Παράμετροι *

The phone book

The phone book I'm on watch here So close your eyes and get some rest I'm here to watch your heart It's been faulty since the start I'm the ribs in your chest I'm not an angel, I never mean to make you cry Jumping through my hoops With dissension in the troops And a smile and a sigh What's that over your shoulder? Fear of getting older Stay with me Sing me a love song From your heart or from the phone book It don't matter to me I'm an apple, you're the tree I won't fall when you ‘re shook It ends with a kiss It ends with a tear It ends with the lights out Bathed in our fear Tell me nonsense I don't want sincere I saw the lightning cut through the last winter skies of the year Stay with me Keep with me

Κάτι στην τύχη Θα κάνω εγώ τη σκοπιά απόψε/ κλείσε τα μάτια και ξεκουράσου Θα προσέχω τους χτύπους της καρδιάς σου/ ανέκαθεν υπήρξε ασθενική Θα ‘μαι τα πλευρά που κρατούν το στήθος σου Δεν είμαι άγγελος/ αλλά ποτέ δε θέλησα να σε κάνω να κλάψεις όταν παιδιάριζα και προκαλούσα αναταραχή χαμόγελο κι αναστεναγμό συνάμα Ποια σκιά σε βαραίνει; Ο φόβος των γηρατειών; Μείνε μαζί μου Τραγούδησέ μου ένα τραγούδι αγάπης Μέσα απ’ την καρδιά σου/ ή ακόμη κι ένα τυχαίο Δε με πειράζει Βλέπεις, είμαι το μήλο/ είσαι η μηλιά Δε θα πέσω, ακόμη κι όταν σε τινάξουν Τελειώνει μ’ ένα φιλί Τελειώνει μ’ ένα δάκρυ Τελειώνει με τα φώτα σβηστά Βουτηγμένα στο φόβο μας Πες μου ανοησίες Δε θέλω ειλικρίνειες Γιατί είδα την αστραπή Να διαπερνά τους τελευταίους ουρανούς του χειμώνα Μείνε μαζί μου Κράτα μαζί μου

Δεν είναι μεγάλη η ζωή καθενός από εμάς. Κάποιοι αφήνουν το στίγμα τους στον κόσμο, κάποιοι βιολογικά απορρίμματα και ανακυκλώσιμη ύλη. 
Και δεν είναι η λήθη ο χειρότερος εχθρός.
Αυτή έρχεται μετά το τέλος.
Είναι η πορεία.

Δεν είναι χιλιάδες οι ευκαιρίες που δίδονται σε καθέναν από εμάς. Εξαρτώνται από τα γονίδια, εξαρτώνται και από την τύχη.

Η προσωπική προσπάθεια μάλλον έρχεται τελευταία. 
Αλλά είναι η μόνη που μας ανήκει.

Όλοι φοβούνται τον παρασιτισμό - έτσι διατείνονται τουλάχιστον.

Όμως ο παρασιτισμός είναι φαινόμενο που απαντάται στη φύση. Το ψαράκι δίπλα στον καρχαρία, το πουλί στην πλάτη του νεροβούβαλου. 

Δούναι και λαβείν, το ένστικτο επιβίωσης.

Και τα ορμέφυτα σπανίως υπερνικώνται, ιδίως εάν το έλλογο ον επιθυμεί τη διατήρησή τους.

Σε κάθε περίπτωση, και για να καταλήξουμε στο ζητούμενο, ποια η σημερινή δυναμική;

Ποιες οι παράμετροι προς εξέταση;

Ζούμε σε καθεστώς πολέμου, τούτο όλοι το αναγνωρίζουν.

Έχει ο πόλεμος μόνο νικητές; Όχι.

Έχει ο πόλεμος θύματα μόνον ένθεν; Όχι.

"Γιατί δεν εξεγείρεται ο κόσμος;" αναρωτιούνται μεταξύ τους εκείνοι, οι οποίοι απαρτίζουν τον κόσμο (?!)

Θυμηθείτε οι άρρενες, παρακαλώ:
Πότε παραδίδεται ένας στρατός; 
Όταν σκοτωθούν όλοι;
Ή όταν η ηγεσία τους το αποφασίσει;
Και τι είναι η Αντίσταση; 
Το σύνολο των ηττηθέντων;
Ή εκείνοι που ποτέ δεν επιθύμησαν την παράδοση;

Αντιστάθηκε ποτέ μετά την ήττα και την παράδοση το σύνολο των ηττημένων;
Ποτέ.

Αλλά κάποιοι αντιστάθηκαν.
Εκείνοι νίκησαν.

 .... 

Την ίδια ώρα που έγραφα τις δυο παραπάνω αράδες, το μυαλό μου μούδιαζε. 
Ήξερα, ξέρω ότι ψευδόμουν.

