Την επόμενη φορά που κάποιος αγωνιστής δημοσιεύσει σε
τούτο το μέσο μαζικής κοινωνικής δικτύωσης το ιστορικό αποτύπωμα μνήμης ά λ λ η
ς μιας ιστορικής ήττας ενός κινήματος, ά λ λ η ς μιας αποτυχίας του
παρελθόντος, ά λ λ ο υ ενός χαμένου ή αιματοκυλισμένου αγώνα, ας αναλογιστεί
εάν εισέφερε στο σκοπό του - όσο και κοινό σκοπό - ή εάν εκφόβισε, απόδιωξε,
αποθάρρυνε το μέσο άνθρωπο, το μέσο πολίτη, το μέσο ψηφοφόρο.
Ποιος θέλει να συνταχθεί με τους ηττημένους;
Ποιος χαίρεται που κάθε αγώνας χρειάζεται αίμα, νεκρούς,
μπροστάρηδες, τους οποίους θα φάει το χώμα και θα αναγνωριστούν 50 χρόνια μετά;
Ναι, συνέβησαν όλα αυτά, κάποτε. Υπάρχει κανένα
εμμονικό σύνδρομο, το οποίο να υπαγορεύει την επανάληψη των ηττών; Μήπως είναι
καιρός να νικήσουμε με λίγο πιο έξυπνο τρόπο, αντί να πέφτουμε σωρηδόν στις
παγίδες της "καπιταλιστικής αιμοβόρας εργοδοσίας, των μονοπωλίων και της
αστικής αναλγησίας";
Ναι, οι άνθρωποι είναι στη μείζονα μερίδα τους
πρόβατα. Ναι, πολλοί θα χαθούν λόγω βλακείας. Δε θα φταίει κανείς, δε θα φταίει
κάποιος συγκεκριμένα, παρά μόνον η ανθρώπινη φύση, η οποία υπαγορεύει ο πονηρός
να εκμεταλλεύεται και να αφανίζει τον κουτό.
Αυτό θέλουμε;
Προτείνω ενεργητικότερη αντιμετώπιση, κυρίως πιο
έξυπνη. Ούτως ή άλλως, από ήρωες στέρεψε ο τόπος.
Αλλά είναι ξεφτίλα να νικάει ο γκαλιούρης, με τον
καρφάκια και το χοντρό. Δείτε το κι έτσι: ούτε κι εκείνοι είναι η αφάν γκατέ
της φάρας τους.
Αλλά θέλει τρόπο.
*του Θάνου Αθανασιάδη
