Ο φίλος μου ο Γιάννης έχει γενέθλια, θα πάω στο πάρτυ του απόψε στις 9 και θα αργήσω όσο θέλω, μόνος είμαι στο σπίτι, άδειο θα είναι κι όταν επιστρέψω. Έχει αγοράσει το δίσκο των Pink Floyd, το The Wall, επιτέλους θα διαβάσω τους στίχους και θα καταλάβω και τι εννοεί στο Young Lust.
Θα είναι η Μαρία και η Δήμητρα εκεί, ο Θοδωρής και ίσως ο Πέτρος, δεν ξέρω. Θα πιούμε βερμούτ και θα χορέψουμε μπλουζ, θα έχω μαζί μου τέσσερις κασέττες που έχω γράψει και μετά θα τις χάσω, επειδή θα τις ξεχάσω αυτό το βράδυ.
Ο Θοδωρής θα τα φτιάξει με τη Μαρία, η Δήμητρα θα κάνει τα δικά της κι ο Γιάννης θα είναι άνετος, όπως πάντα.
Θα τους χαιρετήσω όλους, καθώς θα φεύγω, δε θα τους ξαναδώ για πολύν καιρό, μερικούς ποτέ ξανά, αλλά δε θα τους πω τίποτε γιαυτό.
Μετακομίζω. Αύριο.
Μετά το πάρτυ θα γυρίσω σπίτι με το ποδήλατο και θα νιώσω ελάχιστα το κρύο, ας έχει 6 βαθμούς.
Θα μαζεψω τα τελευταία "μου" πράγματα, κασέττες, το βιβλίο μου, τα νουνσάκας μου, για την ακρίβεια θα κοιμηθώ μαζί τους, έτσι κάνω αφ' ότου ο επίδοξος κλέφτης τράπηκε σε φυγή εξ αιτίας τους τον Οκτώβρη.
Θα ξημερώσει η δωδεκάτη.
Θα μαζέψω το κρεββάτι, θα το λύσω και θα βάλω στην τελευταία σακκούλα όλα τα απομεινάρια της ζωής μου εδώ. Θα περιμένω να έρθουν.
Θα κατεβάσω όλα τα πράγματα της λειψής οικοσκευής στην πλάτη από το δεύτερο, από τις σκάλες. Είναι ελαφρά ψηλότερα τα σκαλοπάτια, το ξέρω.
Θα με δυσκολέψει το ψυγείο.
Ο Νίκος θα γελάσει, θα χλευάσει "καλός χαμάλης θα γίνεις", "σωστός Μανιάτης", θα πει.
Οι άλλοι δυο δε θα θέλουν να γελάσουν, ξέρω ότι με αγαπούν, αλλά δε θα θέλουν να δείξουν λιγότερο άντρες, λιγότερο θείοι μπροστά του. Ο Ηλίας θα προσπαθήσει να με βοηθήσει. Πώς να βοηθήσεις αυτόν που έχει ζεφτεί πράγμα πιο ψηλό απ' το μπόι του, όταν βρίσκεσαι πιο πάνω και πιο πίσω κατά δύο - ελαφρά ψηλότερα - σκαλιά; Ο Θωμάς δε θα μπορεί, ούτως ή άλλως, θα βήχει και στο ανέβα και στο κατέβα.
Ο μπαμπάς θα υποβαστάζεται, ή νομίζω;
Δε νομίζω ότι θα είναι και πολύ καλά αυτή τη μέρα, τη δωδεκάτη.
Δεν θα το στενοχωρήσω παραπονούμενος για τον αλήτη που έχει για δεύτερο αδερφό, αλλά θα ξέρω ότι θα έχει στενοχωρηθεί ήδη, όταν θα ακούσει να με αποκαλεί φέρελπι χαμάλη ο μικρόψυχος.
θα τα κατεβάσω όλα μόνος. Θα με κοιτάνε και οι τρεις, όχι ο μπαμπάς. Το αγροτικό θα είναι πια γεμάτο. Θα φύγουν οι δυο τους, θα μείνει ο Νίκος πίσω, κάτι θα του λέει, κάτι θα του αντιγυρίζει ο δικός μου, θα φύγει και αυτός.
Θα σταθούμε για λίγο σιωπηλοί εκεί, έξω από τα ελαφρώς ψηλά σκαλοπάτια, κάτω από εκείνο το σπίτι που άκουσα πρώτη φορά τους Beatles στο Sanyo, τους Floyd, τον Clapton, το Jeff Beck, το Mike Oldfield, κάτω από την καταστροφή μας, μετά τη μέση του βέβαιου τέλους.
Η παιδική μου ηλικία θα παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Ο μπαμπάς θα μου πει να μη με νοιάξουν ποτέ οι κουβέντες των άλλων.
Θα με φιλήσει και θα μου ευχηθεί χρόνια πολλά.
Κι εγώ θα τον ακούσω.
Αλλά δε θα συγχωρήσω ποτέ το μικρόψυχο Νικολάκη για την κουβέντα εκείνη.
Και θα φύγουμε, ο μπαμπάς κι εγώ, για την Αθήνα.
Κάτι μου λέει ότι θα μεταλλαχθώ σε ένα βαθύτατα κομπλεξικό άτομο.
Αύριο θα πατήσω τα 14.
* του Θάνου Αθανασιάδη
