Η έννοια του Αναρχοσοσιαληστρικού Καπιταλισμού γεννάται το 1947, ίσως δίνοντας και τη συνώνυμη νομιμοποίηση στο αντίπαλον - σε πρακτικό επίπεδο - δέος, το οποίο κατασκευάζει και ονοματοδοτεί ο Αντρέι Καλάσνικοφ τον ίδιο χρόνο.
Ο νεοφιλελευθερισμός, γυναίκα, μάνα κι αδελφή του ΑΚ47 βρίσκεται κάπου εκεί πίσω, γύρω και δίπλα, αλλά δεν έχει τύχει ως τότε ανοιχτής πρακτικής, κοιμάται στα συρτάρια κάποιου κυρίου Νίξον, ο οποίος θα γίνει πολύ πολύ γνωστός αργότερα για μια συγκεκριμένη εφαρμογή της Θεωρίας αυτής σε επίπεδο επικοινωνίας.
Ο ΑΚ47 λοιπόν, για να τον κάνουμε να μην ξεχωρίζει από το αντίστοιχο τυφέκιο, δεδομένου ότι τα αποτελέσματα και των δυο έχουν αποδειχθεί εξίσου θανατηφόρα, (Marshall Plan or European Recovery Program, project instituted at the Paris Economic Conference (July, 1947) to foster economic recovery in certain European countries after World War II. The Marshall Plan took form when U.S. Secretary of State George C. Marshall urged (June 5, 1947) that European countries decide on their economic needs so that material and financial aid from the United States could be integrated on a broad scale. In Apr., 1948, President Truman signed the act establishing the Economic Cooperation Administration (ECA) to administer the program), εφαρμόζει την τακτική της διείσδυσης μέσω φιλικών πρακτικών.
Για να εξειδικεύσω περισσότερο αναφερόμενος μόνον στη χώρα μου, το Σχέδιο Μάρσαλ στην Ελλάδα σηματοδοτεί μια σειρά από γεγονότα: το 10% που έγραψε ο Πατερούλης Στάλιν στο πίσω μέρος του πακέτου των τσιγάρων του ως συμφωνημένη ποσοστιαία αναλογία του Κ.Κ.Ε., πρέπει να γίνει πράξη.
Εμφύλιος λοιπόν στην ψωροκώσταινα, φυγή στο παραπέτασμα των κακών κονσερβοκουτάκηδων, φόβος εδραίος εμφιλοχωρήσας στο DNA των καλών και φιλήσυχων πολιτών περί τα δεινά του κομμουνισμού.
Η απόδειξη έρχεται πολλά χρόνια μετά, το 1990. Ο κακός κομμουνισμός ως κρατική πρακτική καταρρέει, ο ελεύθερος κόσμος γιορτάζει. Η Ε.Σ.Σ.Δ. κατακερματίζεται σε πολλές καλές μικρότερες χώρες που προμηθεύουν την επικρατήσασα Δύση με πεντάμορφες πουτάνες, άριστης ποιότητας κόκα, πυρηνικά σε τιμή ευκαιρίας, δορυφόρους για τις ιδιωτικές παρακολουθήσεις, απόρρητα αρχεία για τους απαραίτητους εκβιασμούς, ατσάλινους μπράβους και πράκτορες με ιδιαίτερα χαρίσματα και ειδικές γνώσεις και δεξιότητες.
Θα παρατηρήσει ίσως εδώ ο γνώστης αναγνώστης ότι το ίδιο είχε συμβεί και πριν το μεγάλο Κράχ του 1929, κι εγώ θα του θυμίσω με τη σειρά μου αυτό που κι ο ίδιος ξέρει: το 1929 έπεται του Α' Π.Π., το '47 του Β´, οπότε η τότε ιστορική περίοδος δεν έχει ως αντίπαλον δέος τους κονσεβοκουτάκηδες, αλλά τους εχθρούς της Βασιλείας, οι οποίοι (βασιλείς) είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα από τους δημοκρατικούς κυβερνήτες της νέας εποχής, διότι τώρα ο λαός αποφασίζει, είμαστε ελεύθεροι και έχουμε δημοκρατία, καταλάβατε;
Τέλος πάντων, τέλος καλό, όλα καλά τότε, υπήρξαν μεν κάποιες απώλειες, αλλά το παραπέτασμα τουλάχιστον έκλεισε, νέα αρχή, να πάνε όλα καλά τώρα, σκέπτονται οι άρχοντες των δημοκρατιών, οι οποίες ακολουθούν την πορεία σύμφωνα με τα δυτικά ιδεώδη. (www.laosver.gr/news/articles/10723.html?)
