Παράπονο στη σελίδα 85 *

Για μένα:

Ο Νικ Κέιβ συντροφιά.

Η μουσική του, οι στίχοι του.

Η γνώριμη ανατριχίλα, όταν χτυπάει το σίδερο με την καρδιά.

Ελλάδα, Απρίλης 2014.

Μαύρες, μίζερες μέρες.

Κι εσύ να εξαρτάσαι από τους άλλους.

Κι εσύ να είσαι ο νέος, όχι οι άλλοι.

Και να ξέρεις ότι κανείς άλλος δε θα κάνει αυτό που πρέπει, με τη σωστή σειρά, με το σωστό τρόπο.

Και να πρέπει να τους πείσεις όλους.

Και να θέλεις να το κάνεις.

Αλλά να μην ξέρεις αν μπορείς.

Για σένα:

Πόσο νικηφόρα τακτική ήταν αυτή που οδήγησε τους αρχόντους να σε ξανακάνουν αγράμματο.

Πόσο εύκολα κατάπιες το χάπι.

Πόσο γλυκόπιοτο είναι το χάπι της λήθης.

Βαρετά τα γράμματα.

Καλύτερα μια δουλίτσα.

Αλλά η δουλίτσα ήταν το μόνο που ζήτησες.

Ήταν και το μόνο που σου έδωσαν.

Τώρα στο πήραν πίσω.

Τώρα δεν έχεις τα γράμματα για συντροφιά.

Τώρα η μουσική δε σ' αγγίζει.

Τώρα δεν καταλαβαίνεις καν τι σημαίνει να χτυπάς το σίδερο με την καρδιά.

Τώρα δεν ξεσηκώνεσαι.

Τώρα δεν αναπνέεις.

Τώρα δεν έχεις δουλίτσα.

Τώρα δεν έχεις ζωή.

Τώρα δεν είσαι νέος ή γέρος.

Είσαι άψυχος.

*του Θάνου Αθανασιάδη