Η Σμύρνη, μάνα, καίγεται *

Το στομάχι πονάει, μέρες τώρα.
Η Ιστορία, η αιώνια επαναλαμβανόμενη. 

Κακή δασκάλα ή κακοί μαθητές;

Διαβάζω ένα Απόσπασμα από τα πεπραγμένα της φυλής την τριετία 1920-1923:

"Η μεγάλη ανάπτυξη των Ελληνικών γραμμών που εκτείνονταν σε μία τεράστια απόσταση χωρίς να υπάρχει η απαραίτητη αλληλοκάλυψη των τμημάτων, η εξάντληση των στρατιωτών από την πολύμηνη παραμονή τους σε κατάσταση εκστρατείας μέσα σε ένα απόλυτα εχθρικό περιβάλλον πολύ μακριά από τα φιλικά παράλια, η ενδυνάμωση του αντιπάλου και η ασυνεννοησία με την πολιτική ηγεσία που αντικατέστησε τον αρχιστράτηγο (Αναστάσιο Παπούλα) με έναν ιδιόρρυθμο στρατηγό (Γεώργιο Χατζανέστη) οδήγησαν στην διάρρηξη του μετώπου και την οπισθοχώρηση.

Ο Ελληνικός στρατός συνέχισε να προχωράει μέχρι και 100 χλμ. έξω από την Άγκυρα. Εκεί, τον Αύγουστο του 1921, ο Μουσταφά Κεμάλ με τον στρατό του υπερασπίστηκε την πρωτεύουσα, πλέον, όχι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά της Τούρκικης Δημοκρατίας. Μετά από σκληρή μάχη με πολλούς νεκρούς, οι Έλληνες οπισθοχώρησαν. Τα ελληνικά τμήματα καθηλώθηκαν στις όχθες του Σαγγάριου ποταμού και ένα χρόνο αργότερα εκδηλώθηκε μεγάλη τουρκική αντεπίθεση (Αύγουστος 1922). Μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες, ο Ελληνικός στρατός είχε μόνο την Σμύρνη υπό τον έλεγχό του".

Είμαστε τόσο - και τώρα - κοντά στο χείλος της καταστροφής, αλήθεια.

Δεν ωφελούν οι αντεγκλήσεις, ποιος φταίει το ξέρουμε, καθένας για λογαριασμό του.

Μα δεν αντικρούουμε.

Δεν αντιστεκόμαστε.

Δεν αντιδρούμε.

Εγώ γράφω μόνον άρθρα.

Άλλος βλέπει μόνον τηλεόραση και μπουκώνει τόσο, ώστε να υβρίζει αδιακρίτως.

Άλλος αδιαφορεί πλήρως, λόγω κεκτημένης απάθειας, λόγω ανέχειας, λόγω ντροπής, λόγω άγνοιας.

Κάποιος άλλος είναι στη Μύκονο, την ίδια ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά, και έχει βουτήξει στην ατομική πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων του condo του. 

Κανείς δεν πιστεύει ότι συμβαίνει τώρα, ότι συμβαίνουν σε μας.

Κανείς δε μπορεί να πιστέψει ότι γίνονται επί σκοπώ.

Κανείς δεν πιστεύει ότι δε θα βρεθεί λύση, ότι θα καταστραφεί η χώρα, ότι αυτοί οι παλιοΣυριζαίοι είναι η λύση.

Και σε όλους φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Μα γιατί;

Τι ζητάει αυτός ο λαός από το ΣΥΡΙΖΑ, επιτέλους;

Υποσχέσεις, ρουσφέτια, χτυπήματα στον ώμο, διορισμούς;

Δε μπορώ να μεταπείσω κανέναν, μου φαίνεται, δεν με ακούει και κανείς, γιαυτό είμαι πλέον σχεδόν βέβαιος, αλλά εμμένω να δοκιμάζω ερήμην των αντοχών μου, του χρόνου που διαθέτω, της έμφυτης ειρωνείας μου, του σκωπτικού του χαρακτήρος μου, της ολοένα και αυξανομένης ηττοπάθειάς μου. 

Θα το πω όσο απλούστερα γίνεται, όσο λιγότερο σκωπτικά, για λογαριασμό του λαού που δεν το λέει ξεκάθαρα, που εμμένει να αυτοκαταστρέφεται πεισματικά, δίνοντας δύναμη  - ή, μάλλον, αφήνοντας τη δύναμη, στους τραγικούς σημερινούς αφέντες του:

"Εμείς είμαστε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Όλοι εμείς: 

Δεξιοί προδομένοι από τους ΠΟΛ.ΑΝ.ίτες.

Δεξιοί προδομένοι από τους προηγούμενους ηγέτες μας.

ΠΑ.ΣΟ.Κ.τζήδες χωρίς ηγέτη.

ΠΑ.ΣΟ.Κ.τζήδες που ντρεπόμαστε.

Κ.Κ.Ε.δες που δε μπορούμε να καταλάβουμε την έλλειψη αντίδρασης της ηγεσίας μας.

Κ.Κ.Ε.δες που δεν αντέχουμε άλλο το στείρο δόγμα.