Για να συνεχίσουμε στα δικά μας, οι σκληρές δεκαετίες του 1950, του 1960 και του 1970 (και βάλε) αφήνουν το στίγμα τους πάνω στο έμβλημα του ελληνικού πατριωτισμού:
πατρίς, θρησκεία, οικογένεια το τρίπτυχο, φτώχεια, λατέρνα και φιλότιμο το ισόποσό του.
Λεφτά πολλά δεν πήραμε από τις σύμμαχες Η.Π.Α. για την πολυπόθητη οικονομική ανάκαμψη, η Εκκλησία διατηρεί τα περιουσιακά της στοιχεία κι ο απλός εκκλησιαζόμενος συνεχίζει να ρίπτει τον οβολόν του υπέρ της αποπερατώσεως των Ιερών Ναών, το κέρατο πάει γόνας στις μονογονεϊκές οικογένειες των ξεριζωμένων ναυτικών, των βιομηχανικών εργατών στις φάμπρικες της Γερμανίας, όλα τα παιδάκια στα αποδεκατισμένα φτωχά χωριά της άγονης υπαίθρου μοιάζουν του γαλατά, του ταχυδρόμου, του παγοπώλη, του εμπόρου ειδών προικός.
Όμως η ελληνική σημαία κυματίζει περήφανη και αφορολόγητη (και ψηλά ψηλά) στις επτά θάλασσες, όσο η ελληνική εργατιά βογκάει κι αναστενάζει στα καρβουνιάρικα για το Μόναχο.
Ααα, και πάλι η Γερμανία! Ο δις ηττημένος ναζιστικός κολοσσός, διαμελισμένος και καταφρονεμένος όσο κανείς, με ένα Τείχος να τεμαχίζει την καρδιά του, το αγαπημένο Βερολίνο της Όπερας, των Τεχνών, του βαριετέ, της ξανθιάς μπύρας, της γερμανίδας μάνας, κάτι κουτσοκαταφέρνει.
Αι Μεγάλαι Δυνάμεις φάνηκαν μεγαλόψυχες, αναγνώρισαν ότι ο απλός γερμανικός λαός δεν ήταν παρά παραπλανημένος από τους κακούς Ναζί, ότι χρειάζεται πάντα εργασία, για να μη στρέφεται σε ακραία πολιτικά σχήματα, όπως αυτά του Ναζισμού, ότι ίσως και να έβαλαν το χέρι τους και οι Μπολσεβίκοι και οι κομμουνισταί στην όλη διαδικασία, οπότε εξηύραν τη μόνη λύση: την ανόρθωση της Γερμανίας με κονδύλια των Συμμάχων.
Κι εμείς Σύμμαχοι ήμαστε τότε, ίσως γιαυτό φερθήκαμε πιο μεγαλόψυχα από όλους, αφού είμαστε οι μόνοι που δεν αναζητήσαμε τις πολεμικές αποζημιώσεις.
Βέβαια, όπως πραναφέρθηκε, εμάς μας βοήθησαν το Δόγμα Μάρσαλ και οι Σύμμαχες Η.Π.Α., οπότε ποιος ο λόγος να θέλουμε κι άλλα;
Τέλος πάντων, ήρθε κι ο Αντρέας και διορθώθηκαν τα πράγματα. Είχαμε μπει και στην Ε.Ο.Κ. ένα χρόνο πριν, κάναμε και τις διπλές υποτιμήσεις το '84 - '85, φράγκα βρέθηκαν.
Γεμίσαμε παχύσαρκους που το γουστάρανε και το μπουκαλάκι, και γκομενίτσες με άρχουσα κυταρρίτιδα που τη θέλανε και τη μερσεντέ και το μπούλγκαρι και τον παχύσαρκο με τη μερσεντέ που τα παρείχε όλα αυτά (όλα, μανάρα μου, για πάρτη σου, σας θυμίζει κάτι, παλιόπαιδα;)
"Ορθά (ίσως) όλα αυτά," θα σκεφτεί ο φιλοπράγμων και πρακτικός αναγνώστης, "αλλά τι με νοιάζουν;
Εγώ σήμερα έχω τα δικά μου ζητήματα να σκεφτώ, τα δικά μου προβλήματα να επιλύσω.
"Πού θα βρω τα χρήματα, για να ανακάμψει η Ελλαδίτσα μου σήμερα;"
Μέσα στις λέξεις, φίλε μου.
Και μέσα από τις πράξεις.
Αν θέλεις πραγματικά να βρεις τα χρήματα, θα πρέπει να μοχθήσεις, για να τα εξοικονομήσεις.
Αν θέλεις πραγματικά να μοχθήσεις, τούτο σημαίνει ότι τέρμα οι μερσεντέ και τα καγκουριάρικα στην παραλιακή, θεογκόμενε/α.
