Ο Νίκος, ετών 37, περπατούσε στο δρόμο. Μαχαιρώθηκε στο νεφρό για 100€. Ληστεία μετά φόνου. Υπέκυψε 8 ώρες αργότερα στο Σισμανόγλειο. Ορφανά δύο. Κι η χήρα.
Ο Τάσος, ετών 46, πέρασε μπροστά από το 419, ακριβώς τη στιγμή που ο οδηγός έβαζε τρίτη, για να βγει στην ανηφορική ευθεία. Σκοτώθηκε σχεδόν ακαριαία, μισή ώρα μετά είχε υποκύψει. Πήγαινε για δεύτερο χρόνο στο σπίτι άνεργος, χωρίς να έχει βρει δουλειά. Κανείς δεν έμαθε αν το επεδίωξε ή αν είχε αφαιρεθεί τόσο πολύ, χαμένος στην απόγνωση. Ορφανά δυο. Κι η χήρα.
Η Γεωργία, ετών 30, μπήκε στο ασανσέρ του Πύργου, πάτησε το κουμπί για το 16ο και περίμενε. Χτύπησε μια τυχαία πόρτα. Κάποιος της άνοιξε. Εκείνη έτρεξε αμίλητη προς τη μπαλκονόπορτα που είδε στα 8 μέτρα μπροστά της, την άνοιξε και πήδηξε στο κενό. Ανύπαντρη. Φύλαγε την κατάκοιτη ινσουλινοεξαρτώμενη μάνα της. Η αδερφή της την αναγνώρισε 12 μέρες, αφ´ ότου είχε χαθεί και η μάνα από υπογλυκαιμικό σοκ. Μύρισε. Η γειτονιά δεν κάλεσε κανέναν.
Ο Μανώλης, ετών 51, υπήρξε ο υποδοχέας της Γεωργίας στο διαμέρισμα του Πύργου. Δεν την είχε δει ποτέ πριν το συμβάν, έμαθε την ιστορία από έναν αστυνομικό. 20 μέρες μετά άνοιξε την ίδια μπαλκονόπορτα και πήδηξε στο ίδιο κενό. Ορφανό ένα. Τώρα πια και από μάνα και από πατέρα.
Σεπτέμβριος 2012.
Τυχαία, ασύνδετα μεταξύ τους, περιστατικά.
Οκτώβριος 2012.
Τα νέα έχουν διαρρεύσει. Οι ΕΟΖ έρχονται, κανά δυο πρώην υπουργοί έχουν ήδη διαφύγει στο εξωτερικό, κατηγορούμενοι για διασπάθιση δημοσίου χρήματος. Η αντιπολίτευση φωνάζει, ο κόσμος βοά, η συγκυβέρνηση κωφεύει. Εξεγέρσεις μουσουλμάνων, φονικά στους δρόμους, συγκρούσεις στις φυλακές. Φτώχεια, χάος, απόγνωση. "Υπομονή" συνιστούν οι σώφρονες στωικοί, "σεισάχθεια" ζητούν οι δυσαρεστημένοι. Η συγκυβέρνηση κωφεύει.
Νοέμβριος 2012.
Η Λίτσα προχωράει με κάποια αστάθεια στο βήμα προς τον υπουργό. Δουλεύει καθαρίστρια στο υπουργείο, 16 μέρες τώρα. Σφίγγει το μαχαίρι στο δεξί και το καρφωνει στο μηρό του. Περνάνε δεκαπέντε δευτερόλεπτα, μέχρι να κατορθώσουν να την αποκολλήσουν από πάνω του οι φρουροί. Η μηριαία έχει όμως διαλυθεί, σαν από σφαίρα. Ο υπουργός σβήνει ανήμπορος, από ακατάσχετη αιμορραγία σε 6 λεπτά. Η Λίτσα δε μιλάει, έχει ένα χαρτί στο αριστερό χέρι. Το παραδίδει. "Ιωσήφ και Ζωή, δίδυμα, Τετάρτη τάξη, 3ο δημοτικό Αμαρουσίου, σχολάνε στις 1.20'. Κάποιος να τα παει στου αδερφού μου, οδός Ι. Δούση 8., Βαγγέλης, τηλ. 803221...