Ήξερα ότι οι μαυραγορίτες νίκησαν.
Ήξερα ότι, παρ' όλο το ηρωικό ιδεώδες που με κατατρύχει και με παρακινεί, εμένα το μικρό και ελλειπή, να προσπαθήσω για το καλύτερο, επιβίωσαν πιο πολλά τομάρια, πιο πολλοί λαδέμποροι, πιο πολλοί πουλημένοι χαφιέδες, πιο πολλοί αρριβίστες, πιο πολλοί παρτάκηδες, πιο πολλοί υποταγμένοι, από όσους αντιστάθηκαν, όταν η Ηγεσία είπε: "παραδοθείτε".

"Παραδοθείτε", τι θλιβερή λέξη.

"Ηγεσία", πόσο θλιβερότερη, όταν δε μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Κι όταν μπορεί;

Τι κάνουν οι ζέβρες, όταν τους επιτίθεται η αγέλη των σαρκοβόρων, αλλά η Ηγεσία τους ανθίσταται;

Συσπειρώνεται το κοπάδι, αντιδρά στις μεμονωμένες επιθέσεις, χτυπάει με τις οπλές τα δόντια.

"Εξαιρετικά", θα σκεφτεί άμεσα ο καθένας.
"Να συσπειρωθούμε και να αντιμετωπίσουμε την αγέλη των σαρκοβόρων από κοινού, με αλληλεγγύη και ενωτικό πνεύμα".

Ο δύστυχος όμως, μόλις έθεσε εαυτόν στη θέση της ζέβρας, του χορτοφάγου θηλαστικού, ρόλος του οποίου στην τροφική αλυσίδα είναι να αποτελέσει το γεύμα κάποιου σαρκοβόρου, ενίοτε του λέοντος.

Αλληλεγγύη, η έσχατη γραμμή άμυνας των χορτοφάγων. Των θεσμικά και βιολογικά καταχωρημένων κάτω από την επιγραφή: 

"Τροφή Σαρκοβόρου".

Μάλλον θα πρέπει να επανελεγχθούν οι τάσεις και η γενικότερη στάση μας, όταν πρόκειται για την επιβίωση, εν αντιθέσει προς το αν θα κερδηθεί μια νίκη.

Για να νικήσεις, μάλλον πρέπει να εξεταστούν περισσότερες παράμετροι.

*του Θάνου Αθανασιάδη

Διαβάστε Περισσότερα »

Στραβός γιαλός....; *

Ελάχιστη προθεσμία μου δίνει ο χρόνος, πριν θεωρηθεί ότι γράφω αστεία πρωταπριλιάτικα. Και πάλι, ίσως αστείο θεωρηθεί. Αλλά, συγχωρέστε με, έμπνευση δεν έχω, οπότε ας φύγει ο μήνας, όπως μπήκε. Μουντά.

Δεν κάναμε τίποτε όλον αυτόν τον καιρό. Αφεθήκαμε στη λογική της επόμενης μέρας, ακόμη ακόμη και στη σκέψη ότι κάποιος άλλος θα κάνει αυτό που πρέπει  - και όλοι το ξέρουμε, τι πρέπει.

Την τύφλα μας ξέρουμε. Αναπαράγουμε ειδήσεις, αυτό μόνο ξέρουμε πλέον να κάνουμε. Αφήνουμε το τροπάρι να εξελιχθεί και εμείς κυνηγάμε χίμαιρες.

Έχει γίνει και αυτή η στροφή που πολύ τα έχει μπερδέψει όλα. Είναι και τα δικά μας γερόντια που προσπαθούν να αποδείξουν με όρους του ’80 τις πραγματικότητες του 2014, είναι θέμα.

Ξέρετε τι; Εν έτει 2014 παρουσιαζόμαστε να είμαστε μόνο το 27% του ελληνικού πληθυσμού των ψηφοφόρων. Έχουμε απέναντί μας το 73%.

Δε σας κάνει εντύπωση, φίλοι; Δεν προβληματίζεστε που δεν αλλάζει αυτό; Είναι δυνατόν να ισχύει;

Έγραψε ο καλός φίλος, ο Κώστας, κάτι πάνω σε αυτό, το αναφέρω αυτούσιο, μπείτε στον κόπο, σας παρακαλώ, να το διαβάσετε.

http://constantinosnakkas.blogspot.gr/2013/03/gallop-took-its-gun.html

Αλλά εμένα δε με καίει μόνον αυτό. Με προβληματίζει περισσότερο το ότι, όσοι κι αν είναι, είναι ακόμη απέναντι.

