Αν ήσουν άλλος *

Τίποτε από αυτά δε θα είχε συμβεί.

Αλλά έπρεπε να είσαι εσύ, το απολειφάδι.

Εκείνος που έπεσε από πλούσια αρχίδια, αλλά γεννήθηκες με ελάττωμα εκ γενετής.

Ένας τιποτένιος, ένα έκτρωμα της φύσης σου της ίδιας. 

Όχι απλός βλάκας, αλλά και δειλός και αρχομανής και φασίστας και εξουσιομανής και, και, και.

Και τα διέλυσες όλα. 

Και δε σε νοιάζει τίποτε, εκτός από ένα:

Μην και χάσεις την καρέκλα, το θρόνο, την εξουσία.

Κι εξουσία δεν έχεις πραγματική.

Και εξουσία έχεις πραγματική.

Σε κατευθύνουν σαν μαριονέττα.
Και κατευθύνεις τους μισερούς λακέδες σου προς το γλοιώδη σκοπό.
 
Ωθείσαι από ορμέφυτα απευθείας από τον Κάιν.

Και σκοτώνεις.

Και ο κόσμος αλλάζει - προς το χειρότερο.
Και ο κόσμος γυρίζει - μαζί του κι οι τύχες μας.
Και οι ζωές μας.

Κι αυτές είναι τόσο μικρές, τόσο στιγμιαίες.

Κι ανάμεσά τους θέλω να βρίσω και να υβρίσω, να προκαλέσω τον ατάραχο Θεό, αυτόν με τον οποίο οι θυμόσοφοι δεν ασχολούνται, αναμένοντας να δουν τι υπάρχει μετά, όταν το μετά έρθει.

Κι όλα έχουν γραφτεί.
Και τίποτε δεν είναι νέο.
Κι όλα τα παλιά, τα σκονισμένα γίνονται λαμπερά και διάφανα, την ίδια στιγμή που το ντουλάπι αφήνει τη σκόνη εντός του να ξεχυθεί στο δωμάτιο.

Αλλά δεν υπάρχουν παράθυρα, δεν υπάρχει ήλιος απ' έξω.

Τι είναι αυτό που κοιτάς; Αναρωτιέμαι.

Πώς βλέπεις τη ζωή σου, όταν περάσει το δέος απέναντι στην ανίσχυρη ισχύ σου;

Αν δεν πιστεύεις στο Θεό, κάνεις καλά, διότι δεν υπάρχει Κόλαση που να σε αντέξει.

Αν πιστεύεις, δε φοβάσαι;

Πώς μπορείς ακόμη να αντέχεις τη ντροπή;

Σκατογκαλιούρη, θυμήσου, δεν θα αργήσει ο καιρός.  

*του Θάνου Αθανασιάδη