Η Τάξη του '21

    Περνάει ο καιρός, περνάει κι ο κόσμος. Αναζητούμε πρότυπα, αξίες, ιδανικά, διεξόδους και λύσεις σε μια αέναη πάλη με το αναπόφευκτο: Να προλάβουμε. Διότι μετά, εκτός κι αν έχουμε κάνει το Μεγάλο Κακό, το οποίο κανείς δε θα μας συγχωρήσει για επτά γενεές, η λαϊκή ρήση ισχυρίζεται πως έχουμε ξεφύγει από το σύντομο κσι μάταιο κόσμο των βροτών και πως έχει έρθει η ώρα της Μεγάλης Αναμονής για την τελική Κρίση από το Δημιουργό των πάντων.

    Κι όσο να γίνουν όλα αυτά, βασανιζόμαστε, καθείς κατά το μοιράδι που του έλαχε. Ευτυχισμένες στιγμές εναλλάσσονται με περιόδους δυσκολιών, δυστυχίας και πόνου. Κι απ' αυτές τις στιγμές κρατιόμαστε, και πάνω σε αυτές χτίζουμε τον προσωπικό μας μύθο, έτσι ώστε να λέμε μια μέρα, χούφταλα σωστά, "Ξέρεις τι έχω κάνει εγώ στον καιρό μου;"

    Κι όμως, με φωτεινές εξαιρέσεις να αστράφτουν στο ρου της πορείας του ανθρωπίνου γένους και να δείχνουν το δρόμο, αυτός ο δρόμος παραμένει μακρύς και πρακτικά απροσπέλαστος. Αναλώνεται ο χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας στα μικρά και ποτέ δε γίνονται αυτά τα μικρά σπουδαία και μεγάλα. Αυτοκρατορίες χάνονται, επειδή στον καιρό της ακμής τους αποτυγχάνουν να κάνουν το Κοινό Καλό κοινό τόπο. Από την πλευρά τους, οι μικροί συσπειρώνονται και ανθίστανται με κάθε μέσο, ώστε να επιτευχθεί η εξίσωση, μέσα από τον ισοπεδωτικό τυφώνα της μετριότητας. 

    Αχ, αυτοί οι μικροί. Έχουν την εδραία πεποίθηση καρφωμένη καλά στο ελάχιστο ίχνος της φαιάς τους ουσίας πως σε έναν κόσμο όπου η καλοσύνη θα έχει πλέον εδραιωθεί, εκείνοι δεν θα έχουν ρόλο, επειδή είναι τα παιδιά του Κάιν, επειδή μισούν βαθιά τον Άβελ και το σπόρο του. Κι αν το σκεφτεί κανείς και περισσότερο, πώς άφησε άραγε ο Άβελ σπόρο καλού, αφού ο ίδιος έφυγε από το χέρι του αδερφού του; Μήπως είναι πιο σωστό να ισχυριστούμε ότι είμαστε όλοι παιδιά του Κάιν και ότι δεν υπάρχει ψήγμα αμιγούς καλού στον κόσμο μετά από εκείνο το φονικό; Και ποιοι είναι αυτοί που το πρεσβεύουν το Καλό τελικά; Κάποια από τα παιδιά του Κάιν, τα οποία πήραν το στραβό δρόμο και θέλησαν να χαλάσουν την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, σίγουρα. Κάποιοι ευφάνταστοι και αιθεροβάμονες, λογικά. Κι είναι εκείνοι οι (εσφαλμένα) καλοί σωστό να ζουν ανάμεσα στα (ορθά) κακά παιδιά του Κάιν, τα οποία ακολούθησαν το δρόμο του, το δρόμο του νικητή;

    Ποιος να πει ποιος έχει δίκιο; Ποιος ο Κριτής εδώ στα εφήμερα της Πλάσης; Ένα τρόπο έχουμε ως είδος: τον λέμε Πολιτική και σε απλά λόγια είναι η επιλογή του Αφέντη. 

    Διαλέγουμε Αφέντη, για να μη χρειάζεται να σκεφτούμε, για να μπορούμε να παραπονεθουμε, για να αντισταθούμε, για να εξάρουμε, για να δικαιωθούμε στα εφήμερά μας. Διαλέγουμε από συνήθεια, από έμφρονα σκέψη, από πίκα, από άχτι, από γινάτι, από σφόδρα επιθυμία να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα.

    Διαλέγουμε, για να μη χρειαστεί να μπούμε στον κόπο εμείς να γίνουμε αφεντικά της Μοίρας μας. Είναι η Δύναμή μας αυτή μας η μικρή αδυναμία: είμαστε νωθροί και προτιμάμε τα έτοιμα. Εκείνη η Θεωρία της Ήσσονος Προσπάθειας, μεταμορφωμένη σε Εικόνα, η οποία ανέκαθεν αποτελούσε τη μεγάλη μας αγαπημένη. Κι όταν αυτή παρουσιάζεται όμορφη και λαμπερή, τότε είμαστε βέβαιοι ότι της φέρνουμε στο τούτο της. Κι όταν είναι σκυθρωπή και σκοτεινή και μίζερη, ξέρουμε καλά ότι εμείς είμαστε καλύτερα. Κι όταν ξεφεύγει από τις δυνατότητές μας, τότε ένα είναι βέβαιο (αλλά δισχιδές): είτε θα γυρίσει ο τροχός, είτε "αυτά είναι τυχερά". Μα λατρεύουμε τα είδωλα της Πλατωνικής Σπηλιάς, επειδή αυτά τουλάχιστον δεν μας χαλάνε την καρδιά, μιας και μας μοιάζουν.