Αντιδρούμε όλοι, μα όλοι εμείς, στο γεγονός ότι οι παλιοί Συνασπιστές, οι Πλατφόρμες, οι ΔΕΑτζήδες, Οι ΚΟΕτζήδες, οι Διεθνιστές, επαίρονται ότι πήγαμε εμείς σε αυτούς και ότι τώρα θα πρέπει να ακούμε και να υπακούουμε σε αυτούς. Γιαυτό δεν τους θέλουμε.

Εκείνοι, από τη μεριά τους, ξέρουν ότι στη Νέα Τάξη Πραγμάτων πραγματικό ρόλο δεν έχουν. Δεν υπάρχει κομμουνισμός, για να μας κατευθύνουν προς τα κει. Διατηρούν ονόματα και δόγματα, τα οποία θα έπρεπε να είχαν αποτινάξει, προκειμένου να εναγκαλίσουν και εναγκαλιστούν από ένα λαό στα όρια της παραφροσύνης.

Έχει γίνει ένα λάθος:

Έπεσε η Νέα Δημοκρατία. Έχουμε σκληρή ακροδεξιά ΠΟΛ.ΑΝ.

Έπεσε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Έχουμε εναπομείναντες αρριβίστες.

Έπεσε το Κ.Κ.Ε. Έχουμε σκληροπυρηνικούς μισέλληνες.

Δεν έπεσε ο Συνασπισμός. Δε διαλύθηκαν οι συνιστώσες. 

Δεν έχουμε ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε συνοθύλευμα.

Είναι τόσοι λίγοι οι πρώτοι τρεις.

Είμαστε τόσοι πολλοί εμείς οι τελευταίοι.

Αλλά πρέπει να διαλυθούν οι συνιστώσες, για να εναγκαλίσει και να εναγκαλιστεί από το λαό ο νέος πολιτικός φορέας.

Χωρίς κακόηχες για τα αυτιά του κοινωνικού συνόλου λέξεις, "Αριστερά", "κεντροαριστερά", "ευρωπαϊκή αριστερά", "πατριωτική αριστερά", οι οποίες δεν επιτυγχάνουν το σκοπό τους, δε συσπειρώνουν το λαό, παρά μόνο τον κατατέμνουν, τον αποδιώχνουν, τον εγκλωβίζουν, τον κάνουν να διάκειται αρνητικά απέναντι στο πρόδηλα ορθό".

Αυτό που λέει, νομίζω, ο λαός είναι ότι: 

Εάν ο λαός γίνει ΣΥΡΙΖΑ, θέλει να γίνει με τους δικούς του όρους, ενιαίους και σαφείς.

Εάν ο λαός γίνει μια γροθιά, θα γίνει επειδή το θέλει ο ίδιος και όχι επειδή κάποιος ιδεολογικός καθοδηγητής του '60 θα του επιβάλει τη σοσιαλιστική σκέψη.

Εάν ο λαός δει ότι οι παλιοί κομμουνιστές, τη θεωρία και πράξη των οποίων γνωρίζει σε τοπικό κοινωνικό επίπεδο καθένας στην πόλη του, δε βρίσκουν τόπο να καθίσουν στο ΣΥΡΙΖΑ.

Εάν ο λαός σιγουρέψει ότι οι μεγαλύτεροι προδότες της τελευταίας εικοσαετίας, οι ΔΗΜΑΡίτες, δε θα βρουν καταφύγιο, ωσεί απωλολότα και μετανοήσαντες παλιόφιλοι, στο ΣΥΡΙΖΑ.

Εάν ο λαός εξασφαλίσει ότι τα παλαιά κομματικά στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν έχουν λόγο συμβουλευτικό ή κρυφοτεχνοκρατικό στο ΣΥΡΙΖΑ.

Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ βγει ξεκάθαρα και πει στο λαό ότι όλοι εκείνοι, οι οποίοι με τον άλφα ή βήτα τρόπο τον διαφέντεψαν την τελευταία εικοσαετία, δεν θα αναλάβουν εκ νέου θέσεις εξουσίας, αποπέμψει δήθεν ειδήμονες και εμπιστευτεί το δικό του ανθρώπινο δυναμικό, αναθέτοντας ρόλους και αρμοδιότητες σε όλο του λαό του.

Εάν ο λαός αποφασίσει ότι συναποτελείται και όχι ότι αυτοδιαιρείται, θα σηκωθεί και από τον καναπέ, θα αφήσει  - για το αναγκαίο χρονικό διάστημα -  την καφετέρια και την χαύνωση, θα πετάξει τους ακροδεξιούς και τους αρριβίστες στη θάλασσα, θα αποστραφεί τους μισέλληνες, θα ξυπνήσει.

Χρέος μας είναι, ημών των παλιοΣΥΡΙΖΑίων, είναι να κάνουμε πράξη τη θεωρία, αφήνοντας τις πατερναλιστικές ιδεολογικές κατηχήσεις κατά μέρος. 

Για να γίνουμε όλοι παλιοΣΥΡΙΖΑίοι.

Είναι λαϊκή επιταγή.

*του Θάνου Αθανασιάδη