Είχα καιρό να κουβεντιάσω με το φίλο μου το Simon. Είναι πολύ απασχολημένος τελευταία, ειδικά αφού έχει μπει σε μια προσπάθεια να τελειώσει και να εκδώσει το πρώτο του βιβλίο. Αλλά βρήκε λίγο χρόνο για μένα – και πιο πολύ επειδή του είπα ότι ήθελα να συζητήσουμε για τα παιδιά μου. «Τα παιδιά έχουν προτεραιότητα», είπε με έναν τόνο πιο έντονο στη φωνή από το συνήθη ουδέτερο που τον χαρακτηρίζει. «Λέγε».
Ο Simon, κατά πώς σας έχω αναφέρει παλιότερα, δεν είναι του κόσμου τούτου. Συμμετέχει μόνο με τη φυσική του παρουσία στα διάφορα κοινωνικά, κηδείες, γάμους, βαφτίσεις, κ.λπ., δεν έχει παρά έναν δυο φίλους. Κατά τα λοιπά, το μυαλό του είναι αλλού. Δεν τον αφορά η μπάλα, δεν ξέρει ποια πήρε ποιον, ποιος πήρε ποια, δε θυμάται ονόματα, συγγένειες, σόγια και κολλητηλήκια, είναι εκείνος ο ευγενής αδιάφορος τύπος που ξαφνικά εκρήγνυται κατά κάποιου συμπαθή ηλιθίου, ο οποίος ποτέ μα ποτέ δεν το περιμένει, σε μια άσχετη φάση.
Τέλος πάντων, του εξήγησα τι συμβαίνει τώρα στη χώρα. Πάνω κάτω και όχι όλα. Αλλά περιέγραψα το βασικό σκηνικό, χωρίς πολλά πολλά σχετικά με τα πρόσωπα που ατομικά και πρσκηνιακά κινούν τα νήματα εν τω παρόντι.
Ο Simon είναι της άποψης ότι ποτέ αυτός που βλέπεις να κάνει ή να λέει κάτι, δεν είναι αυτός που το είπε ή που το έκανε.
«Άλλος ο φυσικός αυτουργός και άλλος ο ηθικός αυτουργός». Ναι, αυτή είναι μια από τις αγαπημένες του εμμονές, να σιγουρεύει ότι αυτός που το έκανε δεν είναι αυτός που το σκέφτηκε.
«Σε τι μπορώ να βοηθήσω εγώ;» με ρώτησε.
«Δεν τα νουθετείς τα παιδιά σου; Δεν τηρούν τους κανόνες υγιεινής; Δεν τους έχεις εξηγήσει ότι, όπως και σε κάθε άλλη περίπτωση κινδύνου, δεν γίνεται να είσαι έτοιμος, αλλά γίνεται και επιβάλλεται να είσαι προετοιμασμένος; Τις ακούνε τις νουθεσίες σου; Σε ακούνε;» Σταμάτησε και με κοίταξε.
Με κάθε άλλον άνθρωπο θα μου ήταν εύκολο να πιάσω την παρλαπίπα και να αρχίσω να αιτιολογώ, να αξιολογώ, να επιρρίπτω ευθύνες, να βρίσκω τη σωστότερη λύση, να την προτείνω, ό,τι οι άνθρωποι μεταξύ μας κάνουμε, τέλος πάντων, όταν πιάνουμε τη ψιλή κουβέντα. Αλλά με αυτόν τον άνθρωπο οι περιττολογίες φαντάζουν γελοίες. Αρκέστηκα να αποκριθώ θετικά.
«Τότε, τι είναι αυτό που με ρωτάς; Μήπως ξέχασες;»
Όχι, δεν είχα ξεχάσει.
Ένα από τα πλέον αγαπημένα τραγούδια του Simon είναι το «Live and Let Die» του Paul McCartney από την εποχή του καλλιτέχνη μετά τους Beatles.
