Εγώ είμαι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Εγώ είμαι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ενωμένο. Δεν είναι δυνατό. Το ΠΑΣΟΚ όμως είναι εδώ, αλλά όχι για πολύ ακόμη.

Αντιγράφουμε την είδηση από το thestival.gr

«Ένα νέο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα βρίσκεται στα σκαριά από τις αρχές του νέου έτους και στις σχετικές συζητήσεις πρωτοστατεί η πρώην υπουργός, Άννα Διαμαντοπούλου.

Όπως αναφέρει το "Βήμα" αυτής της Κυριακής (06/01/2013), η Άννα Διαμαντοπούλου συνομιλεί με τον Ανδρέα Λοβέρδο και το Γιάννη Ραγκούση, ενώ γίνονται προσπάθειες να προχωρήσουν σε προσεγγίσεις και άλλων προσώπων.

Η πρώην υπουργός βρίσκεται σε συνεννόηση και με στελέχη του περιβάλλοντος του πρώην Πρωθυπουργού, Λουκά Παπαδήμου, όπως ο καθηγητής Γιώργος Παγουλάτος. Ο κ. Παγουλάτος είναι καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονομίας στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών και θεωρείται ένας από τους «τρεις σωµατοφύλακες» του κ. Παπαδήµου (οι άλλοι δύο είναι ο Γκίκας Χαρδούβελης και ο Παντελής Καψής), αφού ανέλαβε επικεφαλής του Γραφείου Στρατηγικού Σχεδιασµού.

Στις εν λόγω συζητήσεις συμμετέχει και ο καθηγητής Ευρωπαϊκής Οργάνωσης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ) Λουκάς Τσούκαλης. Ας σημειωθεί ότι στις 13 Δεκεμβρίου 2012 ο κ. Τσούκαλης οργάνωσε δημόσια συζήτηση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με θέμα «Για ένα νέο ελληνικό πανεπιστήμιο» που διοργάνωσαν το ΕΛΙΑΜΕΠ, το ΙΟΒΕ (Γιάννης Στουρνάρας), η Κantor, η Κίνηση Πολιτών και η Διεθνής Διαφάνεια Ελλάς, σε συνεργασία με το Megaron Plus».

          Ποιος θυμήθηκε τον κύριο Μόντι, τον προφεσσόρε; Πόσοι θα επιστρατευτούν ακόμη για τη διάλυση του Νότου;  Ποιοι;  Μα οι κύριοι καθηγητές της ήδη διαλυμένης Παιδείας, τα πειθήνια όργανα της κυρίας Διαμαντοπούλου.

Τι προσπαθεί να κάνει το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ, όσο ακόμη υφίσταται; Προσπαθεί με νύχια και με δόντια να γαντζωθεί στην εξουσία της τρικομματικής κυβέρνησης των δοσίλογων, ώστε να κερδίσει χρόνο, προκειμένου να μεταλλαχθεί, να ενσωματωθεί και να απορροφηθεί από άλλους πολιτικούς σχηματισμούς.

Προσπαθεί να παρουσιαστεί σαν «κάτι άλλο», «κάτι νέο», «κάτι αλλαγμένο», «κάτι διορθωμένο», ως «κάτι» τέλος πάντων και όχι ως αυτό που είναι: ένα ΤΙΠΟΤΑ. Στην προσπάθειά του αυτή χρησιμοποιεί τα ίδια, δοκιμασμένα και ικανά στελέχη που δεν έχουν όμως πλέον την αίγλη του παρελθόντος καθώς η φθορά του χρόνου και η διαφθορά της πολιτικής τους ζωής είναι αποτυπωμένα στα μάτια τους, στις κινήσεις τους, στις πρακτικές τους, αλλά και στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.

Προσπαθεί να εισχωρήσει σε αριστερούς πολιτικούς σχηματισμούς με κύριο στόχο τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ώστε να τον αλώσει εκ των έσω, μετατρέποντάς τον σε αυτό που όλοι μουρμουρίζουν, στο δήθεν νέο ΠΑΣΟΚ.

Ο σκοπός, απλός αλλά σημαντικός: να εξασφαλιστεί το ακαταδίωκτο των στελεχών του μέσω των νέων συσχετισμών που θα δημιουργηθούν.

Και το κάνει με δύο τρόπους, εκ των οποίων ο δεύτερος είναι ο πιο επικίνδυνος:  με τα μεν πρωτοκλασάτα στελέχη, τα οποία προκαλούν το κοινό αίσθημα και λειτουργούν ως κόκκινο πανί σε υαλοπωλείο γεμάτο ταύρους.

Τα πρωτοκλασάτα στελέχη δήθεν επιλέγουν είτε να διαφοροποιηθούν συγκρουόμενοι με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ (καλησπέρα, κύριε Λοβέρδο), είτε να μείνουν στην αφάνεια τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο για να ξεχαστούν οι «πομπές» τους (καλησπέρα, κύριε Σημίτη), είτε  - τέλος  - να κινούν τα νήματα της πολιτικής ζωής υπογείως και συγκεκαλυμμένα (καλησπέρα, κυρία Διαμαντοπούλου) μέσω των εντεταλμένων υπουργών (καλησπέρα, κύριε Αρβανιτόπουλε), των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων (καλησπέρα, κυρία Χριστοφιλοπούλου).