Η Λίτσα έχασε το Νίκο και τη ζωή της αντάμα. Αλλον άνθρωπο δε θα ξαναγαπούσε, το ήξερε.
Η Μυρτώ έμεινε να ξεροσταλιάζει κάτω από το φροντιστήριο, δίπλα από το υπουργείο. Ωραία γυναίκα, τράβηξε την προσοχή του φρουρού. Γνωρίστηκαν. Τέσσερις μέρες μετά βρισκόταν μπροστά στην πόρτα της υπουργικής Μερσεντές. Η χειροβομβίδα ήταν πειραγμένη, στα τρία δευτερόλεπτα. Εξερράγη πριν προλάβει να κλείσει η πίσω πόρτα. 8 νεκροί - και η ίδια και ο φρουρός επίσης. Από τον υπουργό αφαιρέθηκαν 45 θραύσματα. Σημείωμα δε βρέθηκε. Τα παιδιά τα έπαιρνε ο παππούς τους από το σχολείο. "Σαν τον Τάσο κανείς, γιος σου ήταν, το ξέρεις" είχε πει στον πεθερό της το προηγούμενο βράδυ. Εκείνος κατάλαβε κι έκλαψε. Κανείς δεν έμαθε αν ο συνταξιούχος πια αντισυνταγματάρχης της είχε τροποποιήσει ο ίδιος την παλιά χειροβομβίδα. Ο μεγάλος Λάκης κι ο μικρός Αντώνης λένε στο σχολείο ότι η μαμά τους έγινε άγγελος εκδίκησης. Ο παππούς θα τα πάρει να πάνε στο χωριό, στην ορεινή Ναυπακτία.
Ο Πέτρος πέρασε τρεις ημέρες κλινήρης, ώσπου να ξεπεράσει το σοκ του χαμού της Γεωργίας. Σηκώθηκε από το κρεβάτι την τέταρτη. Ξυρίστηκε, έβαλε το γαμπριάτικο, αυτό που είχε αγοράσει για να παει να της κάνει πρόταση γάμου εκείνο το ίδιο μεσημέρι που εκείνη πήδηξε, και μπήκε στο αυτοκίνητο. Του άρεσε αυτό το τζιπ. Την πήγαινε με αυτό βόλτα, είχαν πάει σε όλα τα βουνά μαζί. "Είσαι η Γκιώνα μου" της έλεγε, κι εκείνη γελούσε με ένα γέλιο κελλαρυστό, σαν τα νερά των ποταμών. Πάρκαρε επί του παραδρόμου στα Σίδερα. Περίμενε έξι τσιγάρα. Ήξερε την υπουργική διαδρομή και την ώρα άφιξης. Αν αργούσε κάποιο πρωί, τον έκοβαν οι Ζητάδες, για να περάσει η πομπή. Επέλεξε τη στιγμή σωστά. Μουγκρίζοντας ξεκίνησε, τερμάτισαν οι στροφές του κινητήρα. "Ααααααχ" είπε και κάρφωσε πλάγιομετωπικά το υπουργικό. Είχε γεμίσει τα πίσω καθίσματα με πέντε μπιτόνια βενζίνη, άρπαξε το Σύμπαν φωτιά κι η Πυροσβεστική δεν τόλμησε να πλησιάσει πιο κοντά από τα 150 μέτρα.
Ο Παρασκευάς είναι 19, ορφανός από μάνα και, εδώ και δώδεκα μέρες, από πατέρα.
Ο φίλος του, ο Μάξιμος, του λέει να μην ακούει ιστορίες, να ζήσει και να αποδείξει σε όλους ότι είναι άξιο τέκνο της Πατρίδας. "Πρέπει να κάνεις αυτό που πρέπει, όχι να χαθείς σαν κορόιδο", λέει ο Μάξιμος. Ο Παρασκευάς το σκέφτεται. Θα πρέπει να διαβάσει αρκετά, να περάσει και κατήχηση, αλλά πια δεν τον νοιάζουν και πολλά. Ξυρίζει το κεφάλι απόψε το βράδυ.