Κάνουμε κάτι λάθος, βρε παιδί μου; Κάτι πέρα και έπειτα από αυτό το φαύλο κύκλο ασυνεννοησίας και αναβλητικότητας; Ή μήπως είναι αυτό το μόνο πρόβλημα; Γιατί, αν είναι αυτό, τότε μόνον αυτό πρέπει να διορθώσουμε.

Εγώ αυτό νομίζω ότι είναι. Δε διανοούμαι ότι το 73% του ελληνικού λαού έχει άποψη αντίστοιχη με της κυβερνητικής πολιτικής. Δε χωράει ο νους μου ότι υπάρχει τόση κουταμάρα, αφού υπάρχει τόσο περισσότερη πείνα.

Και δεν πιστεύω ότι υπάρχει ακόμη ξύγκι σε όλους αυτούς τους φαινομενικά μουγκούς, τους φαινομενικά κουφούς, τους φαινομενικά τυφλούς.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι – μην το ξεχνάμε αυτό – που, τρία τέσσερα μόλις χρόνια πριν, συναντούσαμε στις γιορτές και στις εξόδους μας.

Τώρα ούτε εκείνοι, ούτε εμείς βγαίνουμε έξω, για να δούμε ότι παραμένουμε οι ίδιοι άνθρωποι.

Δεν έγιναν αριστεροί, όχι.

Γιατί, εμείς γίναμε;

Γιατί, εμείς ήμασταν;

Ειλικρινά τώρα, πίστευε κανείς – έξω από το 3%  - ότι θα ερχόταν μέρα που να υπάρχει διψήφιο νούμερο στο Συνασπισμό;

Και σήμερα, που το 27% είναι στην πραγματικότητα 43%, έχει αντιληφθεί κανένας ότι είναι πράγματι έτσι;

Και αν δεν το κατάλαβε, κι αν ακόμη φοβάται ως "λίγος" κι "ελλειπής", κρυμμένος πίσω από τη "διαφορετικότητα" και το σνομπισμό της πολιτικής ελίτ;

Κι αν υπάρχει ένας Τατσόπουλος σε κάθε γηρασμένο ξύλινο μυαλό;

Μήπως αυτό είναι και το πρόβλημα;

Μήπως το 3% φοβίζει το 73% σχετικά με τις προθέσεις, τις δυνατότητες και – κυρίως – τη μελλοντική του στάση;

Γιατί, διαφορετικά, ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να αγγίζει το 73%. Σήμερα, τώρα. Από τη μια οι φραγκάτοι, τα λαμόγια και τα σκυλιά τους, κι από την άλλη ο Έλληνας.

Έτσι δεν είναι η κανονική αντιστοιχία;

Θα προτείνω κάτι.

Έγινε ένα Συνέδριο. Το πρώτο μας.

Σε αυτό το Συνέδριο εμφανίστηκαν, καταγράφηκαν κι έγιναν αποδεκτές κάποιες θέσεις, συγκεκριμένες και σαφείς.

Τις θέσεις αυτές τις εκφράζει όχι η εκάστοτε τοπική Οργάνωση, αλλά ο Πρόεδρος του Κόμματος. Του νέου Κόμματος, όχι των απορριμμάτων του παλαιού.

Με τη λογική ότι «ΣΥΡΙΖΑ ίσον ΣΥΝ και κάτι» νομιμοποιούμε τόσο τους «58», όσο και τους επικριτές μας.

Γίνεται να μιλήσει μόνον ο Αλέξης, εκ μέρους όλων; Γίνεται να ακούσουμε τη δική του και μόνο φωνή, χωρίς εκπροσώπους, χωρίς αντ’ αυτού, χωρίς παράθυρα εκφραστών;

Αν γίνεται αυτό, θέλω να προτείνω και κάτι άλλο: Γίνεται να πληρωθούν όλοι οι όροι της ομιλίας αυτής;

Υπάρχει ένα σαφές διασπαστικό κέντρο θέσεων – απόψεων και ενδιαφερόντων.

Ναι, αυτή είναι η λεγόμενη πολυφωνία.

Σε κάθε δημοκρατικό πολίτευμα, αυτό είναι το μόνο ζητούμενο.

Έχουμε Δημοκρατία δηλαδή και δεν το κατάλαβα;

Δεν έχουμε, π’ ανάθεμά την.

Και γι’ αυτό το λόγο, σκόπιμο είναι ο Αλέξης – και μόνο – να αναφερθεί με τη φωνή του λαού, σχετικά με όσα απασχολούν το λαό.

