Che
fece .... il gran rifiuto
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το
Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος
τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το
πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί
του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν
ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την
ζωή του.
Κ. Π. Καβάφη
Έχει πλέον ολοκληρωθεί η τριήμερη συζήτηση στη Βουλή
επί της προτάσεως για ψήφο εμπιστοσύνης που κατέθεσε ο πρωθυπουργός της Χώρας
Αντώνης Σαμαράς με την Κυβέρνηση να λαμβάνει εν τέλει τις πολυπόθητες (;!) 155
ψήφους στήριξης, οι οποίες όμως απέχουν κατά 25 από τον μαγικό αριθμό των 180
που απαιτούνται για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, αν και πληθαίνουν οι βολικές
φωνές όσων υποστηρίζουν ότι, με 8 βουλευτές ήδη προφυλακισμένους, θα ανακύψει
ζήτημα ερμηνείας της διάταξης του Συντάγματος για το αν τα 3/5 της Βουλής που
απαιτούνται για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας αφορά στους 300 βουλευτές ή
στους 292. Φαίνεται πιο καθαρά σήμερα, παρά ποτέ, ότι οι διπλές εκλογές του
2012 στον αριθμό των 180 στόχευαν, ασχέτως αν οι εσωτερικές πολιτικές
δυσμορφίες, ανθρώπων, ούτως ή άλλως, παλινωδούντων δεν οδήγησαν στο ευκταίο.
Ο κ. Πρωθυπουργός, με την διχαστική - στα όρια της
εμφυλιοπολεμικής - ομιλία του ενώπιον του Εθνικού Κοινοβουλίου, δεν δίστασε να
κατηγορήσει το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ότι, εκμεταλλευόμενο τον
ανώτατο πολιτειακό θεσμό, επιδιώκει την καταστροφή της Πατρίδας με το να μη συναινεί
στην εκλογή Προέδρου από την παρούσα Βουλή.
Ήταν μια από τις ελάχιστες, ομολογουμένως παρουσίες
του κου Πρωθυπουργού στη Βουλή.
Αυτή τη φορά φαίνεται ότι ένιωσε πολύ ζεστή την
ανάσα του κου Τσίπρα στην πλάτη του.
Ποιος όμως είναι αυτός που εκμεταλλεύεται τον
ανώτερο πολιτειακό θεσμό;
Ποιος είναι αυτός που εν τέλει επιδιώκει την
καταστροφή της Πατρίδας;
Ο κος Πρωθυπουργός γνωρίζει πολύ καλά ότι η παρούσα
Βουλή δεν μπορεί να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αφού όλα τα κόμματα της
αντιπολίτευσης, με δημόσιες ανακοινώσεις τους, έχουν ταχθεί κατά αυτής της
προοπτικής.
Αυτό το γνώριζε και το 2012, τουλάχιστον ο ίδιος, αλλά και ο
ελλείπων λαϊκής στηρίξεως, κύριος Αντιπρόεδρος της συγκυβέρνησης.
Τι είναι, επομένως, αυτό που έχει κατά νου η
διανδρία Βενιζέλου-Σαμαρά; Πώς γίνεται να κατηγορεί ένα φθίνον πολιτικό
συνοθύλευμα, πώς ορίζει (το ίδιο μόρφωμα) το σημείο, μετά το οποίο δεν υπάρχει
επιστροφή; Γιατί δεν παραιτείται η παρούσα συγκυβέρνηση, καλώντας άμα τον
Πρόεδρο της Δημοκρατίας να πράξει το αυτό ταυτόχρονα;
Τι έχει αυτή η Βουλή που
δε θα το έχει η επόμενη, αφού ο κύριος Σαμαράς απολαμβάνει των 155 θετικών
ψήφων, σχετικά με την πολιτική που ακολουθεί;
Ένα από τα σενάρια που τις τελευταίες μέρες κερδίζει
έδαφος αφορά στη διενέργεια πρόωρων εκλογών μετά το επερχόμενο Eurogroup -στο
οποίο η κυβέρνηση θα «παίξει τα ρέστα της» για επικοινωνιακούς λόγους- και πριν
την έναρξη της διαδικασίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.
