Περνάνε τα χρόνια, οι μνήμες, λένε, ξεθωριάζουν.
Ποτέ δεν αναρωτήθηκα γιατί, παρά μόνον πώς. Πώς γίνεται να ξεθωριάζει ο ήλιος, ποια δύναμη μπορεί μέσα στην ελάχιστη ζωή που μας αναλογεί, να δει την αλλαγή που συντελείται στην Πλάση.
Εμείς ξεθωριάζουμε, θαρρώ. Οι μνήμες είναι αντανάκλαση φωτός, εικόνες που γράφτηκαν στον κόσμο και ταξιδεύουν, δε θα σταματήσουν ποτέ να το κάνουν.
Ανελέητο το λένε το φως. Ό,τι συμβεί, το βλέπει και το κρατά, δικό του. Ό,τι κι αν συμβεί.
Κι εμείς, με το προπατορικό υπό μάλης, πορευόμαστε από κάτω του.
Και προσπαθούμε να αποσείσουμε τις ευθύνες μας, να μετέλθουμε τη Θέωση,...