Τι θέλει αυτός ο λαός; Να μάθει πότε πέθανε ο τάδε, ο δείνα, ο εξαίρετος αγωνιστής του ’44-’49; Είναι δυνατόν να καθόμαστε να αναμασάμε άχρηστη ιστορική γνώση, όταν αυτό είναι αδύνατον να είχε θέση στις ζωές του λαού πριν μόλις 4 χρόνια; Είναι δυνατόν να συζητάμε και να αναμασάμε έννοιες όπως «αλληλεγγύη», «αντιρατσισμός», «αντιφασισμός», οι οποίες δεν ενδιαφέρουν, δεν αφορούν, δεν αγγίζουν τον αγράμματο, το φτωχό, τον πτωχό, το πρεζόνι, τον αγρότη, τον απολυμένο υπαλληλάκο; Προς Θεού, μην παρεξηγηθώ! Είναι όλα σημαντικά, σημαντικότατα! Αλλά: τους αφορούν όλους;

Διαπιστώνουν όλοι την αναγκαιότητα αυτή της κομπορρημοσύνης, όταν ο λόγος δε μετουσιώνεται ποτέ μαζικά σε έργο;

Ξέρουν όλοι για τι πράγμα μιλάει καθένας;

Ποιος από εσάς που διαβάζετε (ελπίζω) αυτή τη στιγμή το παρόν, έχετε ιδέα για το ντανταϊσμό; Ποιος για το κίνημα της garage μουσικής;

Ποιος για τα Δεκεμβριανά;

Ποιος για τη μαζική εξόντωση των φαλαινών από τους Ιάπωνες;

Ποιος για το Κοζλοντούι;

Μην εξεγείρεστε ακόμη. Μη λέτε: «τι λέει αυτός;»

Σκεφτείτε το: μπήκαμε στη λογική των αναπαραγωγών του ίντερνετ και νιώθουμε σπουδαίοι που βρήκαμε την είδηση, το νέο, το παλιό. Αφορά αυτό κανέναν;

Μπορεί. Αν όμως όχι, χάσαμε τη μπάλα.

Και η μπάλα είναι το θέμα.

Η αλλαγή πολιτικού σκηνικού.

Όχι οι ονειρώξεις περί μιας μεγάλης κοινωνικής ανατροπής, της κρίσης μεσούσης και των ανθρώπων εξαθλιωμένων.

Όλα έχουν τη σειρά τους.

Μπορούμε κατ’ αρχήν να πείσουμε τον κόσμο ότι δεν είμαστε οι αιθεροβάμονες επικίνδυνοι ανεύθυνοι που ισχυρίζεται ο Δένδιας και ο Κεδίκογλου;

Πρέπει να κοπιάσουμε γι’ αυτό.

Γι’ αυτό, όχι για τα άλλα.

Όχι πριν γίνουμε εμείς οι ρυθμιστές της κατάστασης.

Και δε χρειαζόμαστε «λιγότερο κακούς» ΠΑΣΟΚους, ούτε «παλαιούς συντρόφους» ΔΗ.Μ.ΑΡίτες να μας βάλουν στο πνεύμα.

Ο λαός θέλει να ξεφύγει από αυτή τη ντροπή.

Δεν είναι δυνατόν να βλέπει παλιούς ντενεκέδες, καλαφατισμένους και βαμμένους κόκκινους. 

Ούτε να ακούει τον κάθε εξηντάρη να εξηγεί γιατί απέτυχε είκοσι χρόνια τώρα.

Μην τους κάνουμε να μας μέμφονται. Να τους πείσουμε, θέλουμε, ότι εμείς είμαστε η λύση.

Γιατί εμείς είμαστε η λύση.

Εμείς είμαστε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Όχι ο ΣΥΝ του 3% και των ηττοπαθών εσωστρεφών λύσεων.

(Το παρόν κείμενο συνιστά επικαιροποίηση του παλαιότερου άρθρου μου, από το τέλος του Μάρτη του ’13. Παράξενοι καιροί, στ’ αλήθεια).

*του Θάνου Αθανασιάδη

Διαβάστε Περισσότερα »

Εκ πλαγίου *

Είναι εκπληκτική η ικανότητα του συστήματος να αναδιπλώνεται, να συστρέφεται, να γίνεται όσο πιο ύπουλο γίνεται, αρκεί να επιτυγχάνει τους σκοπούς του.

Είναι τρομακτική η βούληση των ανθελλήνων πολιτικών να επιβιώσουν, έξω και πέραν πάσης προσδοκίας, ό,τι κι αν έχουν πράξει, όσο πρόσφατη κι αν είναι η πληγή, την οποία οι ίδιοι άνοιξαν.

Το έχουμε πει, το ξαναλέμε: Η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι το απόστημα. Τρικομματική ή δικομματική, η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι το απόστημα. 
"58" ή εκατόν οχτώ, το απόστημα υφίσταται. 

Αυτή έδωσε το άλλοθι στους ΠΟΛ.ΑΝ.ίτες και τους ΠΑ.ΣΟ.Κ.ους, να πουν "όλη η σοβαρή Ελλάδα μας στηρίζει". 