    Και λέει ο Οδυσσέας Ιωάννου μέσα από τη φωνή του Μίλτου Πασχαλίδη:

Θα κατεβάσω απ' το ταβάνι σου τα αστέρια

κι όλο τον κόσμο σου θ' αφήσω χτυπημένο

ξέρω στα λόγια μου ακονίζονται μαχαίρια

νιώθω να σφίγγουν την ζωή μου κρύα χέρια

και με το θάρρος μου απ' τα γόνατα κομμένο.

Όμως απόψε πρέπει να τα καταφέρω

δεν έχω δύναμη τα πόδια μου να πάρω

μακάρι να 'τανε κάπως αλλιώς δεν ξέρω

μακάρι να 'τανε και πάλι να σε θέλω

και να σου πω: "σήκω μαζί μου θα σε πάρω"

Δεν ξέρω ποιόν παλεύω να νικήσω

φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου

νοιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω

να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω

σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου

Βγαίνω στο δρόμο και σκουπίζω τα αίματά σου

κι όσα σου είπα δεν μπορώ να τα πιστέψω

"να μην ξεχάσεις να πιαστείς απ' τα όνειρά σου"

"να μην φοβάσαι η ζωή είναι μπροστά σου"

πόσες βλακείες είπα για να ξεμπερδέψω

Δεν ξέρω ποιον παλεύω να νικήσω.

Βυθισμένες Άγκυρες

    

    Κι όμως, πρέπει να ξέρουμε, τα λέμε και τα ακούμε χρόνια τώρα, σιμά τέσσερις χιλιάδες. Ίσως η Τάξη του '21 τα πει πιο καλά από τις άλλες. Ίσως τα παιδιά βαρέθηκαν και θέλουν να μας κάνουν ό,τι κάνουν οι δεκαεξάρηδες για μια οκταετία, προτού τα παρατήσουν κι εκείνοι. Ίσως το γονίδιο του Κάιν ξέφτισε, αλλοιώθηκε, ίσως να είμαστε τα νόθα απομεινάρια του Άβελ, αυτά που κανείς δεν κατάλαβε ότι είχαν επιβιώσει, επειδή κρύφτηκαν στις σπηλιές, για να γλιτώσουν από το κακό της ορφάνιας. 

    Πρέπει να δείξουμε εμπιστοσύνη.  

Διαβάστε Περισσότερα »

Σαν τα σκυλιά στ’ αμπέλι.

Είχα καιρό να κουβεντιάσω με το φίλο μου το Simon. Είναι πολύ απασχολημένος τελευταία, ειδικά αφού έχει μπει σε μια προσπάθεια να τελειώσει και να εκδώσει το πρώτο του βιβλίο. Αλλά βρήκε λίγο χρόνο για μένα – και πιο πολύ επειδή του είπα ότι ήθελα να συζητήσουμε για τα παιδιά μου. «Τα παιδιά έχουν προτεραιότητα», είπε με έναν τόνο πιο έντονο στη φωνή από το συνήθη ουδέτερο που τον χαρακτηρίζει. «Λέγε». 

Ο Simon, κατά πώς σας έχω αναφέρει παλιότερα, δεν είναι του κόσμου τούτου. Συμμετέχει μόνο με τη φυσική του παρουσία στα διάφορα κοινωνικά, κηδείες, γάμους, βαφτίσεις, κ.λπ., δεν έχει παρά έναν δυο φίλους. Κατά τα λοιπά, το μυαλό του είναι αλλού. Δεν τον αφορά η μπάλα, δεν ξέρει ποια πήρε ποιον, ποιος πήρε ποια, δε θυμάται ονόματα, συγγένειες, σόγια και κολλητηλήκια, είναι εκείνος ο ευγενής αδιάφορος τύπος που ξαφνικά εκρήγνυται κατά κάποιου συμπαθή ηλιθίου, ο οποίος ποτέ μα ποτέ δεν το περιμένει, σε μια άσχετη φάση.

Τέλος πάντων, του εξήγησα τι συμβαίνει τώρα στη χώρα. Πάνω κάτω και όχι όλα. Αλλά περιέγραψα το βασικό σκηνικό, χωρίς πολλά πολλά σχετικά με τα πρόσωπα που ατομικά και πρσκηνιακά κινούν τα νήματα εν τω παρόντι. 

Ο Simon είναι της άποψης ότι ποτέ αυτός που βλέπεις να κάνει ή να λέει κάτι, δεν είναι αυτός που το είπε ή που το έκανε. 

«Άλλος ο φυσικός αυτουργός και άλλος ο ηθικός αυτουργός». Ναι, αυτή είναι μια από τις αγαπημένες του εμμονές, να σιγουρεύει ότι αυτός που το έκανε δεν είναι αυτός που το σκέφτηκε.

«Σε τι μπορώ να βοηθήσω εγώ;» με ρώτησε.

«Δεν τα νουθετείς τα παιδιά σου; Δεν τηρούν τους κανόνες υγιεινής; Δεν τους έχεις εξηγήσει ότι, όπως και σε κάθε άλλη περίπτωση κινδύνου, δεν γίνεται να είσαι έτοιμος, αλλά γίνεται και επιβάλλεται να είσαι προετοιμασμένος; Τις ακούνε τις νουθεσίες σου; Σε ακούνε;» Σταμάτησε και με κοίταξε.

Με κάθε άλλον άνθρωπο θα μου ήταν εύκολο να πιάσω την παρλαπίπα και να αρχίσω να αιτιολογώ, να αξιολογώ, να επιρρίπτω ευθύνες, να βρίσκω τη σωστότερη λύση, να την προτείνω, ό,τι οι άνθρωποι μεταξύ μας κάνουμε, τέλος πάντων, όταν πιάνουμε τη ψιλή κουβέντα. Αλλά με αυτόν τον άνθρωπο οι περιττολογίες φαντάζουν γελοίες. Αρκέστηκα να αποκριθώ θετικά.

