Περνάνε τα χρόνια, οι μνήμες, λένε, ξεθωριάζουν.
Ποτέ δεν αναρωτήθηκα γιατί, παρά μόνον πώς. Πώς γίνεται να ξεθωριάζει ο ήλιος, ποια δύναμη μπορεί μέσα στην ελάχιστη ζωή που μας αναλογεί, να δει την αλλαγή που συντελείται στην Πλάση.
Εμείς ξεθωριάζουμε, θαρρώ. Οι μνήμες είναι αντανάκλαση φωτός, εικόνες που γράφτηκαν στον κόσμο και ταξιδεύουν, δε θα σταματήσουν ποτέ να το κάνουν.
Ανελέητο το λένε το φως. Ό,τι συμβεί, το βλέπει και το κρατά, δικό του. Ό,τι κι αν συμβεί.
Κι εμείς, με το προπατορικό υπό μάλης, πορευόμαστε από κάτω του.
Και προσπαθούμε να αποσείσουμε τις ευθύνες μας, να μετέλθουμε τη Θέωση, να εξαγνιστούμε.
Μα δεν είμαστε ειλικρινείς.
Δεν επιθυμούμε τη Θέωση, χωρίς να διατηρήσουμε τα προνόμια, τη γλύκα της παράδοσης στην αμαρτία.
Τα θέλουμε όλα. Μα δεν το λέμε.
Και θυμόμαστε με κρυφή χαρά τις αμαρτωλές μας μέρες, τότε που μπορούσαμε να αμαρτήσουμε. Τότε που δε μας ένοιαζε να μας πιάσουν, επειδή ήμαστε, υπήρξαμε άτρωτοι.
Μα ποιος είναι άτρωτος;
Ποιος δε γνώρισε τον πόνο;
Νωρίτερα ή αργότερα, κι αυτό εξαρτάται από το τυχαίο, όλοι γνωρίζουμε τον πόνο.
Το τσίμπημα μέσα στα νεύρα που μας κινούν, μας κρατούν όρθιους, μας τυρρανούν και μας διαφεντεύουν.
Ίσως αυτός να είναι ο ρόλος της λήθης.
ίσως γι' αυτό να κοροϊδεύουμε και να κοροϊδευόμαστε:
"Συγγνώμη, το ξέχασα!"
Μα δεν ειναι αλήθεια, είναι;
Μόνο η ζωή αλλάζει, μόνον η ζωή μας αλλάζει.
Βλέπουμε τις νεανικές αντιδράσεις σαν κινήσεις αλλοφροσύνης, περνάμε μέσα από φίλτρα καθωσπρεπισμού τις ενέργειές μας, γελάμε με τα καμώματα των συνανθρώπων μας.
Δεν είμαστε πλέον παιδιά.
Κι όταν η ώρα έρθει να ξαναγίνουμε, θυμόμαστε πιο πολύ τα παλιά και όχι αυτά που συνέβησαν χθες.
Ό,τι μας δένει με το παρελθόν μας, είναι ο δεσμός που μας κρατάει στη Γη, παρόντες.
Οι μνήμες δεν πάνε πουθενά, αν δεν τις εξοβελίσουμε, και τούτο για δική μας διασφάλιση - της ηρεμίας μας, της προσωπικής μας σχέσης μετον πόνο.
Η μνήμη είναι το καταφύγιό μας. Όσο αυτή τηρεί ακώλυτα το αρχείο της, τόσο η τάση μας για τη γέννεση του προσωπικού μας μύθου απομακρύνεται. Μπορεί να θέλουμε να δείξουμε στους άλλους - και στον εαυτό μας - ότι φανήκαμε αντάξιοι των περιστάσεων, αλλά η πραγματικότητα δείχνει ότι, εάν αυτό ίσχυε, θα είμαστε σπουδαίότεροι από όσο είμαστε σήμερα.
Μόνο η ζωή αλλάζει, μόνον η ζωή μας αλλάζει.
Βλέπουμε τις νεανικές αντιδράσεις σαν κινήσεις αλλοφροσύνης, περνάμε μέσα από φίλτρα καθωσπρεπισμού τις ενέργειές μας, γελάμε με τα καμώματα των συνανθρώπων μας.
Δεν είμαστε πλέον παιδιά.
Κι όταν η ώρα έρθει να ξαναγίνουμε, θυμόμαστε πιο πολύ τα παλιά και όχι αυτά που συνέβησαν χθες.
Ό,τι μας δένει με το παρελθόν μας, είναι ο δεσμός που μας κρατάει στη Γη, παρόντες.
Οι μνήμες δεν πάνε πουθενά, αν δεν τις εξοβελίσουμε, και τούτο για δική μας διασφάλιση - της ηρεμίας μας, της προσωπικής μας σχέσης μετον πόνο.
Η μνήμη είναι το καταφύγιό μας. Όσο αυτή τηρεί ακώλυτα το αρχείο της, τόσο η τάση μας για τη γέννεση του προσωπικού μας μύθου απομακρύνεται. Μπορεί να θέλουμε να δείξουμε στους άλλους - και στον εαυτό μας - ότι φανήκαμε αντάξιοι των περιστάσεων, αλλά η πραγματικότητα δείχνει ότι, εάν αυτό ίσχυε, θα είμαστε σπουδαίότεροι από όσο είμαστε σήμερα.
* του Θάνου Αθανασιάδη