Αυτοί διατήρησαν τρία καίρια Υπουργεία σε καθεστώς "υφάλμυρο". Υγεία, Δικαιοσύνη και Παιδεία στα χέρια τους, Λοβέρδος, Ρουπακιώτης, Παπαθεοδώρου. 

"Παρελθόν", θα σκεφτεί κανείς.
"Ποιος τους θυμάται αυτούς";

Θα έπρεπε. Θα έπρεπε, οπωσδήποτε.
Το σήμερα είναι το χθες. 
Το αύριο δε θα υπάρξει.
Γιατί αύριο κάποιος θα "επιληφθεί του ζητήματος", ψηφίζοντας με βάση τη συνείδησή του.
Και θα καούμε όλοι, πνιγμένοι και σφυροκοπημένοι από φίλια πυρά.
Κάποιος να βεβαιώσει το θάνατο, παρακαλώ.

Ποιος θα εμποδίσει το χρόνο από το να τρέξει;
Ποιος θα σταματήσει το ποτάμι;
Δυο πρέπει να το περάσουν, ταυτόχρονα.

Θα βολέψει αν το πούμε με παραμύθι;
Αν είναι να είναι έτσι, ιδού και το παραμύθι:

"Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μικρή χώρα κάτω στο Νότο βασίλευαν τρεις άρχοντες που δεν είχαν ονόματα, μόνο χρώματα. Τους άρχοντες τους έλεγαν Πράσινο, Βένετο και Λιλά. Ο Βένετος λεγόταν και πρώτος, επειδή ήταν ο πιο παλιός, ο πιο σκληρός και ο πιο πονηρός. Ο Πράσινος ερχόταν δεύτερος, αφού ήταν νεώτερος, πιο γαλίφης και πιο αεριτζής. Ο Λιλά ερχόταν τρίτος και καταϊδρωμένος, μιας και ήταν η ορντίναντσα των άλλων δυο και έκανε τις βρώμικες δουλειές, αλλά, για να τις κάνει, χρειαζόταν κι έναν τίτλο.Ο Βένετος λειτουργούσε τα πάντα υπό την επίφαση της σοβαρότητας και της αυστηρότητας. Ο Πράσινος είχε πιο ελαφριά διάθεση, ήταν πιο ανοιχτοχέρης. Ο Λιλά βολευόταν σε θεσούλες από δω κι από κει, έκανε τις δουλίτσες του.
Και οι τρεις ήταν κλέφτες, αλητάκια, απατεωνίσκοι και τιποτένιοι".

Ποιος θα περίμενε ευτυχές τέλος μετά από αυτήν την εισαγωγή;

Ποιος θα περίμενε ότι υπάρχει κι άλλο παραμύθι, που λέει πάνω κάτω τα ίδια; 
Ιδού, άπιστοι:

Περπατάνε δυο, ο ένας στην πλάτη του άλλου, ο ένας μέσα στο νερό, ο άλλος άβρεχτος.

"Καλά είναι", λέει ο από πάνω, "αλλά, σαν κι εσένα, έχω χιλιάδες κοροϊδάκια. Εσένα θα σε φάω. Και μη νομίζεις ότι θα την πατήσω, όπως ο σκορπιός με το βάτραχο, γιατί εγώ έχω γεμίσει το νερό με πτώματα, πάνω τους πατάς κι αναπνέεις ακόμη. Σαπίζουν όμως γρήγορα, γι’ αυτό χρειάζομαι κι άλλα, να κάνουν το χαλί για τον επόμενο κουβαλητή μου".

(I am the aid. I am not the help.)

Άλλα τότε τα παράθυρα σφαλίζουν.

Μια φίλη έπαθε το αυτονόητο, σε μια επίσκεψή της σε σχολείο, είδε το σφαγείο.

Έγραψε αυτό, εις απάντηση, εις ανταπόδοση, επί σκοπώ κάθαρσης, παραληρηματικά, ασυνάρτητα, χωρίς να μπορέσει να αντιληφθεί ότι έβλεπε το παρόν και το μέλλον ταυτόχρονα:

"Φοβάμαι τα κλειστά παράθυρα.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έκλεινα τα παράθυρα, μόλις νύχτωνε, από φόβο. Φοβόμουν να δω τις σκιές έξω από τα παράθυρα, γιατί έπαιρναν στο μυαλό μου φοβερές διαστάσεις. 

Φοβόμουν στην ιδέα ότι οι απέναντι θα κρυφοκοιτάζουν την προσωπική μου ζωή.

Μεγάλωσα και ακόμα φοβάμαι τα κλειστά παράθυρα!

Νέοι άνθρωποι που δεν χαμογελούν. 

Που δεν ενδιαφέρονται, που δε νοιάζονται.

