Θυμάμαι τη σκηνή πριν. Οι κοντινοί έχουν φύγει για τα σπίτια τους, οι
σκατόψυχοι έχουν χαρεί - και με το δίκιο τους - πάνε να πουν "Θεός
σχωρέσ' το μακαρίτη, νέος πήγε", οι πολύ κοντινοί της εποχής έχουμε
μαζευτεί και κοιταζόμαστε. Έχω ξαπλώσει στο πάτωμα, πάνω σε μια σκληρή
άσπρη φλοκάτη, είμαι εξαντλημένος και δεν έχω κουράγιο ούτε να
μετακινηθώ. Νυστάζω πολύ και θέλω να ξαπλώσω, όλοι το ίδιο θέλουν, αλλά
κανείς δεν το λέει. Κι έχω ξεμείνει...
