Τάδε έφη *

« - Μπαίνω στον πειρασμό να σε μετρήσω και πάλι αλλάζω γνώμη. Δύσκολα θα ανταποκριθείς στις προσδοκίες μου. Άσε που, αντικειμενικά, νομίζω ότι δεν τον πιάνεις το μέσο όρο ευφυΐας.

Από την άλλη πάλι, κι ο Τζωρτζ Μπους ο νεώτερος σαν και του λόγου σου ήτανε  - κι επιβραβεύθηκε με την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών.

Από την παράλλη όμως, εσύ δεν έχεις μπαμπά το μπαμπά του Τζωρτζ, ένα γεροβλάκα έχεις, τον ίδιο που σε βόλεψε σε κείνη τη θεσούλα, την  οποία δεν άξιζες, αλλά την πήρες, αφού μπόρεσες να χωθείς.

Το λαγούμι σου.

Κι αυτό θα είναι κι ο τάφος σου.

Το ξέρεις, έτσι δεν είναι;

Υπαλληλάκος και φτωχαδάκι.

Επειδή «εκείνοι» είναι πιο δυνατοί.

«Εκείνοι» όλα τα κανονίζουν.

«Εκείνοι» ξέρουν τα πιο πολλά.

Έχουν τα πιο πολλά λεφτά.

Είναι οι ισχυροί.

Κι εσύ, σκουληκάκι;

Σου αρέσει το πάτημα, το λιώσιμο;

Σου αρέσει να μην ασχολείσαι με «αυτά»;

Νομίζεις ότι στην τελική προτιμάς έναν αργό ατιμωτικό θάνατο από έναν ένδοξο γρήγορο, αλλά δεν είναι έτσι, φιλαράκο.

Στην πραγματικότητα προτιμάς το θάνατο από τη ζωή.

Δε σε αδικώ. Τόσο έχεις, τόσο κάνεις. Δεν αξίζεις να λέγεσαι άνθρωπος, για ζώον καλός είσαι – και χρήσιμος. Τροφή για τα λιοντάρια, τροφή για τα ψάρια, λίπασμα για τα φυτά".

Κι εγώ, μονάχος αφ' ότου μ' άφησε, κάθισα και αναρωτήθηκα αν είχε δίκιο.

* του Θάνου Αθανασιάδη