Που απλά δεν αντέχουν όλους εμάς που είμαστε οι σκιές έξω από τα παράθυρα τους. 

Φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν έχουν ενδιαφέροντα. Αυτούς που η ζωή τους είναι  μια βαρετή κατάσταση, που δεν τελειώνει, για να ηρεμήσουν και αυτοί επιτέλους.

Αυτό είναι το αποτύπωμα μου στον κόσμο? 

Σε αυτό τον κόσμο θα έρθουν τα παιδιά μου? Έγιναν οι τρελοί καλύτεροι όλων? 

Προτιμούμε έναν τρελό από έναν απλά πεθαμένο στον κόσμο των ζωντανών νεκρών.

Είχα σταματήσει να κλείνω τα παράθυρα μου και αντιμετώπιζα τις σκιές με θάρρος!

Δημιουργούσα εγώ σκιές, για να μη φοβάμαι τις ξένες! 

Άνοιξα την ψυχή μου με αυτοπεποίθηση, γιατί φοβόμουν να με κρυφοκοιτάζουν.

Σήμερα το βράδυ όμως θα κοιμηθώ με τα παράθυρα μου κλειστά.

Κρίμα, πάει πολύς καιρός από τότε…"

Ψάχνουμε, αναζητούμε τα αυτονόητα. 

Χωρίς ανοίγματα στους τοίχους μας, χωρίς λύση στο τώρα μας. 

Παραληρούμε και κλείνουμε.

Και γύρω μας οι σκορπιοί αναζητούν

- και βρίσκουν τους βατράχους τους.

* των Θάνου Αθανασιάδη & ανωνύμου κατ' επιλογήν

Διαβάστε Περισσότερα »

Δικαστές *

«Τον ασκό του Αιόλου ανοίγει για τον κρατικό προϋπολογισμό η απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, που ακυρώνει τις μισθολογικές περικοπές στους ένστολους.»

Αυτό είναι το πνεύμα και η κεντρική επιχειρηματολογία δεκάδων δημοσιευμάτων αναφορικά με την απόφαση σταθμό –που δεν έχει ακόμη δημοσιευθεί- της Ολομέλειας του ΣτΕ που ακυρώνει ως αντισυνταγματικές τις περικοπές που επιβλήθηκαν στους υπηρετούντες στις Ένοπλες Δυνάμεις, στα Σώματα Ασφαλείας και το Πυροσβεστικό Σώμα με το σκεπτικό ότι αποτελούν ειδική κατηγορία στον δημόσιο τομέα.

Η εν λόγω απόφαση εκδόθηκε έπειτα από προσφυγή 1) της Ένωσης Στρατιωτικών Περιφέρειας Αττικής, καθώς και άλλων εννέα περιφερειών (Θεσσαλονίκης, Πελοποννήσου, Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, Κεντρικής Μακεδονίας, Δυτικής Μακεδονίας, Κρήτης, Ηπείρου, Έβρου και Στερεάς Ελλάδος), 2) της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων, 3) της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Προσωπικού Λιμενικού Σώματος, 4) της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού, 5) της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Ναυτικού, 6) της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Αεροπορίας και 7) του Συντονιστικού Συμβουλίου των Ενώσεων Αποστράτων Αξιωματικών, καθώς επίσης και 590 στρατιωτικών και λιμενικών υπαλλήλων.

Να θυμίσουμε ότι η Ελληνική Κυβέρνηση, στα πλαίσια της εφαρμογής των δεσμεύσεων που είχε αναλάβει έναντι των δανειστών, είχε νομοθετήσει στα τέλη του 2012 αναδρομικές (από την 1^η Αυγούστου του ίδιου έτους) μειώσεις στα ειδικά μισθολόγια.

Στα άρθρα που έχουν δημοσιευθεί στον έντυπο αλλά και ηλεκτρονικό τύπο, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει τόσο η επιλογή των λέξεων όσο και η αξιολογική κρίση που επί το πλείστον υποκρύπτεται σε αυτές.

Εκφράσεις όπως «ασκός του Αιόλου», «πυρετός», «προβληματίζει η απόφαση», «το μεγάλο κόλπο των δικαστών», δημιουργούν αρνητικό κλίμα αναφορικά με το περιεχόμενο της απόφασης αφού ο κρατικός προϋπολογισμός, που θα επιβαρυνθεί εξαιτίας της με ποσό ύψους 500 εκ. ευρώ, πρέπει να καλύψει τη «νέα τρύπα» με ισοδύναμα δημοσιονομικά μέτρα.