«Τότε, τι είναι αυτό που με ρωτάς; Μήπως ξέχασες;»

Όχι, δεν είχα ξεχάσει. 

Ένα από τα πλέον αγαπημένα τραγούδια του Simon είναι το «Live and Let Die» του Paul McCartney από την εποχή του καλλιτέχνη μετά τους Beatles.

«Εσύ κάνε ό,τι είπε ο Πωλ και άσε τη στατιστική να κάνει τα υπόλοιπα. Άσε τους αρνητές, τους παράφρονες, τους αμαθείς, τους ημιμαθείς, τους εμμονικούς, άστους όλους βορά στα όρνια της εξουσίας. Άστους να ψοφήσουν σαν τα σκυλιά στ’ αμπέλι, φρόντισε μόνο να μην είσαι κι εσύ, τα παιδιά σου και οι δικοί σου, ανάμεσα στα θύματα. Δεν ωφελεί η φωνή της Λογικής στους κουφούς, διότι είναι κουφοί, δεν φτάνει το φως της Γνώσης στους στραβούς, διότι δε βλέπουν, δε φτάνει η υπόδειξη του ορθού δρόμου στους σακάτηδες, διότι δε μπορούν να τον περπατήσουν. Δεν είχαν σχέδιο οι υποτελείς στα αφεντικά τους, όταν ξεκίνησε όλο αυτό που μου περιγράφεις. Τώρα έχουν σχέδιο και το σχέδιο είναι πάντοτε το ίδιο: να φάει τ’ αφεντικό, να φάει και το πρωτοπαλίκαρο. Ό,τι μείνει».

Είμαι συνηθισμένος στον κυνισμό του φίλου μου, εσείς ίσως όχι, αλλά δεν μπορώ να τον αλλάξω πλέον, ούτε νομίζω ότι μπορώ. 

Του φύλαξα όμως μια τελευταία ερώτηση, μπας και σώσω την ελπίδα για τους λιγότερο επαρκείς διανοητικά:

«Και οι γιατροί; Ούτε αυτοί δε θα κάνουν κάτι, για να σώσουν τον απλό κόσμο που έχει πλανηθεί; Δεν έχει πια αξία ούτε ο Όρκος του Ιπποκράτη, αυτό λες;» Αυτό τον ρώτησα και ήλπιζα σε μια μικρή νίκη, μια ρωγμή στο κυνικό ανέκφραστο πρόσωπο.

Κι ο Simon είπε: «Από αυτά που μου έχεις αναφέρει, μόνο γιατροί μπορούν τα τρέφουν τα λειψά υπερεγώ των ανοήτων. Πόσοι ασθένησαν από «φυσιολογικές» ασθένειες όλον αυτόν τον καιρό; Πολύ λιγότεροι, υποθέτω, και διόρθωσέ με, αν κάνω λάθος. Πόσοι έπαθαν συνάχι, πονόλαιμο, ιλαρά, βρογχίτιδα, πόσοι υπέφεραν από τα συνήθη; Και βρέθηκε μια ασθένεια που δεν ξέρουν να θεραπεύσουν, βρέθηκε κάτι που τους αμφισβήτησε, όπως τότε με το AIDS, όπως με το SARS, όπως με τον Ebola. Θα σου κάνω το μάντη και θα σε ρωτήσω ξέροντας την απάντηση: Τώρα δεν τρέχουν να σας βάλουν όλους να κάνετε εμβόλια για την παραδοσιακή γρίππη; Έχει και ηλεκτρονική συνταγογράφηση; Δηλαδή, έχει και δεκαρικάκι; Αχ, φίλε μου, θυμήσου πότε πέθανε η οικοδομή και οι οικοδομικές άδειες. Τότε δεν άνθισε το εμπόριο των τακτοποιήσεων και οι ενεργειακές αναβαθμίσεις; Είναι το ίδιο μοτίβο, απορώ πώς δεν το είδες».

Μου έριξε για μια φορά ακόμη εκείνο το γνωστό σε μένα βλέμμα και είπε:

«Ζήσε – κι άσε τους άλλους να πεθάνουν, όπως το ‘λεγε ο Πωλ.

Σαν τα σκυλιά στ’ αμπέλι».

Διαβάστε Περισσότερα »

Χίμαιρα

Βλέπω όνειρο: Έχει κόσμο στο σπίτι, άγνωστοι και γνωστοί, ανακατεμένα τα πρόσωπα, θολή η εικόνα. Γίνεται σεισμός. Νιώθω ότι βλέπω όνειρο και ότι στο όνειρό μου γίνεται σεισμός. Θυμάμαι τη γιαγιά μου και την ερμηνεία των ονείρων που μου έμαθε: Ο σεισμός είναι κακό πράγμα. Αρχίζω να προσέχω τη διάρκεια, είναι μεγάλης. Κοιτάω για ζημιές, δε βλέπω κάποια εμφανή, ο σεισμός συνεχίζεται, αλλά πράγματα δε σπάνε, ρωγμές οι τοίχοι δεν έχουν. Το όνειρο σβήνει.

Ξυπνάω και πάω στο μπάνιο. Στον καθρέφτη δε μπορώ να με δω καλά, δεν έχει υδρατμούς, ούτε φταίει η μυωπία, απλά δε μπορώ να με δω καλά.

Θυμάμαι το όνειρο και πάει να ξεκινήσει η ταχυπαλμία της αναμονής της συμφοράς που επίκειται. Προστρέχω στον ονειροκρίτη, απομεινάρι των ατταβιστικών μου καταβολών και όλως αντιεπιστημονική μέθοδο προσέγγισης και πρόληψης των μελλούμενων δεινών. Αν ο σεισμός δεν έκανε ζημιές, τότε δεν είναι θάνατος, είναι όμως στενοχώρια και ασθένεια. Αν κράτησε πολύ, θα αργήσει η αποκατάσταση.