Θα επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί τον θεσμό της
Προεδρίας της Δημοκρατίας, ώστε να εκβιάσει τις εξελίξεις προκαλώντας, σε
συνεννόηση με τα γερμανοτραπεζικά συμφέροντα, ασφυξία στην ελληνική οικονομία
(το ταμείον είναι μείον, τα δημόσια έσοδα δεσμευμένα στον ειδικό λογαριασμό
υπέρ της αποπληρωμής του Χρέους, τα χρήματα από το ΕΣΠΑ δεσμευμένα και αυτά,
δάνεια με εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου κινδυνεύουν να λήξουν και να
καταπέσουν οι εγγυήσεις τους, 300 χιλιάδες συνταξιούχοι περιμένουν την σύνταξή
τους από το 2012, κανείς δε λαμβάνει επιστροφές Φ.Π.Α., πλην ολίγων τυχερών
καλών φίλων … και τα κλειδιά στα σίγουρα γερμανικά χέρια) πνίγοντας κάθε
προσπάθεια της κυβέρνησης Τσίπρα που θα δημιουργηθεί μετά τις πρόωρες εκλογές,
για αλλαγή πορείας και ανάκτησης της εθνικής μας κυριαρχίας.
Η διανδρία με το να προκαλέσει μεμονωμένες πρόωρες
εκλογές, πριν την έναρξη της διαδικασίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας,
θέτει τη Χώρα σε μέγιστο κίνδυνο, εσωτερικό και εξωτερικό, για να εκπληρώσει
την αποστολή που της έχει ανατεθεί, να εκδικηθεί τον ελληνικό Λαό που επιλέγει
να εμπιστευτεί το μέλλον του σε ένα κόμμα της Αριστεράς, να εκδικηθεί τον
ελληνικό Λαό για τα σχεδόν 20 χρόνια υποχρεωτικής πολιτικής αποστρατείας, στα
οποία ο μεν καταδικάστηκε ως αρχηγός της Πολιτικής Άνοιξης, ενώ ο δε παρέμεινε
υπό τη σκιά του μοιραίου ανδρός, να προκαλέσει Χάος, ώστε στη συνέχεια να
παρουσιάσει εαυτόν ως Σωτήρα, να διεκδικήσει εκ νέου την ψήφο του ελληνικού
Λαού στις εκλογές που θα προκληθούν εξαιτίας της μη εκλογής Προέδρου της
Δημοκρατίας τον Απρίλιο του 2015, να αυτοϊκανοποιηθεί στη σκέψη ότι μετέτρεψε
το «Καραμανλής ή Χάος» σε «Σαμαράς ή Χάος», ασχέτως αν στην αυτή επωδό
αρέσκεται και ο συγκυβερνήτης της συνταγματικής παρερμηνείας.
Ο κ. Πρωθυπουργός φέρεται να επιλέγει να παίξει την
Χώρα και τον Λαό της στα ζάρια, προκειμένου να διασώσει την καρέκλα της
εξουσίας που προσωρινά κατέχει, λες και αυτή του ανήκει, λες και αυτή δεν
ανήκει στον ελληνικό Λαό.
Ο κ. Πρωθυπουργός δεν λειτουργεί ως φορέας της
εξουσίας του Λαού αλλά ως διαχειριστής της εξουσίας των τραπεζών-τραπεζιτών,
των τοκογλύφων δανειστών της Χώρας και των Γερμανών εταίρων του.
Ο κ. Πρωθυπουργός φέρεται να έχει κάνει την επιλογή
να μείνει στην Ιστορία ως ο πρωθυπουργός που δήθεν επιχείρησε να σώσει την
παρτίδα σε βάρος της Πατρίδας προκαλώντας πρόωρες εκλογές εντός του 2014, πριν
δηλαδή, την εκλογή ΠτΔ, ώστε στη συνέχεια να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων
προκαλώντας νέες εκλογές τον Μάιο του 2015 με αφορμή την εκλογή του ΠτΔ.
Σε όλα αυτά, όμως, ποιος είναι ο ρόλος του κου Προέδρου
της Δημοκρατίας, όχι απλά ως θεσμού αλλά και ως προσώπου;
Ποιος ήταν, είναι και σίγουρα θα είναι ο ρόλος του
αξιότιμου κ. Κάρολου Παπούλια;
Ο αξιότιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας στην
κοπή της Πρωτοχρονιάτικης πίτας στο Προεδρικό Μέγαρο είχε δηλώσει: «Φέτος,
είναι η τελευταία μου χρονιά και θέλω να σας ευχαριστήσω από βάθους καρδίας για
την συνεργασία. Θα θυμάμαι πάντα τις αναμνήσεις που εσείς μου δημιουργήσατε!»
προκαλώντας έντονα ερωτηματικά για την πρόθεσή του να παραιτηθεί με δεδομένο
ότι η θητεία του λήγει το 2015 και όχι το 2014.
Ο αξιότιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας στο
μήνυμά του για την 40ή επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας στη χώρα
ανέφερε για την κριτική που δέχθηκε ο ίδιος για τις υπογραφές που έβαλε σε
πλειάδα πράξεων νομοθετικού περιεχομένου: «το Σύνταγμα οριοθετεί σαφώς τις
αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας και ήταν συνειδητή η απόφασή μου να
σεβαστώ το Σύνταγμα, που έχει πολύ ταλαιπωρηθεί τα τελευταία χρόνια, και να μην
παραβιάσω τη θεσμική τάξη, προκαλώντας πολιτικές εντυπώσεις ή και πολιτική
κρίση, μόνο και μόνο για να αποφύγω το πολιτικό κόστος».
Η αναφορά του αυτή μαρτυρά ότι έχει πλήρη γνώση των
περιορισμών που του θέτει το Σύνταγμα αλλά και της «ταλαιπωρίας» που αυτό έχει
υποστεί με τις συνεχείς πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, με τις οποίες η
Κυβέρνηση κατάργησε εν τοις πράγμασι τη νομοθετική λειτουργία του Εθνικού
Κοινοβουλίου. Ειδικότερα, η σαφής ρήση «ήταν συνειδητή η απόφασή μου να σεβαστώ
το Σύνταγμα» αποδεικνύει την βάσανο, στην οποία είχε περιέλθει, προκειμένου να
επιλέξει το δρόμο της στήριξης της κυβερνητικής προσπάθειας ως της μόνης δυνατής
προσπάθειας.
Δεν ξέρουμε αν γίνεται άμεσα αντιληπτό τι σημαίνει
για το συλλογικό ασυνείδητο η αποδοχή του ανώτατου εκπροσώπου του Λαού των
Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου.
Δεν είναι ότι κάθε νεόπτωχος, τσακισμένος από την
ταχύτητα της καταβαράθρωσης του βιοτικού του επιπέδου, σκέπτεται από το πρωί ως
το βράδυ, ή έστω μια φορά το μήνα «τι υπέγραψε πάλι ο Πρόεδρος».
Δεν είναι τόσο το γεγονός ότι και ο πλέον αφελής
έχει παύσει προ πολλού να δέχεται ότι οι κινούμενες στα όρια του γκροτέσκου
κοκκορομαχίες, οι δραματικοί τόνοι, οι δήθεν διαβουλεύσεις, οι κόκκινες
ΔΗΜΑΡικές γραμμές, οι φανφάρες του οριακώς κινούμενου κυρίου Στουρνάρα, είχαν
πράγματι έστω ένα ψήγμα αληθείας και ότι δεν είχαν υπαγορευθεί ως επιβεβλημένες
από κάποιο γραφείο του κενού κελύφους της Deutsche Bank.
Είναι που, «αφού το υπογράφει κι ο Πρόεδρος», αφού
εκείνος που δεν βρίσκεται στην ίδια μοίρα με μας, αλλά τουλάχιστον μας
καταλαβαίνει, εκείνος που έχει νιώσει την αγροτιά και τα σαλόνια και πλέον δεν
έχει να περιμένει άλλη μεγαλύτερη τιμή από το Λαό, πρέπει να είναι η μόνη λύση.
Θα ακουστεί υπερβατικό ίσως, χωρίς λογική εξήγηση –
αλλά τι έχει λογική εξήγηση στην Ελλάδα του ’14; - αλλά, όταν ο Πρόεδρος
υπογράφει, σκύβουμε το κεφάλι, πολλές φορές και χωρίς να μας το ζητήσουν.
Εύλογα θα αναρωτηθεί ο καλόπιστος αναγνώστης για τα
περιθώρια παρέμβασής του Προέδρου, για τη δυνατότητα αντίδρασής του στα
τεκταινόμενα.
Είναι πεποίθηση πολλών ότι δεν μπορούσε να κάνει
πολλά αφού το Σύνταγμα του παρέχει περιορισμένες δυνατότητες παρέμβασης.
Χρειαζόταν, όμως, να κάνει πολλά;
Χρειαζόταν να έχει αυξημένες αρμοδιότητες για να
αλλάξει την πορεία της μετατροπής της Ελλάδας από ελεύθερο υπό τεχνητή
χρεοκοπία κράτος σε γερμανικό προτεκτοράτο;
Όχι! Δεν χρειαζόταν να κάνει πολλά!
Ένα μόνο μπορούσε να κάνει.