Το «κρυφό μήνυμα» που προς όλους μας εκπέμπεται μέσω των άρθρων αυτών, υποδεικνύει δύο κατηγορίες πολιτών: αυτούς που εδώ και πολλούς μήνες υφίστανται τις μνημονιακές μειώσεις στον μισθό τους και εκείνους που έχουν την «τύχη» να τις υφίστανται για μικρό χρονικό διάστημα αφού καταφέρνουν στην συνέχεια να τις ανατρέπουν δικαστικά και να εισπράττουν αναδρομικά τα ποσά που παρανόμως παρακρατήθηκαν.

Στο ίδιο «κρυφό μήνυμα» περιέχεται επίσης ότι τα ποσά αυτά θα τα επιβαρυνθούν για μια ακόμη φορά οι «συνήθεις ύποπτοι», ενεργοποιώντας το φαινόμενο του κοινωνικού αυτοματισμού κατά την προσφιλή τακτική της Κυβέρνησης.

Ενδιαφέρουσα είναι επιπροσθέτως η αναφορά στην δυσαρέσκεια της τρόικα για την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου καθώς και στην ανησυχία της για τυχόν εκτροχιασμό του «ελληνικού προγράμματος διάσωσης» που με τόση ευλάβεια, θρησκευτική αφοσίωση και γερμανικό φανατισμό υπηρετεί.

Αυτό όμως που κατά την άποψή μας έχει πραγματικά ενδιαφέρον είναι η παντελής απουσία έστω και μίας απλής αναφοράς στην ασκούμενη από την συγκυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ – με την ευγενική υποστήριξη εκ του παρασκηνίου της ΔΗΜΑΡ- πολιτική. Η επιλογή της ασκούμενη πολιτικής είναι που οδήγησε σε υιοθέτηση δημοσιονομικών μέτρων, όπως οι μειώσεις στα ειδικά μισθολόγια, και σε έκδοση Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου και Υπουργικών Αποφάσεων παραβιάζοντας κατάφορα το Σύνταγμα της Ελλάδας.

Τα σχετικά δημοσιεύματα κάνουν λόγο για «προϋπολογισμό», για «Υπουργείο Οικονομικών» και για «Κυβέρνηση», θυμίζοντάς μας την πασίγνωστη ερώτηση του αείμνηστου Κώστα Χατζηχρήστου στην ελληνική ταινία «Ο Μπακαλόγατος», που ως Ζήκος  ρώτησε το αφεντικό του: «ποιος είναι αυτός ο ΙΚΑς;». Ακολουθώντας το παράδειγμά του αναρωτιόμαστε: «Ποιος είναι αυτός ο Προϋπολογισμός;», «Ποιος είναι αυτός ο ΥπΟικ;», «Ποιος είναι αυτός ο Κυβέρνησης;».

Τι εξυπηρετεί η απρόσωπη αναφορά σε θεσμούς που υπηρετούνται από πρόσωπα με ονοματεπώνυμο;

Όπως όλοι μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε, δεν είναι οι λέξεις που δημιουργούν, αποφασίζουν και ασκούν πολιτικές αλλά οι άνθρωποι. Δηλαδή, δεν είναι ο προϋπολογισμός που ευθύνεται για τα προβλήματά του ή τις «τρύπες» που εμφανίζει αλλά οι εκπρόσωποι της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και τη ΕΕ (τρόικα) που τον συνέταξαν και η ισχνή κυβερνητική πλειοψηφία που κατ΄ εντολή των δανειστών τον ψήφισε.

Δεν είναι το ΥπΟικ που ευθύνεται για την εκτέλεσή του. Είναι οι κκ Στουρνάρας και Σταϊκούρας που κατ΄ εντολήν των Πρωθυπουργών της Χώρας κκ Σαμαρά και Βενιζέλου και με την ένθερμη υποστήριξη του Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδας κου Προβόπουλου, εφαρμόζουν την συγκεκριμένη αδιέξοδη, αντικοινωνική, αντεθνική και ενίοτε αντισυνταγματική πολιτική.

«Και η δικαστική εξουσία τι ρόλο παίζει στην ασκούμενη πολιτική;» θα αναρωτηθεί κανείς.

Στο άρθρο 26 του Συντάγματος περιγράφεται η διάκριση των τριών εξουσιών, νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής, καθώς και τα εντεταλμένα όργανα άσκησής τους. Αναφέρει συγκεκριμένα:

«1. Η νομοθετική λειτουργία ασκείται από τη Βουλή και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

2. Η εκτελεστική λειτουργία ασκείται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την Κυβέρνηση.

3. Η δικαστική λειτουργία ασκείται από τα δικαστήρια. Οι αποφάσεις τους εκτελούνται στο όνομα του Ελληνικού Λαού.»