Και μετά έρχεται το ωραίο: από το πουθενά, σαν όλοι να ξέχασαν, σαν να επετεύχθη κοινωνική συμφωνία, εμφιλοχωρούν παρακομματικά στελέχη παρά τοις Προέδροις, (καλησπέρα, Μαρία), ΔΗΜΑΡίτες συνεργάτες σε δεξιούς βουλευτές (χωρίς καλησπέρα εδώ), δεξιοί βουλευτές με ΠΑΣΟΚους υποστηρικτές. Μέσα σε όλους αυτούς υπάρχει και το πασπαρτού Στουρνάρας, αλλά υπάρχει και ο συρφετός των αυτοπροβαλλομένων υποψηφιοτήτων (καλησπέρα, Ελένη). 

Ναι, αυτό είναι και το ουσιαστικότερο των προβλημάτων: Το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί πλαγίως τον διεμβολισμό της αριστεράς. Μέσω των απλών πρώην στελεχών που στις τελευταίες εκλογές δεν μετείχαν στο ΠΑΣΟΚ, αλλά σε σχήματα που προέρχονταν από το ΠΑΣΟΚ.

Χαρακτηριστική περίπτωση αυτή της Κοινωνικής Συμφωνίας της κυρίας Κατσέλη, η οποία ως υπουργός του κυρίου Παπανδρέου είχε αντισταθεί σθεναρά στις επιταγές της τρόικα εξασφαλίζοντας στους δανειζόμενους νοικοκυραίους την πρώτη τους κατοικία, αρκεί φυσικά να μην είχαν δεύτερη (ή άλλα περιουσιακά στοιχεία), κάνοντάς τους να πίνουν νερό στο όνομά της και να πνίγονται σε κάθε τους γουλιά, αλλά και στο όνομα του σοσιαλισμού που πρέσβευε.

Μέσα σε αυτό το πρόβλημα του διαδικτύου, όπου, ό,τι και να γράψει κανείς, όπως και να το γράψει, αντιγράφεται, εκκαθαρίζεται, διυλίζεται και περνάει για «σαφής θέση παλαιόθεν», είναι τόσο εύκολο να σου πουλήσουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες και μάλιστα υπό το τεκμήριο της νεότητας.

Η Κοινωνική Συμφωνία, που ερχόμενη σε ασυμφωνία με το ΠΑΣΟΚ, αλλά έχοντας παρ’ όλα αυτά υπογράψει το μνημόνιο, «προσπάθησε να εκφράσει το γνήσιο ΠΑΣΟΚ στις πρόσφατες εκλογές», τώρα φλερτάρει μέσω ατόμων που έχουν ήδη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ενταχθεί στο ΣΥΡΙΖΑ, με την κυβερνητική προοπτική του τελευταίου. Προσπαθεί μέσω των στελεχών της να λειτουργήσει ως ο δούρειος ίππος του ΠΑΣΟΚ στο ΣΥΡΙΖΑ, υποσχόμενη παροχή ικανών και δραστήριων στελεχών με εμπειρία διοίκησης και ψήφους στην κάλπη, ενισχύοντας την κυβερνητική προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο στόχος απλός: Αφού φαινομενικά καούν όλα τα μεγάλα στελέχη και αποχωρήσουν ντροπιασμένα, να επιτευχθεί κοινωνική συμφωνία μέσα από τις φωνές της δήθεν λογικής. Να γίνουμε δηλαδή όλοι το ίδιο με αυτούς. Να γίνουμε σαν τα μούτρα τους και να μην προχωρήσουμε σε καταλογισμό ευθυνών. Να την γλιτώσουν αυτοί, αλλά κυρίως οι πρωτοκλασσάτοι. «Κόρακας κοράκου μάτι βγάζει;» αναρωτιέται ο θυμόσοφος λαός. «Δε βγάζει» είναι η απάντηση. Αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε.

Το παλιρροιακό κύμα που προσπαθεί να περάσει την αντίληψη και ανοχή αναζητώντας συγκάλυψη, είναι κάτι που πρέπει να λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψη μας, σε μια εποχή που το λαϊκό περί δικαίου και καταλογισμού ευθυνών αίσθημα είναι πολύ ισχυρό και αναζητά αυτούς που ευθύνονται για τις δανειακές συμβάσεις της εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας και του ξεπουλήματος του εθνικού πλούτου.

Αν δεν θέλουμε να ισχύσει και για εμάς στο ΣΥΡΙΖΑ η παροιμία που λέει: «πες μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι», θα πρέπει να σκεφτούμε πολύ σοβαρά ότι «η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι τίμια, αλλά και να φαίνεται τίμια» και να δράσουμε ανάλογα ανοίγοντας τις πόρτες μας στους απλούς Έλληνες πολίτες που πιστεύουν στις αξίες και τις αρχές μας, από όπου και αν αυτοί οι πολίτες προέρχονται, ενώ παράλληλα να κλείνουμε πόρτες, παράθυρα, παντζούρια και χαραμάδες, ξαμολώντας ταυτόχρονα και τα σκυλιά σε όλους εκείνους που ήρθαν και έρχονται στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι για να δώσουν, αλλά για να πάρουν.

Δεν θα επιτρέψουμε να βλέπουν οι Έλληνες συμπολίτες μας Συριζαίο και να κουνάνε το κεφάλι υποτιμητικά και με απογοήτευση, γιατί δεν υπήρξαμε, δεν είμαστε, αλλά, κυρίως, δεν σκοπεύουμε να γίνουμε λαμόγια, δωσίλογοι και προδότες.

Δεν ξεχνώ. Δεν συγχωρώ. Δεν σιωπώ. Εγώ είμαι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Για Κοινωνικό Συμβόλαιο μίλησε ο Ρουσσώ. Όχι για Κοινωνική Συμφωνία.

Θάνου Αθανασιάδη & Κωνσταντίνου Νάκκα