Ντύνομαι, είναι ώρα να πάω για επανεξέταση στη γιατρό. Δε με βρίσκει σε άψογη φόρμα, όπως εγώ θα ήθελα και εκείνη γνωρίζει ότι ανέμενα. "Δε θα το γλυτώσουμε το χαπάκι" μου λέει. Το γράφει, κορτιζόνη. "Για να αδειάσουν οι πνεύμονες". 

Τους έχω περί πολλού αυτούς. Παλιότερα μια πνευμονολόγος μου είχε πει ότι "αν κάπνιζες, θα ήταν δύσκολα τα πράγματα, είναι βαριά η πνευμονία". Τότε κάπνιζα τέσσερα πακέτα τη μέρα."Πρώτη φορά που θα πάρω κορτιζόνη" της λέω κι εκείνη μου εξηγεί τους λόγους που αποφάσισε αυτή τη λύση. Κοιτάω τη συνταγή: Μεθυλπρεδνιζολόνη. Medrol.

"Ο πατέρας μου πέθανε από αυτήν", της λέω. Είχε αρρύθμιστο διαβήτη και το πήρε στις 11 το βράδυ μιας Παρασκευής, το Μάρτη του '89. Έχασε 14 κιλά σε τρεις ημέρες, έπαθε εγκεφαλοπάθεια και έχασε την επαφή του με το περιβάλλον αμέσως μετά. Τον χάσαμε στις 18 του Μάη του ίδιου χρόνου". Η γυναίκα, ελαφρά αμήχανη, μου εξηγεί ότι δεν τον σκότωσε το φάρμακο. Ήταν η τελευταία λύση αυτό το συγκεκριμένο  - και δεν απέδωσε. Καταλαβαίνω τη λογική του πράγματος, αν και δε συμφωνώ. Χαιρετώ και πάω στο φαρμακείο να προμηθευτώ την εσχάτη των λύσεων κάποτε, πριν από τριάντα χρόνια, το φονιά.

Δεν είμαι γιατρός. Δεν τελείωσα φαρμακευτική, έψαξα όσο γινόταν να πληροφορηθώ, όμως κάτι με εμπόδιζε από το να αγοράσω το συγκεκριμένο σκεύασμα, για να διαβάσω τις παρενέργειες. Και να που το είχα ξανά στα χέρια μου. Και δεν ήταν οι παρενέργειες το πρόβλημα, ήταν οι απόλυτες απαγορεύσεις: Αντιγράφω επιλεκτικά από το ένθετο:

"Δεν πρέπει να λαμβάνετε μεθυλπρεδνιζολόνη, εάν πάσχετε από:... γλαύκωμα,..., σακχαρώδη διαβήτη,...".

Δεν πάσχω από κάποια από τις αναφερόμενες παθήσεις - εγώ. Έπασχε ο πατέρας μου από αυτές τις δυο, τις συγκεκριμένες.

Δεν ξέρω τι θα είχε συμβεί, εάν είχα παρακούσει τους καλούς αδελφούς του πατέρα μου, οι οποίοι επέμεναν ότι ο γιατρός είναι καλός, ξέρει τι κάνει, μη μιλάς εσύ, δεν ξέρεις". 

Δεν ξέρω τι θα είχε συμβεί, εάν η μητέρα μου είχε αρνηθεί την αγωγή, αυτή τη συγκεκριμένη, τότε. Δεν είχε το σθένος να αντισταθεί, ήταν εξουθενωμένη και είχαμε πολλούς σοφούς πάνω από το κεφάλι μας, για να μιλήσουμε εμείς, οι ανίδεοι. "Δεν ξέρει ο γιατρός;"

Ξέρω ότι εκείνη τη μέρα ορφάνεψα - μόνον οι υπογραφές μπήκαν στις 18 του Μάη. 

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο πατέρας μου, το 1934. Κανείς δε ζει για πάντα. Αν ήταν εδώ, θα έκλεινε τα 85. Ένας κλασικός παππούς με τέσσερα εγγόνια. Κι ίσως είχε την περιέργεια να ακούσει κάτι σαν κι αυτό:

Here comes the ocean

And the waves

Crashing down

Here comes the ocean

And the waves

Down by the sea

Earth is a hollow hair

Part of a bigger head

It nearly... drives me crazy

I am a lazy son

I never get things done

Mostly... out of boredom

But here come the waves

Down by the sea

Washing the eye of the land

That has been

Down by the sea

Down by the sea

Down by the sea

Down by the sea

Here comes the ocean

And the waves

Crashing down

Here comes the ocean

And the waves

Down by the sea

Insects are evil thoughts

Fought off by selfish men

It nearly... drives me crazy

I am a lazy son

I never get things done

Mostly... out of boredom

But here come the waves

Down by the sea

Washing the eye of the land

That has been

Down by the sea

Down by the sea

Down by the sea

Down by the sea

Doo-doo-wah...

Here comes the waves...

Να προσέχετε τα όνειρα.

Διαβάστε Περισσότερα »

Μέρα Μαγιού *

Περνάνε τα χρόνια, οι μνήμες, λένε, ξεθωριάζουν.

Ποτέ δεν αναρωτήθηκα γιατί, παρά μόνον πώς. Πώς γίνεται να ξεθωριάζει ο ήλιος, ποια δύναμη μπορεί μέσα στην ελάχιστη ζωή που μας αναλογεί, να δει την αλλαγή που συντελείται στην Πλάση. 

Εμείς ξεθωριάζουμε, θαρρώ. Οι μνήμες είναι αντανάκλαση φωτός, εικόνες που γράφτηκαν στον κόσμο και ταξιδεύουν, δε θα σταματήσουν ποτέ να το κάνουν.