Προκύπτει καθαρά ότι πολιτική ασκούν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η Κυβέρνηση (το Σύνταγμα δεν μιλά για δυαρχία αλλά δεν επί του παρόντος) και η Βουλή. Η δικαστική εξουσία δεν ασκεί πολιτική αλλά αποφαίνεται, με γνώμονα το Σύνταγμα και την παραδεκτή νομολογία για την ορθότητα ή μη των διοικητικών πράξεων.

Συνεπώς, δεν είναι η δικαστική εξουσία και εν προκειμένω η Ολομέλεια του ΣτΕ υπεύθυνη για τις συνέπειες της απόφασής της αναφορικά με την αντισυνταγματικότητα των μειώσεων στους υπηρετούντες στις Ένοπλες Δυνάμεις, στα Σώματα Ασφαλείας και το Πυροσβεστικό Σώμα αλλά η εκτέλεση των εντολών των δανειστών για εφαρμογή πολιτικών που παραβιάζουν το Σύνταγμα της Χώρας από μέρους των κκ Σαμαρά και Βενιζέλου στα πλαίσια άσκησης της εκτελεστικής τους εξουσίας.

Η δικαστική εξουσία δεν ασκεί πολιτική αλλά αποφαίνεται - έπειτα από προσφυγή του/των έχοντα/ες νόμιμο συμφέρον σε αυτήν και εντός 60 ημερών από την έκδοση της προσβαλλόμενης απόφασης - για την εφαρμογή ή μη του Συντάγματος και των Νόμων. Η παραβίασή τους είναι αυτή λοιπόν, που προκαλεί το πρόβλημα και όχι η υπόδειξη της παραβίασης από τον καθόλα αρμόδιο θεσμό.

Η όποια πολιτική αξιοποίηση μιας τέτοιας απόφασης ξεφεύγει από τη σφαίρα επιρροής της δικαστικής εξουσίας αφού αφενός έπεται της έκδοσής της, αφετέρου δεν μπορεί να αποτελεί κριτήριο που καθορίζει το περιεχόμενό της. Θα αποτελούσε μάλιστα συνταγματική εκτροπή και ενεργό εμπλοκή στην άσκηση πολιτικής η έκδοση αποφάσεων από το Ανώτατο Δικαστήριο που θα εξυπηρετούσαν πολιτικές σκοπιμότητες, όταν αυτές λάμβαναν υπόψη όχι μόνο το νομικό περιεχόμενο των υπό εξέταση προσφυγών αλλά και τις πολιτικές προεκτάσεις και συνέπειες που θα προκαλούσαν.

Ως εκ τούτου, η επιχειρούμενη από την συντριπτική πλειοψηφία των φιλομνημονιακών ΜΜΕ παρουσίαση της δικαστικής εξουσίας ως αιτία ανατροπής της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής που θέτει σε κίνδυνο ακόμη και την επιβίωση της Κυβέρνησης, αποτελεί κατ’ ουσία αντιστροφή της πραγματικότητας.

Παρουσιάζοντας ως πρόβλημα την αποκάλυψη (μέσω της απόφασης του ΣτΕ) του προβλήματος (δηλαδή, αυτό της παραβίασης του Συντάγματος) και όχι ως την αιτία που το δημιούργησε, αποσκοπούν να αποκρύψουν τις βαρύτατες ευθύνες των κκ Σαμαρά και Βενιζέλου για την κατ’ εξακολούθηση παραβίαση του Συντάγματος. Επιχειρούν με αυτό τον τρόπο να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από τα αδιέξοδα στα οποία οι επιλογές των δανειστών μάς έχουν οδηγήσει. Η κυβερνητική προπαγάνδα μέσω των εξαρτημένων ΜΜΕ καλά κρατεί.

Κλείνοντας, τολμούμε να χαρακτηρίσουμε ΣΤΑΘΜΟ την απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Το Ανώτατο Δικαστήριο με την Κρίση του κάνει κάτι περισσότερο από το να αποκαταστήσει μια καταφανή αδικία εφαρμόζοντας το Σύνταγμα το οποίο Υπηρετεί.

Το Ανώτατο Δικαστήριο αποδεχόμενο με αδιαμφισβήτητο τρόπο δια της Αποφάσεώς του και παρά τις δανειακές συμβάσεις εκχώρησης της Εθνικής μας Κυριαρχίας τον καίριο ρόλο των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας και του Πυροσβεστικού Σώματος στην λειτουργία του Κράτους, στην Εθνική Ασφάλεια και την Δημόσια Τάξη, ακυρώνει εν τοις πράγμασι κάθε υπογραφή εκχώρησης της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας.

Η Ελληνική Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη, υπηρετεί το Σύνταγμα και την Δημοκρατία.

Δεν ξεχνώ. Δεν συγχωρώ. Δεν σιωπώ.

*Των Θάνου Αθανασιάδη & Κωνσταντίνου Νάκκα

Διαβάστε Περισσότερα »