Αν ακόμη πιστεύεις ότι θα φας ψάρι, χωρίς να βρέξεις κώλο, σε βλέπω να τη βγάζεις με καλαμάρι νηστίσιμο και γαύρο κονσέρβα.
Κοίτα, είναι πολύ απλά τα πράγματα. Παραδειγματάκι;
Ο Φρίγκο, ο σκύλος του φίλου μου του Θωμά, ήταν μπασταρδάκι. Δεν τον βρήκε από μωρό ο Θωμάς, είχε ζήσει ο κακομοίρης και στο δρόμο, ήξερε από αποφάγια. Ήταν έξυπνο ζωντανό, την ουρά την είχε ψηλά, πάει να πει ότι κλωτσιά από άνθρωπο δεν πρέπει να είχε φάει, ίσως από ένστικτο, ίσως από τύχη. Στις βόλτες που ο Θωμάς με άφηνε να τον πηγαίνω, συναινούσε. Τον άφηνα, βλέπετε, να ρίχνει κανά ντενεκέ, να κυνηγάει καμιά γάτα, να κάνει τον καμπόσο στα άλλα αδέσποτα - πρώην συναδέλφους του - και γενικά να νιώθει λίγο το δρόμο και την αψάδα. Ήταν καλοκαίρι του '94, η Εθνική μάζευε τεσσάρες ( & δύο από την Αργεντινή, σύνολο δέκα σε τρία ματς, γειά σου, ρε Αλκέτα! ) κι εμείς βλέπαμε τα ματς - θρήνους και κάναμε σχέδια για μπάρμπεκιου στη βεραντάρα στην Αλεξανδρούπολη. Πέντε νοματαίοι, χώρια ο Φρίγκο, έντεκα κιλά κρεατικά, χωρίς υπερβολή. Κακή συνεννόηση, όλοι πήραμε, γιατί νομίζαμε ότι ήμαστε οι εντεταλμένοι προς τούτο. Τα είδε ο Φρίγκο, ο οποίος είχε τα συνήθη μακαρόνια για βραδυνό, αλάφιασε!! Έφαγε τα μακαρόνια, πήγαμε βόλτα, χώνεψε εν ριπή οφθαλμού και ανέμενε με τα σάλια να τρέχουν. Ήταν το βράδυ της τεσσάρας από τη Βουλγαρία. Πού να πάει το φαΐ κάτω από τους μαινόμενους συνδαιτημόνες, τα κρασιά πήγαιναν - και τα καντήλια.
Ο Φρίγκο δεχόταν ριπές από παϊδάκια, βολές από μπριζόλες, όλμους από λουκάνικα. Τα κατέβαζε αμάσητα σχεδόν, για να προλαβαίνει να έχει το στόμα ανοιχτό για τον επόμενο τεθλιμμένο. Θυμάμαι να βάζω στα κάρβουνα κάτι τελευταία, όταν παρατήρησα μηχανικά την κοιλιά του καημένου του Φρίγκο: ήταν τόσο τιγκαρισμένη που άλλο δεν έπρεπε να χωρούσε. Του έριξα ερήμην ένα ακόμη κοψίδι, περισσότερο περιμένοντας να χρειαστεί να το μαζέψω στη συνέχεια από κάτω και να το πάω στον κάδο. Εις μάτην. Ο ηρωικός μπασταρδάκος άνοιξε με μια ύστατη προσπάθεια τα σαγόνια και κατάπιε και το τελευταίο κομμάτι, για να σωριαστεί εν συνεχεία στα πόδια μου, πανευτυχής που δεν άφησε τα γονίδιά του παραπονεμένα, που δε χάθηκε μπουκιά.
Αυτά λοιπόν τα γονίδια μεταφέρθηκαν και στα παιδιά που ελπίζω να άφησε ως παρακαταθήκη στο φίλο μου το Θωμά. Με λύπη μου το λέω, αλλά φοβάμαι ότι ο καλός Φρίγκο, είτε δεν υπάρχει πλέον είτε βιώνει την αδυναμία του βαθέος γήρατος.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, θεωρώ απίθανο να λέει ή να είπε στα παιδιά του να αφήσουν μπουκιά να πάει χαμένη.
Λέγεται και κατοχικό σύνδρομο αυτό που μόλις περιέγραψα, κάποιοι επίσης θα το θυμούνται. Το παραδειγματάκι έχει ένα σκοπό: να αποδείξει - υποδείξει τη βάση του σκεπτικού, το οποίο αναπτύσσει θεωρητικά, ώστε να εφαρμόσει επιτυχώς πρακτικά, κάθε ισχυρός, όταν έχει συμφέροντα να εξυπηρετήσει στην εκάστοτε τριτοκοσμική ψωροκώσταινα.
* του Θάνου Αθανασιάδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου