The Seed is sad *

As I sat sadly by her side
At the window, through the glass
She stroked a kitten in her lap
And we watched the world as it fell past
Softly she spoke these words to me
And with brand new eyes, open wide
We pressed our faces to the glass
As I sat sadly by her side

She said, "Father, mother, sister, brother,
Uncle, aunt, nephew, niece,
Soldier, sailor, physician, labourer,
Actor, scientist, mechanic, priest
Earth and moon and sun and stars
Planets and comets with tails blazing
All are there forever falling
Falling lovely and amazing"

Then she smiled and turned to me
And waited for me to reply
Her hair was falling down her shoulders
As I sat sadly by her side

As I sat sadly by her side
The kitten she did gently pass
Over to me and again we pressed
Our different faces to the glass
"That may be very well", I said
"But watch the one falling in the street
See him gesture to his neighbours
See him trampled beneath their feet
All outward motion connects to nothing
For each is concerned with their immediate need
Witness the man reaching up from the gutter
See the other one stumbling on who can not see"

With trembling hand I turned toward her
And pushed the hair out of her eyes
The kitten jumped back to her lap
As I sat sadly by her side

Then she drew the curtains down
And said, "When will you ever learn
That what happens there beyond the glass
Is simply none of your concern?
God has given you but one heart
You are not a home for the hearts of your brothers

And God does not care for your benevolence
Anymore than he cares for the lack of it in others
Nor does he care for you to sit
At windows in judgement of the world He created
While sorrows pile up around you
Ugly, useless and over-inflated"

At which she turned her head away
Great tears leaping from her eyes
I could not wipe the smile from my face
As I sat sadly by her side

Έκατσα δίπλα της θλιμμένος.
Χάιδευε τη γάτα στα πόδια της
Μπροστά στο παράθυρο, πίσω από το τζάμι
παρακολουθούσαμε τον κόσμο να περνά και να χάνεται.

Ξεκίνησε να μου μιλάει με απαλή φωνή,
με ορθάνοιχτα μάτια και νέα οπτική,
κολλήσαμε τα πρόσωπά μας στο τζάμι.
Εκεί όπως καθόμουν θλιμμένος δίπλα της.

Κι είπε:
"πατέρες, μανάδες, αδελφές κι αδελφοί,
Θείοι, θείες, ανιψιοί, ανιψιές,
στρατιώτες, ναύτες, γιατροί, εργάτες,
ηθοποιοί, επιστήμονες, μηχανικοί, ιερείς,
Η Γη και η Σελήνη και ο Ήλιος και τ' Άστρα
Οι πλανήτες και οι κομήτες 
με τις φλογερές ουρές τους
Τα πάντα υπάρχουν για να πέφτουν
Να πέφτουν, υπέροχα και θαυμαστά".

Και μετά χαμογέλασε και γύρισε προς εμένα
περιμένοντάς με να απαντήσω
Τα μαλλιά της έπεφταν στους ώμους της
Κι εγώ στεκόμουν θλιμμένος δίπλα της

Έβαλε τη γάτα απαλά στη δική μου αγκαλιά
και ξαναπιέσαμε τα πρόσωπά μας στο τζάμι
"Κι έτσι ίσως να 'ναι" είπα,
"μα κοίτα εκείνον που πέφτει στο δρόμο,
δες τον πώς χειρονομεί προς τους γείτονές του
δες πώς τον παρασέρνουν τα πόδια τους,
πώς μπλέκεται και σύρεται.
Καμία κίνηση δε συνδέεται με κάποια άλλη,
αφού κάθε μια από αυτές αφορά μόνο στις άμεσες ανάγκες του καθενός.
Γίνε μόνη σου μάρτυρας αυτού που ανανίπτει από το βούρκο
Δες εκείνον τον άλλο που σκοντάφτει πάνω στον τυφλό".

Με τρεμάμενο χέρι γύρισα προς το μέρος της,
τράβηξα τα μαλλιά από τα μάτια της.
Η γάτα ξαναπήδηξε στην αγκαλιά της,
ενώ ακόμη καθόμουν θλιμμένα δίπλα της.

Κι εκείνη έκλεισε τις κουρτίνες και είπε:
" Μα πότε θα μάθεις, επιτέλους,
πως ο,τιδήποτε συμβαίνει 
πέρα από αυτό το τζάμι, 
δε σε αφορά στο ελάχιστο;
Ο Θεός σου έδωσε μια καρδιά, μόνο μία. 
Δεν είσαι συ η εστία για τις καρδιές των αδελφών σου!

Κι ο Θεός, να ξέρεις, δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την καλή σου προαίρεση, 
τουλάχιστον όχι περισσότερο από ό,τι τον ενδιαφέρει η έλλειψη αυτής της προαίρεσης στους υπόλοιπους.

Ούτε του αρέσει να κάθεσαι συ στα παράθυρα και να κρίνεις τον κόσμο που Κείνος δημιούργησε
Την ίδια στιγμή που οι λύπες 
στοιβάζονται γύρω σου,
άσχημες, άχρηστες και παραφουσκωμένες".

Και σε κείνο το σημείο απέστρεψε το βλέμμα, 
χοντρά δάκρυα κυλούσαν απ' τα μάτια της.

... κι εγώ;
Δε μπορούσα να σβήσω το χαμόγελο 
από το πρόσωπό μου,
καθώς καθόμουν θλιμμένα στο πλευρό της...

*κατά το δυνατόν νοηματική απόδοση

από το Θάνο Αθανασιάδη

Διαβάστε Περισσότερα »

Η Σμύρνη, μάνα, καίγεται *

Το στομάχι πονάει, μέρες τώρα.
Η Ιστορία, η αιώνια επαναλαμβανόμενη. 

Κακή δασκάλα ή κακοί μαθητές;

Διαβάζω ένα Απόσπασμα από τα πεπραγμένα της φυλής την τριετία 1920-1923:

"Η μεγάλη ανάπτυξη των Ελληνικών γραμμών που εκτείνονταν σε μία τεράστια απόσταση χωρίς να υπάρχει η απαραίτητη αλληλοκάλυψη των τμημάτων, η εξάντληση των στρατιωτών από την πολύμηνη παραμονή τους σε κατάσταση εκστρατείας μέσα σε ένα απόλυτα εχθρικό περιβάλλον πολύ μακριά από τα φιλικά παράλια, η ενδυνάμωση του αντιπάλου και η ασυνεννοησία με την πολιτική ηγεσία που αντικατέστησε τον αρχιστράτηγο (Αναστάσιο Παπούλα) με έναν ιδιόρρυθμο στρατηγό (Γεώργιο Χατζανέστη) οδήγησαν στην διάρρηξη του μετώπου και την οπισθοχώρηση.

Ο Ελληνικός στρατός συνέχισε να προχωράει μέχρι και 100 χλμ. έξω από την Άγκυρα. Εκεί, τον Αύγουστο του 1921, ο Μουσταφά Κεμάλ με τον στρατό του υπερασπίστηκε την πρωτεύουσα, πλέον, όχι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά της Τούρκικης Δημοκρατίας. Μετά από σκληρή μάχη με πολλούς νεκρούς, οι Έλληνες οπισθοχώρησαν. Τα ελληνικά τμήματα καθηλώθηκαν στις όχθες του Σαγγάριου ποταμού και ένα χρόνο αργότερα εκδηλώθηκε μεγάλη τουρκική αντεπίθεση (Αύγουστος 1922). Μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες, ο Ελληνικός στρατός είχε μόνο την Σμύρνη υπό τον έλεγχό του".

Είμαστε τόσο - και τώρα - κοντά στο χείλος της καταστροφής, αλήθεια.

Δεν ωφελούν οι αντεγκλήσεις, ποιος φταίει το ξέρουμε, καθένας για λογαριασμό του.

Μα δεν αντικρούουμε.

Δεν αντιστεκόμαστε.

Δεν αντιδρούμε.

Εγώ γράφω μόνον άρθρα.

Άλλος βλέπει μόνον τηλεόραση και μπουκώνει τόσο, ώστε να υβρίζει αδιακρίτως.

Άλλος αδιαφορεί πλήρως, λόγω κεκτημένης απάθειας, λόγω ανέχειας, λόγω ντροπής, λόγω άγνοιας.

Κάποιος άλλος είναι στη Μύκονο, την ίδια ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά, και έχει βουτήξει στην ατομική πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων του condo του. 

Κανείς δεν πιστεύει ότι συμβαίνει τώρα, ότι συμβαίνουν σε μας.

Κανείς δε μπορεί να πιστέψει ότι γίνονται επί σκοπώ.

Κανείς δεν πιστεύει ότι δε θα βρεθεί λύση, ότι θα καταστραφεί η χώρα, ότι αυτοί οι παλιοΣυριζαίοι είναι η λύση.

Και σε όλους φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Μα γιατί;

Τι ζητάει αυτός ο λαός από το ΣΥΡΙΖΑ, επιτέλους;

Υποσχέσεις, ρουσφέτια, χτυπήματα στον ώμο, διορισμούς;

Δε μπορώ να μεταπείσω κανέναν, μου φαίνεται, δεν με ακούει και κανείς, γιαυτό είμαι πλέον σχεδόν βέβαιος, αλλά εμμένω να δοκιμάζω ερήμην των αντοχών μου, του χρόνου που διαθέτω, της έμφυτης ειρωνείας μου, του σκωπτικού του χαρακτήρος μου, της ολοένα και αυξανομένης ηττοπάθειάς μου. 

Θα το πω όσο απλούστερα γίνεται, όσο λιγότερο σκωπτικά, για λογαριασμό του λαού που δεν το λέει ξεκάθαρα, που εμμένει να αυτοκαταστρέφεται πεισματικά, δίνοντας δύναμη  - ή, μάλλον, αφήνοντας τη δύναμη, στους τραγικούς σημερινούς αφέντες του:

"Εμείς είμαστε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Όλοι εμείς: 

Δεξιοί προδομένοι από τους ΠΟΛ.ΑΝ.ίτες.

Δεξιοί προδομένοι από τους προηγούμενους ηγέτες μας.

ΠΑ.ΣΟ.Κ.τζήδες χωρίς ηγέτη.

ΠΑ.ΣΟ.Κ.τζήδες που ντρεπόμαστε.

Κ.Κ.Ε.δες που δε μπορούμε να καταλάβουμε την έλλειψη αντίδρασης της ηγεσίας μας.

Κ.Κ.Ε.δες που δεν αντέχουμε άλλο το στείρο δόγμα.

Αντιδρούμε όλοι, μα όλοι εμείς, στο γεγονός ότι οι παλιοί Συνασπιστές, οι Πλατφόρμες, οι ΔΕΑτζήδες, Οι ΚΟΕτζήδες, οι Διεθνιστές, επαίρονται ότι πήγαμε εμείς σε αυτούς και ότι τώρα θα πρέπει να ακούμε και να υπακούουμε σε αυτούς. Γιαυτό δεν τους θέλουμε.

Εκείνοι, από τη μεριά τους, ξέρουν ότι στη Νέα Τάξη Πραγμάτων πραγματικό ρόλο δεν έχουν. Δεν υπάρχει κομμουνισμός, για να μας κατευθύνουν προς τα κει. Διατηρούν ονόματα και δόγματα, τα οποία θα έπρεπε να είχαν αποτινάξει, προκειμένου να εναγκαλίσουν και εναγκαλιστούν από ένα λαό στα όρια της παραφροσύνης.

Έχει γίνει ένα λάθος:

Έπεσε η Νέα Δημοκρατία. Έχουμε σκληρή ακροδεξιά ΠΟΛ.ΑΝ.

Έπεσε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Έχουμε εναπομείναντες αρριβίστες.