«Εσύ κάνε ό,τι είπε ο Πωλ και άσε τη στατιστική να κάνει τα υπόλοιπα. Άσε τους αρνητές, τους παράφρονες, τους αμαθείς, τους ημιμαθείς, τους εμμονικούς, άστους όλους βορά στα όρνια της εξουσίας. Άστους να ψοφήσουν σαν τα σκυλιά στ’ αμπέλι, φρόντισε μόνο να μην είσαι κι εσύ, τα παιδιά σου και οι δικοί σου, ανάμεσα στα θύματα. Δεν ωφελεί η φωνή της Λογικής στους κουφούς, διότι είναι κουφοί, δεν φτάνει το φως της Γνώσης στους στραβούς, διότι δε βλέπουν, δε φτάνει η υπόδειξη του ορθού δρόμου στους σακάτηδες, διότι δε μπορούν να τον περπατήσουν. Δεν είχαν σχέδιο οι υποτελείς στα αφεντικά τους, όταν ξεκίνησε όλο αυτό που μου περιγράφεις. Τώρα έχουν σχέδιο και το σχέδιο είναι πάντοτε το ίδιο: να φάει τ’ αφεντικό, να φάει και το πρωτοπαλίκαρο. Ό,τι μείνει».
Είμαι συνηθισμένος στον κυνισμό του φίλου μου, εσείς ίσως όχι, αλλά δεν μπορώ να τον αλλάξω πλέον, ούτε νομίζω ότι μπορώ.
Του φύλαξα όμως μια τελευταία ερώτηση, μπας και σώσω την ελπίδα για τους λιγότερο επαρκείς διανοητικά:
«Και οι γιατροί; Ούτε αυτοί δε θα κάνουν κάτι, για να σώσουν τον απλό κόσμο που έχει πλανηθεί; Δεν έχει πια αξία ούτε ο Όρκος του Ιπποκράτη, αυτό λες;» Αυτό τον ρώτησα και ήλπιζα σε μια μικρή νίκη, μια ρωγμή στο κυνικό ανέκφραστο πρόσωπο.
Κι ο Simon είπε: «Από αυτά που μου έχεις αναφέρει, μόνο γιατροί μπορούν τα τρέφουν τα λειψά υπερεγώ των ανοήτων. Πόσοι ασθένησαν από «φυσιολογικές» ασθένειες όλον αυτόν τον καιρό; Πολύ λιγότεροι, υποθέτω, και διόρθωσέ με, αν κάνω λάθος. Πόσοι έπαθαν συνάχι, πονόλαιμο, ιλαρά, βρογχίτιδα, πόσοι υπέφεραν από τα συνήθη; Και βρέθηκε μια ασθένεια που δεν ξέρουν να θεραπεύσουν, βρέθηκε κάτι που τους αμφισβήτησε, όπως τότε με το AIDS, όπως με το SARS, όπως με τον Ebola. Θα σου κάνω το μάντη και θα σε ρωτήσω ξέροντας την απάντηση: Τώρα δεν τρέχουν να σας βάλουν όλους να κάνετε εμβόλια για την παραδοσιακή γρίππη; Έχει και ηλεκτρονική συνταγογράφηση; Δηλαδή, έχει και δεκαρικάκι; Αχ, φίλε μου, θυμήσου πότε πέθανε η οικοδομή και οι οικοδομικές άδειες. Τότε δεν άνθισε το εμπόριο των τακτοποιήσεων και οι ενεργειακές αναβαθμίσεις; Είναι το ίδιο μοτίβο, απορώ πώς δεν το είδες».
Μου έριξε για μια φορά ακόμη εκείνο το γνωστό σε μένα βλέμμα και είπε:
«Ζήσε – κι άσε τους άλλους να πεθάνουν, όπως το ‘λεγε ο Πωλ.
Σαν τα σκυλιά στ’ αμπέλι».
