Κουτούτσικο.

Άκουσες ότι κάθε ξένος που θα χρειάζεται άδεια παραμονής στην Ελλάδα, θα μπορεί να ψωνίσει ένα ακίνητο, ένα χτηματάκι, βρε αδερφέ, αξίας 250.000 και θα την αποκτά ατάκα κι επιτόπου.

Και  - μόνο σε σένα - ήρθε η ιδέα: «Και δε σκοτώνω εκείνα τα 30 στρέμματα χέρσο που έχω από τον παππούλη μου σε κείνο το αλλοδαπό τομάρι που γνώρισα σε εκείνο το κωλόμπαρο πέρσι το καλοκαίρι; Εκείνο το ζούδι, πού να βγάλει αλλιώς άδεια παραμονής και υπηκοότητες και διαμονές και βλακείες; Θα του ξηγηθώ όμορφα: Δώσε συ σε μένα, θα του πω, 200 ζεστά, γράψε το συμβόλαιο 250 και πλήρωσε και τους συμβολαιογράφους και τους δικεόρους και το Δημόσιο, να κάμω εγώ τη δουλίτσα μου, να πλερώσω την εφορία και κάτι τράπεζες και κάτι ταξιδάκια που θέλω να τα κάνω, να βγει και η χρονιά κι όλα καλά».

…. Α λ λ ά   το ζούδι θα σου δώσει μόνο 50 – και δε θα παζαρέψει καθόλου την τιμή. «Άμα τα θες, πάρτα», θα σου πει. Και θα είναι κι ευγενικός για αρχή, θα σου πληρώσει και την εφορία. Και θα τα πάρεις - και θα λες και ότι είσαι μάγκας. Μπορεί να ψωνίσεις και καμιά μεταχειρισμένη μερσεντέ, μοντέλο '89, να κάνεις και το κομμάτι σου. Ωραίος.

Τη συνέχεια όμως δεν τηνε ξέρεις, πονηρούλη και γατόνι μου.   Η συνέχεια λοιπόν είναι ότι  τα  π ά ν τ α   θα έχουν αναγραφόμενη αξία 250, όσο κι αν πουλιούνται. Γιατί οι τιμές θα σπάσουν, κανόνας της αγοράς. Θα θέλει κι ο γείτονας να πουλήσει; Το συμβόλαιο με το αλλοδαπό φραγκάτο ζούδι θα γράφει πάντα 250, στο χέρι θα παίζει 45, 40, 35, 30, και πάει λέγοντας. Ένα στρέμμα; 250 γραμμένα. Δέκα στρέμματα; 250 γραμμένα. Στο χέρι όμως θα φτάσει και το δεκάρικο, όσο δυο φάσκελα. Κι η Εφορία τα λεφτά της στο ακέραιο. Ανάπτυξη, όμορφα.

Κι είναι και κάτι τύποι, δικά μας παιδιά, καλά παιδιά κι εθνικόφρονες και συνετοί, που θα σου κάνουν την πρόταση, π ρ ι ν  πας εσύ στους ξένους  επενδυτάς. Θα σου πουν: «πού να ψάχνεις, τι να ψάχνεις, πώς να ψάχνεις, αγράμματε και άσχετε περί τα ξένας γλώσσας; Μην έχεις 30 στρέμματα; Ένα στρέμμα έχεις. Φέρε εδώ το στρεμματάκι 5 χιλιάρικα, θα μαζέψω εγώ δυο - τρία  κι από τους γειτόνους και θα κάνουμε ντίλια όλοι μαζί». Σαν κι εσένα, μωρό, την έχουν πατήσει πολλοί, π ρ ι ν  από σένα μάλιστα. Οπότε μη χαλαστείς, λέω εγώ τώρα, άμα στην κάτσει ο μεσάζων ημεδαπός προεπενδυτής.

Άκου και το ωραίο: Είμαι εγώ τώρα, λέει, γερμανός που έχω ψωνίσει στην ψωροκώσταινα εδώ και δέκα χρόνια. Κανείς δε μ' αγαπάει, όλοι λένε ότι βρωμάνε τα πόδια μου; Πόσο με χαλάει να πουλήσω σκοτωμένο το τεσσάρι στον Βούλγαρο, στον Λεττονό, στον Πολωνό ντήλερ παπαρουνόσπορου; Πόσο θέλει το ελληνικό δημόσιο να γράφει το συμβόλαιο; 250; Τόσο θα λέει, πάνω απ΄ όλα η ανάπτυξις. 

Και θα αποκτήσεις γειτόνους - καμάρια, τα καλύτερα παιδιά. Και δε θα 'ναι αυτά τα καμάρια από κείνα που τρώνε ξύλο και δουλεύουν στα χωράφια. Όχι, αυτά θα είναι ευηπόληπτοι έμποροι παπαρουνόσπορου. Ίσως να βοηθήσει κι ένας καλός κύριος, Άδωνι τον λένε στο παρατσούκλι λόγω ομορφιάς, να έρθει και κανάς Ιμπραήμ, κανάς Οσμάν, επίσης ευπόληπτος στην πατρίδα του  - και τα λεφτά του καθαρά, διπλοπλυμένα.

Μετά θα γεράσεις και θα ψοφήσεις, αλλά θα έχεις αφήσει παιδιά πίσω.  Το τι σιχτίρι έχεις να φας πάνω απ’ τον τάφο, καημένε μου, που δε θα μπορέσουν ποτέ να αποκτήσουν δική τους γη μέσα στη χώρα τους τα παιδάκια σου, δε λέγεται. Αμ η χήρα; (μην περιμένεις να σε αφήσει πίσω, τέλος, στις γυναίκες πάνε τα μαύρα). Αυτή θα έρχεται και θα βάζει φυσικό αέριο δικής της παραγωγής στο καντήλι.

          

Αποτέλεσμα; Παλιό και δοκιμασμένο τρεις φορές, σαν συνταγή του ανεμογκαστρονόμου. Θυμάσαι, βρε, το γερο-Λαδά, θυμάσαι το Συμβολαιογράφο του Ραγκαβή; Κατάλαβες τι παίχτηκε στην Κύπρο;

Ρε συ, θα σου πω και κάτι τελευταίο, αλλά μη γελάσεις. Είναι κάτι παλαβοί που αυτά τα λένε εσχάτη προδοσία, λένε ότι αυτά τα εκπορ(ν)εύει ένα ανθελληνικό, αφελληνιστικό think tank, ότι παντού μέσα παίζει μια Άννα. "Η μοιραία", έτσι τη λένε - και συχνάζει και σε λέσχες με γέρους φραγκάτους .

Τι σου λέω κι εγώ τώρα, ε;  Την πενηνταρού να τσεπώσεις εσύ και γαία πυρί μειχθήτω.

Κι έτσι θα γίνει. Κουτούτσικο.