Έπεσε το Κ.Κ.Ε. Έχουμε σκληροπυρηνικούς μισέλληνες.

Δεν έπεσε ο Συνασπισμός. Δε διαλύθηκαν οι συνιστώσες. 

Δεν έχουμε ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε συνοθύλευμα.

Είναι τόσοι λίγοι οι πρώτοι τρεις.

Είμαστε τόσοι πολλοί εμείς οι τελευταίοι.

Αλλά πρέπει να διαλυθούν οι συνιστώσες, για να εναγκαλίσει και να εναγκαλιστεί από το λαό ο νέος πολιτικός φορέας.

Χωρίς κακόηχες για τα αυτιά του κοινωνικού συνόλου λέξεις, "Αριστερά", "κεντροαριστερά", "ευρωπαϊκή αριστερά", "πατριωτική αριστερά", οι οποίες δεν επιτυγχάνουν το σκοπό τους, δε συσπειρώνουν το λαό, παρά μόνο τον κατατέμνουν, τον αποδιώχνουν, τον εγκλωβίζουν, τον κάνουν να διάκειται αρνητικά απέναντι στο πρόδηλα ορθό".

Αυτό που λέει, νομίζω, ο λαός είναι ότι: 

Εάν ο λαός γίνει ΣΥΡΙΖΑ, θέλει να γίνει με τους δικούς του όρους, ενιαίους και σαφείς.

Εάν ο λαός γίνει μια γροθιά, θα γίνει επειδή το θέλει ο ίδιος και όχι επειδή κάποιος ιδεολογικός καθοδηγητής του '60 θα του επιβάλει τη σοσιαλιστική σκέψη.

Εάν ο λαός δει ότι οι παλιοί κομμουνιστές, τη θεωρία και πράξη των οποίων γνωρίζει σε τοπικό κοινωνικό επίπεδο καθένας στην πόλη του, δε βρίσκουν τόπο να καθίσουν στο ΣΥΡΙΖΑ.

Εάν ο λαός σιγουρέψει ότι οι μεγαλύτεροι προδότες της τελευταίας εικοσαετίας, οι ΔΗΜΑΡίτες, δε θα βρουν καταφύγιο, ωσεί απωλολότα και μετανοήσαντες παλιόφιλοι, στο ΣΥΡΙΖΑ.

Εάν ο λαός εξασφαλίσει ότι τα παλαιά κομματικά στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν έχουν λόγο συμβουλευτικό ή κρυφοτεχνοκρατικό στο ΣΥΡΙΖΑ.

Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ βγει ξεκάθαρα και πει στο λαό ότι όλοι εκείνοι, οι οποίοι με τον άλφα ή βήτα τρόπο τον διαφέντεψαν την τελευταία εικοσαετία, δεν θα αναλάβουν εκ νέου θέσεις εξουσίας, αποπέμψει δήθεν ειδήμονες και εμπιστευτεί το δικό του ανθρώπινο δυναμικό, αναθέτοντας ρόλους και αρμοδιότητες σε όλο του λαό του.

Εάν ο λαός αποφασίσει ότι συναποτελείται και όχι ότι αυτοδιαιρείται, θα σηκωθεί και από τον καναπέ, θα αφήσει  - για το αναγκαίο χρονικό διάστημα -  την καφετέρια και την χαύνωση, θα πετάξει τους ακροδεξιούς και τους αρριβίστες στη θάλασσα, θα αποστραφεί τους μισέλληνες, θα ξυπνήσει.

Χρέος μας είναι, ημών των παλιοΣΥΡΙΖΑίων, είναι να κάνουμε πράξη τη θεωρία, αφήνοντας τις πατερναλιστικές ιδεολογικές κατηχήσεις κατά μέρος. 

Για να γίνουμε όλοι παλιοΣΥΡΙΖΑίοι.

Είναι λαϊκή επιταγή.

*του Θάνου Αθανασιάδη

Διαβάστε Περισσότερα »