Ενοχλούμαι.

Ενοχλούμαι. Από τα παρατράγουδα, από τα εξυφαινόμενα, από τα διαπλεκόμενα. Από το στημένο της κατάστασης. Από την ηλιθιότητα των «απλών ανθρώπων και συμπολιτών μας». Από την αδιαφορία τους για το συνομήλικό μου που αυτοκτόνησε χθες. Από το γεγονός ότι θα επιτρέψουν με την απάθειά τους να αυτοκτονήσουν κι άλλοι. Και δε θα είναι από αθεΐα ή δειλία. Από κατάθλιψη θα είναι. Κατάθλιψη που μπορεί να πάθουμε όλοι μας  από το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι στην Ελλάδα του ’12 που πηγαίνουν στα κοινωνικά ιατρεία. Από το γεγονός ότι στην Ελλάδα του ’12 χρειάζεται να υπάρχουν κοινωνικά ιατρεία. Από το γεγονός ότι, όπως είπε και η φίλη μου, «υπάρχει ακόμη ξύγκι» στα σεντούκια των κατσικοπόδαρων που λένε ακόμη και τώρα για το διπλανό τους «γαία πυρί μειχθήτω». Για όλους και για όλα. Αρκεί να κρυφτούν οι ίδιοι. Αρκεί να μην τους πάρει το ποτάμι. Και ο κυρ – Μέντιος να τους βγάζει επιλεκτικά – όσο και στεγνά – στον τάκο, για να τους βάλει να πάνε να τον κwλογλύψουν στη συνέχεια, ώστε να σωθούν. Ένα κάρο βρωμύλοι: διπλές συντάξεις, ανύπαρκτες αναπηρίες, πεθαμένοι επιδοματίες, όλοι στο ντορβά της συνενοχής. Τα είχες πάρει; Σε είχαν βολέψει; Σου βόλεψαν την κόρη που δεν έκανε αγόρι; Τα είχες κανονισμένα; Ανήκες στους πονηρούτσικους; Έβαλες καμιά κατοσταρού στη μπάντα «για τις δύσκολες μέρες»; Καμιά τρακοσαρού ίσως; Καλύτερα. Και μετά συνένοχος. Και μετά, μη μας πάρουν και χαμπάρι, γκρίνια και άγιος ο Θεός. «Φράγκο δεν υπάρχει, δε βγαίνω, υπάρχουν ανάγκες». Και το βράδυ έσκαγες στα γέλια που είχες δουλέψει το Πανελλήνιο. Και οι παρέες: Οι παρέες των επαϊόντων. Οι παρέες των εκλεκτών. Οι παρέες που είχαν συναντηθεί στο ίδιο γραφείο, είχαν γονατίσει κάτω από τα ίδια γραφείο, που είχαν πάρει τις ίδιες καπνοαναρροφητικές συσκευές. Και ήξεραν. Και δεν έλεγαν, γιατί τι να πουν για τα μέλη της παρέας; Τι;

Και μετά το χάος. «Αμάν, θα χάσω τα κλεμμένα, αμάν θα μείνω στη δραχμή». Σιγά, ρε καραγκιόζη, που σε χάλαγε «η δραχμή». Που ήξερες εσύ από spread, blue chips και άλλα «προϊόντα». Άσε μας, ρε βλαχαδερό, που τάχα μου ήξερες. Είδες όμως, κατάλαβες πότε άρχισε και κοβόταν το τσιτσί, κατάλαβες πρώτος και ότι κόπηκε εντελώς το τσιτσί. Ότι οι μεγαλοκολλητοί σου την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια. Το μυριζόσουν, το έβλεπες. Πού να ‘ναι η κυράτσα η Αγάπη, η λατρεία, η καμμένη μπαταρία; Πού να ‘ναι ο Τζιγγεροσαρμάς; Πού να ‘ναι ο λέτσος; Πού να ‘ναι αυτή που κόκκαλα δεν έχει; Πού είναι τα γκλά-μουρους γελοία απολειφάδια της τηλεχαζαμάρας που μας έδειρε ανελέητα δέκα τόσα χρόνια «ανεξάρτητης ιδιωτικής» βλακείας και αποχαύνωσης; Φευγάτα όλα. Και τώρα σε κρατάει από τα μεγέθους λαδοελιάς π@πάρια σου ο στούρνος. Και όποτε γουστάρει σε βγάζει στον τάκο. Κι εσύ τρέχεις πανικό-βλητος. Και χαλάς τα πάντα. Γιατί μπορείς να ζητήσεις συγγνώμη, ρε ηλίθιε. Και μπορείς να ξεπεράσεις το κόμπλεξ και τα ενοχικά σύνδρομα. Και μπορείς να βοηθήσεις. Αλλά δεν το κάνεις. Δε θέλεις να το κάνεις, επειδή είσαι ανθέλληνας και φιλοπαρτάκιας, εαυτουλιτζής και παλιάνθρωπος. Και θα έρθεις μετά να αναζητήσεις νέες ευκαιρίες να κεφαλαιοποιήσεις τη δυστυχία, λαδέμπορα, ε λαδέμπορα. Γιατί; Γιατί έτσι είσαι, δεξιέ. Περιμένεις να μυρίσει πτωμαΐνη, για να συλήσεις. Γουστάρεις αποσύνθεση και «ευκαιρίες».  Προσδοκάς διάλυση, χάος, πείνα, αρρώστιες, για να πουλήσεις ληγμένες κονσέρβες και φάρμακα σε «καταπληκτικές» τιμές. Προσδοκάς κατοχή, για να μαζέψεις λιρίτσες, να γ@μήσεις κι εκείνη την όμορφη που ούτε που σε κοίταγε πριν σου έχει την ανάγκη.

Χαμογελάς, ε; Σου θυμίζω το όνειρο.

Και τώρα είναι που εγώ ενοχλούμαι πιο πολύ. Γιατί είχαμε δυο ευκαιρίες στο καπάκι να γίνει μια αρχή και έφυγαν κι οι δυο. Και θα καταλήξω μπροστά στις ερπύστριες της ΜΟΜΑς του νέοΠαττακού να σκέφτομαι ότι θα πρέπει να πω στα παιδιά μου ότι ο μπαμπάς θα πάει να γίνει μπίλιες με τα ΜΑΤ (ποια ΜΑΤ, τι έχει μείνει δηλαδή, κι εγώ απορώ – ενοχλούμενος) και τα καμάρια της FRONTEX, ώστε να μην περάσει το σχέδιο με τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες και πάει στράφι η ζωή τους, για τα 11,5 δις αργύρια του γκαλιούρη και του στούρνου.

Θα γίνει της κακομοίρας, τζάμπα μαγκα, να μου το θυμηθείς ότι δε γλύτωσες από τον προπάππο και τον παππού μου. Από τον πατέρα μου κι από μένα θα τελειώσει το παραμύθι.