Το τσουκάλι *

Πολλές φορές αναρωτήθηκα στη ζωή μου, εάν, εν τέλει, οι άνθρωποι αξίζουν τον κόπο.

Λάθος η ερώτηση, λέτε; 

Μα, τότε θα πρέπει να αναρωτηθώ εκ νέου:

Τότε γιατί υπάρχουν οι ανθρωπιστικές σπουδές;

Γιατί υπάρχει απάντηση: «Ναι, οι άνθρωποι αξίζουν τον κόπο» ;

Γιατί υπάρχει η αντίστροφη: «Όχι, οι άνθρωποι δεν αξίζουν τον κόπο» ;

Θεωρητικά, σε επίπεδο επιστήμης κι επιστημολογίας, έχουν απαντηθεί και τα δυο, καλύπτοντας πλήρως το φάσμα.

Αν επιδιορθώσεις μια μηχανική βλάβη, μπορεί να κρατήσεις ιστορικό, αλλά δεν επανέρχεσαι σε αυτήν.

Αν είναι «όλα καταγεγραμμένα», τότε γιατί δε διαβάζει καθένας μας αυτή που τον καλύπτει καλύτερα και να τελειώνει με το βάσανο;

Και οι δυο απόψεις έχουν τεκμηριωθεί πλήρως, άσχετο αν είναι εκ διαμέτρου – φαινομενικά – αντίθετες.

Χρησιμοποιώ τον όρο «φαινομενικά», επειδή και οι μεν και οι δε, ειδικότερα οι μηδενιστές, ορμώνται από μια βαθιά πίκρα, την οποία επικαλύπτουν και νομιμοποιούν, τρόπον τινά, με τη θεωρία τους.

Έτσι λέω εγώ, θα μου πείτε.

Κι ακριβώς έτσι είναι.

Δεν ξέρω αν ισχύει το μεν ή το δε.

Και δεν το ξέρω, επειδή κι εγώ πάσχω από αλαζονεία, μόνον ο βαθμός της μένει να μετρηθεί, αλλά ήδη είναι να πάω στην Κόλαση, αφού το βαρύτερο από τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα με ταλανίζει, όσο και η οργή (για τα άλλα καλύπτομαι από το απόρρητο, και το επικαλούμαι).

Και έχω τάσεις να καταλήξω στο εξής:

Όσο πιο ισχυρά είναι τα ορμέφυτα, τα οποία θα μας οδηγήσουν μέσω  της επ’ ημών επενεργείας των επτά θανασίμων αμαρτημάτων, όσο περισσότερο τα δαμάσουμε ή τα αφήσουμε να μας κινούν, τόσο πιο κοντά θα αποδεχθούμε, θα προσεγγίσουμε και κατά περίπτωση θα προκρίνουμε τη μια ή την άλλη θεωρητική απάντηση, κάνοντας και πρακτική εφαρμογή.

Τα δικά μου παραπτώματα, επί παραδείγματι, θα με οδηγήσουν στο μαύρο πιο συχνά από ό,τι εκείνον, ο οποίος ρέπει προς την οκνηρία και την απληστία, αλλά  δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι  η απληστία σε μέσο βαθμό είναι ελλιπής ως προς την παραγωγή μαύρου.

Άλλες εκφάνσεις της καθημερινής ζωής, χωρίς να είναι υποχρεωτικά παράτυπες, παράνομες ή ανήθικες σε σχέση με τον ανθρώπινο Νόμο, συνιστούν μέρος ενός από τα θανάσιμα αμαρτήματα, τα οποία καθένας μας προσπαθεί να αποκρύψει, να διαχειριστεί, ακόμη και να επαινέσει κάποιες φορές. Κάποιες άλλες φορές πάλι, επαινώνται, χάριν απόκρυψης ή διαχείρισης άλλων ανθρώπων, συμπεριφορές και στάσεις ζωής, οι οποίες στην άλλη ζωή θα λειτουργήσουν ως θέση στο τσουκάλι.

Και αυτές ακριβώς οι συμπεριφορές είναι η ανθρώπινη Φύση.

*του Θάνου Αθανασιάδη