Αυτό που το Σύνταγμα του
επιτρέπει.
Να μην υπογράψει τις πράξεις νομοθετικού
περιεχομένου που η κυβέρνηση των δοσιλόγων κατ’ επιταγή των δανειστών του
έστελναν προς επικύρωση αφ’ ης στιγμής δεν είχε κηρύξει την Χώρα σε κατάσταση
εκτάκτου ανάγκης, πράξη που θα σήμαινε παύση πληρωμών προς το εξωτερικό.
Ένα μόνο έπρεπε να κάνει. Αυτό που το Σύνταγμα και η
πατριωτική του συνείδηση θα επέβαλαν -
θέλουμε να πιστεύουμε – σε κάθε άλλον πολίτη αυτής της Χώρας.
Να πάρει στην πλάτη του τον ελληνικό λαό και το
αύριο των παιδιών μας και να επιστρέψει την λαϊκή εντολή που η συγκυβέρνηση ΝΔ
ΠΑΣΟΚ ΔΗΜΑΡ σφετεριστήκαν στην πηγή της. Στον κυρίαρχο Λαό. «Όλες οι εξουσίες
πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως
ορίζει το Σύνταγμα.»
Θα έπρεπε ως Πρώτος Πολίτης της Χώρας να γίνει
πρώτος μεν, ίσος δε μεταξύ των πολιτών της χώρας.
Ένα μόνο έπρεπε να κάνει.
Να γίνει πολίτης!
Πολλοί τότε θα τον κατηγορούσαν ότι με την επιλογή
του θα παρενέβαινε στην πολιτική ζωή της Χώρας, αφού θα προκαλούσε εκλογές.
Σίγουρα σκέφτηκε ότι μη επιλέγοντας να
διαφοροποιηθεί από τις κυβερνητικές επιταγές για υπογραφή των ΠΝΠ (μήπως τελικά
δεν ήταν κυβερνητική επιταγή η υπογραφή των ΠΝΠ;) πάλι παρενέβη και συνεχίζει
να παρεμβαίνει στην πολιτική ζωή της Χώρας διασώζοντας μια κυβέρνηση που
απεργάζεται τα συμφέροντα του ελληνικού Λαού και της Ελλάδας κόντρα στη θέληση
του ελληνικού Λαού.
Επέλεξε να συνεχίσει στη θέση του στηρίζοντας την
Κυβέρνηση, έχοντας εδραία την πεποίθηση ότι ο χρόνος που θα κερδηθεί, θα
οδηγήσει σε λύση, σε σωτηρία, σε διέξοδο επ’ ωφελεία του ελληνικού Λαού και της
Πατρίδας.
Άλλωστε, όπως συνηθίζει ο θυμόσοφος λαός μας να λέει,
«η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία».
Πεθαίνει όμως και αυτή κάποια στιγμή.
Ο αξιότιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας
αντιλαμβανόταν και συνεχίζει να αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο που διέτρεχε και
συνεχίζει να διατρέχει η Ελλάδα.
Σήμερα, ο αξιότιμος Πρόεδρος της Ελληνικής
Δημοκρατίας αντιλαμβάνεται ότι τα χρονικά περιθώρια που με τις δικές του
υπογραφές στις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου είχε στη διάθεσή της η
συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ για να βγάλει τη Χώρα από την κρίση, έχουν περάσει
ανεκμετάλλευτα.
Σήμερα, ο αξιότιμος Πρόεδρος της Ελληνικής
Δημοκρατίας πρέπει να έχει αντιληφθεί ότι, στηρίζοντας όλα αυτά τα χρόνια τις
κυβερνήσεις (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ αρχικά και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στη συνέχεια) της εκχώρησης της
εθνικής μας κυριαρχίας, της εκποίησης της εθνικής μας περιουσίας, της
καταλήστευσης των αποθεματικών, αλλά και των εισφορών (βλέπε Κ.Ε.Α.Ο.) των
ασφαλιστικών ταμείων, της υιοθέτησης του αγγλικού-αποικιοκρατικού δικαίου στις
δανειακές συμβάσεις, της υπαγωγής των Ελλήνων πολιτών στη δικαιοδοσία του
Δικαστηρίου του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου, της δημιουργίας Ειδικών
Οικονομικών Ζωνών κτλ, οι ειλικρινείς πατριωτικές του προθέσεις για σωτηρία της
Χώρας δεν ευδοκίμησαν.
Οι προσδοκίες του από την Κυβέρνηση, την οποία όρκισε
και με τις υπογραφές του στήριξε, εκ του αποτελέσματος διαψεύστηκαν.