Ανελέητο το λένε το φως. Ό,τι συμβεί, το βλέπει και το κρατά, δικό του.  Ό,τι κι αν συμβεί.

Κι εμείς, με το προπατορικό υπό μάλης, πορευόμαστε από κάτω του.

Και προσπαθούμε να αποσείσουμε τις ευθύνες μας, να μετέλθουμε τη Θέωση, να εξαγνιστούμε.

Μα δεν είμαστε ειλικρινείς.

Δεν επιθυμούμε τη Θέωση, χωρίς να διατηρήσουμε τα προνόμια, τη γλύκα της παράδοσης στην αμαρτία.

Τα θέλουμε όλα. Μα δεν το λέμε.

Και θυμόμαστε με κρυφή χαρά τις αμαρτωλές μας μέρες, τότε που μπορούσαμε να αμαρτήσουμε. Τότε που δε μας ένοιαζε να μας πιάσουν, επειδή ήμαστε, υπήρξαμε άτρωτοι. 

Μα ποιος είναι άτρωτος; 

Ποιος δε γνώρισε τον πόνο;

Νωρίτερα ή αργότερα, κι αυτό εξαρτάται από το τυχαίο, όλοι γνωρίζουμε τον πόνο.

Το τσίμπημα μέσα στα νεύρα που μας κινούν, μας κρατούν όρθιους, μας τυρρανούν και μας διαφεντεύουν.

Ίσως αυτός να είναι ο ρόλος της λήθης.

ίσως γι' αυτό να κοροϊδεύουμε και να κοροϊδευόμαστε:

"Συγγνώμη, το ξέχασα!"

Μα δεν ειναι αλήθεια, είναι;

Μόνο η ζωή αλλάζει, μόνον η ζωή μας αλλάζει. 
Βλέπουμε τις νεανικές αντιδράσεις σαν κινήσεις αλλοφροσύνης, περνάμε μέσα από φίλτρα καθωσπρεπισμού τις ενέργειές μας, γελάμε με τα καμώματα των συνανθρώπων μας.

Δεν είμαστε πλέον παιδιά.

Κι όταν η ώρα έρθει να ξαναγίνουμε, θυμόμαστε πιο πολύ τα παλιά και όχι αυτά που συνέβησαν χθες.

Ό,τι μας δένει με το παρελθόν μας, είναι ο δεσμός που μας κρατάει στη Γη, παρόντες.

Οι μνήμες δεν πάνε πουθενά, αν δεν τις εξοβελίσουμε, και τούτο για δική μας διασφάλιση - της ηρεμίας μας, της προσωπικής μας σχέσης μετον πόνο. 

Η μνήμη είναι το καταφύγιό μας. Όσο αυτή τηρεί ακώλυτα το αρχείο της, τόσο η τάση μας για τη γέννεση του προσωπικού μας μύθου απομακρύνεται. Μπορεί να θέλουμε να δείξουμε στους άλλους - και στον εαυτό μας - ότι φανήκαμε αντάξιοι των περιστάσεων, αλλά η πραγματικότητα δείχνει ότι, εάν αυτό ίσχυε, θα είμαστε σπουδαίότεροι από όσο είμαστε σήμερα. 

* του Θάνου Αθανασιάδη

Διαβάστε Περισσότερα »

Τι μου 'ρθε πάλι; *

Ίσως να 'ναι που βαρέθηκα να απολογούμαι, ίσως να βαρέθηκα γενικότερα.

Ίσως να με ενοχλούν οι ερήμην μου εξελίξεις.

Ίσως να ενοχλεί που οι συνάνθρωποί μου έχουν χάσει το λογαριασμό, αλλά δεν αναζητούν ευθύνες πουθενά μέσα τους, παρά μόνον στους άλλους.

"Πάντα αυτό γίνεται", θα πείτε.

Ναι, πάντα. Ωραίο αυτό. 

Η επανάληψη μήτηρ μαθήσεως.

Στο μεταξύ έχουν αναβιώσει και τα κλασσικά φαινόμενα των εποχών της εσχάτου διαλύσεως:

Αλμπάνηδες λυμαίνονται τον τόπο, γυρολόγοι διαλαλούν την πραμάτεια τους, χάντρες και καθρεφτάκια, πρόθυμοι παντού άπαντες να ψωνίσουν - αρκεί να είναι φτηνά.

Επανεμφανίσεις τυχάρπαστων, όσο κι ελεεινών, απόβλητα, τα οποία κάποτε εξοβελίσθηκαν κι επανεμφανίστηκαν, εξεπέμφθησαν εκ νέου, μόνο και μόνο για να αποπειρώνται εκ νέου τη θριαμβευτική τους ανάκαμψη.

Δε θέλω να πω πολλά, ούτε να γράψω έχω διάθεση, μόνο αυτό κρατήστε ως θέση - ερώτημα και κάντε το στον εαυτό σας, όταν έχετε καθαρό νου και κέφι:

Εάν το λειτούργημα του πολιτικού στη Δημοκρατία είναι το ευγενέστερο, το ουσιωδέστερο και το πλέον υψηλό,

Γ ι α τ ί, αμέσως μόλις πάει κάποιος να ασχοληθεί, καταλήγει να γίνεται δέκτης συμβουλών του τύπου "μακριά από κεί", αφ' ης στιγμής - αποδεδειγμένα - εάν έ ν α ς  έχει συγκριτικό πλεονέκτημα να φάει καλά, να πιει να σκάσει, να καβαντζάρει για την πάρτη του και για τις επόμενες γενεές των συγγενών του τα άπειρα μύρια, κ α ι  να τη σκαπουλάρει αλώβητος, άγγιχτος, ευθυτενής και περήφανος;

Και, ως απόρροια του πιο πάνω ερωτήματος, εσείς  γ ι α τ ί  δεν ασχολείστε, παρά αφήνετε κόσμο που δεν έχει καμία προοπτική να εξυπηρετήσει τα δικά σας συμφέροντα, να βοηθήσει να βελτιωθεί η δική σας ζωή, να το πράττει;

Αυτά.

