλά, δεν έχει υδρατμούς, ούτε φταίει η μυωπία, απλά δε μπορώ να με δω καλά.
Θυμάμαι το όνειρο και πάει...
Πέμπτη 18 Μαΐου 2017
Μέρα Μαγιού *
Περνάνε τα χρόνια, οι μνήμες, λένε, ξεθωριάζουν.
Ποτέ δεν αναρωτήθηκα γιατί, παρά μόνον πώς. Πώς γίνεται να ξεθωριάζει ο ήλιος, ποια δύναμη μπορεί μέσα στην ελάχιστη ζωή που μας αναλογεί, να δει την αλλαγή που συντελείται στην Πλάση.
Εμείς ξεθωριάζουμε, θαρρώ. Οι μνήμες είναι αντανάκλαση φωτός, εικόνες που γράφτηκαν στον κόσμο και ταξιδεύουν, δε θα σταματήσουν ποτέ να το κάνουν.
Ανελέητο το λένε το φως. Ό,τι συμβεί, το βλέπει και το κρατά, δικό του. Ό,τι κι αν συμβεί.
Κι εμείς, με το προπατορικό υπό μάλης, πορευόμαστε από κάτω του.
Και προσπαθούμε να αποσείσουμε τις ευθύνες μας, να μετέλθουμε τη Θέωση,...
Τρίτη 14 Μαρτίου 2017
Τι μου 'ρθε πάλι; *
Ίσως να 'ναι που βαρέθηκα να απολογούμαι, ίσως να βαρέθηκα γενικότερα.
Ίσως να με ενοχλούν οι ερήμην μου εξελίξεις.
Ίσως να ενοχλεί που οι συνάνθρωποί μου έχουν χάσει το λογαριασμό, αλλά δεν αναζητούν ευθύνες πουθενά μέσα τους, παρά μόνον στους άλλους.
"Πάντα αυτό γίνεται", θα πείτε.
Ναι, πάντα. Ωραίο αυτό.
Η επανάληψη μήτηρ μαθήσεως.
Στο μεταξύ έχουν αναβιώσει και τα κλασσικά φαινόμενα των εποχών της εσχάτου διαλύσεως:
Αλμπάνηδες...
Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2016
Το τσουκάλι *
Normal
0
false
false
false
MicrosoftInternetExplorer4
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times...
Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2016
245 ημέρες *
19+29+31+30+31+30+31+31+13 = 245, σωστά;
Οι 19 του Γενάρη, οι 13 του Σεπτέμβρη και οι άλλοι ολόκληροι, σωστά πρέπει να 'ναι, ειδάλλως θα πρέπει να αλλάξω και τίτλο.
Αλλά δεν έγινα μαθηματικός και να 'ναι καλά και το κομπιουτεράκι δηλαδή.
Έγινα δικηγόρος.
Αρωγός της Δικαιοσύνης, άμισθος συλλειτουργός και όλα τα συμπαρομαρτούμενα, τέλος πάντων.
Και το 2016, στις 12 του Γενάρη συγ-ξεκίνησα (όπως το σύγκαμα, αλλά με ξι) αποχή διαρκείας,...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)