Σήμερα, ο αξιότιμος Πρόεδρος της Ελληνικής
Δημοκρατίας αντιλαμβάνεται ότι πλησιάζοντας στο τέλος της δεύτερης θητείας του
στο ύψιστο πολιτειακό θεσμό, κινδυνεύει να μείνει στην Ιστορία της Ελλάδας,
πάρα τις αγαθές του προθέσεις, τις ειλικρινείς του προσπάθειες και την
υπέρμετρη εμπιστοσύνη που έδειξε στην εκλεγμένη κυβέρνηση της Χώρας, ως ο
Πρόεδρος της φτωχοποίησης των Ελλήνων και της μετατροπής της Χώρας σε γερμανικό
προτεκτοράτο.
Σήμερα, ο αξιότιμος κ. Παπούλιας, λίγους μήνες πριν
την προαναγγελθείσα από τον κύριο πρωθυπουργό έναρξη της διαδικασίας εκλογής
νέου Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, βρίσκεται σε ένα καθοριστικό
σταυροδρόμι για το μέλλον της Χώρας και του Λαού της και αντιμέτωπος με ένα
κρίσιμο δίλημμα.
Θα επιτρέψει, ο αξιότιμος κ Παπούλιας, παραμένοντας
στη θέση του, στην προδοτική συγκυβέρνηση, να χρησιμοποιήσει το θεσμό της
Προεδρίας της Δημοκρατίας, για να θέσει σε κίνδυνο τη Χώρα, ή θα επιλέξει να
σταθεί στο ύψος των περιστάσεων εκφράζοντας με την φωνή του τη βούληση του
ελληνικού Λαού, προκρίνοντας τη μόνη λύση που μπορεί εκ της θέσεώς του να
δώσει;
Θα επιτρέψει ο αξιότιμος κ. Παπούλιας στους κ.κ.
Βενιζέλο και Σαμαρά να προκηρύξουν πρόωρες εκλογές πριν την ολοκλήρωση της
διαδικασίας προεδρικής εκλογής του Φλεβάρη, ώστε να προκληθούν σε διάστημα 4
μηνών δύο εκλογικές μάχες (πρόωρες εκλογές και εκλογές στη συνέχεια λόγω
πιθανής αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας) με ανυπολόγιστες συνέπειες
σε εθνικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, ή θα αναλάβει την πρωτοβουλία να
οδηγήσει τη Χώρα σε μια και μοναδική εκλογική διαδικασία, ώστε να εκφραστεί
άμεσα η βούληση του ελληνικού Λαού και να σταλεί ηχηρό μήνυμα σε όλους αυτούς,
στο εξωτερικό αλλά και το εσωτερικό, που μετατρέπουν την Χώρα σε γερμανικό
προτεκτοράτο ότι η κυβέρνηση που θα προκύψει με εντολή του ελληνικού Λαού δεν
θα έχει θεσμικό χρονικό ορίζοντα μερικών μηνών, αποτρέποντάς τους να προβούν σε
μονομερείς ενέργειες εις βάρος του ελληνικού Λαού και της Χώρας;
Ποια θα είναι εν τέλει η στάση του αξιότιμου Προέδρου
της Δημοκρατίας, κ. Κάρολου Παπούλια;
Κυριακή, κοντή γιορτή...
Παρεμπιπτόντως:
Υψηλόβαθμα στελέχη
του τραπεζικού κλάδου κυνικά μειδιούν στις αγωνίες αυτές, αντιτείνοντας ότι με
την πολιτική της συγκυβέρνησης
«Η Ελλάδα θα σωθεί. Όχι όμως και οι Έλληνες.».
Θα θέλαμε σε όλους αυτούς να πούμε ότι:
α. Ελλάδα είναι ο ελληνικός Λαός. Χωρίς τον Λαό δεν
υπάρχει Ελλάδα. Χωρίς τον ελληνικό Λαό υπάρχει απλά το «οικόπεδο γωνία», για το
οποίο οι ίδιοι και τα εξωχώρια αφεντικά τους διακαώς ενδιαφέρονται. Ας το
βάλουν αυτό καλά κατά νου.
β. Κανείς δεν πρέπει να θεωρεί άλυτο το γόρδιο
δεσμό.
Η Ιστορία το έχει αποδείξει.
Δεν ξεχνώ. Δεν συγχωρώ. Δεν σιωπώ.
* των Κωνσταντίνου Νάκκα και Θάνου Αθανασιάδη.