* του Θάνου Αθανασιάδη

   

Διαβάστε Περισσότερα »

Το τσουκάλι *

Πολλές φορές αναρωτήθηκα στη ζωή μου, εάν, εν τέλει, οι άνθρωποι αξίζουν τον κόπο.

Λάθος η ερώτηση, λέτε; 

Μα, τότε θα πρέπει να αναρωτηθώ εκ νέου:

Τότε γιατί υπάρχουν οι ανθρωπιστικές σπουδές;

Γιατί υπάρχει απάντηση: «Ναι, οι άνθρωποι αξίζουν τον κόπο» ;

Γιατί υπάρχει η αντίστροφη: «Όχι, οι άνθρωποι δεν αξίζουν τον κόπο» ;

Θεωρητικά, σε επίπεδο επιστήμης κι επιστημολογίας, έχουν απαντηθεί και τα δυο, καλύπτοντας πλήρως το φάσμα.

Αν επιδιορθώσεις μια μηχανική βλάβη, μπορεί να κρατήσεις ιστορικό, αλλά δεν επανέρχεσαι σε αυτήν.

Αν είναι «όλα καταγεγραμμένα», τότε γιατί δε διαβάζει καθένας μας αυτή που τον καλύπτει καλύτερα και να τελειώνει με το βάσανο;

Και οι δυο απόψεις έχουν τεκμηριωθεί πλήρως, άσχετο αν είναι εκ διαμέτρου – φαινομενικά – αντίθετες.

Χρησιμοποιώ τον όρο «φαινομενικά», επειδή και οι μεν και οι δε, ειδικότερα οι μηδενιστές, ορμώνται από μια βαθιά πίκρα, την οποία επικαλύπτουν και νομιμοποιούν, τρόπον τινά, με τη θεωρία τους.

Έτσι λέω εγώ, θα μου πείτε.

Κι ακριβώς έτσι είναι.

Δεν ξέρω αν ισχύει το μεν ή το δε.

Και δεν το ξέρω, επειδή κι εγώ πάσχω από αλαζονεία, μόνον ο βαθμός της μένει να μετρηθεί, αλλά ήδη είναι να πάω στην Κόλαση, αφού το βαρύτερο από τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα με ταλανίζει, όσο και η οργή (για τα άλλα καλύπτομαι από το απόρρητο, και το επικαλούμαι).

Και έχω τάσεις να καταλήξω στο εξής:

Όσο πιο ισχυρά είναι τα ορμέφυτα, τα οποία θα μας οδηγήσουν μέσω  της επ’ ημών επενεργείας των επτά θανασίμων αμαρτημάτων, όσο περισσότερο τα δαμάσουμε ή τα αφήσουμε να μας κινούν, τόσο πιο κοντά θα αποδεχθούμε, θα προσεγγίσουμε και κατά περίπτωση θα προκρίνουμε τη μια ή την άλλη θεωρητική απάντηση, κάνοντας και πρακτική εφαρμογή.

Τα δικά μου παραπτώματα, επί παραδείγματι, θα με οδηγήσουν στο μαύρο πιο συχνά από ό,τι εκείνον, ο οποίος ρέπει προς την οκνηρία και την απληστία, αλλά  δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι  η απληστία σε μέσο βαθμό είναι ελλιπής ως προς την παραγωγή μαύρου.

Άλλες εκφάνσεις της καθημερινής ζωής, χωρίς να είναι υποχρεωτικά παράτυπες, παράνομες ή ανήθικες σε σχέση με τον ανθρώπινο Νόμο, συνιστούν μέρος ενός από τα θανάσιμα αμαρτήματα, τα οποία καθένας μας προσπαθεί να αποκρύψει, να διαχειριστεί, ακόμη και να επαινέσει κάποιες φορές. Κάποιες άλλες φορές πάλι, επαινώνται, χάριν απόκρυψης ή διαχείρισης άλλων ανθρώπων, συμπεριφορές και στάσεις ζωής, οι οποίες στην άλλη ζωή θα λειτουργήσουν ως θέση στο τσουκάλι.

Και αυτές ακριβώς οι συμπεριφορές είναι η ανθρώπινη Φύση.

*του Θάνου Αθανασιάδη

Διαβάστε Περισσότερα »

245 ημέρες *

19+29+31+30+31+30+31+31+13 = 245, σωστά;

Οι 19 του Γενάρη, οι 13 του Σεπτέμβρη και οι άλλοι ολόκληροι, σωστά πρέπει να 'ναι, ειδάλλως θα πρέπει να αλλάξω και τίτλο.

Αλλά δεν έγινα μαθηματικός και να 'ναι καλά και το κομπιουτεράκι δηλαδή.

Έγινα δικηγόρος.

Αρωγός της Δικαιοσύνης, άμισθος συλλειτουργός και όλα τα συμπαρομαρτούμενα, τέλος πάντων.

Και το 2016, στις 12 του Γενάρη συγ-ξεκίνησα (όπως το σύγκαμα, αλλά με ξι) αποχή διαρκείας, με θεσμικά και άλλα αιτήματα.

Ξεχάστηκα να σταματήσω, θα σκεφτείτε. 

245 μέρες είναι πολλές, είτε είσαι ζευγάς, είτε είσαι βασιλιάς, είτε τσαγκάρης, είτε δημόσιος υπάλληλος, του στενού ή του φαρδουλού δημόσιου τομέα (για τις διατομές δεν έχω, ούτε εκφέρω άποψη.

Μπα, καθόλου δεν ξεχάστηκα.

Υπάκουσα.

Στις επιταγές του Σώματος, οσονούπω.

Στις νουθεσίες της Οργανωτικής Επιτροπής του Ανένδοτου (ή ανέκδοτου, θα σας γελάσω) Αγώνα.

Στις Αποφάσεις της Ολομελείας.

Σε όλα.

Και την πρώτη του Ιουλίου (ε, δε γράφω "Ιούλη" που να σκάσει κάθε δημοτικιστής, να σκάσει και να πλαντάξει) εξεδόθη η ΟλΣτΕ1466/2016.

Αυτό είναι απόφαση δικαστική από το Συμβούλιο της Επικρατείας, το μεγαλύτερο Δικαστήριο που έχουμε στη Χώρα. Το λένε και Ακυρωτικό, το λένε και Συνταγματικό. Είναι αυτό που νομιμοποίησε το PSI, νομίζω, είναι αυτό που επέτρεψε και την Κυβέρνηση Παπαδήμου, είναι αυτό που έχει κάνει πολλά πράγματα, τέλος πάντων. Το "Ολ" σημαίνει Ολομέλεια. Σαν να λέμε όλοι οι Δικαστές του Δικαστηρίου αυτού συνεδρίασαν, για να βγει αυτή η Απόφαση, η 1466.

Να κάτι που λέει αυτή η Απόφαση:

"Η απόφαση δικηγορικού συλλόγου για την αποχή των μελών του από τα καθήκοντά τους είναι πράξη νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου. Η απόφαση αυτή συνάπτεται προς την άσκηση της δικαιοδοτικής λειτουργίας και το δικαίωμα δικαστικής προστασίας· έχει δε υποχρεωτικό χαρακτήρα για τους δικηγόρους που αφορά, ενώ η μη τήρησή της από αυτούς θα μπορούσε, υπό προϋποθέσεις, να οδηγήσει στην επιβολή κυρώσεων σε βάρος τους. Συνεπώς, η ως άνω απόφαση είναι εκτελεστή διοικητική πράξη και παραδεκτώς προσβάλλεται ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας. Η νομιμότητα της απόφασης περί αποχής των δικηγόρων εξαρτάται, μεταξύ άλλων, από τον χρόνο διάρκειας της αποχής. Οι αποφάσεις των δικηγορικών συλλόγων που κηρύσσουν αποχή των μελών τους από την άσκηση των καθηκόντων τους, ερειδόμενες κυρίως στις διατάξεις των άρθρων 1, 2, 89 παρ. 1, 90 περ. γ΄ και δ΄ του Κώδικα Δικηγόρων, συνιστούν νόμιμο μέσο δράσης των συλλόγων και δεν αντίκεινται στο Σύνταγμα ή σε άλλες υπερνομοθετικές διατάξεις. Υπόκεινται όμως σε περιορισμούς που επιβάλλονται από τη φύση της δικαιοδοτικής λειτουργίας ως μιας από τις τρεις κρατικές λειτουργίες (άρθρο 26 του Συντάγματος), η οποία δεν νοείται να παραλύει σε ένα Κράτος Δικαίου από πράξεις ή παραλείψεις των δικηγόρων, οι οποίοι συμβάλλουν στην απονομή της Δικαιοσύνης ως συλλειτουργοί της. Ο χρόνος διάρκειας της αποχής ελέγχεται ακυρωτικά από το Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο, ασκώντας έλεγχο ορίων, σταθμίζει αφενός τους λόγους που οδήγησαν στην κήρυξη της αποχής, αφετέρου την έκταση (με κριτήριο το εύρος και τη σημασία των κατηγοριών υποθέσεων τις οποίες αφορά η αποχή) και το είδος των πράξεων που επιτρέπεται να διενεργούνται από τους δικηγόρους κατά τη διάρκεια της αποχής, καθώς και τα δικαιώματα και συμφέροντα των θιγομένων (συμπεριλαμβανομένων του Δημοσίου και των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου) από την απόφαση περί αποχής".

Να το κάνω λιανά για σας που δεν πήγατε Νομική:

"Μην το τραβάς το σκοινί, παιδί μου"

"Άντε μου στο διάολο, παιδί μου"

"Μάζεψες το λεφτόδεντρο, παιδί μου;

Πώς ζεις, πώς επιβιώνεις;"

Διότι, θα σας φανεί ίσως ακόμη και παράξενο, δικηγόρος ήταν αυτός που αναζήτησε το δίκιο "του" ενώπιον της Ολομελείας των Ανωτάτων Διοικητικών Δικαστικών Λειτουργών της Χώρας.

Και δικηγόρος το βρήκε, όταν εγώ υπάκουα στις Αποφάσεις του Συλλόγου μου και της Ολομελείας των Συλλόγων και όποιου έβρισκα μπροστά μου, γενικώς.

Α! Πρωτίστως υπάκουος, έτσι πρέπει να είναι οι άμισθοι αρωγοί της Δικαιοσύνης ενώπιον των Οργάνων.

Κοίτα όμως που άλλα είπε το Συμβούλιο της Επικρατείας!

Τώρα, ποιος είχε δίκιο, θα σας γελάσω, κανά δικηγόρο να ρωτήσουμε.

Και νομίζω ότι θα πάρουμε δυο απαντήσεις, χοντρά μετρώντας το το πράμα, άσπρο - μαύρο, χωρίς ενδιάμεσους λεπτούς χρωματισμούς, ανταυγάσεις και σκιάσεις, φωτεινούς τόνους και μείξεις:

Αν ρωτήσεις παραλή (και δεξιούλη, ελαφρώς ονυχοπατώντα), του κλάδου θα σου πει ότι κακώς το ΣτΕ εξέδωσε την Απόφασή του αυτή, διότι έτσι θα την πατήσουν οι μικροί του κλάδου των δικηγόρων. Είναι οι ίδιοι που έχουν στο γραφείο τους δέκα στρατιές από δαύτους τους "μικρούς" και τους πληρώνουν 500 ευρώ το μήνα. Συνάμα, έτσι θα πουν και οι μικροί του πεντακοσάρικου, επειδή, αν κάνουν και κουνήσουν, τους έφαγε η μαρμάγκα. Μαύρο.

Αν ρωτήσεις μαχόμενο του κλάδου, ούτε φτωχό, ούτε πλούσιο, είτε φτωχό είτε πλούσιο, και φτωχό και πλούσιο, που ζει όμως από τη δουλειά του, θα σου πει ότι καλώς εξέδωσε το ΣτΕ την Απόφασή του αυτή, διότι το λεφτόδεντρο κάποιος ξέχασε να το ποτίσει και μαράθηκε και 245 μέρες είναι πολλές για τον τσαγκάρη, το ζευγά το βασιλιά, μην τα ξαναλέμε. Άσπρο.

Έτσι που λέτε..........

Α! Μην ξεχάσω και το άλλο:

Το 2011 ένας τύπος που (μάλλον καθόλου) τυχαία χαρακτηρίστηκε από τον Ιταλικό Τύπο "Συγγραφέας της Δεκαετίας", εξέδωσε το βιβλίο του: "I pesci non chiudono gli occhi". 

Ο τύπος λέγεται Erri de Luca (καμία σχέση με τη φίλτατη κυρία Λουκά, τσεκαρισμένο) και το βιβλίο μεταφράστηκε φέτος και στα Ελληνικά. Ευτυχώς, διότι Ιταλικά δεν κατέχω.

Το βιβλίο να το διαβάσετε, είναι εξαιρετικό, το πάω σιγά σιγά, διότι, και χρόνο είχα μέχρι σήμερα, και είναι απολαυστικό, πραγματικά.

Αποτελείται από - μόλις - 170 σελίδες.

Άντε πάλι με τα μαθηματικά:

1η Ιουλιου - 31η Ιουλίου = 31 μέρες.

1η Αυγούστου - 31η Αυγούστου - 31 μέρες.

1η Σεπτεμβρίου - 13 Σεπτεμβρίου = 13 μέρες

31+31+13= 75 μέρες.

245 μέρες αποχής, μείον τις 75 ημέρες από τότε που εξεδόθη η ΟλΣτε1466/2016 μας κάνουν 170 ημέρες νόμιμης και υπάκουης αποχής, ταις βουλαίς και ταις νουθεσίαις των Οργάνων και του Συντονιστικού και της Επιτροπής Αγώνα και όποιου άλλου είναι να υπακούσουμε, παιδιά, μην κάνουμε τους μίζερους στην υπακοή. 
Άμα σκύβεις, σκύψε καλά.

Αλλά αυτές τις τελευταίες 75 ημέρες αποχής, παρά τη Δικαστική Επιταγή, μολονότι υπάκουσα στα Όργανα και την Επιτροπή και την Ολομέλεια, νιώθω ότι, ή κάτι δεν έκανα καλά, ή κάποιος δεν μου το 'δωσε να το καταλάβω καλά.

Αχ! Ξέχασα να πω ότι εγώ ουδέποτε ψήφισα υπέρ της αποχής!

Μάλιστα, ούτε καν έκανα τον κόπο να ασκήσω το αναφαίρετο υπό του Συντάγματος θεμελιωμένο μου δικαίωμα να συν - απο - φ α σ ί σ ω  μαζί με δεξιούληδες ακροπατητές και τα τσιράκια τους, τα υπό του πεντακοσάρικου ορμώμενα και συναγελάζοντα παρά τοις βοσκοίς και τοις κυσίν αυτών.

Παράλειψίς μου, σχωρνάτε με.

Και για να μην ξεχάσω τον τίτλο του βιβλίου του de Luca στα ελληνικά, λέγεται:

Τα ψάρια δεν κλεινουν τα μάτια.

Και προσπαθώ να καταλάβω, γιατί εγώ έκανα επί 170 ημέρες νόμιμη αποχή (όσες και οι σελίδες του βιβλίου που είναι μικρό και τελειώνει γρήγορα, εάν δεν το διαβάσετε κι εσείς αργά, όπως έκανα εγώ, επειδή είχα χρόνο ελεύθερο, ως απέχων εκ των καθηκόντων μου, και γιατί, όταν εγώ δεν έκανα νόμιμη αποχή, αφού έτσι αποφάσισε η ΟλΣτΕ, δε μου τράβηξαν το αυτάκι να μου πουν: 

"Κατεργαράκο, μου διάβαζες βιβλιαράκια με το πάσο σου; Άμε τώρα να λειτουργέψεις!"

Ξέρετε, ε; Οι Δικαστές είναι σοβαροί.

Αμίλητοι.

Και τα βλέπουν όλα.

Σαν τα ψάρια, που δεν κλείνουν τα μάτια.

Αλλά, από τον Ιούλιο μέχρι και σήμερα, δεν καταλαβαίνω, ήταν κλειστά;

Γιατί δεν τράβηξαν το αυτάκι κανενός;

Δε θα το είδανε, λέω εγώ.

Άντε πάλι με τα μαθηματικά:

19+29+31+30+31+30+31+31+13...............

Αυτά τα τελευταία τρία κόλπα του ένα και του τρία, ίσα ή ανάποδα, 31 31 13, ούτε για το λότο δεν κάνουν.

Ίσως τα παίξω στο λαχείο. Κληρώνει σήμερα.

* του Θάνου Αθανασιάδη

Διαβάστε Περισσότερα »